Stwardnienie rozsiane (SM) jest neurodegeneracyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego (OUN) o podłożu immunologicznym, która w dużej mierze dotyka młodych dorosłych z określonymi uwarunkowaniami genetycznymi, często po ekspozycji na kilka jeszcze niezidentyfikowanych antygenów środowiskowych. Na podstawie obrazu klinicznego choroby wyróżnia się cztery typy MS: nawracająco-remisyjny MS (RRMS), wtórnie postępujący MS (SPMS), pierwotnie postępujący MS (PPMS) i postępujący nawracający MS (PRMS). Co ciekawe, wydaje się, że te cztery różne formy MS mają odmienne podłoże neuropatologiczne, co z kolei wskazuje, że MS może stanowić heterogenną grupę powiązanych ze sobą chorób. Najczęstsza postać SM, RRMS, rozpoczyna się pojedynczym jedno- lub wieloogniskowym atakiem demielinizacyjnym (tzw. zespół izolowany klinicznie), po którym następuje całkowite lub częściowe ustąpienie ataku. Ta postać SM z dominującymi następstwami neurozapalnymi jest klinicznie rozpoznawana na podstawie nawrotów i rozwoju nowych zmian w obrazie rezonansu magnetycznego (MRI) badanych neuroobrazowaniem OUN. Przebieg kliniczny RRMS charakteryzuje się wyraźnymi nawrotami choroby z pojawieniem się nowych deficytów neurologicznych lub pogorszeniem starszych objawów, które trwają dłużej niż 24 godziny; każdy nawrót jest zwykle oddzielony od ostatniego ataku co najmniej 1 miesiącem stabilności. Pacjenci z nawrotem SM, zarówno w wyniku leczenia kortykosteroidami, jak i spontanicznie, mogą powrócić do wyjściowego stanu neurologicznego lub odzyskać częściowo sprawność, z resztkowymi deficytami neurologicznymi.
.