Free Press

Eurazjatycki gołąb obrożny wyhodował się po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii w 1955 r. w Norfolk. Przed 1930 był ograniczony do Turcji i Bałkanów w Europie, choć znaleziono go tak daleko na wschód, jak Chiny. W ciągu następnych 20 lat, to szybko rozszerzył swój zasięg na północny zachód, szybko kolonizując większość Europy, a teraz żyje na północ od koła podbiegunowego w Norwegii i tak daleko na południe, jak Maroko i Wyspy Kanaryjskie.

Więc gołębie obrożne żyły i hodowały się w Wielkiej Brytanii tylko przez kilka dekad, ale nie zostały wprowadzone – rozprzestrzeniły się na nowe obszary na własną rękę, ponieważ ich młode mają tendencję do rozpraszania się daleko i szeroko.

Eurazjatyckie gołębie obrożne są inwazyjnym, nierodzimym gatunkiem w Ameryce Północnej, gdzie są teraz szeroko rozpowszechnione od czasu, gdy kilkadziesiąt gołębi obrożnych uciekło z zagrody na Bahamach w 1974 roku. Ich rozprzestrzenianie się po USA było nawet szybsze niż ich rozprzestrzenianie się po Europie.

Młode gołębie obrożne są znane z tego, że pokonują ponad 600 km od miejsca, w którym się urodziły. Te epickie podróże, odbywane w całej Europie, zmierzają zwykle w kierunku północno-zachodnim, co odzwierciedla kierunek ekspansji tego gatunku w XX wieku.

Gołębie obrożne są monogamiczne i w ciepłych regionach mogą rozmnażać się bez przerwy. Kiedy para ma jaja w gnieździe, samica będzie inkubować jaja w ciągu dnia przed wymianą o zmierzchu na samca do inkubacji przez noc.

Jednym z czynników sukcesu gołębia obrożnego jest jego zdolność do rozmnażania się przez cały rok, jeśli pogoda jest łagodna. Mogą one również założyć nowe gniazdo zanim poprzednie młode staną się samodzielne, przy czym samica wykorzystuje przerwy w inkubacji do karmienia świeżo upieczonego potomstwa.

Gniazda gołębi dwuklapowych zazwyczaj składają się tylko z platformy z patyków – żadnych nagród budowlanych tutaj! Zazwyczaj gniazdują na drzewach lub krzewach, ale wykorzystują również budynki, preferując gzymsy, rynny, wsporniki lamp bezpieczeństwa lub anten satelitarnych.

Gołębie obrożne są mniejsze i delikatniej wyglądające niż gołębie grzywacze, o kremowym, szaro-bufiastym upierzeniu. Dorosłe osobniki mają czarny półobroża na tylnej części szyi. Ich typowe zawołanie to wyraźne i uporczywe trzyczęściowe „coo coo cuk”, które według niektórych brzmi jak „un-i-ted”.

Brytyjska populacja gołębi obrożnych zaczęła się zmniejszać w 2005 roku, choć nadal jest jednym z 10 najczęstszych ptaków widzianych w ogrodach BTO Garden BirdWatch. Spadek ten może być spowodowany wzrostem liczby gołębi grzywaczy, ponieważ te dwa ptaki potencjalnie konkurują o zasoby, chociaż uważa się, że choroba trichomonosis może być również przyczyną.

Średnia długość życia gołębia obrożnego wynosi około trzech lat, chociaż rekord wynosi imponujące 17 lat. Gołębie obrożne osiągają dojrzałość płciową w wieku jednego roku.

Naukowa nazwa gołębia obrożnego to Streptopelia decaocto. Pierwsza część pochodzi od greckiego „streptos”, co oznacza kołnierz i „peleia”, co oznacza gołębia. Druga część jest mniej prosta i pochodzi z greckiego mitu o służącej, która skarżyła się na bardzo niską pensję w wysokości „decaocto” (osiemnaście) sztuk. Gołąb został stworzony przez bogów, aby zawstydzić swoją panią.

Jeśli kiedykolwiek widziałeś szczegółową odbitkę, na której ptak wleciał do okna, to prawdopodobnie jest to gołąb obrożny. Ich pióra są tak zakurzone, że na odcisku okna często można dostrzec szczegóły poszczególnych piór, dzioba, a nawet powiek.