LineageEdit
Źródła:
- Skonstytuowana 26 sierpnia 1941 w Armii Stanów Zjednoczonych jako Headquarters, 25 Dywizja Piechoty, w oparciu o kadrę Force z byłej Dywizji Hawajskiej.
- Aktywowany 1 października 1941 w Schofield Barracks, Hawaje
- Przydzielony 27 czerwca 1949 do regularnej armii
- Kwatera główna dywizji zreorganizowana i przemianowana 1 kwietnia 1960 jako Headquarters and Headquarters Company, 25th Infantry Division
- Reorganizowany i przemianowany 16 listopada 2005 jako Headquarters and Tactical Command Posts, 25 Dywizja Piechoty
- Przeorganizowana i przemianowana 16 stycznia 2010 roku na Batalion Kwatermistrzowski i Dowodzenia, 25 Dywizja Piechoty
25 Dywizja została pierwotnie sformowana w Armii Stanów Zjednoczonych z 27 i 35 Pułku Piechoty regularnej Dywizji Hawajskiej Armii Amerykańskiej – przedwojennej „kwadratowej” dywizji składającej się z dwóch brygad, każda z dwoma pułkami piechoty, oraz 298 Pułku Piechoty Gwardii Narodowej Hawajów. Pozostałe jednostki Dywizji Hawajskiej zostały zreorganizowane w regularnej armii jako 24 Dywizja Piechoty. Te kroki, część „trójkątnej” reorganizacji dywizji, zostały podjęte w celu zapewnienia większej elastyczności, z bezpośrednią kontrolą dywizji nad trzema pułkami piechoty. 23 lipca 1942 roku 299 Pułk Piechoty 24 Dywizji Piechoty został unieszkodliwiony po tym, jak wielu żołnierzy japońsko-amerykańskich drugiego pokolenia (Nisei) zostało przeniesionych do 100 Batalionu Piechoty, co spowodowało uszczuplenie jego szeregów. 161 Pułk Piechoty Gwardii Narodowej w Waszyngtonie, odłączony od 41 Dywizji Piechoty i pełniący służbę w Departamencie Hawajskim, został początkowo dołączony, a następnie formalnie przydzielony jako trzeci pułk 25 Dywizji Piechoty 3 sierpnia 1942 r.
Wojna na PacyfikuEdit
Po japońskim ataku lotniczym na Schofield Barracks 7 grudnia 1941 r., 25 Dywizja Piechoty przeniosła się na pozycje plażowe w celu obrony Honolulu i Ewa Point.Po intensywnym szkoleniu, 25 Dywizja rozpoczęła przemieszczanie się na Guadalcanal, 25 listopada 1942 r., aby wesprzeć Marines w pobliżu Henderson Field. Pierwsze elementy wylądowały w pobliżu rzeki Tenaru 17 grudnia 1942 r. i weszły do walki 10 stycznia 1943 r., uczestnicząc w zajęciu Kokumbony i zmniejszeniu Mount Austen Pocket w jednych z najcięższych walk kampanii na Pacyfiku. Groźba dużych ataków wroga spowodowała tymczasowe wycofanie, ale elementy dywizji pod kontrolą XIV Korpusu zastąpiły 147 Dywizję Piechoty i przejęły natarcie na przylądek Esperance. Połączenie się tych elementów z siłami Dywizji Amerykańskiej w pobliżu przylądka, 5 lutego 1943 roku, zakończyło zorganizowany opór wroga.
Nastąpił okres służby garnizonowej, który zakończył się 21 lipca: W tym dniu elementy wysunięte wysadziły się na ląd w Munda, New Georgia. 25 Piechota, w ramach Północnych Sił Desantowych, brała udział w zdobywaniu Vella Lavella, od 15 sierpnia do 15 września 1943 roku. W międzyczasie inne elementy wylądowały na Nowej Georgii, zajęły Zietę, maszerowały przez błoto dżungli przez 19 dni i zdobyły Bairoko Harbor, zdobywając wyspę. Elementy oczyściły wyspę Arundel, 24 września 1943, i wyspę Kolombangara z ważnym lotniskiem Vila, 6 października. Zorganizowany opór na Nowej Georgii zakończył się 25 sierpnia, a dywizja przeniosła się do Nowej Zelandii na odpoczynek i szkolenie, ostatnie elementy przybyły 5 grudnia. 25. Dywizja została przeniesiona do Nowej Kaledonii, 3 lutego-14 marca 1944, na dalsze szkolenie.
Dywizja wylądowała w rejonie San Fabian na Luzonie 11 stycznia 1945, by włączyć się do walki o wyzwolenie Filipin. Przeszła przez Centralną Równinę Luzonu, napotykając wroga w Binalonan, 17 stycznia. Przedzierając się przez pola ryżowe, 25. dywizja zajęła Umingan, Lupao i San Jose oraz zniszczyła znaczną część japońskich sił pancernych na Luzonie. W dniu 21 lutego dywizja rozpoczęła działania w górach Caraballo. Walczyła wzdłuż autostrady nr 5, zdobywając Digdig, Putlan i Kapintalan przeciwko zaciekłym japońskim kontratakom. 13 maja zajęła przełęcz Balete, a 27 maja zdobyciem Santa Fe otworzyła sobie bramę do doliny Cagayan. Do 30 czerwca, kiedy to dywizja została zluzowana, prowadziła działania związane z moppingiem. 1 lipca dywizja przeniosła się do Tarlac na szkolenie, wyruszając do Japonii, 20 września.
CasualtiesEdit
- Total battle casualties: 5,432
- Zabici w akcji: 1,236
- Ranni w akcji: 4 190
- Zaginionych w akcji: 4
- Jeńcy wojenni: 2
Szybkie ruchy dywizji podczas jej kampanii doprowadziły do przyjęcia przez nią przydomka „Tropic Lightning”. Pozostawała na służbie okupacyjnej w Japonii przez następne pięć lat.
Wojna koreańskaEdit
Wojna koreańska rozpoczęła się 25 czerwca 1950 roku, kiedy Północnokoreańska Koreańska Armia Ludowa (KPA) przekroczyła 38 równoleżnik, aby zaatakować Koreę Południową. Działając pod rozkazami Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), dywizja przeniosła się ze swojej bazy w Japonii do Korei w dniach 5-18 lipca 1950 r., aby dołączyć do Ósmej Armii Stanów Zjednoczonych. Dywizja, dowodzona wówczas przez generała majora Williama B. Keana, z powodzeniem wypełniła swoją pierwszą misję, blokując podejścia do miasta portowego Pusan. Za tę akcję dywizja otrzymała swój pierwszy Presidential Unit Citation Republiki Korei. Dywizja wzięła udział w wyłamaniu się z obrzeży Pusan, które rozpoczęło się 16 września. Ósma Armia rozpoczęła wtedy ogólną ofensywę na północ, przeciwko słabnącej opozycji KPA, aby nawiązać kontakt z siłami 7 Dywizji Piechoty, idącymi na południe od przyczółka Inchon. Główne elementy KPA zostały zniszczone i odcięte podczas tej agresywnej penetracji; połączenie nastąpiło na południe od Suwon 26 września. W dniu 23 września dywizja została przydzielona do nowo aktywowanego IX Korpusu USA. Ofensywa ONZ była kontynuowana na północ, za Seul i przez 38 równoleżnik do Korei Północnej w dniu 1 października. Tempo ataku zostało utrzymane, a wyścig do północnokoreańskiej stolicy, Pjongjangu, zakończył się 19 października, gdy elementy 1 Dywizji Piechoty Armii Republiki Korei (ROK) i 1 Dywizji Kawalerii USA zdobyły miasto. Posuwanie się naprzód było kontynuowane, ale napotkało niespodziewanie rosnący opór. Chińska Ludowa Armia Ochotnicza (PVA) przystąpiła do wojny po stronie Korei Północnej, dokonując pierwszych ataków pod koniec października. Siły ONZ wznowiły ofensywę 24 listopada, zanim 25 listopada zostały zatrzymane przez drugą fazę ofensywy PVA. Dywizja została zmuszona do systematycznego wycofywania się i 30 listopada 1950 r. otrzymała rozkaz zajęcia pozycji obronnych na południowym brzegu rzeki Chongchon. Ostatecznie linie te zawiodły i Ósma Armia, ponosząc ciężkie straty, zarządziła całkowite wycofanie do rzeki Imjin, w pobliżu 38 równoleżnika.
Po półtora miesiąca planowania i reorganizacji, 25 stycznia 1951 roku rozpoczęto nową ofensywę, w wyniku której udało się odzyskać Inchon i bazę lotniczą Kimpo. Był to pierwszy z kilku udanych szturmów na PVA/KPA. Następnie dywizja wzięła udział w operacji „Ripper”, podczas której przepędziła PVA przez rzekę Han. Sukcesy kontynuowano w operacjach Dauntless i Piledriver na początku 1951 roku. Te ofensywy zabezpieczyły część Żelaznego Trójkąta, co wzmocniło pozycję negocjacyjną ONZ. Latem 1951 roku, kiedy przywódcy czterech narodów zasiedli przy stołach negocjacyjnych, aktywność Dywizji została spowolniona do działań patrolowych i obronnych w celu utrzymania linii oporu. Tego typu działania trwały do zimy 1952 roku. W styczniu 1953 roku Dywizja została przeniesiona z IX Korpusu do I Korpusu i 5 maja 1953 roku przejęła odpowiedzialność za pilnowanie podejścia do Seulu. 23 dni później, kiedy negocjacje w sprawie zawieszenia broni w Panmunjom utknęły w martwym punkcie, ciężki szturm PVA uderzył na kompleks Nevada, Dywizja utrzymała się na swoim terenie; siła ataku została pochłonięta przez dołączoną Brygadę Turecką i 14 Pułk Piechoty. Dzięki skutecznej obronie Seulu przed ciągłymi atakami od maja do lipca 1953 roku, dywizja zdobyła swój drugi Presidential Unit Citation Republiki Korei. Ponownie negocjatorzy dążyli do zawarcia pokoju. W lipcu dywizja ponownie przeszła do rezerwy w Camp Casey, gdzie pozostała aż do podpisania rozejmu 27 lipca 1953 roku. Czternastu żołnierzy dywizji zostało odznaczonych Medalami Honoru podczas wojny koreańskiej, co czyni dywizję jedną z najbardziej odznaczonych dywizji US Army w tej wojnie.
14 Pułk Piechoty dywizji miał trzech odznaczonych Medalem Honoru, Donn F. Porter, Ernest E. West i Bryant E. Womack. 24 pułk piechoty miał dwóch laureatów, Corneliusa H. Charltona i Williama Thompsona. 35 pułk piechoty miał trzech laureatów: William R. Jecelin, Billie G. Kanell i Donald R. Moyer. Wreszcie, 27 pułk piechoty miał pięciu odbiorców: John W. Collier, Reginald B. Desiderio, Benito Martinez, Lewis L. Millett i Jerome A. Sudut. Naszywka dywizji jest czasami określana jako „Elektryczna Truskawka”.
Dywizja pozostała w Korei do 1954 roku i powróciła na Hawaje od września do października tego roku. Po 12 latach nieobecności, 25 Dywizja Piechoty wreszcie wróciła do domu.
1 lutego 1957 roku dywizja została zreorganizowana jako Pentomic Division. Trzy pułki piechoty dywizji (14., 27. i 35.) zostały unieszkodliwione, a ich elementy zreorganizowano w pięć grup bojowych piechoty (1-14 IN, 1-27 IN, 1-35 IN, 2-19 IN i 2-21 IN).
W sierpniu 1963 roku dywizja została zreorganizowana jako Reorganizacyjna Dywizja Armii Celowej (ROAD). Aktywowano trzy dowództwa brygad, a jednostki piechoty zreorganizowano w bataliony.
Wojna w WietnamieEdit
W odpowiedzi na prośbę Dowództwa ds.W odpowiedzi na prośbę Dowództwa Pomocy Wojskowej USA w Wietnamie, dywizja wysłała na początku 1963 roku do Wietnamu Południowego 100 helikopterów-gunnerów. Do sierpnia 1965 roku dalsze zaangażowanie dywizji w nadchodzącej wojnie wietnamskiej obejmowało wysłanie Kompanii C, 65 Batalionu Inżynieryjnego, do Wietnamu Południowego, aby pomóc w budowie obiektów portowych w Cam Ranh Bay. Do połowy 1965 roku 2 200 żołnierzy Dywizji Tropic Lightning było zaangażowanych w Wietnamie. W grudniu tego samego roku dywizja ponownie otrzymała rozkaz wysłania sił bojowych. Jej pułk zaopatrzenia, 467. pułk, był dowodzony przez podpułkownika George’a S Dotsona do końca wojny.
W odpowiedzi na prośbę MACV, dywizja wysłała 3. brygadę, wzmocnioną grupę zadaniową, z 5 150 piechurami i 9 000 ton sprzętu z Hawajów w ciągu 25 dni do północno-zachodniego sektora Wietnamu Południowego, aby mocno ufortyfikować enklawę, z której dywizja mogłaby operować. Operacja Blue Light była największym i najdłuższym transportem lotniczym personelu i ładunków do strefy walk w historii wojskowości przed operacją Desert Shield. Brygada wysłała swoich pierwszych żołnierzy z Bazy Sił Powietrznych Hickam w Honolulu na centralną wyżynę w Pleiku. Żołnierze ci przybyli do Wietnamu 24 grudnia 1965 roku. Do połowy stycznia operacja rozmieszczenia została zakończona, co dało planistom bojowym w Wietnamie korzystny układ sił. Od stycznia 1966 do lutego 1970 25 Dywizja Piechoty miała swoją kwaterę główną w Củ Chi Base Camp, w pobliżu Żelaznego Trójkąta. Od kwietnia 1966 do 1972 roku dywizja była mocno zaangażowana na całym obszarze działań w Azji Południowo-Wschodniej. W tym okresie żołnierze Tropic Lightning walczyli w jednych z najtrudniejszych bitew wojny, w tym w operacji Junction City.
Podczas ofensywy Tet w 1968 i 1969 roku, żołnierze Tropic Lightning odegrali kluczową rolę w obronie oblężonego Sajgonu. Od maja do czerwca 1970 roku żołnierze dywizji brali udział w alianckich uderzeniach w głąb kryjówek wroga znajdujących się w Kambodży. W tych operacjach Incursion, jednostki dywizji skonfiskowały tysiące ton zaopatrzenia i setki sztuk broni. Operacja ta sparaliżowała wysiłki Kambodży przeciwko jednostkom amerykańskim. Po powrocie z Kambodży do Wietnamu Południowego, dywizja wznowiła swoją działalność w ramach programu wietnamizacji. Wojna chyliła się ku końcowi. Pod koniec grudnia 1970 roku, elementy 25 Dywizji Piechoty mogły rozpocząć przemieszczenie do Schofield Barracks. Druga Brygada była ostatnim elementem dywizji, który opuścił Wietnam. Przybyła do Ft Lewis, Washington w pierwszych dniach maja 1971 roku. Niektóre elementy 2 Brygady zostały pierwotnie przydzielone do 4 Dywizji Piechoty, kiedy przybyły do Wietnamu. Podczas wojny w Wietnamie żołnierze Tropic Lightning otrzymali 22 Medale Honoru.
Reorganizacja i status lekkiej piechotyEdit
Po powrocie do Schofield Barracks 25 Dywizja Piechoty pozostała jedyną dywizją armii, która nigdy nie stacjonowała w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych. W czasach ogólnego zmniejszenia liczebności armii, została zredukowana do pojedynczej brygady liczącej 4000 ludzi. Dywizja została reaktywowana w marcu 1972 roku. W jej skład weszła 29 Brygada Piechoty Gwardii Narodowej Armii Hawajów, w skład której wchodziły: 2 Batalion 299 Piechoty Gwardii Narodowej Armii Hawajów, 100 Batalion 442d Piechoty Rezerwy Armii USA oraz 1 Batalion 184 Piechoty Gwardii Narodowej Armii Kalifornii. Po reorganizacji, 25 Dywizja Piechoty szkoliła się przez następne osiem lat na całym teatrze Pacyfiku i kontynuowała doskonalenie swoich zdolności bojowych poprzez rozmieszczanie oddziałów o różnej wielkości od szwadronów, które brały udział w misjach szkoleniowych z siłami Fidżi, do ćwiczeń tak dużych jak Team Spirit, gdzie ponad 5000 żołnierzy dywizji i 1700 sztuk sprzętu zostało przetransportowanych drogą powietrzną do Korei Południowej na te coroczne ćwiczenia.
W 1985 roku dywizja rozpoczęła reorganizację z konwencjonalnej dywizji piechoty na dywizję lekkiej piechoty. Cztery podstawowe cechy tej nowej lekkiej dywizji piechoty miały być następujące: Elastyczność misji, szybkie rozmieszczanie i gotowość bojowa w 100 procentach siły z orientacją na basen Pacyfiku. Główne zmiany w konfiguracji obejmowały dodanie trzeciej brygady piechoty, dodatkowego batalionu artylerii bezpośredniego wsparcia oraz rozbudowę batalionu lotnictwa bojowego do jednostki wielkości brygady. Dzięki przeniesieniu dużej ilości ciężkiego sprzętu, 25 Dywizja Piechoty zyskała miano „lekkiej” – reorganizacja została zakończona do 1 października 1986 roku. Szkolenie stało się bardziej zaawansowane i bardziej intensywne. W 1988 roku pierwsze bataliony dywizji wzięły udział w rotacjach w Joint Readiness Training Center, Fort Chaffee, Arkansas. To centrum szkoleniowe zapewnia najbardziej realistyczny trening dostępny dla lekkich sił w armii. W połączeniu z połączonymi ćwiczeniami Cobra Gold w Tajlandii, Kangaroo w Australii i Orient Shield w Japonii, wymagający harmonogram ćwiczeń dywizji znacznie zwiększył jej zdolności bojowe. Do 1993 roku operacja Team Spirit w Korei pozostawała największym rocznym ćwiczeniem manewrowym dywizji, w którym brała udział ponad połowa jej sił.
Organizacja 1989Edit
Pod koniec zimnej wojny dywizja była zorganizowana w następujący sposób:
- 25 Dywizja Piechoty (Lekka), Schofield Barracks, Hawaje
- Kwatera Główna & Kompania Sztabowa
- 1 Brygada
- Kwatera Główna & Kompania Sztabowa
- 5 Batalion, 14. batalion piechoty
- 3. batalion, 21. batalion piechoty
- 1. batalion, 27th Infantry
- 2nd Brigade
- Headquarters & Headquarters Company
- 1st Battalion, 14th Infantry
- 1st Battalion, 21st Infantry
- 4th Battalion, 22nd Infantry
- 3rd Brigade
- Headquarters & Headquarters Company
- 3rd Battalion, 22nd Infantry
- 4th Battalion, 27th Infantry
- 4th Battalion, 87th Infantry
- Aviation Brigade
- Headquarters & Headquarters Company
- 5th Squadron, 9th Cavalry (Reconnaissance)
- 1st Battalion, 25th Aviation (Attack)
- Company F, 25th Aviation (General Support)
- Company G, 25th Aviation (Assault)
- Artyleria dywizji
- Headquarters & Headquarters Battery
- 3rd Battalion, 7th Field Artillery (18 × M102 105mm towed haitzer)
- 1st Battalion, 8th Field Artillery (dołączona jednostka 18 × M198 155mm haubica holowana)
- 7 Batalion, 8th Field Artillery (18 × M102 105mm haubica holowana)
- 2 Batalion, 11th Field Artillery (18 × M102 105mm haubica holowana)
- Bateria F, 7th Field Artillery (8 × M198 155mm holowana haubica)
- Division Support Command
- Headquarters & Headquarters Company
- 25th Medical Battalion
- 25th Supply & Transportation Battalion
- 725th Maintenance Battalion
- Company H, 25. batalion lotnictwa (Aviation Intermediate Maintenance)
- 1. batalion, 62nd Air Defense Artillery
- 65th Engineer Battalion
- 125th Signal Battalion
- 125th Military Intelligence Battalion
- 25th Military Police Company
- 71st Chemical Company
- 25th Infantry Division Band
Desert Storm and the Post-Era zimnej wojnyEdit
Niewiele jednostek dywizji wzięło udział w operacji Pustynna Burza, z powodu przeznaczenia dywizji do działań na Pacyfiku, takich jak wznowienie działań wojennych w Korei. Jednak podczas wojny w Zatoce Perskiej, w styczniu 1991 roku, po jednym plutonie z Kompanii A, B i C 4 Batalionu 27 Piechoty wyruszyło do Arabii Saudyjskiej. Żołnierze „Tropic Lightning” mieli być zastępczymi oddziałami w kampanii lądowej, jednak po zaobserwowaniu ich osiągnięć podczas szkolenia w warunkach wojny na pustyni, zastępca dowódcy 3 Armii USA poprosił, aby stali się oni siłami bezpieczeństwa dla wysuniętego sztabu armii. W tej roli plutony Wolfhound zostały zaalarmowane i dołączone do Trzeciej Armii (Naprzód) do Kuwejtu 26 lutego, gdzie zabezpieczyły teren kwatery głównej i przeprowadziły operacje porządkowe w mieście i na przyległych polach minowych. Pluton kompanii A został oddzielony od pozostałych Wolfhoundów po tej bitwie, aby towarzyszyć generałowi H. Normanowi Schwarzkopfowi w podróży do Iraku 1 marca 1991 r. w celu zapewnienia bezpieczeństwa podczas podpisania rozejmu. Trzy plutony powróciły do Schofield Barracks bez ofiar 20 marca 1991 roku.
W 1995 roku dywizja przeszła kolejną reorganizację i redukcję w ramach zmniejszania armii. Pierwsza Brygada i jej jednostki wsparcia bezpośredniego zostały unieszkodliwione i przeniesione do Fort Lewis w stanie Waszyngton, gdzie zostały ponownie reaktywowane jako wydzielona brygada 25 Dywizji Piechoty (Lekkiej). Na początku 2005 roku w Fort Richardson na Alasce utworzono brygadę powietrznodesantową, która została włączona do 25. Obecnie w skład dywizji wchodzą 1 i 2 Brygadowa Brygada Bojowa Strykerów (stacjonujące odpowiednio w Fort Wainwright na Alasce i Schofield Barracks na Hawajach), 3 Brygadowa Brygada Bojowa Piechoty (Schofield Barracks) i 4 Brygadowa Brygada Powietrznodesantowa (stacjonująca w Fort Richardson na Alasce), a także Brygada Lotnictwa Bojowego, dowództwo wsparcia dywizji i uzupełnienie samodzielnych batalionów. Jako główne lądowe siły rezerwowe Dowództwa Stanów Zjednoczonych na Pacyfiku, Dywizja „Tropic Lightning” rutynowo wyjeżdża z Schofield Barracks, aby uczestniczyć w ćwiczeniach w Japonii, Korei, Tajlandii, Filipinach, Australii i na Wielkiej Wyspie Hawajów.
Wojny w Iraku i AfganistanieEdit
Dywizja nie brała udziału w walkach w Afganistanie i Iraku w latach 2001-2003. Jednak na początku 2004 roku jednostki z dywizji wysłały się do Iraku, aby wziąć udział w działaniach bojowych w tym kraju. 2d Brygada wyruszyła do Iraku w styczniu 2004 roku i powróciła do Schofield Barracks w lutym następnego roku. 3 Brygada, 25 Dywizja Piechoty rozpoczęła działania w Afganistanie w marcu 2004 roku. Jako pierwszy wysłano tam 2 Batalion 27 Pułku Piechoty („Wolfhounds”). Towarzyszyła im Bateria B, 3d Batalion, 7 Pułk Artylerii Polowej. Wilczarze operowali w niestabilnej prowincji Paktika na granicy z Pakistanem w regionie Waziristan. 25 Dywizja Piechoty została przeniesiona do Schofield Barracks na Hawajach w kwietniu 2005 roku.
25 Dywizja Piechoty jest rozpoznawana za przeprowadzenie pierwszych udanych wolnych demokratycznych wyborów w Afganistanie 9 października 2004 roku. Jedną z misji 25 Dywizji Piechoty było tropienie powstańców Talibów i członków Al-Kaidy w górzystym terenie Afganistanu. W lipcu 2005 roku do 25 Dywizji Piechoty została dołączona 4 Brygada jako brygada powietrznodesantowa stacjonująca w Fort Richardson na Alasce. Została ona rozmieszczona w październiku 2006 roku jako wsparcie dla operacji „Iracka Wolność”. 2d Brygada rozpoczęła swoją transformację jako Stryker Brigade Combat Team, podczas gdy 3d Brygada rozpoczęła transformację jako jednostka działań (UA) w tym samym roku. Status (Light) został usunięty z nazwy dywizji w styczniu 2006 roku. 15 grudnia 2006 roku 172 Brygadowa Drużyna Bojowa Strykerów została przemianowana na 1 Brygadową Drużynę Bojową Strykerów, 25 Dywizja Piechoty; jednocześnie była 1 BCT (Stryker) w Fort Lewis, Washington została przemianowana na 2 Pułk Kawalerii (Stryker) i przeniesiona do Vilseck, Niemcy.
Od 2007 do 2009 roku elementy 25. Brygady, w tym 1/21 „Gimlets” z Schofield służyły w Iraku w okolicach Bagdadu, służąc dumnie i ponosząc duże koszty. Począwszy od 2005 roku 2 Brygada, w tym 1 Batalion 21 Piechoty przeszła reorganizację z lekkiej na brygadową grupę bojową Stryker. Brygada przybyła do Iraku na piętnastomiesięczną służbę w listopadzie 2007 roku i stacjonowała w Camp Taji na północny zachód od Bagdadu. Służąc z Wielonarodową Dywizją Bagdad, brygada była odpowiedzialna za obszary wiejskie na północny zachód i zachód od Bagdadu z 1 Batalionem działającym w pobliżu Abu Ghuraib. 1 Batalion, ściśle współpracując ze swoimi irackimi odpowiednikami, odnosił szczególne sukcesy w eliminowaniu komórek terrorystycznych oraz odkrywaniu i niszczeniu wielu skrytek z bronią. Wybrane elementy 1 Batalionu 21 Piechoty, w tym Kompania Alfa, uczestniczyły w bitwie o Sadr City w marcu 2008 roku. 1 Batalion powrócił do Schofield Barracks w lutym 2009 roku.
Od marca 2009 roku, 1 BCT, 2d BCT i 3d BCT były rozmieszczone w Iraku w celu wsparcia operacji Iraqi Freedom, podczas gdy 4 BCT rozmieszczona w Afganistanie w celu wsparcia operacji Enduring Freedom.
W czerwcu-sierpniu 2009 roku elementy 25 Dywizji uczestniczyły w operacji Champion Sword.
W grudniu 2010 roku sztab dywizji i Batalion Kwatermistrzowski (HHBN) zostały wysłane do Bagdadu w Iraku, gdzie stały się ostatnim sztabem dywizji w Iraku. „Task Force Lightning” jednocześnie doradzał i wspierał irackie siły bezpieczeństwa, ścigał powstańców oraz przygotowywał bazy i sprzęt do przekazania władzom irackim. W dniu 18 grudnia 2011 roku Dowództwo Dywizji zakończyło swoją misję retrogradu, szkolenia i bezpieczeństwa i ponownie wyjechało do Schofield Barracks na Hawajach.
W kwietniu 2011 roku, 25 Brygadowa Drużyna Bojowa (3rd Brigade Combat Team) przejęła kontrolę nad najbardziej nieprzyjaznym obszarem Afganistanu, Regional Command East. Kilka miesięcy później 1 Brygada została wysłana do RC-South. W ślad za nią podążyła 4ABCT, która pod koniec 2011 roku rozpoczęła 12-miesięczną misję. Jest to drugie rozmieszczenie 4 Brygady w Afganistanie.
Brygada Lotnictwa Bojowego, 25 Dywizja Piechoty również była w Afganistanie, od 1 stycznia 2012 roku do 1 stycznia 2013 roku. CAB działała w kilku kluczowych regionach Afganistanu, wykonując misje od szturmu powietrznego po przemieszczanie się drogą powietrzną, zaopatrzenie i operacje antyrebelianckie. Kompania F (Pathfinder), 2d Batalion, 25 Pułk Lotnictwa, była na miejscu, prowadząc misje u boku sił afgańskich. Pathfinderzy przeprowadzili misje powietrznego szturmu z 2 Afgańskim Narodowym Patrolem Porządku Cywilnego SWAT w celu odcięcia eksportu narkotyków na ten obszar i uniemożliwienia wwozu broni do prowincji. Swoją ostatnią misję CAB odbył 7 stycznia 2013 roku. CAB, 3d Infantry Division przejęła misję 25.
3 Brygada „Bronco” rozpoczęła swoje przemieszczenie w styczniu 2012 roku, a ostatni główny korpus przybył na Hawaje w kwietniu. Podczas rozmieszczenia żołnierze prowadzili operacje antyrebelianckie w jednych z najbardziej zabójczych prowincji Afganistanu, w tym w prowincji Kunar, gdzie znajduje się dolina rzeki Pech. 4th ABCT powrócił października 2012 roku do JBER-Richardson, kończąc swoje 10-miesięczne rozmieszczenie.
W dniu 7 kwietnia 2017 roku, military.com poinformował, że U.S. Army ogłosiła rozmieszczenie około 1500 żołnierzy z 4th Brigade Combat Team do Afganistanu w ramach operacji Freedom’s Sentinel jeszcze w tym roku.
W dniu 29 marca 2019 r. ogłoszono, że około 2500 żołnierzy z 1 Stryker Brigade Combat Team zostanie wysłanych do Iraku jeszcze w tym roku w ramach operacji Inherent Resolve. Mieliby oni zastąpić 1 Brigade Combat Team, 101st Airborne Division.
.