Optymalne ciśnienie krwi waha się w ciągu 24-godzinnego cyklu sen-czuwanie, z wartościami rosnącymi w ciągu dnia i spadającymi po północy. Obniżenie ciśnienia krwi we wczesnych godzinach porannych w stosunku do średniego ciśnienia w ciągu dnia jest określane jako nocny spadek ciśnienia. Ambulatoryjne monitorowanie ciśnienia krwi może ujawnić osłabienie lub zniesienie nocnego spadku ciśnienia krwi. Jest to klinicznie użyteczna informacja, ponieważ nieopadające ciśnienie krwi wiąże się z wyższym ryzykiem przerostu lewej komory serca i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. Porównując ciśnienie wczesnym rankiem ze średnim ciśnieniem w ciągu dnia, można obliczyć stosunek, który ma znaczenie w ocenie względnego ryzyka. Wzorce nurkowania są klasyfikowane na podstawie procentowego spadku ciśnienia, a na podstawie otrzymanych proporcji osoba może być klinicznie zaklasyfikowana do leczenia jako „non-dipper” (ze spadkiem ciśnienia poniżej 10%), „dipper”, „extreme dipper” lub „reverse dipper”, jak wyszczególniono na poniższym wykresie. Dodatkowo, ambulatoryjne monitorowanie może ujawnić nadmierny poranny wzrost ciśnienia krwi; co jest związane ze zwiększonym ryzykiem udaru mózgu u osób starszych z wysokim ciśnieniem krwi.
Klasyfikacja obniżenia ciśnienia krwi jest oparta na obliczeniach American Heart Association, przy użyciu skurczowego ciśnienia krwi (SBP) w następujący sposób:
D i p = ( 1 – S B P S l e p i n g S B P W a k i n g ) × 100 % {displaystyle Dip=(1-{SBP_{Sleeping}}{SBP_{Waking}}})\times 100\%}
