Chanson, (francuski: „pieśń”), francuska pieśń artystyczna średniowiecza i renesansu. Chanson sprzed 1500 r. zachował się głównie w dużych zbiorach rękopisów zwanych chansonniers.
Pochodząca z XII wieku monofoniczna chanson osiągnęła największą popularność wraz z trouvères XIII wieku i można ją jeszcze znaleźć w lais (forma wierszowo-pieśniowa) z połowy XIV wieku kompozytora i poety Guillaume’a de Machaut. Przetrwały tylko melodie. Monofoniczne chansons pokazują rozwój skomplikowanych form muzyczno-poetyckich wywodzących się z pieśni nieco wcześniejszych odpowiedników trouvères, trubadurów. Formy te zostały ostatecznie uproszczone i stały się formes fixes („formami stałymi”) chanson z towarzyszeniem.
Chanson z towarzyszeniem – na głos solowy z rozpisanymi partiami na jeden lub więcej instrumentów towarzyszących – zdominowało pieśń francuską od Machaut do Hayne’a van Ghizeghema i Antoine’a Busnois pod koniec XV wieku. Prawie wszystkie akompaniowane chansons trzymają się jednej z trzech formes fixes: ballady, rondeau lub virelai (qq.v.). Styl jest wyrafinowany, a pieśni są ewidentnie pisane dla dworskiej publiczności o wysokich aspiracjach artystycznych i wyrobionym smaku. Ogólnym tematem była miłość dworska.
Chanson na zespół wokalny miała kilka poprzedników. Pojawiła się chanson przeznaczona dla dwóch lub trzech osób; około 1460 roku pojawiła się chanson polietekstowa, w której dwóch lub więcej śpiewaków śpiewało jednocześnie różne teksty. Pod koniec XV wieku kompozytorzy zaczęli zwracać się ku nowemu rodzajowi faktury chanson. Dzieło flamandzkiego kompozytora Josquina des Prez pokazuje stopniową zmianę w kierunku stylu chanson z czterema głosami śpiewającymi ten sam tekst, czasami w melodycznej imitacji, ale także w stylu homofonicznym (akordowym).
W następnym stuleciu styl czterogłosowy ustąpił miejsca pięcio- i sześciogłosowemu. Choć nie stosowano już formes fixes z poprzednich dwóch stuleci, to jednak kontrola formalna i standardowe schematy chansons odróżniają je od włoskich madrygałów z tych samych lat. Dopiero później, w twórczości Adriaana Willaerta i Jacques’a Arcadelta (obaj pisali również madrygały), style te zaczęły się przenikać, ponieważ formalna konstrukcja chanson stała się mniej ściśle zależna od zrównoważonych fraz i powtarzanego materiału, a bardziej zdeterminowana przez imitację melodyczną jako podstawę struktury.
Późniejsze lata XVI wieku przyniosły doskonałość polifonicznej (wieloczęściowej, zwykle z przeplatającymi się liniami melodycznymi) chanson w twórczości Orlanda di Lasso; a także styl bardziej homofoniczny, na który wpływ miała próba dopasowania słów do muzyki w wierszu miarowym à l’antique, zaproponowana przez członków La Pléiade (francuskiego stowarzyszenia dążącego do powrotu do klasycznej poezji i muzyki), czego przykładem jest twórczość Claude’a Le Jeune’a. Po 1600 roku chanson ustąpiła miejsca nowemu rodzajowi pieśni: air de cour na głos solowy z akompaniamentem lutni.