I. IDENTYFIKACJA SUBSTANCJI
A. Substancja: Czysty ołów (Pb) jest metalem ciężkim w temperaturze i ciśnieniu pokojowym i jest podstawowym pierwiastkiem chemicznym. Może łączyć się z różnymi innymi substancjami tworząc liczne związki ołowiu.
B. Związki objęte normą: Słowo „ołów” stosowane w niniejszej normie oznacza ołów elementarny, wszystkie nieorganiczne związki ołowiu i klasę organicznych związków ołowiu zwanych mydłami ołowiu. Norma ta nie ma zastosowania do innych organicznych związków ołowiu.
C. Zastosowania: Narażenie na ołów występuje w co najmniej 120 różnych zawodach, w tym pierwotnego i wtórnego wytopu ołowiu, produkcji akumulatorów ołowiowych, produkcji i stosowania pigmentów ołowiowych, produkcji i stosowania lutów, budowy i naprawy statków, produkcji samochodów i druku.
D. Dopuszczalne narażenie: Dopuszczalna granica narażenia (PEL) określona przez normę wynosi 50 mikrogramów ołowiu na metr sześcienny powietrza (50 ug/m(3)), uśredniona w ciągu 8-godzinnego dnia pracy.
E. Poziom działania: Norma ustanawia poziom działania w wysokości 30 mikrogramów na metr sześcienny powietrza (30 ug/m(3)), średnia ważona czasem, w oparciu o 8-godzinny dzień pracy. Poziom działania uruchamia kilka wymogów normy, takich jak monitorowanie narażenia, nadzór medyczny oraz szkolenia i edukacja.
II. DANE DOTYCZĄCE ZAGROŻEŃ DLA ZDROWIA
A. Sposoby, w jakie ołów dostaje się do organizmu. Po wchłonięciu do organizmu w określonych dawkach ołów jest substancją toksyczną. Celem normy dotyczącej ołowiu jest zapobieganie wchłanianiu szkodliwych ilości ołowiu. Norma ma na celu ochronę nie tylko przed natychmiastowymi toksycznymi skutkami ołowiu, ale również przed poważnymi skutkami toksycznymi, które mogą nie ujawnić się aż do upływu lat narażenia.
Ołów może być wchłaniany do organizmu przez wdychanie (oddychanie) i spożycie (jedzenie). Ołów (z wyjątkiem niektórych organicznych związków ołowiu nie objętych normą, takich jak tetraetyloołów) nie jest wchłaniany przez skórę. Kiedy ołów jest rozproszony w powietrzu w postaci pyłu, dymu lub mgły, może być wdychany i wchłaniany przez płuca i górne drogi oddechowe. Wdychanie ołowiu unoszącego się w powietrzu jest generalnie najważniejszym źródłem wchłaniania ołowiu w miejscu pracy. Możesz również wchłonąć ołów przez układ pokarmowy, jeśli ołów dostanie się do ust i zostanie połknięty. Jeśli masz do czynienia z żywnością, papierosami, tytoniem do żucia, lub makijażem, które mają ołów na sobie lub obsługujesz je rękami zanieczyszczonymi ołowiem, przyczyni się to do połknięcia.
Znaczna część ołowiu, który wdychasz lub połykasz dostaje się do krwiobiegu. Po dostaniu się do krwioobiegu, ołów krąży w całym organizmie i jest przechowywany w różnych organach i tkankach ciała. Część tego ołowiu jest szybko filtrowana z organizmu i wydalana, ale część pozostaje we krwi i innych tkankach. W miarę dalszego narażenia na działanie ołowiu, jego ilość magazynowana w organizmie będzie wzrastać, jeśli wchłaniasz więcej ołowiu niż Twój organizm wydala. Nawet jeśli możesz nie być świadomy żadnych natychmiastowych objawów choroby, ołów zmagazynowany w tkankach może powoli powodować nieodwracalne uszkodzenia, najpierw pojedynczych komórek, a następnie narządów i całych układów organizmu.
B. Skutki nadmiernej ekspozycji na ołów – (1) Krótkotrwała (ostra) nadmierna ekspozycja. Ołów jest silną, ogólnoustrojową trucizną, która nie spełnia żadnej znanej użytecznej funkcji po wchłonięciu przez organizm. Przyjęty w wystarczająco dużych dawkach, ołów może cię zabić w ciągu kilku dni. Może pojawić się stan wpływający na mózg zwany ostrą encefalopatią, który szybko rozwija się do drgawek, śpiączki i śmierci z powodu zatrzymania krążenia i oddychania. Krótkotrwała dawka ołowiu może prowadzić do ostrej encefalopatii. Krótkotrwałe narażenia zawodowe tej wielkości są bardzo nietypowe, ale nie niemożliwe. Podobne formy encefalopatii mogą jednak powstać w wyniku przedłużonego, przewlekłego narażenia na niższe dawki ołowiu. Nie ma ostrej linii podziału pomiędzy szybko rozwijającymi się ostrymi skutkami ołowiu, a skutkami przewlekłymi, których nabycie trwa dłużej. Ołów wpływa niekorzystnie na liczne układy organizmu i wywołuje formy upośledzenia zdrowia i choroby, które pojawiają się po okresach narażenia tak krótkich jak dni lub tak długich jak kilka lat.
(2) Długotrwałe (chroniczne) nadmierne narażenie. Przewlekła nadmierna ekspozycja na ołów może spowodować poważne uszkodzenia układu krwiotwórczego, nerwowego, moczowego i rozrodczego. Niektóre powszechne objawy przewlekłej nadmiernej ekspozycji obejmują utratę apetytu, metaliczny smak w ustach, niepokój, zaparcia, nudności, bladość, nadmierne zmęczenie, osłabienie, bezsenność, ból głowy, drażliwość nerwową, ból lub bolesność mięśni i stawów, drobne drżenia, drętwienie, zawroty głowy, nadpobudliwość i kolkę. W kolka ołowiu może być silny ból brzucha.
Uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego w ogóle i mózgu (encefalopatia) w szczególności jest jedną z najcięższych form zatrucia ołowiem. Najcięższe, często śmiertelne, postać encefalopatii może być poprzedzone wymiotami, uczucie otępienia postępujące do senności i osłupienie, słaba pamięć, niepokój, drażliwość, drżenie, i drgawki. Może pojawić się nagle z początkiem napadów, a następnie śpiączki i śmierci. Istnieje tendencja do osłabienia mięśni, aby rozwijać się w tym samym czasie. Osłabienie to może przejść w paraliż, często obserwowany jako charakterystyczne „opadanie nadgarstka” lub „opadanie stopy” i jest objawem choroby układu nerwowego zwanej neuropatią obwodową.
Przewlekła nadmierna ekspozycja na ołów powoduje również chorobę nerek z niewieloma, jeśli w ogóle, objawami pojawiającymi się do czasu wystąpienia rozległego i najprawdopodobniej trwałego uszkodzenia nerek. Rutynowe badania laboratoryjne ujawniają obecność tej choroby nerek dopiero po utracie około dwóch trzecich funkcji nerek. Kiedy pojawiają się jawne objawy zaburzeń w oddawaniu moczu, często jest już za późno na korektę lub zapobieganie pogarszającym się warunkom i możliwa jest progresja do dializy nerek lub śmierci.
Przewlekłe nadmierne narażenie na ołów upośledza układ rozrodczy zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Nadmierna ekspozycja na ołów może powodować zmniejszenie popędu płciowego, impotencję i bezpłodność u mężczyzn. Ołów może zmieniać strukturę spermy, zwiększając ryzyko wystąpienia wad wrodzonych. Istnieją dowody na występowanie poronień i martwych urodzeń u kobiet, których mężowie byli narażeni na działanie ołowiu lub które same były narażone na działanie ołowiu. Narażenie na działanie ołowiu może również powodować obniżenie płodności i nieprawidłowe cykle miesiączkowe u kobiet. Narażenie na ołów może mieć negatywny wpływ na przebieg ciąży, ponieważ ołów przekracza barierę łożyskową i stanowi zagrożenie dla rozwijających się płodów. Dzieci urodzone z rodziców, z których jedno było narażone na nadmierny poziom ołowiu, częściej mają wady wrodzone, opóźnienie umysłowe, zaburzenia zachowania lub umierają w pierwszym roku życia.
Nadmierna ekspozycja na ołów zaburza również układ krwiotwórczy, powodując zmniejszenie stężenia hemoglobiny (substancji we krwi, która przenosi tlen do komórek) i ostatecznie anemię. Anemia charakteryzuje się osłabieniem, bladością i zmęczeniem w wyniku zmniejszonej zdolności przenoszenia tlenu we krwi.
(3) Cele normy w zakresie ochrony zdrowia. Zapobieganie niekorzystnym skutkom zdrowotnym dla większości pracowników z powodu narażenia na ołów w ciągu całego życia zawodowego wymaga, aby poziom ołowiu we krwi pracowników (PbB) był utrzymywany na poziomie lub poniżej czterdziestu mikrogramów na sto gramów krwi pełnej (40 ug/100g). Poziom ołowiu we krwi pracowników (zarówno mężczyzn, jak i kobiet), którzy zamierzają mieć dzieci, powinien być utrzymywany poniżej 30 ug/100g, aby zminimalizować niekorzystne skutki dla zdrowia reprodukcyjnego rodziców i rozwijającego się płodu.
Pomiar poziomu ołowiu we krwi jest najbardziej użytecznym wskaźnikiem ilości ołowiu wchłanianego przez organizm. Poziomy ołowiu we krwi (PbB) są najczęściej podawane w jednostkach miligramów (mg) lub mikrogramów (ug) ołowiu (1 mg=1000 ug) na 100 gramów (100g), 100 mililitrów (100 ml) lub decylitr (dl) krwi. Te trzy jednostki są zasadniczo takie same. Czasami wartości PbB wyrażane są w postaci mg% lub ug%. Jest to skrócona notacja dla 100g, 100 ml, lub dl.
Pomiary PbB pokazują ilość ołowiu krążącego w krwiobiegu, ale nie dają żadnych informacji o ilości ołowiu przechowywanego w różnych tkankach. Pomiary PbB pokazują jedynie aktualną absorpcję ołowiu, a nie efekt, jaki ołów wywiera na organizm lub skutki, jakie może wywołać narażenie na ołów w przeszłości. Jednak dotychczasowe badania nad chorobami związanymi z ołowiem skupiały się głównie na powiązaniach między PbB a różnymi chorobami. W rezultacie, twój PbB jest ważnym wskaźnikiem prawdopodobieństwa, że stopniowo nabędziesz upośledzenie zdrowia lub chorobę związaną z ołowiem.
Odkąd poziom ołowiu we krwi wzrasta powyżej 40 ug/100g, wzrasta ryzyko choroby. Istnieje duża zmienność indywidualnej reakcji na ołów, dlatego trudno jest stwierdzić, że konkretny PbB u danej osoby spowoduje konkretny efekt. Badania powiązały śmiertelną encefalopatię z PbB tak niskim jak 150 ug/100g. Inne badania wykazały inne formy chorób u niektórych pracowników z PbB znacznie poniżej 80 ug/100g. Poziom PbB jest istotnym wskaźnikiem ryzyka dla zdrowia, ale niezwykle ważny jest również inny czynnik. Czynnikiem tym jest długość okresu, przez jaki utrzymuje się podwyższone stężenie PbB. Im dłużej masz podwyższone PbB, tym większe ryzyko, że duże ilości ołowiu są stopniowo magazynowane w Twoich narządach i tkankach (obciążenie organizmu). Im większe jest ogólne obciążenie organizmu, tym większe są szanse na znaczne trwałe uszkodzenia.
Najlepszym sposobem zapobiegania wszelkim formom upośledzeń i chorób związanych z ołowiem – zarówno krótkoterminowych, jak i długoterminowych – jest utrzymanie PbB poniżej 40 ug/100g. Postanowienia normy zostały opracowane z myślą o tym celu. Twój pracodawca ponosi główną odpowiedzialność za zapewnienie, że postanowienia normy są przestrzegane zarówno przez firmę jak i przez poszczególnych pracowników. Ty, jako pracownik, jesteś również odpowiedzialny za pomoc swojemu pracodawcy w przestrzeganiu tej normy. Możesz odegrać kluczową rolę w ochronie własnego zdrowia, ucząc się o zagrożeniach związanych z ołowiem i ich kontroli, dowiadując się, czego wymaga norma, przestrzegając normy w zakresie, w jakim reguluje ona twoje własne działania, oraz upewniając się, że twój pracodawca przestrzega przepisów regulujących jego działania.
(4) Zgłaszanie oznak i symptomów problemów zdrowotnych. Należy natychmiast powiadomić pracodawcę, jeśli wystąpią u ciebie oznaki lub objawy związane z zatruciem ołowiem lub jeśli potrzebujesz porady lekarskiej dotyczącej wpływu obecnego lub przeszłego narażenia na ołów na twoją zdolność do posiadania zdrowego dziecka. Powinieneś również powiadomić pracodawcę, jeśli masz problemy z oddychaniem podczas testu dopasowania respiratora lub podczas noszenia respiratora. W każdym z tych przypadków pracodawca musi udostępnić Ci odpowiednie badania lub konsultacje medyczne. Badania te muszą być przeprowadzone bez żadnych kosztów, w rozsądnym czasie i miejscu.
Standard zawiera procedurę, dzięki której pracownik może uzyskać drugą opinię wybranego przez siebie lekarza, jeśli pracodawca wybrał lekarza pierwszego kontaktu.
.