Dlaczego dzieciobójstwo zdarza się prawie wyłącznie dziewczynkom, a nie chłopcom

Dzieciobójstwo kobiet jest formą przemocy uwarunkowanej płcią, opisywaną jako część „ogólnoświatowego zjawiska dewaluacji kobiet” (Bhatnagar i Dube 2005. P.ix). Istnieje wiele definicji dzieciobójstwa, przy czym wiele z nich podziela pogląd, że jest to celowe zabicie narodzonego dziecka w ciągu pierwszych dwunastu miesięcy jego życia, a wiele różnic poza tym odnosi się do metody, za pomocą której jest ono dokonywane. Tandon i Sharma w swojej definicji odnoszą się do użycia trujących substancji chemicznych lub „celowego zaniedbania” (2006), podczas gdy inni wymieniają „podrzynanie gardła, głodzenie, duszenie i topienie” jako powszechne metody dzieciobójstwa (Working Group on the Girl Child 2007. P.8). Co więcej, Ryznar stara się odróżnić dzieciobójstwo od neonobójstwa, stwierdzając, że to pierwsze ma miejsce po pierwszych dwudziestu czterech godzinach od narodzin dziecka, a drugie w tym czasie (2013. P.459). Niuanse definicyjne mają mniejsze znaczenie dla omawianego pytania, gdyż zazwyczaj odnoszą się do metod i czasu związanego z zabijaniem, podczas gdy przedmiotem zainteresowania niniejszego artykułu jest zbadanie przyczyn, dla których niemowlęta, a w szczególności dziewczynki, są zabijane w pierwszej kolejności. Dlatego też pytanie to wykracza poza debatę definicyjną i rozbieżności metodologiczne lub logistyczne. Dla celów niniejszego opracowania najbardziej trafna ze względu na swoją prostotę wydaje się jednak definicja zaproponowana przez Kolloor, która określa dzieciobójstwo jako „zabicie całkowicie zależnego dziecka poniżej „jednego roku życia”, które zostaje zabite przez matkę, rodziców lub inne osoby, pod których opieką dziecko jest powierzone” (1990).

Warren stwierdza, że istnieje „bardzo niewiele kultur, w których niemowlęta płci męskiej są częściej zabijane niż żeńskiej” (1985, P.32). W odniesieniu do skali Roberts pisze, że co najmniej „pół miliona dzieci płci żeńskiej jest zabijanych każdego roku z powodu swojej płci” (2008. P.80), co zrodziło pojęcie „zaginionych kobiet”, gdzie ponad „100 milionów kobiet jest obecnie zaginionych w Azji” (Working Group on the Girl Child 2007. P.22). W samych Indiach liczba „zaginionych kobiet” sięga 40 milionów (Gill i Mitra-Khan 2009. P.686), podczas gdy Venkatramani pisze, że „Indie są jednym z niewielu krajów, w których śmiertelność noworodków płci żeńskiej przewyższa śmiertelność noworodków płci męskiej, pomimo faktu, że dziecko płci żeńskiej jest biologicznie silniejsze w momencie narodzin” (1986. P.125). Female infanticide is argued to reflect the „social attitudes to the relative economic value of females” within a „context of the restriction of female roles to the home/private sphere” (2008.P.80). Hom pisze, że „dzieciobójstwo zaspokajało ważne potrzeby rodzinne, ekonomiczne i społeczne” (2001. P.139) i jest to typizowane przez praktyki małżeńskie takie jak „posag” i idee takie jak „preferowanie syna”, które zostaną omówione w dalszej części tego artykułu. Postawa stojąca za dzieciobójstwem kobiet jest „zakorzeniona w złożonym zestawie czynników społecznych, kulturowych i ekonomicznych” i każdy z tych obszarów zostanie omówiony w całym artykule (Tandon i Sharma 2006). Kluczowym celem niniejszego artykułu jest zbadanie wzajemnego oddziaływania różnych poziomów wyjaśnienia, dlaczego to dziewczynki są zabijane zamiast chłopców, zaczynając od ekonomicznych okoliczności, w jakich dzieciobójstwo jest najczęściej praktykowane, oraz ekonomicznych implikacji zabicia dziewczynki zamiast chłopca. Następnie artykuł zbada struktury społeczne i politykę stojącą za tym zjawiskiem oraz to, w jaki sposób dyktują one ekonomiczną wartość każdej z płci, podczas gdy później zbadane zostaną postawy zakorzenione w społeczeństwach, w których istnieje wyraźna dysproporcja między płciami. Choć dzieciobójstwo „było praktykowane na każdym kontynencie i przez ludzi na każdym poziomie złożoności kulturowej” (Williamson 1978, s. 61), w niniejszym artykule wykorzystano przykłady z Indii i Chin, ponieważ są to miejsca, w których praktyka ta jest najczęściej kojarzona (Roberts 2008, s. 79). Jednakże po zbadaniu idei i struktur stojących za samymi preferencjami dotyczącymi płci, zostanie wykazane, że takie postawy są o wiele bardziej wszechobecne i widoczne na całym świecie, włączając w to kraje bardziej rozwinięte ekonomicznie i bardziej zaawansowane państwa zachodnie.

Kontekst ekonomiczny jest fundamentalnym elementem w tworzeniu ram dyskusji wokół przyczyn dzieciobójstwa kobiet. Dzieciobójstwo ma miejsce w kontekście ubóstwa, głównie ekonomicznego czynnika hamującego, a zatem wybór zabicia kobiety jest postrzegany jako wybór ekonomiczny. Mungello pisze, że „poważne ubóstwo i niemożność wykarmienia dziecka” jest głównym powodem takiego czynu (2008. P.10). Badanie przeprowadzone przez Tandon i Sharma w Indiach wykazało, że ubóstwo było jednym z głównych powodów dzieciobójstwa kobiet (2006). Roberts potwierdza ten punkt widzenia twierdząc, że dzieciobójstwo „występuje w Indiach i Chinach, ponieważ skrajne dewaluacje kobiet współgrają z poważnym ubóstwem” (2008. P.84). W stanie skrajnego ubóstwa para może być zmuszona do wyboru pomiędzy dziećmi lub nawet noworodkiem płci żeńskiej a perspektywą syna w dalszej przyszłości. W przekonaniu, że rodzina nie będzie w stanie przyjąć obu płci ze względu na koszty finansowe, decyzja jest zazwyczaj podejmowana na podstawie względnego kosztu alternatywnego zabicia, czy raczej zahamowania życia, chłopca lub dziewczynki. Klimat ubóstwa wymusza ten wybór, stąd wyższe wskaźniki dzieciobójstwa selektywnego ze względu na płeć w tych miejscach w porównaniu z bogatszymi lub bardziej rozwiniętymi gospodarczo państwami, gdzie skrajne ubóstwo jest mniej powszechne, a podstawowe wsparcie finansowe ze strony państwa jest zapewnione wraz z mechanizmami wsparcia dla rodziców dzieci bez względu na płeć. Czynnik definiujący, który oddziela chłopca od dziewczynki, jest więc postrzegany przez pryzmat zysków i wydatków ekonomicznych. Roberts pisze, że „społecznie określone role kobiet w domu nie przyciągają łatwo widocznych dochodów”, podczas gdy ich męscy odpowiednicy są postrzegani jako mający znacznie większy potencjał zarobkowy poprzez pracę, a także otrzymanie posagu po ślubie z kobietą w późniejszym okresie życia (2008. P.81). Z drugiej strony, dziewczęta nie są postrzegane jako osoby zarabiające „gotówkę lub inne zbywalne towary” i w rzeczywistości są postrzegane jako osoby „odejmujące od sumy dochodów gospodarstwa domowego” ze względu na ich konsumpcję potrzeb żywnościowych i odzieżowych (Roberts 2008. P.81). W rzeczywistości, badania Tandon i Sharma ujawniły wiele przypadków, w których mężowie zmuszają swoje żony do zabicia dziecka płci żeńskiej, ponieważ jest ono postrzegane jako „ciężar ekonomiczny” (2006). Jest to przykład tego, że dziecko płci żeńskiej jest „urażone z powodu obciążenia finansowego, jakie nakłada na swoich rodziców” i jako takie „staje w obliczu ryzyka dzieciobójstwa” (Penn i Nardos 2003. P.100). To pierwotne założenie ciężaru ekonomicznego związanego z kobietami jest jeszcze bardziej zaostrzone przez postrzeganą „wartość netto (zarówno ekonomiczną, jak i kulturową) chłopców” (Gill i Mitra-Khan 2009. P.687) przewyższająca wartość córek i stąd, w klimacie ubóstwa lub głodu, dziewczęta „były głównymi, jeśli nie wyłącznymi ofiarami dzieciobójstwa” (Croll 1980. P.24).

Dodatkowo, praktyki małżeńskie i rola posagu również rzuca światło na postrzeganą wartość ekonomiczną dziewcząt w scenariuszach takich jak te wymienione. Posag jest pieniężną lub opartą na wartościowych aktywach transakcją od rodziny panny młodej do rodziny pana młodego. Gill i Mitra-Khan stwierdzają, że „domniemanym celem posagu jest zrekompensowanie rodzinie pana młodego nabycia nieproduktywnej osoby zależnej” (2009. P.687). Stąd też pogłębia to przekonanie, że kobieta jest finansowym obciążeniem lub długiem, a w celu zrównoważenia długu, posag jest dawany, aby złagodzić brak możliwości zarobkowania związany z kobietą. Penn i Nardos używają przykładu posagu, aby zilustrować, że „wartość panny młodej jest często mierzona przez to, ile jej rodzice są gotowi za nią zapłacić” (2003. P.100). Tak więc w utożsamianiu kobiety z wartością pieniężną, jej wartość jako człowieka jest zanegowana i sprowadzona do wartości towaru lub aktywu, takiego, który jest jednorazowego użytku. Stąd Bhatnagar i Dube wyjaśniają, że posag jest „patriarchalnym kapitalistycznym środkiem dewaluacji córek i synowych jako bezwartościowych przedmiotów, środkiem, dzięki któremu rodzima rodzina pozbywa się kobiety roszczącej sobie prawo do rodzinnego bogactwa oraz szybkim i łatwym sposobem na zdobycie kapitału dla rodziny małżeńskiej” (2005. P.4). Ten pogląd podkreśla przewagę postrzegania kobiet wyłącznie w kategoriach pieniężnych lub ekonomicznych, stąd wyjaśnianie ich dzieciobójstwa staje się bardziej zrozumiałe jako decyzja ekonomiczna w oczach sprawców zabójstwa. Nawet historycznie, „administratorzy kolonialni” w XIX wieku rozumieli, że koszt małżeństwa był „główną przyczyną dzieciobójstwa w społeczeństwie chłopskim” (Sen 2002. P.64), a ponieważ ciężar kosztów spoczywał na rodzinie kobiety, ona również była ofiarą tego, co można postrzegać jako wyprzedzającą ochronę rodzinnego, często skąpego, bogactwa. Postrzeganie kobiety jako malejącej inwestycji uosabia chiński zwrot określający córki jako „towar, na którym traci się pieniądze” (Mungello 2008. P.10). Jednak z wymienionych powodów, „przestępstwo dzieciobójstwa kobiet zostało zrównane i skojarzone z systemem posagowym i nadal jest odczytywane jako niefortunna konsekwencja systemu posagowego” (Bhatnagar i Dube 2005. P.x). Co więcej, Penn i Nardos odkryli, że większość rodzin dokonujących dzieciobójstwa kobiet, próbowała usprawiedliwić tę praktykę argumentując, że był to „jedyny możliwy sposób na ucieczkę od obciążeń związanych ze znalezieniem męża, zapłaceniem posagu i wprowadzeniem dziecka płci żeńskiej do społeczeństwa żądnego mężczyzn, w którym nie jest ono mile widziane” (2003. P.100). Te wszystkie uzasadnienia przyczyniają się do dewaluacji córki do tego stopnia, że życie dziewczyny jest mniej warte niż finanse i wysiłek wymagany przez proces małżeństwa.

Oprócz dewaluacji córki, pojęcie „preferencji syna” jest również obecne wśród społeczeństw, w których dzieciobójstwo kobiet jest powszechnie praktykowane. Dzieciobójstwo kobiet jest przejawem świadomego wyboru wychowywania synów zamiast córek ze względu na „ekonomiczne czynniki zniechęcające do posiadania dziewczynek”, podczas gdy chłopcy „oferują większe korzyści finansowe i społeczne w ramach struktur pokrewieństwa, które charakteryzują się posagiem i strukturami patrylinearnymi” (Gill i Mitra-Khan 2009. P.693). Ponadto oczekuje się, że chłopcy pozostaną z rodzicami na starość i przejmą nad nimi odpowiedzialność finansową. Kiedy chłopiec się żeni, jego żona staje się środkiem natychmiastowego dochodu poprzez swój posag, który może dodatkowo zabezpieczyć ekonomiczny dobrobyt rodziców syna. W związku z tym, staje się o wiele bardziej opłacalne wychowywać i inwestować w synów niż córki, zgodnie z tym, co zostało omówione do tej pory już.

Podsumowując w odniesieniu do argumentów ekonomicznych, dlaczego dziewczęta cierpią los dzieciobójstwa znacznie częściej niż chłopcy, praktyki takie jak posag ucieleśnia ideę, że kobiety są postrzegane jako ekonomicznie obciążające przez nową rodzinę (stąd są rekompensowane za przyjęcie jej w), podczas gdy dziewczyna jest obciążeniem dla jej rodziców, którzy są zobowiązani do zapewnienia posagu. W tym przypadku mamy więc do czynienia z obciążeniem ekonomicznym z obu stron, gdzie kobieta jest postrzegana jako koszt, który może być i jest „rozliczany” w ramach instytucji małżeństwa poprzez posag. Ta dehumanizacja kobiety do poziomu towaru, długu lub składnika majątku podsyca dewaluację kobiet w świetle postrzeganej wartości ekonomicznej synów. To z kolei przejawia się w postrzeganiu wyższej wartości narodzin chłopców, a zatem koszt wychowania kobiet może przynieść większy zwrot, jeśli zostanie wydany na wychowanie mężczyzny. Inwestycja w chłopców jest postrzegana jako zabezpieczenie emerytalne, a nie inwestycja w inną rodzinę poprzez wydatki na kobietę. Zmniejszone możliwości ekonomiczne i potencjał zarobkowy kobiety jeszcze bardziej ograniczają jej wartość jako czynnika zarobkowego w strukturze rodziny, podczas gdy mężczyźni są w stanie pracować, aby zarobić na swoich rodziców, siebie i ułatwić zastrzyk kapitału poprzez małżeństwo. Dlatego Venkatramani pisze, że „kobieta jest nadal uważana za uciążliwy wyrostek. Jest drenażem ekonomicznym. Trzeba ją wykorzystywać lub pozbyć się jej jako nie-osoby. Ponieważ przygniata swoją rodzinę wydatkami na małżeństwo i posag, musi być wychowywana – od dzieciństwa – w finansowym i fizycznym zaniedbaniu” (1986. P.125). W świetle powyższego, abstrahując od moralności, dzieciobójstwo kobiet w sytuacji skrajnej biedy lub niepewnego przyszłego dobrobytu finansowego jest wynikiem planowania ekonomicznego i racjonalną decyzją w celach inwestycyjnych dla rodziców. Problem polega jednak na tym, że ekonomiczna dewaluacja kobiet nie jest w stanie udzielić wyczerpującej odpowiedzi na pytanie postawione w niniejszym artykule, ponieważ trzeba pójść dalej, aby wywnioskować, dlaczego kobiety są postrzegane jako ekonomicznie niekompetentne i niezdolne do działania jako pozytywny generator dochodów dla zainteresowanych rodzin. Aby się do tego odnieść, należy ocenić stan istniejących struktur społecznych pod kątem tego, czy hamują one potencjał kobiet do zarabiania i utrzymywania statusu bliższego mężczyznom w odniesieniu do niezależności finansowej.

Szerzej pojęta struktura społeczna odgrywa kluczową rolę w określaniu kobiet jako ekonomicznie niekompetentnych w stosunku do mężczyzn, co z kolei sprawia, że te pierwsze są mniej warte inwestycji i bardziej narażone na dzieciobójstwo ze względu na obawy ekonomiczne, które do tej pory były przypisywane kobietom w biedniejszych społeczeństwach, gdzie dzieciobójstwo występuje. To, co Kent określa mianem „przemocy strukturalnej”, „nie jest widoczne w konkretnych wydarzeniach”, takich jak momenty zabijania dzieci, ale raczej przyczynia się do „systematycznych braków w jakości życia pewnych grup ludzi”, a w tym przypadku kobiet (2006. P.55). Dyskryminacja płacowa w sile roboczej, jako że „udział kobiet w sile roboczej w Azji Południowej jest często omawiany w badaniach nad dewaluacją córki” (Gill i Mitra-Khan 2009. P.689). Jednak oprócz tego, Gill i Mitra-Khan twierdzą, że „kiedy większość wiejskich kobiet z Azji Południowej uczestniczy w życiu zawodowym, ich wkład jest niedoceniany, co służy dalszemu utrwalaniu dewaluacji córek” (2009. P.690). Jako przykład podają bangladeski przemysł tekstylny i odzieżowy, gdzie w tego typu pracę zaangażowanych jest dwa razy więcej kobiet niż mężczyzn, jednak ich pensje są „o 22-30% niższe niż ich męskich kolegów” (Gill i Mitra-Khan 2009. P.690). Dlatego nawet gdyby kobiety weszły na rynek pracy, branże takie jak ta nadal utrwalałyby przekonanie, że mają one stosunkowo niski potencjał zarobkowy, a zatem koszt alternatywny wychowania córki zamiast syna jest nadal większy niż inwestowanie w syna kosztem córki, w sensie ekonomicznym. Chociaż użyty przykład dotyczył Bangladeszu, stosunkowo biednego kraju Azji Południowej, w którym, podobnie jak w Indiach, występuje znaczna liczba „zaginionych dziewczynek” (w wyniku przemocy ze względu na płeć, takiej jak dzieciobójstwo), zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć jest zjawiskiem globalnym, obecnym nawet w najbardziej rozwiniętych gospodarkach świata. Kraje takie jak Włochy i Australia wykazują „większy niepłatny nakład pracy dla dziewcząt niż dla chłopców” (Penn i Nardos 2003. P.24), podczas gdy globalnie, kobiety „pracują o wiele więcej godzin dziennie niż mężczyźni”, ale „nie posiadają prawie żadnego światowego bogactwa” (Penn i Nardos 2003.P.24).).

Patrząc konkretnie na polityki w kontekście chińskim, twierdzi się, że „zasada jednego dziecka w Chinach wydaje się być intensyfikacja problemu aborcji, dzieciobójstwa i sieroctwa, jak rodzice walczą, aby wypełnić swój kontyngent jednego dziecka z synem” (Penn i Nardos 2003. P.27). W nadmorskich rejonach Chin „40% par ma prawo do drugiego dziecka, jeśli ich pierwsze jest dziewczynką” (Economist 2010). To milcząco sugeruje, że ze względu na zdewaluowaną naturę kobiety w systemie rodzinnym, rodzice mogą „spróbować ponownie” w nadziei na posiadanie syna, który mógłby zapewnić więcej korzyści ekonomicznych w dłuższej perspektywie, co dodatkowo utrwala koncepcje preferencji syna i niechęci do rodzenia córek. Jest to przykład tego, co Penn i Nardos uważają za negatywną percepcję „prawnego, społecznego i ekonomicznego statusu kobiet na całym świecie” w porównaniu z chłopcami, i jako takie „wiele instytucji nadal jest zorganizowanych w sposób, który automatycznie powiela nierówne traktowanie i rozbieżne wyniki” (2003. P.28-29).

Globalnie, dziewczęta napotykają o wiele większe bariery w edukacji, prekursora większej niezależności ekonomicznej, niż ich męscy koledzy. W rzeczywistości, „Bank Światowy donosi, że dwie trzecie z 960 milionów analfabetów na świecie to kobiety”, podczas gdy spośród „130 milionów dzieci, które nie otrzymały wykształcenia podstawowego w 1990 roku, 81 milionów stanowiły dziewczynki” (Penn i Nardos 2003. P.25). Kwestie takie jak ta, zarówno w skali krajowej jak i globalnej, ilustrują strukturalną przemoc wobec kobiet i jeszcze bardziej zaostrzyły pogląd, że kobiety są ekonomicznie gorsze od mężczyzn, uwiarygodniając argumenty na rzecz synów, a ostatecznie dewaluując córki do takiego poziomu, że w biedniejszych społeczeństwach dzieciobójstwo kobiet staje się pozornie uzasadnioną opcją. Jednakże same struktury są jedynie konstruktami, które powstały z postaw zakorzenionych w społeczeństwie i dlatego, aby zrozumieć istnienie tych struktur i ich rolę w promowaniu założeń wyznawanych przez osoby usprawiedliwiające dzieciobójstwo, należy zbadać te postawy lub ideologie dotyczące roli kobiet i preferowania synów. W świetle tego, widzimy rolę „strukturalnego determinizmu w wywyższaniu mężczyzn ponad kobiety” i że „istnieją skonstruowane przez ludzi bariery dla postępu kobiet w kierunku nierówności” (Roberts 2008. P.85). Struktury nie mogą być wyłącznie odpowiedzialne za kwestię dzieciobójstwa kobiet, ponieważ nawet gdy praktyki takie jak posagi zostały zdelegalizowane, praktyka ta była kontynuowana. Stąd postawy i to, co Galtung opisuje jako „przemoc kulturową” wysuwa się na pierwszy plan i kontynuuje utrwalanie założeń związanych z praktyką.

„Przemoc kulturowa” jest opisana przez Galtunga jako „te aspekty kultury, sfery symbolicznej naszej egzystencji – na przykładzie religii i ideologii…, które mogą być wykorzystane do usprawiedliwienia lub legitymizacji bezpośredniej lub strukturalnej przemocy” (1990. P.291). W przypadku omawianego pytania, przemoc bezpośrednia odnosi się do aktu dzieciobójstwa kobiet, podczas gdy przemoc strukturalna odnosi się do tego samego zjawiska, o którym Kent wspominał wcześniej w artykule. Jednym z takich przykładów jest przekonanie, że dla kobiet dom jest „ideologicznie i materialnie oczekiwanym centrum ich codziennego życia” (Bowlby, Gregory i McKie 1997. P.344). W związku z tym jeszcze bardziej dewaluuje to wkład kobiet w kategoriach ekonomicznych i pozbawia je prawa do dostępu do potencjału zarobkowego mężczyzn, jeszcze bardziej zaostrzając ekonomiczny kompromis między ryzykiem a korzyściami, jaki wykazują rodzice uczestniczący w dzieciobójstwie. W rzeczywistości Hom twierdzi, że „dzieciobójstwo kobiet może funkcjonować jako terrorystyczna praktyka kontroli nad kobietami, mająca na celu utrzymanie ich w przypisanej im roli reprodukcyjnej jako rodzących synów” (2001, s. 141). Ogranicza to ich rolę w społeczeństwie do skupiania się wyłącznie na macierzyństwie i reprodukcji, zamiast skupiania się na dążeniu do zysku pieniężnego lub większej niezależności ekonomicznej. Ponadto, nawet w ramach tej roli, na „poziomie rodzinnym i społecznym, matka była często poddawana ogromnej presji, aby urodzić syna lub stawić czoła nadużyciom i upokorzeniom” (Hom 2001. P.141). Jest to dodatkowo podkreślane przez przekonanie, że „syn przedłuża linię rodową, powiększa drzewo genealogiczne, zapewnia rodzinie ochronę i bezpieczeństwo” (Tandon i Sharma 2006). Ponadto, w tradycji hinduskiej wierzy się, że „jest on niezbędny do zbawienia, ponieważ tylko on może rozpalić stos pogrzebowy i wykonać inne związane ze śmiercią obrzędy i rytuały” rodziców, co jeszcze bardziej utrwala w psychice rodziców pragnienie posiadania synów zamiast córek (Tandon i Sharma 2006). Wraz z omówioną już w tym artykule obniżoną wartością ekonomiczną kobiet, rola syna, i tylko jego, w rytuałach śmierci jeszcze bardziej obniża społeczno-religijne postrzeganie kobiet, z przewagą przekonania, że „posiadanie samych dziewczynek w rodzinie jest równoznaczne z byciem skazanym na niższą kastę w przyszłym świecie” (Working Group on the Girl Child 2007. P.11). Mając to na uwadze, Miller twierdzi, że „problem polega na tym, że preferencja syna jest tak silna w niektórych obszarach Indii i wśród niektórych klas, że córki muszą cierpieć, aby osobiste i kulturowo usankcjonowane potrzeby rodziny zostały spełnione” (1981. P.25).

W podsumowaniu, w klimacie ubóstwa, gdzie dzieciobójstwo jest najbardziej rozpowszechnione, głównym czynnikiem decyzyjnym w zabijaniu dziewczynek zamiast chłopców jest wybór ekonomiczny oparty na analizie kosztów i korzyści oraz porównaniu obu płci. W społeczeństwach, w których praktyka ta jest powszechna, takich jak Indie i Chiny, prowadzi to do zabijania dziewczynek na korzyść synów. Dzieje się tak w obliczu dewaluacji córek, preferowania synów i obciążeń społeczno-ekonomicznych, takich jak posag czy polityka jednego dziecka. Założenia te wynikają ze struktur społecznych, które utrwalają nieobiektywne pod względem płci postrzeganie ról publicznych, podczas gdy same struktury są produktem postaw wobec roli kobiety w życiu rodzinnym i publicznym. Jednak samo postrzeganie braku możliwości zarobkowych kobiet i obciążenia ekonomicznego wynika z istniejących struktur społecznych. To właśnie kwestie braku udziału kobiet w życiu zawodowym i nierówności w wynagrodzeniach wpływają na postrzeganie obciążenia ekonomicznego kobiet. Co więcej, te kwestie społeczne, które powodują niekorzystną sytuację ekonomiczną kobiet, odzwierciedlają postawy wobec kobiecych ról w społeczeństwie. W związku z tym niniejszy artykuł argumentuje, że postawy te są osadzone w strukturach społecznych, które wpływają na analizę kosztów i korzyści nowonarodzonych dziewcząt, prowadząc do ich upadku jako płci ekonomicznie gorszej. Delikatna interakcja postaw, struktur i ekonomii w kontekście ubóstwa jest przedstawiona w niniejszym artykule jako kompleksowe wyjaśnienie, dlaczego kobiety, a nie mężczyźni, są prawie wyłącznie ofiarami dzieciobójstwa.

Bhatnagar i Dube 2005. Female Infanticide in India: A Feminist Cultural History. Albany: State University of New York Press

Bowlby, Gregory i McKie 1997. „Doing Home”: Patriarchy, Caring, and Space. Women’s Studies International Forum. 20(3) Pp.343-350

Croll 1980. Feminizm i socjalizm w Chinach. New York: Routledge

Economist 2010. The Worldwide War on Baby Girls. Economist Online. Dostęp: 18/5/2016. Available from: http://www.economist.com/node/15636231

Galtung 1990. Cultural Violence. Journal of Peace Research. 27(3) Pp. 219-305

Gill i Mitra-Khan 2009. Explaining Daughter Devaluation and the Issue of Missing Women in South Asia and the UK. Current Sociology. 57(5) Pp.684-703

Hom 2001. Female Infanticide in China: The Human Rights Specter and Thoughts Towards (An)Other Vision. In: Femicide in Global Perspective. New York: Teachers College Press

Kent 2006. Children as Victims of Structural Violence. Societies Without Borders. 1(1) Pp.53-67

Kolloor 1990. Female Infanticide: A psychological analysis. Grass Roots Action, special issue on Girl Child.

Miller 1981. The Endangered Sex. New York: Cornell University Press.

Mungello 2008. Drowning Girls in China: Female Infanticide in China since 1650. Maryland: Rowman & Littlefield

Penn i Nardos 2003. Przezwyciężanie przemocy wobec kobiet i dziewcząt: The International Campaign to Eradicate a Worldwide Problem. Maryland: Rowman & Littlefield

Roberts 2008. Ludzki brak bezpieczeństwa: globalne struktury przemocy. London: Zed books

Ryznar 2013. A Crime of its Own? A Proposal for Achieving Greater Sentencing Consistency in Neonaticide and Infanticide Cases. University of San Francisco Law Review. Vol. 47. Pp.459-485

Sen 2002. The Savage Family: Colonialism and Female Infanticide in Nineteenth-Century India. Journal of Women’s History. 14(3) Pp.53-79

Tandon i Sharma 2006. Female Foeticide and Infanticide in India: An Analysis of Crimes against Girl Children. International Journal of Criminal Justice Sciences. 1(1)

Venkatramani 1986. Female Infanticide: Born to Die. In: Femicide The Politics of Woman Killing. Buckingham: Open University Press

Warren 1985. Gendercide: The Implications of Sex Selection (New Feminist Perspectives). Maryland: Rowman & Littlefield

Williamson 1978. „Dzieciobójstwo: analiza antropologiczna” (Infanticide: an anthropological analysis). In: Infanticide and the Value of Life. New York: Prometheus Books

Working Group on the Girl Child 2007. A Girl’s Right to Live: Female Foeticide and Girl Infanticide. NGO Committee on the Status of Women. Dostęp: 18/5/2016. Available from: http://wilpf.org/wp-content/uploads/2014/07/2007_A_Girls_Right_to_Live.pdf

Written by: Mohammed Adel Chowdhury
Written at: Loughborough University
Written for: David Roberts
Data napisania: May 2016

Free Press

Dlaczego dzieciobójstwo zdarza się prawie wyłącznie dziewczynkom, a nie chłopcom

Further Reading on E-International Relations

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi