Free Press

Follicular thyroid cancer jest drugim co do częstości występowania nowotworem złośliwym tarczycy po PTC. Istnieją znaczne różnice geograficzne we względnych proporcjach FTC i PTC, najprawdopodobniej związane z zawartością jodu w diecie. Na obszarach ubogich w jod względna częstość występowania FTC ma tendencję do zwiększania się. Inne czynniki ryzyka wystąpienia FTC to wiek powyżej 50 lat i płeć żeńska. Czynniki genetyczne mogą również odgrywać rolę w określaniu podatności na zachorowanie, ale nie są one do końca poznane. Histologicznie FTC charakteryzuje się tworzeniem pęcherzyków i brakiem jakichkolwiek elementów brodawkowatych w guzie. Diagnostyka różnicowa z łagodnym gruczolakiem może być trudna. Stopień inwazyjności naczyń krwionośnych wydaje się korelować z agresywnością guza, a dwa podtypy histologiczne, oksyfilny FTC i wyspowy FTC, mogą być związane ze zwiększoną zachorowalnością i śmiertelnością. Podstawowym sposobem leczenia FTC jest całkowite chirurgiczne usunięcie guza. Rozległa, obustronna operacja wykraczająca poza ten cel może nie przynieść dodatkowych korzyści, ale może ułatwić leczenie adjuwantowe i dalszą obserwację. Pooperacyjne leczenie lewotyroksyną jest prawie powszechnie stosowane, a pacjenci z wysokim ryzykiem nawrotu mogą skorzystać z ablacji pozostałości radiojodu. Leczenie choroby przerzutowej obejmuje operację, radiojod, a w wybranych przypadkach napromienianie wiązką zewnętrzną i chemioterapię. Rokowanie u chorych z przerzutami jest niepewne, ale u większości pozostałych chorych rokowanie jest dobre, porównywalne z rokowaniem w PTC. W przypadku nieoksyfilnego FTC do cech wysokiego ryzyka, poza obecnością przerzutów, należą zaawansowany wiek, miejscowo rozległa choroba i obecność wyraźnej angioinwazji. W oksyfilnym FTC istotna jest również aneuploidia DNA. Obserwacja powinna być najbardziej intensywna w ciągu pierwszych 5 lat po leczeniu pierwotnym i musi być dostosowana do ryzyka progresji choroby u danego pacjenta. W przypadku pacjentów z niskim ryzykiem nawrotu (młodzi, małe zmiany, minimalnie inwazyjny guz), pomiary stężenia tyreoglobuliny w surowicy mogą być w dużej mierze wystarczające, podczas gdy pacjenci z wyższym ryzykiem, z podwyższonym stężeniem tyreoglobuliny w surowicy i pacjenci z istotnymi mianami autoprzeciwciał antytyroglobulinowych mogą również wymagać okresowego diagnostycznego badania radiojodem.