Free Press

W Australii istnieje kilka przykładów bardziej ekstremalnych, fundamentalistycznych, kultowych form zielonoświątkowych w stylu amerykańskim. Przeciwny marginalny trend, reprezentowany przede wszystkim przez niesławną Fundację Logos prowadzoną przez Howarda Cartera w Toowoomba, Queensland, a później przez ruchy „manifestacji chwały”, takie jak Bethel Church, Redding, można znaleźć w kongregacjach takich jak Range Christian Fellowship.

Fundacja Logos, wpływowa i kontrowersyjna służba chrześcijańska, rozkwitła w Australii w latach 70-tych i 80-tych pod przywództwem Howarda Cartera, pierwotnie pastora baptystów z Auckland w Nowej Zelandii. Fundacja Logos była początkowo ponadwyznaniową charyzmatyczną posługą nauczania; jej członkowie byli głównie protestantami, ale miała również pewne powiązania z rzymskokatolickimi grupami świeckimi i jednostkami.

Fundacja Logos była rekonstrukcjonistyczna, restytucyjna i dominikańska w swojej teologii i pracach.Paul Collins założył Fundację Logos c. 1966 r. w Nowej Zelandii jako ponadwyznaniową służbę nauczania, która służyła Odnowie Charyzmatycznej poprzez wydawanie Logos Magazine. W 1969 r. Paul Collins przeniósł ją do Sydney w Australii, gdzie ułatwiała ona również organizację dużych ponadwyznaniowych konferencji Odnowy w takich miejscach jak Sydney Town Hall i Wentworth Hotel. Następnie została przeniesiona pod kierownictwo Howarda Cartera do Hazelbrook w Dolnych Górach Błękitnych w Nowej Południowej Walii, gdzie działała przez kilka lat, a w połowie lat 70. została przeniesiona do Blackheath w Górnych Górach Błękitnych. W tych latach służba nauczania przyciągnęła podobnie myślące wspólnoty i grupy domowe do luźnego stowarzyszenia z nią.

Wydawnictwo stało się znaczącą operacją, rozpowszechniając charyzmatyczne i restoracjonistyczne nauki skupione na dojrzałości chrześcijańskiej i pierwszeństwie Chrystusa w krótkich książkach i miesięczniku Logos/Restore Magazine (związanym z New Wine Magazine w Stanach Zjednoczonych). Odbywały się tam coroczne tygodniowe konferencje z udziałem ponad 1000 zarejestrowanych osób, na których występowali międzynarodowi charyzmatyczni mówcy, tacy jak Derek Prince, Ern Baxter, Don Basham, Charles Simpson, Bob Mumford, Kevin Conner (Australia), Peter Morrow (Nowa Zelandia) i inni.

W pobliżu, w Westwood Lodge, na górze Victoria, założono również kolegium biblijne. W głównej siedzibie w Blackheath powstała chrześcijańska szkoła K-12, Mountains Christian Academy, która stała się prekursorem szerzej rozpowszechnionych chrześcijańskich szkół niezależnych i edukacji domowej jako znaku rozpoznawczego ruchu. Przeniosła ona praktykę Starego Przymierza dziesięciny (do lokalnego kościoła) i oczekiwała regularnego ofiarnego oddawania ponad to.

Teologicznie Fundacja Logos nauczała ortodoksyjnych wierzeń chrześcijańskich – jednakże w sprawach opinii nauczanie Logos było przedstawiane jako autorytatywne, a alternatywne poglądy były zniechęcane. Ci, którzy kwestionowali to nauczanie, ostatecznie odchodzili z ruchu. Z czasem rozwinęła się silna kultowa kultura konformizmu grupowego, a ci, którzy odważyli się ją zakwestionować, byli szybko doprowadzani do porządku przez innych członków, którzy udzielali automatycznych odpowiedzi, owianych uduchowionymi wyrażeniami. W niektórych przypadkach przywództwo wymuszało niekwestionowaną zgodność, angażując się w zachowania typu bullying. Grupa postrzegała siebie jako oddzieloną od „świata”, a nawet traktowała alternatywne poglądy i inne wyrażenia, denominacje lub interpretacje chrześcijaństwa z nieufnością w najgorszym przypadku, a w najlepszym uważała większość z nich za fałszywe.

Od połowy lat 70. przyjęto hierarchiczną eklezjologię w formie Ruchu Pasterskiego, polegającą na uczeniu członków przez całe życie przez osobistych pastorów (zazwyczaj liderów „grup komórkowych”), którzy z kolei byli również odpowiedzialni przed swoimi osobistymi pastorami. Wyznawcy zostali poinformowani, że nawet ich lider, Howard Carter, był związany jako uczeń z apostolską grupą Christian Growth Ministries Boba Mumforda, Charlesa Simpsona, Erna Baxtera, Dereka Prince’a i Dona Bashama z Ft Lauderdale w Stanach Zjednoczonych (szacuje się, że w szczytowym okresie jej działalności, około 1985 roku, w sieć tę zaangażowanych było około 150 000 osób). Główną relacją pastoralną Howarda Cartera był Ern Baxter, pionier Uzdrawiającego Odrodzenia z lat 50-tych oraz Odnowy Charyzmatycznej z lat 60-tych, 70-tych i 80-tych. Pisemne przymierza poddania się pastorom poszczególnych kościołów były zachęcane dla członków jednego reprezentatywnego kościoła, Christian Faith Centre (Sydney), i mówiło się, że były powszechną praktyką w całym ruchu w tym czasie.

W 1980 roku kościoły ruchu Logos przyjęły nazwę „Australian Fellowship of Covenant Communities” (AFoCC) i były prowadzone przez eschatologiczną zmianę we wczesnych latach 80-tych z przed-millenializmu wielu zielonoświątkowców (określanego jako teologia porażki), do post-millenializmu prezbiteriańskich teonomistów-rekonstrukcjonistów (określanego jako teologia zwycięstwa). Przejście do jawnego paradygmatu teologiczno-politycznego spowodowało, że niektórzy starsi przywódcy, w tym pastor David Jackson z Christian Faith Centre Sydney, całkowicie opuścili ruch. W połowie lat 80-tych AFoCC ponownie zmienił nazwę na „Covenant Evangelical Church” (nie związany z Evangelical Covenant Church w USA). Marka Logos Foundation była kontynuowana jako edukacyjne, komercyjne i polityczne ramię Ewangelicznego Kościoła Przymierza. Grupa przeniosła się po raz ostatni w 1986 roku do Toowoomba w Queensland, gdzie istniały już stowarzyszone wspólnoty i środowisko demograficzne bardzo sprzyjające wzrostowi skrajnie prawicowych ruchów religijno-politycznych. Ten żyzny grunt sprawił, że ruch osiągnął szczyt w krótkim czasie, osiągając lokalną bazę poparcia liczącą ponad 2000 osób.

Przeprowadzka do Toowoomba wymagała wielu przygotowań, w tym sprzedaży domów i innych aktywów w Nowej Południowej Walii przez członków oraz nabycia przez Fundację Logos wielu domów, firm i nieruchomości komercyjnych w Toowoomba i Darling Downs.

W procesie przenoszenia organizacji i większości jej członków, on Covenant Evangelical Church wchłonął kilka innych małych kościołów chrześcijańskich w Toowoomba. Niektóre z nich były kościołami domowymi/grupami mniej lub bardziej powiązanymi z innymi organizacjami Cartera. Carter i niektórzy z jego zwolenników próbowali nawiązać kontakty z premierem Queensland Joh Bjelke-Petersenem (urzędującym w latach 1968-1987), znanym chrześcijańskim konserwatystą, w celu realizacji swoich celów.

Carter nadal prowadził zmianę eschatologii w kierunku postmillennializmu i wybitnie religijno-politycznego charakteru. Więcej z jego zespołu przywódczego opuściło ruch, ponieważ styl Cartera stał się bardziej autorytarny i kultowy. Colin Shaw, który był kluczowym członkiem w tym czasie, wierzył, że pastor Howard Carter był „pomazańcem Bożym”, a Shaw później stał się „prawą ręką” Cartera w jego „pracy misyjnej” w Quezon City na Filipinach. Logos wykorzystał filipiński kościół Christian Renewal Center (umiarkowany kościół zielonoświątkowy/charyzmatyczny) jako swoją bazę do propagowania i promowania nauk Ruchu Pasterskiego. Z lokalną pomocą na Filipinach, Colin Shaw koordynował i sponsorował (pod szyldem Centrum Odnowy Chrześcijańskiej) konferencje z udziałem Cartera. Wielu słabo wykształconych i szczerych filipińskich pastorów i miejscowych, zazwyczaj z małych kościołów, zostało przekonanych do wspierania szerszego ruchu Logos dziesięcinami, które były zbierane z ich ograniczonych funduszy. Jednakże, wkrótce po ujawnieniu skandalicznej niemoralności i skorumpowanego stylu życia Howarda Cartera, filipińskie skrzydło Logos rozwiązało się, a jego dotychczasowi członkowie rozeszli się z powrotem do uznanych kościołów lokalnych. Mówi się, że Colin Shaw porzucił Ruch Pasterski w tym czasie i przez pewien czas po tym, zaangażował się w poszukiwania dusz i samowygnanie, napędzane poważnym poczuciem winy za sposób, w jaki filipińscy chrześcijanie byli manipulowani.

W 1989 roku Logos kontrowersyjnie zaangażował się w wybory stanowe w Queensland, prowadząc kampanię sondaży i całostronicowych reklam w gazetach promujących linię, że przestrzeganie przez kandydatów zasad chrześcijańskich i etyki biblijnej było ważniejsze niż powszechna korupcja w rządzie Queensland, która została ujawniona przez Śledztwo Fitzgeralda. Opublikowane w tym czasie ogłoszenia w brisbane’owskiej gazecie The Courier-Mail promowały silnie konserwatywne stanowiska w opozycji do pornografii, homoseksualizmu i aborcji oraz powrotu do kary śmierci. Niektórzy zwolennicy kontrowersyjnie opowiadali się za starotestamentowymi prawami i karami. Działanie to wywołało sensacyjny odwrót – wiele kościołów głównego nurtu, liderów społecznych i organizacji religijnych zdystansowało się od Fundacji Logos po wydaniu publicznych oświadczeń potępiających ją. Czasami postulowano karę śmierci dla homoseksualistów, zgodnie z prawem Starego Testamentu. The Sydney Morning Herald opisał później część tej kampanii, kiedy Fundacja Logos prowadziła kampanię: „Homoseksualizm i cenzura powinny decydować o twoim głosie, powiedziano elektoratowi; korupcja nie była głównym problemem”. Ten sam artykuł cytował Cartera z listu, który napisał wówczas do zwolenników: „Zieloni, geje i chciwcy maszerują. Teraz muszą maszerować również chrześcijanie, konserwatyści i osoby zatroskane”. Poglądy te nie były nowe. Wcześniejszy artykuł opublikowany w Heraldzie cytował rzecznika Logos w odniesieniu do wezwania do kary śmierci dla homoseksualistów w celu pozbycia się takich ludzi z Queensland, który stwierdził „fakt, że prawo jest na statucie jest najlepszym zabezpieczeniem dla społeczeństwa”.

Chociaż podobne zachowania istniały wcześniej, te ostatnie lata w Queensland widziały, jak Fundacja Logos coraz bardziej rozwija tendencje kultowe. To autorytarne środowisko zdegenerowało się do perwersyjnego i niebiblijnego nadużywania władzy. Posłuszeństwo i niezdrowe podporządkowanie się ludzkim przywódcom było na wiele sposobów kultowe, a koncepcja podporządkowania się w celu „duchowego przykrycia” stała się dominującym tematem w nauczaniu Fundacji Logos. Idea duchowego przykrycia wkrótce przerodziła się w system jawnego nadużywania władzy i nadmiernej kontroli życia ludzi. Działo się to pomimo rosnącego sprzeciwu wobec ruchu pasterskiego ze strony szanowanych przywódców ewangelikalnych i zielonoświątkowych w Stanach Zjednoczonych, począwszy już od 1975 roku. Jednakże w Australii, poprzez Fundację Logos i Kościół Ewangeliczny Covenant, ruch ten rozkwitał poza czasem, gdy w Ameryce Północnej skutecznie wszedł w okres upadku. Carter skutecznie odizolował zwolenników w Australii od prawdy o tym, co zaczęło się dziać w USA. Ruch ten miał powiązania z wieloma innymi grupami, w tym World MAP (Ralph Mahoney), Kalifornia; Christian Growth Ministries, Fort Lauderdale; oraz Rousas Rushdoony, ojciec chrześcijańskiego rekonstrukcjonizmu w Stanach Zjednoczonych. Działalność obejmowała drukowanie, publikowanie, konferencje, nauczanie domowe i szkolenie w służbie. Fundacja Logos (Australia) i te inne organizacje czasami wydawały kwalifikacje teologiczne i inne pozornie akademickie stopnie naukowe, magisterskie i doktorskie bez formalnego procesu studiów czy uznanego rygoru, często pod różnymi wątpliwymi nazwami, które zawierały słowo „Uniwersytet”. W 1987 roku Carter nadał sobie tytuł Master of Arts, który rzekomo został wydany przez Pacific College Theological, instytucję, której istnienia dziennikarze śledczy nie zdołali zweryfikować. Carter często dawał takie „kwalifikacje” wizytującym kaznodziejom ze Stanów Zjednoczonych – w tym doktorat rzekomo wydany przez Uniwersytet Oceanii Sancto Spiritus’. Odbiorca używał następnie tytułu doktora w swojej wędrownej kaznodziejskiej i odrodzeniowej posłudze w całej Ameryce Północnej.

Ruch pasterski na całym świecie zszedł do rangi ruchu kultowego, charakteryzującego się manipulacyjnymi związkami, nadużywaniem władzy i wątpliwymi układami finansowymi. Była to próba, podejmowana przez w większości szczerych ludzi, uwolnienia chrześcijaństwa od zakorzenionych ograniczeń tradycyjnej i konsumpcyjnej religii. Jednakże, z jego naciskiem na autorytet i uległą odpowiedzialność, ruch ten był otwarty na nadużycia. To wszystko, w połączeniu z duchowym głodem, wczesną miarą sukcesu i wzrostu, mieszanymi motywami i brakiem doświadczenia nowych liderów, złożyło się na niebezpieczną i niestabilną mieszankę. Howard Carter umiejętnie rozegrał te czynniki, aby umocnić swoją pozycję.

Fundacja Logos i Kościół Ewangeliczny Covenant nie przetrwały długo skandalu związanego z ustąpieniem Howarda Cartera i publicznym ujawnieniem cudzołóstwa w 1990 roku. Hey (2010) stwierdził w swojej pracy: „Sugerowane przyczyny porażki Cartera to niepewność, niezdolność do otwarcia się na innych, arogancja i nadmierna wiara we własne możliwości”. Podobnie jak w przypadku wielu współczesnych ewangelistów i przywódców megakościołów, zwolennicy ruchu postawili go na piedestale. To środowisko, w którym lider nie podlegał prawdziwej odpowiedzialności, pozwoliło na to, by jego oszustwo i podwójne życie kwitło w nieznany sposób przez wiele lat. W latach bezpośrednio poprzedzających ten skandal ci, którzy ośmielali się kwestionować, byli szybko wyśmiewani przez innych członków lub nawet dyscyplinowani, co wzmacniało bardzo niezdrowe środowisko. Kiedy skandal z niemoralnością Cartera wyszedł na jaw, ujawniono również wszystkie szczegóły dotyczące wystawnego stylu życia, do którego przywykł. Częste podróże Cartera do Ameryki Północnej były wystawne i ekstrawaganckie, korzystał z lotów pierwszą klasą i pięciogwiazdkowych hoteli. Wszystkie sprawy finansowe organizacji przed jej upadkiem były ściśle tajne. Większość członków nie wiedziała, w jaki sposób przekazywane są ogromne sumy pieniędzy zaangażowanych w całą operację, ani jak zarządzany jest dostęp liderów do tych funduszy.

Znaczna liczba starszych członków ex-Logos znalazła akceptację w nieistniejącym już Rangeville Uniting Church. Kongregacja Rangeville Uniting Church opuściła Uniting Church i stała się niezależną kongregacją znaną jako Rangeville Community Church. Przed zamknięciem Rangeville Uniting Church, wcześniejszy rozłam spowodował, że znaczny procent całej kongregacji przyczynił się do powstania Range Christian Fellowship przy Blake Street w Toowoomba.

The Range Christian Fellowship przy Blake Street, Toowoomba, ma reputację wybujałych nabożeństw i publicznego manifestowania charyzmatycznych zjawisk i manifestacji, które stawiają go daleko poza głównym nurtem zielonoświątkowej ekspresji kościelnej. Jest to prawdopodobnie jeden z najlepszych australijskich przykładów kościołów, które są związane z Nową Reformacją Apostolską, fundamentalistycznym zielonoświątkowym ruchem religijnym prawicy, który amerykański dziennikarz Forrest Wilder opisał w następujący sposób: „Ich wierzenia mogą mieć tendencję do dziwaczności. Niektórzy prorocy twierdzą nawet, że widzieli demony podczas publicznych spotkań. Doprowadzili biblijną dosłowność do skrajności”. Działa on w przerobionym squash-centre i został założony 9 listopada 1997 roku jako grupa, która odłączyła się od Rangeville Uniting Church w Toowoomba z powodu nieporozumień z krajowym kierownictwem Uniting Church w Australii. Nieporozumienia te dotyczyły przede wszystkim ordynacji osób homoseksualnych do posługi. Różnorodne pochodzenie Range Christian Fellowship zaowocowało rozbieżnościami w preferencjach, oczekiwaniach i problemach związanych z kultem. Kościół początkowo spotykał się w sali Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, zanim kupił nieruchomość przy Blake Street, co sprawiło, że kongregacja była mocno zadłużona, często bliska bankructwa i z dużą rotacją wiernych. Kongregacja przypisuje swoje ciągłe unikanie finansowej zapaści Bożemu błogosławieństwu i uważa to za cud.

Przytulając się do protestanckich przekonań, kościół uzupełnia te przekonania o wpływy Nowej Reformacji Apostolskiej, odrodzenia, teologii Dominium, teologii Teraz Królestwo, chrześcijaństwa walki duchowej i myślenia o pięciokrotnej służbie. Pismo Święte jest interpretowane dosłownie, choć wybiórczo. Niezwykłe manifestacje przypisywane Duchowi Świętemu lub obecności „namaszczenia” obejmują kobiety (a czasami nawet mężczyzn) jęczące i rechoczące, jakby doświadczające narodzin dziecka, z niektórymi twierdzącymi, że mają rzeczywiste skurcze macicy (znane jako „duchowe rodzenie”). Dramatyczne i apokaliptyczne przepowiednie dotyczące przyszłości były szczególnie widoczne w czasie prowadzącym do Y2K, kiedy to publicznie podzielono się wieloma przepowiedniami, z których wszystkie okazały się fałszywe w wyniku późniejszych wydarzeń. Uczestnikom daje się wysoki stopień wolności, na co w pierwszych latach istnienia kościoła wpływ miała promocja publikacji Jima Rutza „Kościół otwarty”, skutkująca szeroką tolerancją dla przejawów objawienia, „słowa od Pana” lub proroctwa.

Czasami ludzie w społeczności twierdzą, że widzieli wizje – w snach, podczas transowego stanu podczas nabożeństwa lub w chwilach religijnej ekstazy – przy czym doświadczenia te często niosą ze sobą objawienie lub proroctwo. Inne zdarzenia obejmowały ludzi twierdzących, że byli w zmienionym stanie świadomości (określanym jako „spoczynek w Panu” i „zabity w duchu” – wśród innych nazw), charakteryzującym się zmniejszoną świadomością zewnętrzną i rozszerzoną wewnętrzną świadomością umysłową i duchową, często z towarzyszącymi wizjami i emocjonalną (a czasami fizyczną) euforią. Kościół gościł wizyty różnych przywódców chrześcijańskich, którzy twierdzą, że są współczesnymi apostołami, jak również wielu innych, którzy twierdzą, że są prorokami lub uzdrowicielami wiary. Być może zaskakujące jest to, że mówienie językami, które jest powszechne w innych kościołach zielonoświątkowych, również ma miejsce, ale nie jest ono częste ani promowane; rzadko też można je zaobserwować na publicznych zgromadzeniach. Elementy neocharyzmatyczne są odrzucane gdzie indziej w klasycznym zielonoświątkowcu, takie jak Modlitwa Jabeza, teologia prosperity, Błogosławieństwo Toronto (z jego naciskiem na dziwne, niewerbalne wyrażenia), Wojna Duchowa George’a Otisa, Odrodzenie Brownsville (Pensacola Outpouring), Morningstar Ministries, Odrodzenie Lakeland i grupa kościołów Vineyard, były wpływowe. Kościół zawsze był znany ze swoich żywych i czasami euforycznych i ekstatycznych nabożeństw, nabożeństw z muzyką, śpiewem, tańcem, flagami i transparentami. Range Christian Fellowship jest częścią ruchu jedności kościelnej w Toowoomba, wraz z innymi podobnie myślącymi kościołami (główne tradycyjne denominacje mają oddzielną grupę ekumeniczną). Grupa ta, znana jako Sieć Liderów Chrześcijańskich, aspiruje do bycia chrześcijańską prawicową grupą wpływu w mieście, w centrum oczekiwanego wielkiego przebudzenia, podczas którego „zdobędą miasto dla Pana”. The Range Christian Fellowship całym sercem rzucił się w ogólnomiejskie wydarzenia, które są postrzegane jako podstawa do stymulowania odrodzenia, które obejmowały Easterfest, „Christmas the Full Story” i ciągłe 24-godzinne worship-events.

Kościół zachowuje imponującą odporność, którą odziedziczył po swoim Uniting Church, który widział go przetrwać trudne czasy. Jego wierzenia i działania, które sytuują go na obrzeżach zarówno głównego nurtu, jak i chrześcijaństwa zielonoświątkowego, są w dużej mierze ograniczone do niedzielnych zgromadzeń i spotkań, które odbywają się prywatnie w domach jego członków. Krytyka kościoła jest traktowana przez niektórych jego członków jako odznaka honoru, ponieważ postrzegają ją w kategoriach oczekiwanego prześladowania świętej resztki prawdziwego kościoła w dniach ostatnich. Kościół nadal jest przyciągany i kojarzy się z ruchami zielonoświątkowymi i fundamentalistycznymi, szczególnie tymi, które powstały w Ameryce Północnej, ostatnio z Dougiem Addisonem. Addison stał się znany z przekazywania proroctw poprzez sny i niekonwencjonalnie poprzez tatuaże na ciele ludzi, i miesza bardzo fundamentalistyczne chrześcijaństwo z elementami psychicznej duchowości.