Wchłanianie z kanalika proksymalnego
Wchłanianie dotyczy całej glukozy z przesączu, do 70 procent jego wody i sodu (reszta jest wchłaniana w kanaliku dystalnym), większości jonów potasowych i chlorkowych, części kwasu moczowego, 40 procent mocznika i niewiele lub wcale siarczanów. Z całkowitej ilości substancji stałych 75% jest ponownie wchłaniane w kanaliku proksymalnym. Pierwsza część kanalika absorbuje aminokwasy, glukozę, mleczan i fosforan; cały konwolucja absorbuje sodu, potasu, wapnia i chlorku, a przez usunięcie wodorowęglanu, zakwasza płyn nieznacznie.
Kanaliki ma tylko pewną zdolność do reabsorpcji. Tak więc, normalnie cała glukoza docierająca do przesączu jest wchłaniana; ale jeśli stężenie glukozy w osoczu wzrośnie do wystarczająco wysokiego poziomu, glukoza dociera do komórek kanalika szybciej niż może być wchłonięta – warunek ten występuje w cukrzycy. Innymi słowy, istnieje krytyczna szybkość dostarczania, określona przez stężenie w osoczu i szybkość filtracji, oraz maksymalna zdolność reabsorpcji dla każdej substancji w przesączu. Szybkość reabsorpcji kanalikowej ma górną maksymalną wartość, która jest stała dla każdej substancji. W związku z tym, jeśli poziom w osoczu wzrośnie wystarczająco, cały nadmiar substancji zostanie wydalony z moczem; jest to prawdą nawet w przypadku glukozy, która jest całkowicie reabsorbowana w normalnych warunkach. Z drugiej strony, górna maksymalna wartość jest znacznie niższa dla fosforanów, dlatego w moczu zwykle zawsze znajduje się pewna ilość fosforanów. Na reabsorpcję fosforanów w kanalikach proksymalnych wpływa również zawartość fosforanów w przesączu, a także hormon przytarczyc. Fosforan konkuruje z glukozą o reabsorpcję, a jego reabsorpcja jest zmniejszona przez hormon przytarczyc i witaminę D i jest zwiększona, przynajmniej przez pewien czas, przez wysokie spożycie fosforanów w diecie. Aminokwasy mają również swoje własne maksymalne wartości reabsorpcji kanalikowej, ale są one wystarczająco wysokie, aby zapewnić, że są one całkowicie wchłaniane w normalnych warunkach, w niektórych rzadkich dziedzicznych zaburzeń, takich jak cystynuria, w którym jest nadmierne wydalanie cystyny, ich reabsorpcja jest zmniejszona.
Reabsorpcja około 70 procent jonów sodu w przesączu oznacza, że podobna wartość wody w przesączu musi towarzyszyć tym jonom jako pojazd, aby zapobiec rosnącemu gradientowi osmotycznemu (tj, aby zapobiec rosnącej różnicy w stężeniu roztworu sodu wewnątrz i na zewnątrz kanalika). Energia wymagana do reabsorpcji sodu do krwi zużywa 80 procent tlenu zużywanego przez nerki i stanowi jedną ósmą zużycia tlenu przez osobę w spoczynku. Nie ma dowodów na aktywny transport wody, a duża objętość reabsorpcji wody występuje pasywnie w odpowiedzi na ruch sodu. Ponieważ sód jest ilościowo głównym osmotycznie aktywnym solutem, ogólnym efektem jest utrzymanie płynu, który pozostaje w świetle kanalika, chociaż znacznie zmniejszona objętość, w przybliżeniu izosmotyczna z oryginalnym przesączem kłębuszkowym.
Aktywna reabsorpcja sodu (dodatnio naładowany jon) do krwi pozostawia płyn pozostający w kanaliku proksymalnym elektronegatywny w odniesieniu do płynów okołopęcherzykowych. To zapewnia siłę napędową dla transportu reabsorpcyjnego ujemnie naładowanych jonów, takich jak chlorki, wodorowęglany i rozpuszczalniki organiczne. Reabsorpcja neutralnych cząsteczek, takich jak mocznik, do krwi jest również napędzana przez aktywny transport sodu. Ponieważ jednak nabłonek kanalików jest mniej przepuszczalny dla mocznika i kreatyniny niż dla wody lub chlorków, swobodny, bierny ruch wody ze światła kanalików prowadzi do wzrostu luminalnego stężenia mocznika (tj. powyżej stężenia w pierwotnym przesączu z osoczem). W wyniku tego mniejsza część przefiltrowanego mocznika lub kreatyniny niż sodu lub wody jest ponownie wchłaniana do krwi, co powoduje eliminację znacznej ilości w moczu.
.