A History of Magic
Fani Harry’ego Pottera radujcie się – w Nowym Jorku są teraz dwie wycieczki o naszym czarodziejskim bohaterze. Harry Potter: A History of Magic jest pokazywana w New-York Historical Society do końca stycznia. A wycieczka Museum Hack’s The Boy Wizard jest magiczna w Metropolitan Museum of Art, jak również w de Young Museum w San Francisco przez cały rok.
Obydwie zagłębiają się w historię magii widzianej w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Na przykład, czy wiesz, że „hokus pokus” – widoczny w filmie „Harry Potter i Komnata Tajemnic”, kiedy Harry groźnie dokucza swojemu kuzynowi Dudleyowi – prawdopodobnie pochodzi od religijnego błogosławieństwa „Hoc est corpus meum”? Według Museum Hack, krótsze „zaklęcie” jest prawdopodobnie przekręceniem oryginalnej łacińskiej frazy, która oznacza „to jest moje ciało”.”
Kamień bezoarowy
Na pierwszych zajęciach Harry’ego z eliksirów profesor Snape obnaża ignorancję naszego bohatera w świecie czarodziejów, pytając go o bezoary (BE-zors), rzekomo potężne antidotum na trucizny. Ale te kamienie nie są unikalne dla czarodziejów i czarownic; bezoary pojawiają się również w mugolskim (niemagicznym) świecie. Bezoary są niestrawnymi włóknami, które zlepiają się w układzie pokarmowym, szczególnie u kóz, krów i słoni. Tutaj jest jeden zamknięty w XVII-wiecznej złotej filigranowej obudowie. Są inne bezoary w Met, Muzeum Hack wskazał.
Ale nie oczekuj, że bezoary wyleczą cię, jeśli jesteś zatruty. One nie są tak naprawdę antidotum.
Kamień czarnoksiężnika
W „Harry Potter i kamień czarnoksiężnika” (Scholastic Press, 1998), zły czarnoksiężnik Voldemort jest po coś potężnego (uwaga, spoiler ahead): Kamień, który tworzy złoto i obdarza swojego właściciela nieśmiertelnością.
Ale kamień czarodzieja – znany również jako kamień filozoficzny – nie jest nowym pomysłem. Słynny XVI-wieczny Zwój Ripleya, pokazany tutaj, jest prawie 20-stopowym (6-metrowym) zwojem, który oferuje szczegółowy przepis na to, jak zrobić taką nagrodę. Cały zwój można zobaczyć tutaj. W prawdziwym życiu uważano również, że kamień przekazuje nieśmiertelność na jego znalazcę.
Nicolas Flamel
Nicholas Flamel jest kluczową postacią w Potterverse. W końcu to on stworzył kamień czarodzieja.
Ale Flamel był w rzeczywistości prawdziwą osobą, która zmarła w 1418 roku. Jego nagrobek znajduje się powyżej. Flamel był właścicielem ziemskim w średniowiecznym Paryżu i krążyło wiele plotek, że to on odkrył kamień czarodzieja. Co bardziej intrygujące, kiedy jego grób został ekshumowany, brakowało ciała.
Mandrakes
Harry Potter i jego przyjaciele natrafiają na mandragorę, kiedy uczą się zielarstwa w swojej szkole magii. Jest to naprawdę osobliwa roślina. Harry dowiaduje się, że jej krzyk może zabić człowieka, więc zakłada nauszniki, aby się chronić. Na szczęście, te magiczne rośliny mogą również leczyć ludzi, którzy zostali skamienieni, jak dowiadujemy się w „Harry Potter i Komnata Tajemnic” (Scholastic Press, 2000).
W starożytności, podobieństwo korzenia mandragory do ludzkiej postaci skłoniło wiele kultur do przypisania specjalnych mocy do rośliny, zgodnie z New-York Historical Society. W rzeczywistości, korzenie i liście mandragory są trujące i mogą powodować halucynacje.
Abrakadabra
W czasach starożytnych, „abrakadabra” była uważana za urok o uzdrawiających mocach. W XIII-wiecznej książce medycznej „Liber Medicinalis”, czytelnicy zostali poinstruowani, aby wypisać całe słowo i pominąć jedną literę w każdej kolejnej linii. Następnie, urok mógł być noszony jako amulet na szyi, aby odpędzić gorączkę wywołaną malarią.
Według wywiadu z 2004 roku, autorka Harry’ego Pottera, J.K. Rowling, ujawniła, że przekleństwo zabijania „avada kedavra” pochodzi od abrakadabry.
Astronomia
Harry Potter studiował astronomię w Hogwarcie i był w dobrym towarzystwie. Oto notatnik Leonarda da Vinci, jednego z największych astronomów i innowatorów w historii. W notatniku, napisanym między 1506 a 1508 rokiem, da Vinci pisał po włosku wspak, od prawej do lewej, aby jego praca nie była plagiatem.
Tutaj, da Vinci pokazuje słońce i księżyc obracające się wokół Ziemi, wzmacniając (błędny) pogląd, że Ziemia była w centrum wszechświata. Da Vinci również (błędnie) wierzył, że Księżyc jest pokryty wodą i że jego powierzchnia odbija światło jak wypukłe lustro, zgodnie z New-York Historical Society.
Mapa wypełniona gwiazdami
Harry Potter studiował nocne niebo z profesor Aurorą Sinistra, czarownicą, która uczyła astronomii w Hogwarcie. Być może przydałby mu się ten niebiański globus, który pokazuje położenie gwiazd na niebie, stworzony w Wenecji w 1699 roku. Został wykonany przez Vincenzo Coronellego, franciszkańskiego zakonnika i kosmografa, który był uważany za jednego z największych globtroterów na świecie.
Kości wyroczni
Przede wszystkim logiczne, profesor Minerva McGonagall nazywa wróżbiarstwo „jedną z najbardziej nieprecyzyjnych gałęzi magii”. Ale J.K. Rowling nie wyczarowała tej gałęzi magii z powietrza. Oto chińska kość wyroczni datowana na okres dynastii Shang, która trwała od 1600 p.n.e. do 1046 p.n.e.
Wołowa łopatka została wygrawerowana, a następnie podgrzana metalowymi pałeczkami, co spowodowało pęknięcie kości. Następnie szaman odczytywał powstałe wzory (podobno wykonane z duchów przodków), aby odpowiedzieć na pytania dotyczące zdrowia i spraw cesarza, a także działań wojennych, rolnictwa i klęsk żywiołowych, według New-York Historical Society.
Werewolves
Remus Lupin, który uczy obrony przed czarną magią, jest jednym z ulubionych profesorów Harry’ego. Ale Lupin jest również (spoiler ahead) wilkołakiem. Na tej ilustracji, Lupin odwraca wzrok od widza, podczas gdy księżyc w pełni jest złowieszczo pokazany w tle.
Nazwisko Lupis jest łacińskie dla wilka, a imię Remus pochodzi od jednego z legendarnych założycieli Rzymu, który był ssany przez wilczycę.
Wilki
Uczniowie w Hogwarcie mogą mieć kota, ropuchę lub sowę, Harry dowiaduje się, jak przygotowuje się do swojego pierwszego roku w szkole. Ku uciesze Harry’ego, Hagrid, gospodarz Hogwartu, kupuje mu śnieżną sowę o imieniu Hedwiga.
Śnieżne sowy (Bubo scandiacus) – pokazane tutaj na akwareli namalowanej przez Johna Audubona w 1829 roku – polują w ciągu dnia i wczesnym wieczorem. Na tej akwareli sowy są pokazane o zmierzchu, a w tle widać zbierającą się burzę śnieżną.
Ostatnie wiadomości
.