Free Press

Read More on This Topic

Reaktor jądrowy: Three Mile Island i Czarnobyl

Zasady ustanowione w przewodniku bezpieczeństwa reaktora zostały podane nieoczekiwany test w 1979 roku, kiedy Three Mile Island Unit 2 w pobliżu Harrisburg, …

Katastrofa miała miejsce w dniach 25-26 kwietnia 1986 roku, kiedy technicy w reaktorze Unit 4 próbował źle zaprojektowany eksperyment. Pracownicy wyłączyli system regulacji mocy reaktora oraz jego awaryjne systemy bezpieczeństwa, a także wycofali większość prętów regulacyjnych z rdzenia, pozwalając jednocześnie na pracę reaktora na poziomie 7 procent mocy. Na te błędy nałożyły się kolejne i 26 kwietnia o godzinie 1:23 reakcja łańcuchowa w rdzeniu reaktora wymknęła się spod kontroli. Kilka eksplozji wywołało wielką kulę ognia i zdmuchnęło ciężką stalowo-betonową pokrywę reaktora. W wyniku tej eksplozji oraz następującego po niej pożaru grafitowego rdzenia reaktora duże ilości materiałów radioaktywnych zostały uwolnione do atmosfery, gdzie zostały przeniesione na duże odległości przez prądy powietrzne. Nastąpiło również częściowe stopienie rdzenia.

27 kwietnia rozpoczęto ewakuację 30 tys. mieszkańców Prypeci. Próbowano to zatuszować, ale 28 kwietnia szwedzkie stacje monitorujące odnotowały nienormalnie wysoki poziom radioaktywności przenoszonej przez wiatr i zażądały wyjaśnień. Rząd radziecki przyznał, że w Czarnobylu doszło do wypadku, co wywołało międzynarodową falę protestów w związku z zagrożeniami, jakie stwarzają emisje radioaktywne. Do 4 maja udało się opanować zarówno ciepło, jak i radioaktywność wyciekającą z rdzenia reaktora, choć z dużym ryzykiem dla pracowników. Radioaktywne szczątki zostały zakopane w około 800 tymczasowych miejscach, a później w ciągu roku wysoce radioaktywny rdzeń reaktora został zamknięty w betonowo-stalowym sarkofagu (który później został uznany za nietrwały konstrukcyjnie).

Niektóre źródła podają, że w początkowych eksplozjach zginęły dwie osoby, podczas gdy inne podają, że liczba ta była bliższa 50. Dziesiątki innych osób zachorowało na poważną chorobę popromienną; część z nich później zmarła. Do atmosfery wydostało się od 50 do 185 milionów curii radionuklidów (radioaktywnych form pierwiastków chemicznych) – to jest kilkakrotnie więcej niż w przypadku bomb atomowych zrzuconych na Hiroszimę i Nagasaki w Japonii. Radioaktywność ta została rozprzestrzeniona przez wiatr nad Białorusią, Rosją i Ukrainą i wkrótce dotarła aż do zachodniej Francji i Włoch. Skażeniu uległy miliony hektarów lasów i pól uprawnych, i chociaż ewakuowano wiele tysięcy ludzi, setki tysięcy pozostało na skażonych terenach. Ponadto w kolejnych latach wiele zwierząt hodowlanych rodziło się zdeformowanych, a wśród ludzi spodziewano się w dłuższej perspektywie kilku tysięcy przypadków chorób popromiennych i zgonów z powodu nowotworów. Katastrofa w Czarnobylu wywołała krytykę niebezpiecznych procedur i wad konstrukcyjnych radzieckich reaktorów, a także wzmogła opór przed budową kolejnych takich elektrowni. Czarnobylski blok nr 2 został zamknięty po pożarze w 1991 roku, a blok nr 1 działał do 1996 roku. Blok Czarnobylski 3 działał do 2000 roku, kiedy to elektrownia jądrowa została oficjalnie zlikwidowana.

Po katastrofie Związek Radziecki utworzył strefę zamkniętą w kształcie koła o promieniu około 18,6 mil (30 km) od elektrowni jądrowej. Strefa wykluczenia obejmowała obszar około 1 017 mil kwadratowych (2 634 km kwadratowych) wokół elektrowni. Jednak później rozszerzono ją do 1600 mil kwadratowych (4 143 km kwadratowych), aby objąć silnie napromieniowane obszary poza strefą początkową. Chociaż żaden człowiek nie mieszka w strefie zamkniętej, naukowcy, padlinożercy i inni mogą składać wnioski o pozwolenia, które pozwalają im wejść na ograniczony czas.

.