FLYING HIGH
GETTING PLACES
CHEMISTRY INFLUENCES AMERICAN SCIENCE
RUDIMENTARY GENETIC SCIENCE
EARTHLY STUDIA
FiZYKA I WIEK ATOMU
PIERWSZE TRANSMISJE TELEWIZJI
WYSOKOŚĆ LOTU
W latach trzydziestych XX wieku rywalizowały ze sobą dwie technologie lotnicze. W miarę upływu dekady samoloty stawały się coraz smuklejsze, szybsze i wygodniejsze. Ale sterowce, znane również jako „sterowce”, a dziś znane jako „blimpy”, mogły pokonywać ogromne odległości, pozostając w powietrzu przez sześćdziesiąt lub więcej godzin naraz. Obie formy podróży lotniczych zyskały szeroki rozgłos, ale samolot ostatecznie zdobył serca amerykańskiej opinii publicznej.
„Stałopłatowe” lotnictwo – samoloty – otrzymało impuls w 1932 roku, kiedy gubernator Nowego Jorku Franklin D. Roosevelt (1882-1945) poleciał do Chicago, aby przyjąć nominację Demokratów na prezydenta. Podróż Roosevelta pokazała, że podróże lotnicze mogą być użyteczną formą codziennego transportu. Jednak to lotnicy tacy jak Wiley Post (1899-1935) doprowadzili technologię lotniczą do granic możliwości i podbili serca Amerykanów. W 1931 r. Post obleciał kulę ziemską w dziewięć dni, a rok później w osiem dni. W 1938 r. Howard Hughes (1905-1976) skrócił ten rekord do czterech dni. Doświadczenie Hughesa, odnoszącego sukcesy biznesmena, wywarło duży wpływ na amerykańskie komercyjne linie lotnicze w nadchodzących latach. Latanie dało również kobietom szansę na znalezienie się na pierwszych stronach gazet. W 1932 r. Amelia Earhart (1897-1937) została pierwszą kobietą, która samotnie przeleciała przez Atlantyk. W następnych latach ustanowiła wiele rekordów odległości i prędkości, ale w 1937 r. zaginęła nad Pacyfikiem, próbując zostać pierwszą kobietą, która obleciała świat.
Prawdopodobnie największym amerykańskim bohaterem dekady był Charles Lindbergh (1902-1974). W 1927 roku Lindbergh został pierwszą osobą, która samotnie przeleciała przez Atlantyk. W czasie kryzysu bohaterskie wyczyny Lindbergha trafiły na pierwsze strony gazet. On i jego samolot Spirit of St. Louis stali się nowoczesnym symbolem pionierskiego ducha. Wraz z żoną, Anne Morrow Lindbergh (1906-2001), odbył wiele lotów długodystansowych, zbierając doświadczenie, które uczyniło go najcenniejszym doradcą American Airways.
Narodowy Komitet Doradczy ds. Aeronautyki (NACA) spędził lata 30. na doradzaniu producentom samolotów w zakresie usprawniania i rozwoju silników. Linie lotnicze chciały mieć większe, szybsze i wygodniejsze maszyny, takie jak dziesięcioosobowy Boeing 247. Firma Douglas Company zbudowała swój DC-1, aby konkurować z najnowocześniejszymi samolotami Boeinga. Podobnie jak 247, posiadał on całkowicie metalową powłokę i potężne silniki. Mógł zabrać na pokład dwunastu pasażerów i po raz pierwszy poleciał w lipcu 1933 roku. Jednak w czasie, gdy DC-1 był testowany, podjęto decyzję o przekształceniu go w DC-2, najszybszy samolot pasażerski tamtych czasów. Większa wersja DC-2, znana jako DC-3, oferowała czternaście miejsc sypialnych, a w „wersji dziennej” mogła pomieścić dwudziestu jeden pasażerów. DC-3, znany jako „Gooney Bird” z powodu swoich zakrzywionych skrzydeł, był sprzedawany liniom lotniczym na całym świecie. Był wytrzymały, szybki i niezawodny. Wiele DC-3 pozostaje w służbie w XXI wieku, co czyni go jednym z najbardziej udanych samolotów, jakie kiedykolwiek zbudowano.
Podczas gdy stałopłatowce stawały się maszyną latającą z wyboru, technologia sterowców również poczyniła postępy. Sztywne sterowce lub „sterowce” były tworzone jako ogromne struktury w kształcie cygara wypełnione gazem wodorowym, który unosił gondolę przewożącą pasażerów i załogę. Główną zaletą sterowców w porównaniu z samolotami o stałych skrzydłach jest to, że mogą one spędzić dni w locie bez tankowania.
Większość rozwoju sterowców w latach trzydziestych XX wieku odbywała się w Niemczech. Jednak po tym, jak Los Angeles został kupiony od Niemców przez marynarkę wojenną Stanów Zjednoczonych, zaplanowano budowę dwóch amerykańskich sterowców. Akron i Macon kosztowały po 8 milionów dolarów i zostały zbudowane w Akron, w stanie Ohio, między marcem 1930 a sierpniem 1931 roku. Akron był przeznaczony jako lotniskowiec. System haków pozwalał na wodowanie i wyciąganie małych samolotów stałopłatowych podczas lotu. Zarówno Akron jak i Macon zostały zniszczone w katastrofach. Akron poszedł na dno w 1933 roku, tracąc siedemdziesiąt trzy osoby, natomiast Macon rozbił się na Pacyfiku w pobliżu San Diego, zabijając dwóch członków załogi.
Zanim w latach pięćdziesiątych zaczęły działać samoloty dalekiego zasięgu, łodzie latające przewoziły pasażerów wzdłuż tras transatlantyckich. Sikorsky S-42, Martin Clippers i Boeing 314 oferowały wielki komfort i styl. W latach 30-tych były drugim najbardziej luksusowym sposobem latania. Ich zaletą było to, że nie potrzebowały specjalnego lądowiska do startu i lądowania, tylko pas otwartej wody, takiej jak jezioro.
Do tej pory najbardziej luksusowym sposobem latania w latach 30. był sterowiec. Niemiecki sterowiec Hindenberg rozpoczął usługę transatlantycką w 1936 roku i wykonał
dziesięć lotów w obie strony w pierwszym sezonie. Pasażerowie mieli do dyspozycji prywatne kabiny, restaurację, salon, a nawet pokład promenadowy. Ze względu na ryzyko pożaru, na pokładzie nie wolno było palić. Usługa ta nie trwała jednak długo. W 1937 r. nagromadzenie ładunków elektrostatycznych spowodowało zapalenie się poszycia sterowca i zapłon zgromadzonego w nim wodoru. Katastrofa Hindenberga zakończyła erę sterowców w Stanach Zjednoczonych.
Zapora Hoovera
Stojąca 440 mil w górę rzeki Boulder River wypływającej do Zatoki Kalifornijskiej, zapora Hoovera jest jednym z cudów inżynierii XX wieku. Projekt został zainicjowany przez sekretarza spraw wewnętrznych Raya Lymana Wilbura (1875-1949) 17 września 1930 roku. Tama kosztowała 165 milionów dolarów i została sfinansowana z pięćdziesięcioletniej pożyczki udzielonej przez rząd federalny. Została zaprojektowana tak, aby zapewnić od 1,6 do 1,8 miliona koni mechanicznych energii elektrycznej dla Arizony, Kalifornii, Nevady, Nowego Meksyku, Utah i Wyoming. Sześćdziesiąt pięć procent energii elektrycznej trafiało do miasta Los Angeles. Budowa tamy była niezwykłym osiągnięciem. Wielu robotników zmarło z powodu wyczerpania cieplnego, ale od rozpoczęcia budowy do ceremonii poświęcenia w 1935 roku minęły zaledwie cztery lata. Pierwotnie nazwano ją Boulder Canyon Dam, ale w 1947 roku zmieniono nazwę na imienia prezydenta Hoovera. Historie o wyczerpanych robotnikach grzebanych w betonie są nieprawdziwe.
DOSTARCZANIE PLACÓWEK
Transport w Stanach Zjednoczonych otrzymał wiele uwagi w latach trzydziestych. Chociaż mosty, linie kolejowe i drogi nie zafascynowały opinii publicznej tak jak latanie, przyczyniły się do rozwoju kraju w inny sposób. Niektóre z najsłynniejszych amerykańskich mostów zostały ukończone lub zbudowane w latach trzydziestych. W 1931 roku ukończono budowę mostu Rogue River Bridge w Oregonie, składającego się z siedmiu 230-stopowych przęseł. W 1931 roku ukończono budowę mostu George’a Washingtona o długości 3500 stóp, zawieszonego na linach stalowych na rzece Hudson pomiędzy Manhattanem a New Jersey. Plany budowy mostu łączącego San Francisco i Oakland istniały już od lat 50-tych XIX wieku. Jednak skala projektu została uznana za zbyt dużą. Most George’a Washingtona stanowił przykład do naśladowania dla Kalifornii i w 1929 roku rozpoczęto prace nad projektem mostu Transbay. Most został sfinansowany z pieniędzy publicznych i poparty przez prezydenta Herberta Hoovera (1874-1964). Pozwolenie na budowę wydano 19 stycznia 1932 roku. Problem budowy mostu nad dwoma milami otwartej wody został rozwiązany poprzez decyzję o budowie dwóch połączonych ze sobą mostów podwieszonych. Całkowita długość wyniosła 8,100 stóp, a koszt budowy 79,5 miliona dolarów. Most San Francisco/Oakland Bay Bridge został otwarty 12 listopada 1936 roku. Rok później, 1 października 1937 roku, otwarto most Golden Gate Bridge. Jego całkowita długość wynosząca 9 266 stóp czyni go jednym z najdłuższych mostów na świecie.
Kryzys mocno uderzył w koleje. Liczba pasażerów spadła o prawie 30 procent między 1929 a 1932 rokiem. Przedsiębiorstwa kolejowe skarżyły się na surowe przepisy oraz lokalne, stanowe i federalne podatki. Ilość ładunków przewożonych przez koleje również spadła, ponieważ ciężarówki stały się większe i potężniejsze. Transport drogowy miał tę zaletę, że nie podlegał opodatkowaniu. Koleje stanęły w obliczu konkurencji ze strony firm naftowych transportujących ropę rurociągami oraz samolotów. Samoloty przewiozły 327 211 pasażerów w 1930 roku, a liczba ta rosła w każdym kolejnym roku.
Przedsiębiorstwa kolejowe zareagowały na swoje trudności modernizacją. Linie zostały zelektryfikowane, a firmy takie jak Baltimore i Ohio wprowadziły „zasadę lodówki”, klimatyzując całe pociągi do późnych lat 30-tych. Na linii z Minneapolis do Chicago Streamliner Zephyr wyznaczył nowe standardy prędkości i niezawodności. Był punktualny nawet w środku zimy i mógł jechać średnio 80 mil na godzinę. Na długich dystansach kolej mogła konkurować z transportem ciężarowym. Firmy kolejowe ulepszyły systemy odbioru i dostaw na swoich stacjach towarowych. Poprawa relacji między transportem kolejowym i drogowym stała się ważnym celem Nowego Ładu prezydenta Franklina D. Roosevelta. Roosevelt (1882-1945) podpisał ustawę o reorganizacji kolei 16 czerwca 1933 r.
W 1930 r. było 325 000 mil dróg państwowych i federalnych. Ale tylko dwie trzecie tej odległości było wyasfaltowane. Nakładało to poważne ograniczenia na transport drogowy, zwłaszcza dla samochodów ciężarowych na długich dystansach. National Industrial Recovery Act (NIRA) pozwolił rządowi federalnemu na organizowanie bezrobotnych w grupy robocze, które miały naprawiać i odnawiać nawierzchnię dróg. Zbudowano nowe parkway’e i turnpikes, aby przenieść rosnące natężenie ruchu drogowego. Ponad pół miliona bezrobotnych mężczyzn zostało skierowanych do pracy przy budowie dróg w latach trzydziestych.
CHEMIA WPŁYWA NA AMERYKAŃSKĄ NAUKĘ
Do końca lat trzydziestych chemia była główną dyscypliną w amerykańskiej nauce. W 1930 roku amerykańskie uniwersytety przyznały 332 doktoraty z chemii. W 1939 roku liczba ta wynosiła 532. W latach 30. amerykańscy chemicy zdobyli kilka ważnych nagród, a liczba laboratoriów przemysłowych wzrosła. W latach 1928-1938 firma Dow Chemical zwiększyła liczbę swoich pracowników badawczych ze 100 do 500.
Wzrost liczby badaczy doprowadził do wzrostu liczby nowych odkryć. Na przykład w latach trzydziestych dokonano odkryć dotyczących pierwiastków chemicznych, które stanowią podstawowy budulec wszechświata. Układ okresowy”, opracowany w 1869 roku, wymienia te pierwiastki według ich „liczby atomowej”. W 2001 r. znane były 103 pierwiastki, ale w latach 30. znane były tylko 92, a brakowało numerów 61, 85 i 87. Marguerite Perey (1909-1975) odkryła numer 87 w 1939 roku, nazywając go Francium od nazwy jej rodzinnej Francji. W 1935 r. Jeffrey Dempster (1886-1950) odkrył, że pierwiastek uran występuje czasami w innej formie lub „izotopie” o nazwie uran-235. Jest to substancja używana w bombie atomowej.
Prawdopodobnie jednym z najważniejszych postępów w chemii w latach 30. była komercyjna produkcja witamin. Istnienie witamin zostało zweryfikowane w 1900 roku. Ale nic nie było wiadomo o ich składzie chemicznym aż do lat 30-tych. Paul Karrer (1889-1971) „odkrył” strukturę witaminy C w swoim laboratorium na Uniwersytecie w Birmingham w Anglii, a Norman Haworth (1883-1950) z Uniwersytetu w Zurychu w Szwajcarii badał budowę witaminy A i B2. Za swoje wysiłki obaj chemicy otrzymali Nagrodę Nobla w 1937 r.
Badania chemiczne stały się również kluczowe dla amerykańskiego przemysłu w latach trzydziestych. Firma chemiczna DuPont wprowadziła w 1931 roku „dupren”, syntetyczny kauczuk. Nowy materiał miał kilka zalet w porównaniu z kauczukiem naturalnym. Dupren nie ulegał degradacji w kontakcie z powietrzem, naftą lub benzyną. Był również bardzo łatwy w produkcji i formowaniu. Nazwany „neoprenem” syntetyczny kauczuk Duponta trafił do sprzedaży w 1937 roku. Wraz z innymi tworzywami sztucznymi i kauczukami syntetycznymi miał on ogromny wpływ. Syntetyki zastąpiły kauczuk naturalny we wszystkim, od opon samochodowych po prezerwatywy.
Lodówki
Lodówki istniały od lat dwudziestych XX wieku, ale rozpowszechniły się dopiero po roku 1930. Jednym z powodów było to, że większość domów poza dużymi miastami nie miała elektryczności. Ale wczesne lodówki były raczej niebezpieczne. W 1930 r. Thomasowi Midgleyowi (1899-1944) udało się stworzyć freon, bezwonny gaz, który uważano za bezpieczny. W 1930 roku sprzedano ponad milion lodówek, z czego ponad trzy czwarte trafiło do domowych kuchni. Amerykanie wydali w tym roku na lodówki ponad 220 milionów dolarów. Do 1931 roku 14,7 procent amerykańskich domów miało lodówkę. Większość z nich znajdowała się w obszarach miejskich.
Jeszcze bardziej znaczącym osiągnięciem było opracowanie nylonu. Po raz pierwszy wymyślony przez firmę DuPont jako alternatywa dla jedwabiu, nylon miał wiele innych zastosowań. Po raz pierwszy został sprzedany jako włosie szczoteczki do zębów w 1938 roku. DuPont uruchomił również fabrykę produkującą nylonowe pończochy, a do marca 1939 roku sprzedano ponad pięć tysięcy par. Nylon okazał się jednym z najważniejszych odkryć w chemii przemysłowej. W XXI wieku jest on stosowany w tysiącach produktów, od opon rowerowych po wodoodporną odzież i naczynia kuchenne. A ponad sześćdziesiąt lat później włosie szczoteczki do zębów nadal jest wytwarzane z nylonu.
RUDNA NAUKA GENETYCZNA
W latach trzydziestych XX wieku badania nad genetyką znajdowały się w czołówce nauk biologicznych. Główne pytanie tamtych czasów brzmiało: w jaki sposób ustalony zestaw genów wytwarza tak ogromną różnorodność różnic u danego gatunku? Istniały dwie szkoły myślenia. Niemiecki biolog August Weismann (1834-1914) badał ideę, że pewne cechy są dominujące, a inne „recesywne”. Cechy recesywne wysuwały się na pierwszy plan tylko wtedy, gdy cechy dominujące były nieobecne. Hugo de Vries (1848-1935) przyjął inne podejście. Badał on mutacje genów. Ale badania nad genetyką były powolne aż do lat pięćdziesiątych, kiedy to opracowano mikroskopy, które były wystarczająco potężne, aby zapewnić bliższe spojrzenie.
Wobec braku wyrafinowanych dowodów fizycznych na temat genetyki, w ciągu dekady utrzymywały się społecznie wpływowe teorie na temat biologii rasy ludzkiej. Idea stojąca za nauką o eugenice głosi, że dziedziczne cechy gatunku można poprawić poprzez selektywną hodowlę. Idea wyższości pewnych ras nad innymi miała w latach 30. silnych zwolenników w Stanach Zjednoczonych, podobnie jak w Niemczech w tym samym okresie. Członkowie ruchu eugenicznego, który miał charakter bardziej polityczny i społeczny niż naukowy, twierdzili, że „gorszym” rasom ludzkim należy uniemożliwić rozmnażanie się, aby kontrolować ich liczebność. Eugenicy uważali, że czysty materiał rasowy może zostać „skażony” materiałem ras gorszych. Wiele stanów wprowadziło prawa zabraniające zawierania małżeństw międzyrasowych, aby zapobiec narodzinom „mieszanych” rasowo dzieci. W dwudziestu siedmiu stanach obowiązywało prawo, które pozwalało na sterylizację „gorszych” ludzi, aby zapobiec rodzeniu przez nich dzieci. Prawo to było stosowane głównie wobec osób przebywających w szpitalach psychiatrycznych i więzieniach. W 1934 roku artykuł w Scientific American dowodził, że argumenty za kontrolą populacji nie zostały udowodnione. Ale nazwano w nim również jedną piątą Stanów Zjednoczonych. Nadwyżka” ludności, podsycając argumenty eugeników, że społeczeństwo nie może sobie pozwolić na utrzymywanie „gorszych” ludzi, którzy nie są w stanie sami się utrzymać ani o siebie zadbać.
Amerykańskie Towarzystwo Eugeniczne (AES) zostało założone w roku 1926. Największą liczbę członków osiągnęło w roku 1930, licząc około 1250 osób. W pierwszych latach dekady amerykańscy eugenicy i ustawy sterylizacyjne były chwalone przez nazistowskie Niemcy. W zamian za to niektórzy biali Amerykanie wierzyli, że szemrane nazistowskie praktyki sterylizacji Żydów mogą stanowić akceptowalny model postępowania z populacją Afroamerykanów w Stanach Zjednoczonych. W połowie lat trzydziestych ruch eugeniczny tracił na popularności politycznej. AES zaczęła dystansować się od nazistów, gdy pod koniec dekady wyszły na jaw wiadomości o masowych mordach dokonywanych na Żydach. Do tego czasu termin „eugenika” kojarzony był z brutalnością i przemocą. W miarę rozwoju badań genetycznych w następnych dwóch dekadach i później, wiele mitów ruchu eugenicznego zostało obnażonych jako niemające podstaw w dowodach naukowych.
BADANIA ZIEMI
W latach trzydziestych XX wieku różne teorie na temat historii Ziemi uwydatniły dziedzinę nauk o Ziemi. W 1912 r. niemiecki geolog Alfred Wegener (1880-1930) zaproponował pomysł, że kontynenty były kiedyś połączone. Wegener zasugerował, że kontynenty poruszały się na ogromnych płytach tektonicznych, które przez lata dryfowały od siebie. Dowody na jego ideę znaleziono w latach trzydziestych XX wieku. Formacje skalne w Ameryce Południowej i Afryce Południowej sugerowały, że te dwa kontynenty były kiedyś połączone, a szczątki podobnych prehistorycznych zwierząt po obu stronach Atlantyku również wspierały jego ideę. Ale pomimo rosnącej liczby dowodów, wielu naukowców w latach 30. wciąż sprzeciwiało się idei dryfu kontynentów.
Kobiety w nauce
W latach 30. znacznie więcej mężczyzn niż kobiet studiowało na kierunkach ścisłych. Ale rosnąca liczba kobiet wybierała naukę jako karierę. W 1938 roku w ankiecie odnotowano 1726 kobiet pracujących jako profesjonalne naukowczynie. Ich preferowanymi dziedzinami były zoologia, psychologia i botanika, a tylko osiem pracowało jako inżynierowie. Mimo to, w latach trzydziestych XX wieku liczba kobiet naukowców wzrosła o 320 procent. Większość z tych policzonych posiadałaby Ph.D.s, więc wiele więcej kobiet musiało studiować naukę na niższych poziomach.
Ruch ziemi zaintrygował innych naukowców na różne sposoby. W 1935 roku Charles Richter (1900-1985) i Beno Gutenberg (1889-1960) opracowali skalę do pomiaru siły trzęsień ziemi. Pracując w Kalifornijskim Instytucie Technologii w Pasadenie, Richter i Gutenberg używali maszyn zwanych sejsmografami do pomiaru drgań i nanoszenia ich na wykres. Skala mierzy odległość wykreślonej linii od linii środkowej. Chociaż sejsmolodzy zaczęli używać skali w latach 30-tych do oceny siły trzęsienia ziemi, minęło kolejne dwadzieścia lat zanim skala została rozpoznana lub zrozumiana przez ogół społeczeństwa. Richter nigdy nie używał terminu „Skala Richtera”, jak jest ona znana dzisiaj, ponieważ uważał, że Gutenberg był równie odpowiedzialny za jej rozwój. Zamiast tego nazwał ją „tą zagmatwaną skalą.”
Badanie pogody na Ziemi, czyli meteorologia, wykazało ogromny postęp w ilości i dokładności zbierania informacji w latach 30. Jedną z kluczowych technik badania pogody w latach 30. było urządzenie znane jako radiosonda. Opracowana w Norwegii, radiosonda to nadajnik radiowy zawieszony pod dużym, wypełnionym gazem balonem. Mierzy on ciśnienie powietrza, prędkość wiatru, wilgotność i temperaturę wysoko w atmosferze. Informacje te są przekazywane do stacji bazowych na ziemi. Na podstawie tych informacji meteorolodzy z lat 30-tych XX wieku rysowali diagramy wzorców pogodowych w miarę ich rozwoju. Diagramy te zaczęły być zbierane codziennie w 1934 roku. Inne osiągnięcia lat 30-tych to „klimatologia dynamiczna”. Była to nauka o masach powietrza i frontach atmosferycznych, która próbowała wyjaśnić, dlaczego tworzą się chmury deszczowe. W sumie świat wokół nas stał się o wiele bardziej zrozumiały dzięki postępom naukowym lat 30.
FiZYKA I WIEK ATOMU
Podobnie jak inne nauki, amerykańska fizyka skorzystała w latach 30. dzięki naukowcom uciekającym przed dyktaturami w Europie. Fizycy z Europy i Stanów Zjednoczonych pracowali razem, aby dokonać wielu ważnych odkryć. Odkrycia te poszerzyły nasze rozumienie otaczającego nas świata, ale nie były łatwo zrozumiałe dla wielu ludzi. Jednym z najważniejszych wynalazków był cyklotron Ernesta Lawrence’a (1901-1958), maszyna, która mogła oddzielać cząstki od atomów. Cyklotron jest przodkiem ogromnych, okrągłych akceleratorów cząstek używanych w dwudziestym pierwszym wieku.
Fizyk angielski James Chadwick (1891-1974) odkrył neutron w 1932 roku. Neutrony są cząstkami znajdującymi się wewnątrz atomów. Astrofizyk Carl David Anderson (1905-1991) zidentyfikował pierwszą antycząstkę, znaną jako pozyton. Współpracując z Sethem Neddermayerem (1907-1988) w 1937 r., Anderson odkrył także mion, kolejną cząstkę subatomową. Astronom Edwin Powell Hubble (1889-1953) opracował metodę określania wieku wszechświata i obliczył, że ma on dwa miliardy lat. W 1939 r. niemiecki fizyk Hans Bethe (1906-) odkrył, że wykrywana w kosmosie „energia gwiazdowa” jest wynikiem reakcji jądrowych. Na tej podstawie był w stanie obliczyć, że temperatura w centrum Słońca wynosi 18,5 miliona stopni Kelvina, czyli 333 miliony stopni Fahrenheita.
Badania nad cząstkami subatomowymi doprowadziły do kilku potencjalnie niszczących odkryć. Niemieccy i szwedzcy naukowcy, Otto Hahn (1879-1968), Lise Meitner (1878-1968) i Fritz Strassmann (1902-1980) odkryli, że bombardując formę uranu neutronami, można uwolnić ogromną ilość energii. Hahn, Meitner i Strassmann dokonali swojego odkrycia w 1938 r., ale proces rozszczepienia jądra atomowego został po raz pierwszy upubliczniony w
Pojęcia naukowe
Antycząstka: Cząstka subatomowa, która odpowiada podobnej cząstce subatomowej o przeciwnym ładunku elektrycznym. Na przykład, antyneutron jest antycząstką neutronu.
Atom: Najmniejsza cząstka pierwiastka. Atomy składają się z protonów, elektronów i neutronów. Gdy liczba ujemnych elektronów i dodatnich protonów jest taka sama, atom jest stabilny, ponieważ wzajemnie się one znoszą; im większa różnica między liczbą elektronów i protonów, tym atom będzie bardziej niestabilny.
Liczba atomowa: Liczba protonów w jądrze (rdzeniu) atomu; w układzie okresowym pierwiastki są ułożone w kolejności ich liczby atomowej.
Elektron: Część atomu; Elektrony mają ładunek ujemny.
Elementy: Substancje, których nie można rozłożyć na inne substancje (przykładami są tlen, wodór i cynk); w przyrodzie występuje około dziewięćdziesięciu pierwiastków; od lat trzydziestych XX wieku trzydzieści kolejnych pierwiastków powstało w wyniku reakcji jądrowych.
Geny: Jednostki zawierające informacje potrzebne do stworzenia żywego organizmu.
Izotop: Atom pierwiastka, który zawiera tę samą liczbę protonów, ale różną liczbę neutronów; izotopom nadaje się numer po ich nazwie.
Tablica okresowa: Tabela zawierająca wykaz pierwiastków chemicznych w kolejności ich liczby atomowej; została opracowana w 1869 roku przez Dymitra Mendelejewa (1834-1907).
Proton: Część atomu; protony mają ładunek dodatni.
Syntetyzować: Wytwarzanie substancji w sposób sztuczny zamiast zbierania jej z natury; kauczuk syntetyczny jest wytwarzany w fabrykach, a kauczuk naturalny jest zbierany z drzew kauczukowych.
1939 przez Nielsa Bohra (1885-1962) na spotkaniu Amerykańskiego Towarzystwa Fizycznego w Nowym Jorku. To, co Bohr opisał w swoim przemówieniu, było wynalezieniem bomby atomowej. Obawiając się, że nazistowskie Niemcy jako pierwsze opracują nadającą się do użytku bombę atomową, amerykańscy naukowcy przekonali Alberta Einsteina (1879-1955), aby napisał do prezydenta Franklina D. Roosevelta (1882-1945) z prośbą o pieniądze na badania nad bombą. Einstein był znanym pacyfistą i przeciwnikiem wszelkiego rodzaju przemocy, ale napisał ten list 2 sierpnia 1939 roku. Rozwój bomby atomowej na zawsze zmieniłby poglądy wielu ludzi na temat wojny i życia.
PIERWSZE TRANSMISJE TELEWIZYJNE
W 1931 roku przeprowadzono kilka eksperymentów z transmisjami telewizyjnymi. Mimo że transmisje były dostępne publicznie, żadna osoba prywatna nie posiadała telewizorów do ich odbioru. Jenkins Television Corporation w Nowym Jorku ustawiła nadajnik o mocy pięciu tysięcy watów, aby nadawać obrazy telewizyjne, ale bez dźwięku. Pomysł był taki, aby stacja radiowa WGBS na Long Island nadawała dźwięk dokładnie w tym samym czasie. Odbiornik odbierałby jednocześnie obraz i dźwięk. Nic dziwnego, że pojawiło się wiele problemów. Telewizyjne obrazy w 1931 roku były ciemne, cieniste i niewyraźne – o wiele gorsze niż pierwsze obrazy filmowe trzydzieści lat wcześniej.
Radio FM
Często trudno było znaleźć czysty sygnał w radiu AM. Kilku wynalazców w latach 30. szukało alternatywy. Najbardziej znaczącym z nich był Edwin H. Armstrong (1890-1954). W latach 1930-1933 zgłosił on cztery patenty na modulację częstotliwości (FM). Współpracując z RCA, Armstrong przetestował radio FM, używając anteny na szczycie Empire State Building. Chociaż FM był używany przez wojsko w czasie II wojny światowej, to nie było aż do lat 50-tych, że wystartował komercyjnie.
Do 1935 roku, RCA (właściciel NBC) był gotowy wydać milion dolarów na transmisji telewizyjnej, przy użyciu Empire State Building jako nadajnik. Dwa lata później nowa kamera zwana ikonoskopem radykalnie poprawiła jakość obrazu. Zaczęto nadawać eksperymentalne transmisje, a standardy techniczne stale się poprawiały. W 1938 roku NBC udało się wykorzystać przenośną jednostkę telewizyjną do przeprowadzania wywiadów z przechodniami na Rockefeller Plaza. 30 września 1939 roku prezydent Franklin D. Roosevelt (1882-1945) wygłosił pierwsze w historii telewizyjne przemówienie amerykańskiego prezydenta, nadając na żywo z Targów Światowych w Nowym Jorku. Ale z wczesnymi telewizorami kosztującymi minimum dwieście dolarów, niewielu Amerykanów mogło sobie pozwolić na oglądanie.