W latach 70. Breżniew próbował unormować stosunki między Niemcami Zachodnimi i Układem Warszawskim oraz złagodzić napięcia ze Stanami Zjednoczonymi poprzez politykę znaną jako détente. Jednocześnie zadbał o to, by kompleks wojskowo-przemysłowy Związku Radzieckiego został znacznie rozbudowany i zmodernizowany. Pod jego kierownictwem ZSRR zrównał się ze Stanami Zjednoczonymi pod względem strategicznej broni jądrowej, a ich program kosmiczny wyprzedził amerykański. Rozbudowano potężną marynarkę wojenną, a armia pozostała największą na świecie. Związek Radziecki wspierał „wojny narodowowyzwoleńcze” w krajach rozwijających się poprzez dostarczanie pomocy wojskowej dla lewicowych ruchów i rządów.
Ale nieustanne budowanie przez Breżniewa przemysłu obronnego i lotniczego pozostawiło inne sektory gospodarki coraz bardziej pozbawione funduszy. Radzieckie rolnictwo, przemysł towarów konsumpcyjnych i usług opieki zdrowotnej spadła przez 1970s i początku ’80s w konsekwencji, co spowodowało niedobory i spadek standardów życia.
W 1976 Breżniew został marszałkiem Związku Radzieckiego, stając się w ten sposób jedynym innym przywódcą partii po Stalinie do posiadania najwyższej rangi wojskowej. System kolektywnego przywództwa zakończył się wraz z odwołaniem Podgornego z funkcji przewodniczącego Prezydium Rady Najwyższej w maju 1977 roku i wyborem Breżniewa na to stanowisko w następnym miesiącu. W ten sposób stał się on pierwszą osobą w historii Związku Radzieckiego, która sprawowała zarówno kierownictwo partii, jak i państwa. W 1979 roku Breżniew osiągnął porozumienie z prezydentem USA Jimmym Carterem w sprawie nowego dwustronnego traktatu o ograniczeniu zbrojeń strategicznych (SALT II), ale Senat USA odmówił ratyfikacji traktatu, a wkrótce potem Związek Radziecki dokonał inwazji na Afganistan (grudzień 1979), próbując wesprzeć słabnący rząd komunistyczny. Rząd Breżniewa pomógł również zaplanować zdławienie przez generała Wojciecha Jaruzelskiego polskiego związku zawodowego „Solidarność” w grudniu 1981 roku. Jego wysiłki w celu zneutralizowania wewnętrznego sprzeciwu w samym Związku Radzieckim były podobnie zdeterminowane.
Breżniew utrzymał władzę do końca pomimo słabego zdrowia i rosnącej słabości. Dał Związkowi Radzieckiemu potężną bazę wojskowo-przemysłową, zdolną do dostarczania dużej liczby najnowocześniejszych broni, ale w ten sposób zubożył resztę radzieckiej gospodarki. Po jego śmierci krytykowano go za stopniowy spadek poziomu życia, rozprzestrzenianie się korupcji i kumoterstwa w sowieckiej biurokracji oraz ogólnie stagnację i przygnębiający charakter życia w Związku Radzieckim pod koniec lat 70. i na początku 80.