Free Press

While zaburzenia dwubiegunowego może być często mylone z nastrojowości lub wahania nastroju, jest to poważny stan zdrowia psychicznego. Podczas gdy może być wiele oznak i objawów zaburzenia dwubiegunowego, kliniczne rozpoznanie zaburzenia dwubiegunowego jest wymagane do spełnienia pewnych kryteriów.

Nie ma wyraźnego biomarkera lub badania krwi, które mogą być użyte do określenia, czy ktoś ma chorobę dwubiegunową, co może uczynić proces diagnozowania złożonym. Badania przesiewowe w kierunku choroby dwubiegunowej i diagnoza wymagają kilku etapów, a proces ten jest prowadzony przez ścisłe przepisy i kryteria. Badania przesiewowe w kierunku zaburzeń dwubiegunowych są wykonywane przez psychiatrę, który używa narzędzi oceny klinicznej, aby pomóc w ocenie objawów.

Psychiatra może pomóc w porównaniu objawów z tymi, które odpowiadają kryteriom choroby dwubiegunowej. Chociaż rozpoznanie objawów choroby dwubiegunowej może wydawać się proste, dokładne badania przesiewowe i diagnoza wymagają wyszkolonego profesjonalisty medycznego.

Narzędzia oceny klinicznej

Aby zmierzyć i zrozumieć objawy pacjenta, psychiatrzy używają zestawu narzędzi w swojej ocenie. Są to zazwyczaj kwestionariusze lub wywiady, które zostały opracowane i przetestowane w celu uchwycenia istotnych objawów dla rozpoznania zaburzenia dwubiegunowego.

Narzędzia przesiewowe dla zaburzeń dwubiegunowych zostały opracowane tak, aby były łatwe w użyciu i mogły zapewnić prawidłową diagnozę. Narzędzia używane do diagnozowania zaburzeń dwubiegunowych są zaprojektowane jako wywiad częściowo ustrukturalizowany. Oznacza to, że wywiad nie musi być prowadzony według ustalonej listy pytań, ale zawiera pytania otwarte i dyskusję. Przykładami takich narzędzi są Structured Clinical Interview for DSM-5 (SCID) oraz Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia (SADS).

Narzędzia te są podobne, ale wykorzystują różne podręczniki diagnostyczne jako swoje przewodniki. Zapewniają one podpowiedzi pytań podczas procesu wywiadu, aby poprowadzić ankietera. Podpowiedzi te często pytają respondenta o jego doświadczenia, myśli, objawy, które wykluczyłyby rozpoznanie choroby dwubiegunowej. Narzędzia te mają określone progi do postawienia diagnozy klinicznej.

Self-Report Measures

Self-report measures, lub kwestionariusze, które są wypełniane bezpośrednio przez pacjenta, mogą pomóc psychiatrze uzyskać wyobrażenie o objawach danej osoby lub o tym, jak mogą się one zmieniać w czasie. Podczas gdy samoocena w zaburzeniach dwubiegunowych może być przewodnikiem lub zapisem objawów, nie jest ona złotym standardem dla formalnej diagnozy.

Udzielanie odpowiedzi na pytania przesiewowe dotyczące choroby dwubiegunowej może być czasochłonne, a pracownik służby zdrowia może nie mieć odpowiedniego przeszkolenia lub zasobów do przeprowadzenia wywiadu. W takim przypadku samoocena w kierunku zaburzeń dwubiegunowych może być użytecznym narzędziem w uzyskaniu formalnej diagnozy. Istnieje kilka powszechnie stosowanych miar, w tym Ogólny Inwentarz Zachowania i Kwestionariusz Zaburzeń Nastroju.

Te środki zadają pytania dotyczące objawów, w których pacjenci zgłaszają czy, jak często i jak intensywnie doświadczają tych objawów. Całkowity wynik jest sumowany, aby ocenić, czy istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń dwubiegunowych.

Zaburzenia psychiczne często się pokrywają. Dokładne zdiagnozowanie ich jest skomplikowane i wymaga lat treningu. Samoopis może być pomocny, ale nie powinien być jedynym narzędziem stosowanym do diagnozowania.

Ocena diagnostyczna zaburzenia dwubiegunowego II

Zaburzenie dwubiegunowe II przebiega według podobnego schematu jak bardziej znane zaburzenie dwubiegunowe. Ta forma zaburzenia dwubiegunowego obejmuje okresy depresji, jak również okresy hipomanii, które są mniej poważne niż pełne epizody maniakalne. Ponieważ faza maniakalna jest mniej ekstremalna, choroba dwubiegunowa II może być trudniejsza do rozpoznania i zdiagnozowania.

Diagnoza choroby dwubiegunowej II może być postawiona przy użyciu częściowo ustrukturalizowanych wywiadów, takich jak SCID. Choroba dwubiegunowa II może być często źle rozpoznana lub źle leczona, co może pogorszyć objawy i wyniki leczenia. Ważne jest, aby ocena ta została przeprowadzona przez wyszkolonego psychiatrę, aby zapewnić jej jak największą dokładność.

Ocena ciężkości objawów

Po postawieniu rozpoznania choroby dwubiegunowej ważne jest śledzenie objawów w czasie, aby ocenić, czy leczenie jest skuteczne. Jest to głównie wykonywane przez klinicystów, którzy przeprowadzają wywiady z pacjentami na temat ich objawów oraz tego, jak często i z jakim nasileniem ich doświadczają. Dwa powszechnie stosowane narzędzia do monitorowania objawów to Skala Oceny Manii Młodych (Young Mania Rating Scale, YMRS) i Skala Oceny Manii Becha-Rafaelsena (Bech-Rafaelsen Mania Rating Scale, MAS).

Śledzenie objawów jest ważną częścią leczenia zaburzeń dwubiegunowych. Jeśli objawy pogarszają się w czasie, może to spowodować dostosowanie leków lub terapii.

Misdiagnosis of Bipolar Disorder

Wiele rodzajów zaburzeń psychicznych ma podobne objawy, takie jak zmiany nastroju i zachowania. Często różnice między jednym zaburzeniem a drugim są subtelne. Zaburzenie dwubiegunowe, charakteryzujące się zarówno fazą depresyjną jak i maniakalną, dzieli podobieństwa z zaburzeniami takimi jak depresja, zaburzenia osobowości, a nawet schizofrenia.

Błędna diagnoza zaburzenia dwubiegunowego może być szkodliwa, ponieważ może prowadzić do niewłaściwego leczenia lub braku leczenia w ogóle. Aby uniknąć błędnej diagnozy, ważne jest, aby być oceniane przez przeszkolonego profesjonalistę.

Jeśli podejrzewasz, że Ty lub ktoś, na kim Ci zależy, może cierpieć na zaburzenia używania substancji w wyniku zaburzenia dwubiegunowego, skontaktuj się z The Recovery Village już dziś, aby omówić możliwości leczenia.