Free Press

Niccolò Paganini

Informacje ogólne

Nazwisko rodowe

Niccolò Paganini

Urodzony

27 października, 1782

Genoa, Italy

Zmarł

27 maja 1840 (w wieku 57 lat)
Nicea, Francja

Gatunek(y)

Romantyczny

Zawód(y)

Kompozytor, skrzypek

Lata działalności

1793-1840

Znakomity instrument(y)

skrzypce
Antonio Amati 1600
Nicolò Amati 1657
Paganini-Desaint 1680 Stradivari
Maia Bang Stradivari 1694
Guarneri-filius Andrea 1706
Vuillaume 1720c Bergonzi
Hubay 1726 Stradivari
Comte Cozio di Salabue 1727
Il Cannone Guarnerius 1764

Viola
Księżna Flandrii 1582 da Salò-.di Bertolotti
Mendelssohn 1731 Stradivari
Wiolonczela
Piatti 1700 Goffriller
Stanlein 1707 Stradivari
Ladenburg 1736 StradivariGitara
Grobert z Mirecourt 1820

Niccolò (lub Nicolò) Paganini (27 października, 1782 – 27 maja 1840) był włoskim skrzypkiem, altowiolistą, gitarzystą i kompozytorem. Jest jednym z najbardziej znanych wirtuozów skrzypiec i jest uważany za jednego z największych skrzypków, którzy kiedykolwiek żyli, z doskonałą intonacją i innowacyjnymi technikami. Chociaż w dziewiętnastowiecznej Europie było kilku niezwykłych skrzypków, Paganini był najwybitniejszym wirtuozem skrzypiec tego wieku. Współcześni plotkowali, że zawarł umowę z diabłem za swoje niewiarygodne zdolności.

Wczesne lata

Niccolò Paganini urodził się w Genui, we Włoszech, 27 października 1782 roku, jako syn Antonia i Teresy, z domu Bocciardo, Paganini. Paganini po raz pierwszy nauczył się grać na mandolinie od swojego ojca w wieku pięciu lat, przeniósł się na skrzypce w wieku siedmiu lat i zaczął komponować przed ukończeniem ośmiu lat. Swój pierwszy publiczny koncert dał w wieku 12 lat. We wczesnych latach młodzieńczych uczył się u różnych nauczycieli, m.in. u Giovanniego Servetto i Alessandra Rolli, ale nie potrafił sobie poradzić z sukcesem, a w wieku 16 lat uprawiał hazard i pił. Jego karierę uratowała nieznana kobieta, która zabrała go do swojej posiadłości, gdzie doszedł do siebie i przez trzy lata uczył się gry na skrzypcach. W tym czasie grał również na gitarze.

Pojawił się ponownie w wieku 23 lat, zostając dyrektorem muzycznym siostry Napoleona, Elisy Baciocchi, księżniczki Lucca, kiedy nie koncertował. Wkrótce stał się legendą dzięki niezrównanemu mistrzostwu gry na skrzypcach, debiutując w Mediolanie w 1813 roku, w Wiedniu w 1828 roku oraz w Londynie i Paryżu w 1831 roku. Paganini był jednym z pierwszych muzyków, jeśli nie pierwszym, który koncertował jako artysta solowy, bez muzyków wspomagających. Stał się jedną z pierwszych supergwiazd publicznego koncertowania. Zarobił fortunę jako muzyk objazdowy i był niesamowity w swojej zdolności do oczarowywania publiczności.

Sygnaturowe skrzypce

Sygnaturowe skrzypce Paganiniego, Il Cannone wykonane w 1742 roku przez Giuseppe Antonio Guarnieri del Gesù, były jego ulubionymi. Nazwał je „Armatą” z powodu potężnego i wybuchowego rezonansu, jaki był w stanie z nich wydobyć. Jej struny znajdują się prawie w tej samej płaszczyźnie, w przeciwieństwie do większości skrzypiec, których struny są wyraźnie wygięte w łuk, aby zapobiec przypadkowemu smyczkowaniu dodatkowych strun. Sposób smyczkowania Il Cannone mógł pozwolić Paganiniemu na grę na trzech lub nawet czterech strunach jednocześnie. Il Cannone jest obecnie w posiadaniu miasta Genua, gdzie jest wystawiony w ratuszu. Raz w miesiącu jest wyjmowany i grany przez jego kustosza, a okresowo wypożyczany współczesnym wirtuozom.

W Paryżu w 1833 r. zamówił koncert altówkowy u Hectora Berlioza, który wyprodukował dla niego Harolda we Włoszech, ale Paganini nigdy go nie zagrał.

Jego stan zdrowia pogorszył się z powodu zatrucia związkiem rtęci. Rtęć była używana do mechanicznego oczyszczania niedrożności jelit (ze względu na jej wielką wagę i płynność) na początku XIX wieku. Ponieważ rtęć elementarna często przechodzi przez przewód pokarmowy bez wchłaniania, była stosowana w medycynie do różnych celów, dopóki nie poznano niebezpieczeństw. Choroba wywołana zatruciem rtęcią spowodowała, że Paganini stracił zdolność gry na skrzypcach i w 1834 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł na raka gardła w Nicei 27 maja 1840.

Works

Orkiestrowe części dzieł Paganiniego są uprzejme, niewyszukane w punktacji, i wspierające. Krytycy Paganiniego uważają, że jego koncerty są rozwlekłe i formalistyczne: jeden szybki finał ronda często można zamienić na inny. Podczas jego publicznej kariery partie skrzypiec w koncertach były utrzymywane w tajemnicy. Paganini odbywał próby swojej orkiestry, nigdy nie grając pełnych solówek skrzypcowych. W chwili jego śmierci opublikowane zostały tylko dwa. Spadkobiercy Paganiniego sprytnie wydawali jego koncerty po kolei, każdy z nich miał swój drugi debiut, przez wiele lat, w dobrze rozłożonych odstępach czasu. Obecnie ukazało się sześć koncertów skrzypcowych Paganiniego (choć w dwóch ostatnich brakuje partii orkiestrowych). Jego bardziej intymne kompozycje na gitarę i instrumenty smyczkowe, zwłaszcza skrzypce, nie weszły jeszcze do standardowego repertuaru.

Nowe techniki

Paganini rozwinął gatunek wariacji koncertowych na skrzypce solo, charakterystycznie biorąc prosty, pozornie naiwny temat i przeplatając liryczne wariacje o charakterze rozmyślań, improwizacji, które zależały od ciepła frazowania, z brawurowymi ekstrawagancjami, które pozostawiły jego publiczność w osłupieniu.

Paganini i ewolucja techniki skrzypcowej

Izraelski skrzypek Ivry Gitlis powiedział w filmie Bruno Monsaiegnon, Sztuka gry na skrzypcach, „Paganini nie jest rozwojem … byli wszyscy ci, a potem był Paganini.” Chociaż niektóre z tych technik skrzypcowych stosowanych przez Paganiniego były już obecne, większość wybitnych skrzypków w tym czasie skupiła się na intonacji i technice smyczkowania (tzw. techniki prawej ręki dla graczy smyczkowych), dwóch kwestiach, które są najbardziej fundamentalne dla skrzypków nawet w dzisiejszych czasach.

Arcangelo Corelli (1653-1713) był uważany za ojca techniki skrzypcowej, przekształcając rolę skrzypiec z instrumentu continuo na instrument solowy. Mniej więcej w tym samym okresie, Sonaten und Partiten na skrzypce solo (BWV 1001-1006) Johanna Sebastiana Bacha (1685-1750) mocno ugruntowały polifoniczne możliwości skrzypiec. Do innych wybitnych skrzypków należeli Antonio Vivaldi (1678-1741) i Giuseppe Tartini (1692-1770). Chociaż rola skrzypiec w muzyce została drastycznie zmieniona przez ten okres, postęp w zakresie techniki skrzypcowej był powolny aż do tego momentu.

Pierwsze wyczerpujące badanie techniki skrzypcowej zostało znalezione w 24 kaprysach Pietro Locatelli (1693-1746), które w czasie pisania, okazały się zbyt trudne do zagrania, chociaż teraz są całkiem grywalne. Rudymentarne użycie harmonii i pizzicato lewej ręki można znaleźć w utworach Augusta Duranda, który rzekomo wynalazł te techniki. Podczas gdy wątpliwe było, czy Paganini był pionierem wielu z tych „skrzypcowych” technik, które uczyniły go sławnym, pewne było, że to on je spopularyzował i wprowadził do regularnych kompozycji.

Paganini był zdolny do grania trzech oktaw na czterech strunach w rozpiętości dłoni, co wydaje się niemożliwym wyczynem nawet według dzisiejszych standardów. Jego elastyczność i wyjątkowo długie palce mogły być wynikiem zespołu Marfana lub zespołu Ehlersa-Danlosa. Jego techniki palcowania obejmowały dwustopnie, równoległe oktawy (i dziesiątki) oraz pizzicato lewą ręką, które są dziś rutynowymi ćwiczeniami dla aspirujących skrzypków. Takim skokom w rozwoju techniki skrzypcowej dorównywali jedynie tacy artyści jak Josef Joachim i Eugène Ysaÿe, prawie pół wieku później.

Legacy

Kompozycja i wykonanie muzyki skrzypcowej uległy dramatycznej zmianie dzięki wkładowi Niccolo Paganiniego. Już w młodości potrafił on imitować inne dźwięki (takie jak róg, flet, ptaki) za pomocą skrzypiec. Choć kompozycje Paganiniego były bardzo barwne i technicznie pomysłowe, nie uważano ich za prawdziwie polifoniczne. Eugène Ysaÿe skrytykował kiedyś, że akompaniament w muzyce Paganiniego jest zbyt podobny do gitarowego”, pozbawiony charakteru polifoniczności. Niemniej jednak rozszerzył on barwę instrumentu do nieznanych wcześniej poziomów.

Paganini był również inspiracją dla wielu wybitnych kompozytorów. Zarówno jego La Campanella, jak i kaprys a-moll (Nr 24) były obiektem zainteresowania wielu kompozytorów. Franz Liszt, Johannes Brahms, Siergiej Rachmaninow, Boris Blacher, Andrew Lloyd Webber, George Rochberg i Witold Lutosławski, między innymi, napisali znane wariacje na jej temat.

W wykonawstwie Paganini lubił grać sztuczki, takie jak strojenie jednej ze swoich strun o półton wyżej, lub granie większości utworu na jednej strunie po złamaniu pozostałych trzech. Zaskakiwał publiczność technikami, które obejmowały harmonikę, podwójne zatrzymania, pizzicato lewą i prawą ręką oraz niemal niemożliwe palcowanie i smyczkowanie.

Kiedy zmarł w 1840 roku, Paganini pozostawił po sobie serię sonat, kaprysów, sześć koncertów skrzypcowych, kwartety smyczkowe i liczne utwory gitarowe.

Lista kompozycji

• 24 kaprysy, na skrzypce solo, op.1
  • No. 1 E-dur (Arpeggio)
  • No. 2 h-moll
  • No. 3 e-moll
  • No. 4 c-moll
  • No. 5 a-moll
  • No. 6 g-moll (Tryl)
  • No. 7 a-moll
  • No. 8 Es-dur
  • No. 9 E-dur (Polowanie)
  • No. 10 g-moll
  • No. 11 C-dur
  • No. 12 As-dur
  • No. 13 B-dur (Śmiech diabła)
  • Nr 14 Es-dur
  • Nr 15 e-moll
  • Nr 16 G-dur
  • Nr 17 Es-dur
  • Nr 18 C-dur
  • Nr. 19 Es-dur
  • No. 20 D-dur
  • No. 21 A-dur
  • No. 22 F-dur
  • No. 23 Es-dur
  • No. 24 a-moll (Tema con variazioni)
• Koncert na skrzypce No. 1, D-dur, op. 6 (1817)
• Koncert na skrzypce nr 2, h-moll, op. 7 (1826) (La Campanella, „Mały dzwonek”)
• Koncert na skrzypce nr 3, E-dur (1830)
• Koncert na skrzypce nr. 4, d-moll (1830)
• Koncert na skrzypce nr 5, a-moll (1830)
• Koncert na skrzypce nr 6, e-moll (1815?) – ostatnia część ukończona nieznaną ręką.
• 6 sonat, na skrzypce i gitarę, op. 2 i 3
  • Op. 2, nr 1 A-dur
  • Op. 2, nr 2 C-dur
  • Op. 2, nr 3 d-moll
  • Op. 2, nr 4 A-dur
  • Op. 2, nr 5 D-dur
  • Op. 2, nr. 6 w a-moll
  • Op. 3, Nr 1 w A-dur
  • Op. 3, Nr 2 w G-dur
  • Op. 3, Nr 3 w D-dur
  • Op. 3, Nr 4 w a-moll
  • Op. 3, Nr 5 w A-dur
  • Op. 3, Nr. 6 e-moll
• 18 Centone di Sonate, na skrzypce i gitarę
• Utwory aranżowane
  • Wprowadzenie, temat i wariacje z „La bella molinara” Paisiella (Nel cor più non mi sento) G-dur (Violin Solo)
  • Wprowadzenie, temat i wariacje z utworu Paisiella „La bella molinara” (Nel cor più non mi sento) A-dur (skrzypce solo z akompaniamentem skrzypiec i wiolonczeli)
  • Wprowadzenie i wariacje na temat z utworu Rossiniego 'Cenerentola’ (Non più mesta)
  • Wprowadzenie i wariacje na temat z 'Mojżesza’ Rossiniego (Dal tuo stellato soglio)
  • Wprowadzenie i wariacje na temat z 'Tancrediego’ Rossiniego (Di tanti palpiti)
  • Maestoso sonata sentimentale (Wariacje na temat austriackiego hymnu narodowego)
  • Wariacje na temat God Save the King
• Różne utwory
  • I Palpiti

  .

  • Perpetuela (Sonata Movimento Perpetuo)
  • La Primavera
  • Temat z „Tańca Czarownic”
  • Sonata con variazioni (Sonata Militaire)
  • Sonata Napoleona
  • Wariacje, Le Streghe
  • Cantabile D-dur
  • Moto Perpetuo C-dur
  • Romanze a-moll
  • Tarantella a-moll
  • Sonata wielka na skrzypce i gitarę, A-dur
  • Sonata na altówkę c-moll
  • Sonata c na skrzypce solo
  • 60 Wariacji na temat Barucaby
• 12 Kwartetów na skrzypce, gitarę, altówkę i wiolonczelę, opus 4
  • No. 1 a-moll
  • No. 2 C-dur
  • No. 3 A-dur
  • No. 4 D-dur
  • No. 5 C-dur
  • No. 6 D-dur
  • No. 7 E-dur
  • No. 8 A-dur
  • No. 9 D-dur
  • No. 10 A-dur
  • Nr 11 B-dur
  • Nr 12 a-moll
  • Nr 13 f-moll
  • Nr 14
  • Nr 15 A-dur

Utwory inspirowane Paganinim

Kaprys nr 24 a-moll op.1 (Tema con variazioni) stał się podstawą utworów wielu innych kompozytorów. Aby uzyskać ich osobną listę, zobacz Kaprys nr 24 (Paganini).

Inne utwory inspirowane Paganinim obejmują:

• Arban – Carnival of Venice
• Ariya – Igra s Ogneom („Play with Fire”) z albumu o tej samej nazwie.
• Michael Angelo Batio – No Boundaries
• Jason Becker – 5th Caprice
• Mario Castelnuovo-Tedesco – Capriccio Diabolico na gitarę klasyczną jest hołdem złożonym Paganiniemu, w nawiązaniu do rzekomego zawarcia przez Paganiniego paktu z diabłem
• Frédéric Chopin – Souvenir de Paganini na fortepian solo (1829r; wydany pośmiertnie)
• Luigi Dallapiccola – Sonatina canonica in mi bemolle maggiore su „Capricci” di Niccolo Paganini, na fortepian (1946)
• Eliot Fisk – transkrypcja wszystkich 24 Caprices na gitarę solo
• Bela Fleck – „Moto Perpetuo (Bluegrass version),” z albumu Fleck’a Perpetual Motion z 2001 roku, który zawiera również bardziej standardowe wykonanie utworu
• Fritz Kreisler – Koncert D-dur Paganiniego (zrekomponowana parafraza pierwszej części op. 6 Concerto) na skrzypce i orkiestrę
• Franz Lehár – Paganini, fabularyzowana operetka o Paganinim (1925)
• Franz Liszt – Six Grandes Études de Paganini, S.141 na fortepian solo (1851) (wirtuozowskie opracowania 5 kaprysów, w tym 24, oraz La Campanella z II Koncertu skrzypcowego)
• Yngwie J. Malmsteen – Far Beyond The Sun
• Nathan Milstein – Paganiniana, aranżacja 24. Kaprysu, z wariacjami opartymi na pozostałych kaprysach
• Cesare Pugni – zapożyczył tematy Paganiniego dla choreografa Mariusa Petipy do weneckiego karnawałowego Grand Pas de Deux (aka Fascination Pas de Deux z Satanelli)
• George Rochberg – Caprice Variations (1970), 50 wariacji na skrzypce solo
• Uli Jon Roth – „Scherzo Alla Paganini” i „Paganini Paraphrase”
• Robert Schumann – Studies after Caprices by Paganini, Op.3 (1832; fortepian); 6 Etiud koncertowych na temat Kaprysów Paganiniego, op.10 (1833, fortepian). Część z jego utworu fortepianowego „Carnaval” (op. 9) nosi imię Paganiniego.
• Marilyn Shrude – Renewing the Myth na saksofon altowy i fortepian
• Karol Szymanowski – Trois Caprices de Paganini, w opracowaniu na skrzypce i fortepian, op.40 (1918)
• Steve Vai – „Eugene’s Trick Bag” z filmu Crossroads. Based on 5th Caprice.
• Philip Wilby – Paganini Variations, for both wind band and brass band
• Eugène Ysaÿe – Paganini variations for violin and piano

Fikcyjne portrety

Życie Paganiniego zainspirowało kilka filmów i seriali telewizyjnych. Najbardziej znany, w wysoko ocenionym radzieckim miniserialu 1982 Niccolo Paganini muzyk jest portretowany przez ormiańskiego mistrza sceny Vladimira Msryana. Serial koncentruje się na prześladowaniu Paganiniego przez Kościół rzymskokatolicki. Inna legenda kina epoki Związku Radzieckiego, Armen Dzhigarkhanyan gra fikcyjnego rywala Paganiniego, podstępnego urzędnika jezuickiego. Informacje zawarte w serialu były ogólnie rzecz biorąc dokładne, ale jednocześnie odwoływały się do niektórych mitów i legend, które krążyły za życia muzyka. W szczególności, pamiętna scena pokazuje przeciwników Paganiniego sabotujących jego skrzypce przed ważnym występem, powodując, że wszystkie struny oprócz jednej pękają podczas koncertu. Niezrażony Paganini kontynuuje występy na trzech, dwóch, a w końcu na jednej strunie.

W 1989 roku niemiecki aktor Klaus Kinski sportretował Paganiniego w filmie Kinski Paganini.

• Paganini, Niccolo. Niccolo Paganini: jego historia i jego muzyka. Fall River, MA: Sine Qua Non, 1974. OCLC 10727846
• Sachs, Harvey. Virtuoso: the life and art of Niccolo Paganini, Franz Liszt, Anton Rubenstein, Ignace Jan Paderewski, Fritz Kreisler, Pablo Casals, Wanda Landowska, Vladimir Horowitz, Glenn Gould. NY, NY: Thames and Hudson, 1982. ISBN 0500012865
• Sugden, John. Niccolo Paganini: najwyższy skrzypek czy diabelski akordeonista? Neptune City, NJ: Paganniana Publications, 1980. ISBN 087666642X

Dalsza lektura

• Leopold Auer. Gra na skrzypcach, jak jej uczę. (oryginał 1921) reprint New York: Dover, 1980.
• Alberto Bachmann. Encyklopedia skrzypiec. Da Capo, 1925.
• Boscassi Angelo. Il Violino di Niccolò Paganini conservato nel Palazzo Municipale di Genova. Fratelli Pagano, 1909.
• Yehudi Menuhin i William Primrose. Skrzypce i altówka. MacDonald i Jane’s, 1976.
• Yehudi Menuhin i Curtis W. Davis. The Music of man. Methuen, 1979.
• John Sugden. Paganini. Omnibus Press, 1980.
• Bruno Monsaingeon. Sztuka skrzypiec. NVC Arts (na filmie), 2001.
• Masters of the Nineteenth Century Guitar, Mel Bay Publications.

All links retrieved November 21, 2018.

• Darmowe partytury Niccolò Paganiniego w Werner Icking Music Archive
• Altówka w muzyce – Niccolò Paganini
• Darmowe partytury na gitarę

.