Łacina, choć w dużej mierze nieużywana w formie mówionej, jest jednym z najbardziej wpływowych języków świata. Wiele języków zawdzięcza swoje pochodzenie łacinie – na przykład hiszpański, francuski, portugalski, włoski, kataloński i rumuński, a także inne pomniejsze języki. (Są one znane pod wspólną nazwą „języków romańskich”). Ponadto, wiele innych języków świata (zwłaszcza europejskich) odziedziczyło słownictwo z łaciny.
Pochodzenie języka
Korzenie łaciny mogą być prześledzone od około 2500 do 3000 lat wstecz.
Jest to oryginalny język starożytnego Rzymu, a dzięki podbojom rzymskim rozprzestrzenił się na większość zachodniej i środkowej Europy. Pierwsze znane pisma w językach romańskich pojawiają się w IX wieku. Wszystkie te języki wywodzą się z łaciny wulgarnej. Początkowo były to języki mówione grup ludzi, które z czasem odróżniły się od swoich łacińskich korzeni na tyle, że stały się samodzielnymi językami. (Na przykład portugalski zastąpił łacinę jako język urzędowy Portugalii w 1296 r.). W średniowieczu łacina stała się bardziej fragmentaryczna, a w formie pisemnej istniały duże rozbieżności co do znaczenia i użycia słów. Jednakże, wraz z nadejściem renesansu, język ten ponownie rozkwitł, a kilku uczonych zaczęło odzyskiwać to, co uważali za „klasyczną” łacinę, wydając ścisłe wytyczne, jak język ten miał być używany.
Łacina i Kościół Rzymskokatolicki
Łacina pozostaje oficjalnym językiem Stolicy Apostolskiej i Państwa-Miasta Watykan. Watykan jest jedynym miejscem na świecie, w którym znajduje się bankomat z łacińskimi instrukcjami! Chociaż Sobór Watykański II (1962-65) zezwolił na odprawianie Mszy św. w języku wernakularnym, łacina pozostaje oficjalnym językiem Mszy św. rzymskokatolickiej, i jako taka, cytowana powyżej Modlitwa Pańska (bez doksologii napisanej na końcu) jest oficjalną wersją liturgiczną (zaczerpniętą z Katechizmu Kościoła Katolickiego). Jednak w większości miejsc na świecie, z wyjątkiem Watykanu, Modlitwa Pańska jest na ogół odmawiana w języku właściwym dla danej społeczności.