TŁO Termometry stają się popularne jako metoda pomiaru temperatury głębokiej ciała (rdzenia).
Cel – Określenie zmienności pomiarów temperatury błony bębenkowej (ucha) dokonywanych przez jednego użytkownika.WYNIKI – U gorączkujących dzieci pomiary dokonane w obu uszach (i to w ciągu zaledwie kilku minut od siebie) różniły się aż o 0,6°C. Błąd pomiarowy operatora, sw trzech kolejnych pomiarów, w tym samym uchu, wynosił 0,13°C. W grupie gorączkujących, poparzonych dzieci temperaturę rdzenia mierzono co godzinę w kilku miejscach (ucho, odbyt, pachy, pęcherz moczowy). Szczyt temperatury rdzenia wystąpił około 10-12 godzin po oparzeniu. Błąd pomiaru obliczono u 14 gorączkujących, poparzonych dzieci, u których szczytowa temperatura przekraczała 38°C. Dla lewego ucha błąd pomiaru wynosił 0,19°C, a dla prawego ucha 0,11°C. U dzieci gorączkujących zgodność między uszami była słaba. Granice zgodności wynosiły od 0,4°C do -0,8°C. Nie można było przewidzieć, kiedy różnice temperatur pomiędzy uszami będą duże lub małe.
Wnioski- Błąd pomiaru jednego nagrania w stosunku do drugiego jest prawdopodobnie do zaakceptowania na poziomie około 0,1 do 0,2°C. Aby ograniczyć różnice w temperaturze jednego ucha w stosunku do drugiego, pomiary powinny być ograniczone do jednego ucha, gdy tylko jest to możliwe, a to samo ucho powinno być używane przez cały okres monitorowania temperatury. Pielęgniarki i rodzice powinni dokonywać więcej niż jednego odczytu temperatury z tego samego ucha, kiedy tylko jest to możliwe.