Tabela I.
Fotoprotekcja
Topowe retinoidy
Metody fizyczne
Światło pulsacyjne (IPL)
Pulsacyjny laser barwnikowy (PDL)
Frakcyjna fototermoliza
Laser z fosforanem tytanu potasu (KTP)
Laser argonowy
Optymalne podejście terapeutyczne do tej choroby
Leczenie medyczne tego schorzenia jest ograniczone. Fotoprotekcja za pomocą chemicznych i fizycznych filtrów przeciwsłonecznych może ograniczyć progresję choroby. Miejscowe stosowanie tretinoiny, adapalenu i tazoretyny może być stosowane w celu ograniczenia skutków fotostarzenia. Jednakże zapewniają one jedynie ograniczoną poprawę w zakresie dyspigmentacji obserwowanej w tym schorzeniu, a wyniki są anegdotyczne. Wszystkie trzy retinoidy we wszystkich stężeniach wykazały niepotwierdzone korzyści.
Determinacja, którego retinoidu użyć, będzie oparta na pokryciu ubezpieczeniowym i tolerancji. Tazaroten wywołuje najwięcej podrażnień, a adapalen najmniej. W przypadku stosowania retinoidów w leczeniu poikilodermii Civatte, najlepiej zacząć od mniejszej mocy, aby zapewnić lepszą tolerancję i przestrzeganie zaleceń.
Metody fizyczne są główną opcją leczenia. Jednakże, to jest trudne do achive całkowite usunięcie z tymi modalnościami również. Niestety dane na ten temat są w większości niepotwierdzone. Intensywne światło pulsacyjne (IPL) może być ukierunkowane zarówno na teleangiektazje jak i hiperpigmentację. Różne badania z IPL wykazały, że odsetek usuniętych zmian wynosi do 75% przy 5% występowaniu efektów ubocznych, takich jak rumień po zabiegu, obrzęk, łagodna plamica i pojawienie się nieleczonych pasków. W jednym z badań odnotowano trzy sesje zabiegowe w odstępach 3-tygodniowych, choć może się to różnić.
Frakcyjna fototermoliza szczególnie poprawia dyspigmentację, a jednocześnie jest ukierunkowana na składniki naczyniowe i teksturalne poikilodermy Civatte. W jednym z badań zastosowano ablacyjną fototermolizę frakcyjną w jednej do trzech sesji zabiegowych w odstępach 6-8 tygodni, uzyskując znaczącą poprawę. Laser pulsacyjny (Pulsed Dye Laser, PDL) był stosowany przede wszystkim do celowania w komponent naczyniowy tych zmian. Jednak leczenie jest ograniczone przez plamicę, plamisty wygląd i bliznowacenie.
Postępowanie z pacjentem
Pacjentom należy doradzić stosowanie kremów z filtrem o szerokim spektrum działania i odzieży chroniącej przed światłem, aby zminimalizować progresję. Przed leczeniem laserowym należy poinformować pacjentów, że wyniki są zmienne i całkowite usunięcie zmian może nie zostać osiągnięte. Należy zapoznać się z działaniami niepożądanymi stosowanego lasera. Należy podkreślić znaczenie fotoprotekcji po leczeniu.
Nietypowe scenariusze kliniczne do rozważenia w postępowaniu z pacjentem
Ale chociaż poikilodermia Civatte występuje u zdrowych pacjentów, podobne zmiany poikilodermiczne mogą być związane z rzadkimi genodermatozami, w tym zespołem Rothmunda-Thomsona, zespołem Kindlera, zespołem Cockayne’a i dyskeratozą wrodzoną. Dodatkowo, jeśli poikilodermia jest obserwowana w obszarach nieobjętych fotodystrybucją, w rozpoznaniu różnicowym należy również uwzględnić ziarniniak grzybiasty.
What is the Evidence?
Tierney, E, Hanke, C. „Treatment of poikiloderma of Civattte with ablative fractional laser resurfacing:prospective study and review of the literature”. J Drugs Dermatol. vol. 8. 2009. pp. 527-34. (Prospektywne badanie pilotażowe 10 pacjentów leczonych ablacyjnym laserem frakcyjnym na dwutlenku węgla (10 600 nm) w serii od 1 do 3 sesji zabiegowych przeprowadzanych w odstępach od 6 do 8 tygodni. Liczbę sesji leczenia określano na podstawie stopnia poprawy klinicznej. Ślepa analiza fotograficzna przeprowadzona przez lekarza po 2 miesiącach od zabiegu wykazała poprawę w zakresie rumienia/telangiektazji, dyschromii, tekstury skóry, wiotkości i ogólnego wyniku kosmetycznego.)
Rusciani, A, Motta, A, Fino, P, Menichini, G. „Treatment of poikiloderma of Civatte using intense pulsed light source: 7 years of experience”. Dermatol Surg. vol. 34. 2008. pp. 314-9. (Retrospektywny przegląd 175 pacjentów leczonych w jednym ośrodku przy użyciu intensywnego światła pulsującego. Pacjenci otrzymali trzy sesje leczenia w odstępach 3-tygodniowych i zostali poddani ocenie 3 miesiące po ostatniej sesji leczenia. Zaobserwowano ponad 80% naczyniowych i pigmentowych komponentów poikilodermii Civatte’a przy minimalnych efektach ubocznych).
James, WD, Berger, TG, Elston, DM. „Andrews’ Diseases of the Skin”. Clinical Dermatology. 2006. pp. 30-1. (Sekcja w rozdziale, w którym omówiono uraz aktynowy i możliwe sposoby leczenia w celu poprawy fotouszkodzeń.)
Behroozan, D, Goldberg, L, Glaich, A, Dai, T, Friedman, P. „Fractional photothermolysis for treatment of poikiloderma of Civatte”. Dermatol Surg. vol. 32. 2006. pp. 298-301. (Opis przypadku jednego pacjenta z poikilodermą Civatte na szyi leczonego pojedynczym zabiegiem laserem Fraxel, SR o długości fali 1 550 nm. Znacząca poprawa stopnia rumienia, dyschromii i tekstury została odnotowana 2 tygodnie po leczeniu zarówno przez pacjenta, jak i lekarza. Poprawa utrzymywała się przez 2 miesiące po leczeniu.)
Katoulis, A, Stavrineas, N, Georgala, S, Bozi, E, Kalogeromitros, D, Koumantaki, E. „Poikiloderma of Civatte:a clinical and epidemiological study”. J Eur Acad Dermatol Venereol. vol. 19. 2005. pp. 444-8. (Badanie obserwacyjne przeprowadzone w Grecji na grupie 50 pacjentów, opisujące prezentacje kliniczne i charakterystykę epidemiologiczną poikilodermii Civatte.)
McKee, PH, Calonje, E, Granter, SR. „Pathology of the skin with clinical correlations”. vol. 245. 2005. (Fragment rozdziału książki omawiający histologiczne cechy poikilodermii Civatte.)
Katoulis, A, Stavrineas, N, Katsarou, A, Antoniou, C, Georgala, S, Rigopoulos, D. „Evaluation of the role of contact sensitization and photosensitivity in the pathogenesis of poikiloderma of Civatte”. Br J Dermatol. vol. 147. 2002. pp. 493-7. (Greckie badanie 32 pacjentów z poikilodermią Civatte, u których wykonano testy płatkowe z użyciem serii europejskich standardów i serii zapachowych oraz testy fotopatch. Zaobserwowano statystycznie istotną różnicę między częstością pozytywnych reakcji na substancje zapachowe między grupą z poikilodermą Civatte a grupą kontrolną, składającą się z 97 pacjentów, u których wykonano testy płatkowe w kierunku podejrzenia alergicznego kontaktowego zapalenia skóry. This raises the possibility of contact sensitization playing a pathogenetic role in the development of poikiloderma of Civatte.)
Katoulis, A, Stavrineas, N, Georgala, S, Katsarou-Katsari, A, Koumantaki-Mathioudaki, E, Antoniou, C. „Familial cases of poikiloderma of Civatte: genetic implications in its pathogenesis”. Clin Exp Dermatol. vol. 24. 1999. pp. 385-7. (Sprawozdanie z siedmiu przypadków poikilodermii Civatte występujących wśród członków dwóch greckich rodzin, podnoszące możliwość, że predyspozycje genetyczne mogą prowadzić do rozwoju tego schorzenia.)
.