Dharma talk given to Southern Insight Meditation retreat, at Staveley, New Zealand, October 2006

Chciałbym zacząć od wczesnego buddyjskiego wiersza z Therigathy:

Jeśli twój umysł stanie się twardy jak skała
i nie będzie się już trząsł
W świecie, w którym wszystko się trzęsie
Twój umysł będzie twoim największym przyjacielem
i cierpienie nie pojawi się na twojej drodze.

Mieć umysł, który jest naszym największym przyjacielem – to jest coś, czego większość z nas pragnie. Umysł, który się nie chwieje to opis umysłu, który jest jednomyślny.

Pozostań połączony i kochający z rzeczami takimi, jakimi są

Jednomyślność opisuje całkowitą otwartość na doświadczenie, bez zatracania się w reakcjach miłości i nienawiści. Jest to potężna cecha sama w sobie i wzmacnia inne cechy. Wspiera mądrość, ponieważ kiedy umysł się nie chwieje, możemy pozostać z prawdą rzeczy na tyle długo, by mieć głęboki wgląd. Równowaga daje równowagę, która wzmacnia miłującą dobroć (metta) z cierpliwością, tak że troszczymy się nawet wtedy, gdy ludzie, których kochamy, robią autodestrukcyjne rzeczy. Bez spokoju możemy domagać się, by szczęście pojawiło się w taki sposób, w jaki myślimy, że powinno, zamiast pozostać połączonymi i kochającymi z rzeczami takimi, jakie są. Równouprawnienie daje współczuciu odwagę, tak że mamy odwagę stawić czoła bólowi w życiu i okrucieństwu na świecie. Kiedy zależy nam głęboko, staramy się pomóc, ale nie zawsze możemy złagodzić ból. Czasami to, co robimy, tak naprawdę nie pomaga.

Nie możesz kontrolować tego, co zrobi inna osoba

W czasach Buddy bardzo bogaty kupiec o imieniu Anathapindika był wielkim zwolennikiem Buddy. Był znany ze swej hojności, i to nie tylko dla mnichów buddyjskich i innych pustelników. Zapewnił początkowy kapitał dla wielu ze swoich krewnych, aby rozpocząć działalność gospodarczą.

Ale Anathapindika miał rozrzutnego krewnego, który roztrwonił prezenty i inwestycje, i ciągle prosił o więcej. Za każdym razem Anathapindika próbował pomóc, ale w końcu powiedział „Nigdy więcej. To jest to!” Krewny kontynuował swoje rozrzutne nawyki, popadł w długi i w niezbyt długim czasie zmarł; jego ciało zostało wyrzucone na śmietnik.

Kiedy Anathapindika usłyszał o tym, poczuł się okropnie. W smutku rozmawiał z Buddą, pytając „Czy powinienem był dać mu więcej pieniędzy?”. Odpowiedź Buddy była taka, że nie było nic więcej co Anathapindika mógł zrobić. Zrobił, co mógł z czystą intencją, ale nie mógł kontrolować, jak inna osoba wykorzystała te zasoby.

Potrzebujemy spokoju, gdy zrobiliśmy, co mogliśmy, i nic więcej nie możemy zrobić, i musimy doświadczyć rezultatów. Równowaga opisuje stan równowagi. Nawet kiedy sprawy nie układają się tak, jak byśmy chcieli, spokój przepełnia umysł spokojnym blaskiem.

Niektórzy ludzie mówią: „Nie chcę spokoju”, ponieważ myślą, że oznacza to obojętność, chłód, wahanie lub wycofanie. Ale to są formy awersji. Z równowagą akceptujemy świat takim, jaki jest i łączymy się z nim tak czy inaczej. Pogodzony z losem umysł akceptuje fakt istnienia bólu na świecie. Rozumie cierpienie i okrucieństwo jako część tego świata zdominowanego przez ignorancję; angażuje się i reaguje tak czy inaczej.

„If you want the rainbow, you gotta put up with the rain” – Dolly Parton

Musisz tego doświadczyć tutaj w Nowej Zelandii. Wydaje się, że pogoda jest dość zmienna. Wydaje się, że jeśli przejdę tylko 500 metrów, znajdę się w innym układzie pogodowym. Kiedy mieszkałem w Anglii, gdzie również pogoda jest bardzo zmienna, przypomniała mi się równowaga. Lubiłem medytować na zewnątrz w angielskich ogrodach.

Siedziałem na zewnątrz i miałem na sobie szal lub sweter, a dwie lub trzy minuty później słońce wychodziło zza chmury i było strasznie gorąco. Więc zdejmuję szal. Po dwóch, trzech minutach chmura wracała, a ja brałam chustę i zakładałam ją ponownie. Zakładałem i zdejmowałem chustę w ten sposób, aż w końcu zrozumiałem, że nie ma mowy, żebym doświadczył spokoju, jeżeli nie będę miał spokoju. To są sytuacje do praktykowania jednomyślności.

Kultywowanie jednomyślności

Kilka lat temu rozmawiałem z moim mentorem, Christopherem Titmussem, o jednomyślności. Zaproponował zwięzłą strukturę kultywowania spokoju poprzez dwa podstawowe obszary. Pierwszym z nich jest ruch pomiędzy bólem a przyjemnością, a drugim jest spokój z przyszłymi rezultatami naszych działań. Chcę więc porozmawiać o tych dwóch podstawowych obszarach.

Przyjemność i ból

Czy ktoś miał dzisiaj zarówno przyjemność jak i ból? Zawsze jest jakaś fluktuacja pomiędzy przyjemnością i bólem. Nawet jeśli całe ciało cię boli i jesteś w agonii, jest jeszcze chwila przyjemności, kiedy czujesz zapach tostów przy śniadaniu; albo kiedy wychodzisz na zewnątrz i ciepło słońca po prostu łapie cię za policzek.

Potrzebujemy spokoju, aby pozostać zrównoważonym i obecnym w przepływie, pomiędzy przyjemnością i bólem. W Średniej długości dyskursach (M. 38) Budda powiedział:

Widząc formę okiem, nie pożąda się jej, jeśli jest przyjemna, i nie nie lubi się jej, jeśli jest nieprzyjemna. … Porzuciwszy w ten sposób sprzyjanie i przeciwstawianie się, jakiekolwiek uczucie odczuwamy, czy to bolesne czy przyjemne, czy też ani bolesne ani przyjemne, nie szukamy gratyfikacji poprzez uczucie, ani nie pozostajemy do niego przywiązani. Gdy się tego nie robi, ustaje pragnienie uczuć. Z ustaniem pożądania przychodzi ustanie przylgnięcia; z ustaniem przylgnięcia, ustanie istnienia; z ustaniem istnienia, ustanie narodzin; z ustaniem narodzin, starzenia się i śmierci, smutek, lament, ból, żal i rozpacz ustają. Takie jest ustanie tej całej masy cierpienia.

Możesz zobaczyć jakieś śmieci, i jest reakcja przeciwko nim, zobaczyć piękny kwiat i jest ruch w jego kierunku. Trwaj w mindfulness, pojmując rzeczy takimi, jakimi są w rzeczywistości. Porzucając oba ruchy faworyzowania i przeciwstawiania się, nadal czujemy to co czujemy, czy to bolesne czy przyjemne. On nie mówi tutaj o zaprzestaniu odczuwania. Nie mówi o odrętwieniu czy otępieniu. Raczej, cokolwiek ktoś czuje, czuje to bez pragnienia.

Więcej przyjemnych doświadczeń?

Codziennie chwile i doświadczenia się zmieniają, nie tylko pogoda. Kiedy siedzimy z bólem, możemy odczuwać ostrość, kłucie. Ale potem pojawia się mrowienie w obrębie tego ostrego odczucia, a kiedy patrzysz tylko na mrowienie, jest ono w pewnym sensie przyjemne. Następnie pojawia się pulsowanie, a pulsowanie ma w sobie puls, ciepło. To wszystko jest częścią tego, co otrzymujemy z ciałem i umysłem. To część życia, a w większości przypadków życie jest poza tym, co możemy kontrolować lub przewidzieć.

Prostym faktem jest, że w życiu jest przyjemność, jest ból i są doświadczenia, które nie są ani przyjemne, ani bolesne. Pytanie nie brzmi, jak możemy uzyskać więcej przyjemnych doświadczeń. Ludzie, którzy nie wytrenowali swoich umysłów, szukają nagromadzenia przyjemnych doświadczeń. Ale ty miałeś już wiele przyjemnych doświadczeń, prawda? Czy to naprawdę uczyniło cię szczęśliwym? Nie, to było tylko przyjemne doświadczenie. Przyszło, poszło.

Czy więc będziemy miotani tam i z powrotem, popychani i ciągnięci, pomiędzy przyjemnością a bólem? Czy możemy pozostać stabilni wobec prostego faktu, że uczucia się zmieniają? Równouspokojenie jest tą jakością umysłu, która jest zrównoważona i obecna w każdym z trzech rodzajów uczuć, gdy się zmieniają. Umysł, gdy jest zrównoważony, jest wolny od nawyku chwytania i pożądania, niechęci i odsuwania oraz obojętności.

W niewyćwiczonym umyśle, gdy pojawia się przyjemność, umysł chwyta się jej, próbuje sprawić, by pozostała. Ruch pożądania i chciwości jest stymulowany. Kiedy pojawia się nieprzyjemne uczucie, pojawia się niechęć, złość, obwinianie, wycofanie, strach – jakaś forma odepchnięcia. Niewprawny umysł ma tendencję do otępiania się, kiedy napotyka uczucie, które nie jest ani wyraźnie przyjemne, ani nieprzyjemne. Może pojawić się pływająca, odrętwiała, niewyraźna jakość prawie jak zamieszanie, która przynosi niepewność co do tego, co właściwie jest obecne. Percepcja nie jest wystarczająco ekscytująca, aby zwracać na nią uwagę, w zasadzie, ponieważ nie jest całkiem przyjemna i nie jest całkiem nieprzyjemna. Te trzy stany umysłu mieszczą się w ogólnych kategoriach tego, co nazywa się trzema truciznami – chciwości, nienawiści i złudzenia.

Starożytny buddyjski tekst (Anguttara Nikaya VI, 55) mówi

Tak jak skalistej góry nie poruszają burze, tak widoki, dźwięki, smaki, zapachy, kontakty i idee, czy to pożądane czy niepożądane, nigdy nie poruszą osoby o stabilnej naturze, której umysł jest mocny i wolny.

Lubię ten obraz góry, która nie jest poruszana przez burze, ponieważ czasami możemy poczuć, że pojawia się wewnętrzna burza i nie możemy całkiem zakodować się w poszukiwaniu nauk. „Co powinienem był zrobić w związku z tym?” Po prostu myślcie górą, wyobrażając sobie, że wieje burza, ale góra się nie trzęsie.

Jak rozwijamy równowagę?

Prawdopodobnie najlepszym sposobem pracy z równowagą jest przyjęcie naszych przeszkód, otwarcie się na nasze wyzwania, jakiekolwiek by one nie były. Przeszkody testują naszą równowagę i opanowanie w życiu. Uczymy się z sytuacji życiowych tak, abyśmy nie próbowali unikać, kontrolować, manipulować i powstrzymywać każdego doświadczenia, ale dopuścili możliwość bycia z czymś takim, jakie jest, jednomyślnie.

Podróże również wspierają jednomyślność. Są rzeczy, które robisz w tym kraju, które są trochę inne niż te, do których jestem przyzwyczajony, mimo że nie pochodzimy z radykalnie różnych kultur. Czasami moją pierwszą myślą jest „Robisz to źle!”, a potem przypominam sobie „Nie, to jest po prostu inne”. Przypominam sobie, żeby zauważyć, jak ten sposób działa. To dobra okazja dla umysłu, aby uwolnić się od reaktywności, przywiązania i praktykować równowagę.

Ilu ludzi tutaj było w Indiach? Jeśli nie praktykowalibyście spokoju, bylibyście w pierwszym samolocie, który odlatuje.

Kiedy wylądowałem w Indiach, potrzebowałem miejscowych ubrań. Kupiłem materiał i poszedłem do krawca. Krawiec dokonał pomiarów i powiedział, żebym wrócił w przyszłym tygodniu. Kiedy wróciłem do sklepu, nie był on jeszcze gotowy, ale krawiec powiedział: „Wróć jutro”. Cóż, ci z was, którzy byli w Indiach, wiedzą, że kiedy wróciłem następnego dnia, nie było gotowe. Odwiedzałem krawca, a on każdego dnia mówił: „Wróć jutro”. W końcu zdałem sobie sprawę, że jutro nie zawsze oznacza to samo w indyjskim angielskim, co w amerykańskim. To jest prosty przykład codziennych okazji, które mamy do praktykowania spokoju.

Rozumiem, że masz całkiem dobry system opieki zdrowotnej w Nowej Zelandii, ale czasami musisz długo czekać na operację – kolejna okazja do praktykowania spokoju. Ale niektóre sytuacje będą wymagały wytrwałego działania, inne będą wymagały cierpliwości i spokoju. Potrzebujemy mądrości, by znać różnicę. Kiedy nie ma nic do zrobienia poza czekaniem, czy czekanie będzie czasem, w którym narasta niepokój, zmartwienie, obwinianie i gniew, czy też będzie to czas spokojnego, pełnego spokoju oczekiwania?

Możemy wnieść do zadania jakość opanowania i spokoju

Czasami łatwiej jest poradzić sobie z wielkimi przeszkodami, wielkimi trudnościami. Wywołują one głęboką mądrość z naszego wnętrza. Miałem przywilej bycia członkiem rodziny obecnym, kiedy moja babcia zmarła. Pamiętam bardzo wyraźnie, że byłam z nią w szpitalu i trzymałam ją za rękę – po prostu byłam obecna. Nie wymagało to żadnego wysiłku, aby być z nią obecnym. Nie musiałem się starać; powaga sytuacji wywoływała jakość spokojnej obecności.

Ale kilka tygodni później, moim zadaniem było wyczyszczenie jej lodówki. Z jakiegoś powodu było to bardziej emocjonalnie niestabilne zadanie. To było bolesne sortować przez wszystkie rzeczy, które pozostały. Niezależnie od tego, jakie jest wyzwanie, czy jest ono intensywne i głębokie, czy tak prozaiczne jak sprzątanie lodówki, możemy wnieść do niego jakość opanowania i spokoju.

Spokojna postawa wobec rezultatów naszych działań

Praktyka mindfulness naturalnie rozwija zrównoważenie, ponieważ kiedy jesteśmy uważni, doświadczamy rzeczy bez osądzania czy zniekształcania. Praktyka koncentracji również rozwija spokój, ponieważ kiedy nasze umysły są skoncentrowane, rozwijamy spokojną obecność z rzeczami, które się zmieniają. W skoncentrowanym umyśle mogą pojawić się myśli, uczucia i doświadczenia, ale one po prostu odchodzą. Nie angażujemy się w ruch pożądania lub niechęci, za i przeciw, popierania i przeciwstawiania się.

Kontemplacja przyczyny i skutku wspiera spokój. To jest podejście mądrości. Widzimy jak rzeczy powstają z powodu przyczyn, jak skutek został określony przez przyczynę, a nie przez nasze życzenia, i jak pragnienie i awersja komplikują sprawy.

Podstawowo, życie rozwija równowagę, gdy otwieramy się coraz bardziej na nasze codzienne doświadczenia, obecni zarówno w rzeczach, które lubimy, jak i w tych, których nie lubimy. W naszym codziennym życiu, związkach, sytuacji w pracy i na odosobnieniu kultywujemy gotowość do bycia tak samo blisko wszystkich rzeczy.

Praktyczne eksploracje jednomyślności

Co trzeba zrobić, żeby cieszyć się godzinnymi siadami? Pełna godzina siedzenia to trochę więcej niż to, co zwykle robisz na odosobnieniu Vipassany. W jakiś sposób zwyczaj miłego, schludnego czterdziestopięciominutowego okresu medytacji stał się nawykiem. Przyzwyczailiśmy się do tego i stało się to wygodne. Wtedy przychodzisz na to odosobnienie, patrzysz na plan i myślisz – „Czy ona zwariowała?!”

Ostatnie odosobnienie, na którym siedziałem było z PaAuk Sayadaw, birmańskim nauczycielem. Kiedy spojrzałem na plan zajęć pomyślałem – „Czy on zwariował?!”. Minimalny czas siedzenia wynosił półtorej godziny. Więc uważajcie się za szczęściarzy, że tutaj jest to tylko godzina. Daje wam to dobrą okazję do zabawy z rzeczami, które są trudne do zrobienia na krótszych posiedzeniach. Jeżeli przyzwyczaimy się do siedzenia przez czterdzieści pięć minut, te pierwsze czterdzieści pięć minut może nie być tak wymagające, ale te ostatnie piętnaście będzie okazją do praktykowania spokoju.

Całkowicie w porządku jest zmiana pozycji – uważne stanie, uważne siedzenie, uważne chodzenie i uważne leżenie. Przebudzenie nie zależy od tego, czy nogi są złożone w określony sposób. Ale zanim się ruszysz, zastanów się, czy rzeczywiście musisz się ruszać. Czy zmiana postawy zwiększy czujność, czy też wystarczy trochę więcej wysiłku, staranności, relaksu lub zainteresowania obecnymi doznaniami chwili, aby ustabilizować uwagę?

Możesz rozwinąć spokój, siedząc trochę dłużej niż jest ci wygodnie. Kiedy usłyszysz dzwonek oznaczający koniec zaplanowanego czasu siedzenia, a twój umysł zawoła „Och, dzięki Bogu”, doświadcz ulgi myśli „Och, dzięki Bogu”, a następnie uspokój się. Dzwonek jest tylko doświadczeniem słyszenia; to nie zmusza cię do wstawania. Poczekaj. Pozostań w pozycji siedzącej. Pozostań opanowany, aż pojawi się w tobie świadoma intencja, żeby wstać. Wtedy stań świadomie i wejdź świadomie w następny ruch. Nie daj się porwać energii grupy. Dokonaj wyboru, czy chcesz się poruszyć, czy pozostać w miejscu.

Swędzenie i owady

Swędzenie jest wspaniałą okazją do praktyki spokoju. Nikt jeszcze nie umarł z powodu swędzenia. Więc skorzystaj z okazji, żeby to poczuć. Poczuj, że pojawia się intencja podrapania się, ale pozwól, żeby intencja minęła. Poczekaj na trzy intencje drapania zanim pozwolisz na ruch ręki.

Pewnego razu prowadziłem odosobnienie na farmie. Było lato, a okna w sali medytacyjnej były otwarte. Muchy musiały pomyśleć, że byłoby pięknie dołączyć do odosobnienia medytacyjnego. Było tam tak wiele much – dziesiątki lądujących na każdej osobie – doskonała okazja do praktyki spokoju. Czuliśmy każdy mały krok stopy i niezwykłe uczucie, jak muchy wyciągają wilgoć spomiędzy naszych warg. Nie jest to bolesne uczucie, ale wielu początkujących było ogarniętych impulsem do bicia.

W praktyce medytacyjnej z radością witamy możliwości takie jak ta – doświadczenia, które nie sprawią nam bólu, ale są wyzwaniem, aby utrzymać umysł stabilny i wolny od pragnień i awersji. Praktyka jednomyślności trenuje uważność w obliczu przyjemnych, nieprzyjemnych lub zmiennych doświadczeń.

Sytuacje niedogodności

Kiedy zepsuje ci się samochód, możesz się denerwować i martwić, że się spóźnisz, ale fakt jest prosty – zepsuł się. Może pokój jest trochę za zimny lub trochę za gorący dla twojego komfortu. Equanimity jest dobrą opcją.

Może twoja rodzina chce zrobić jedną rzecz, a ty chcesz zrobić inną. W kompromisie nigdy do końca nie dostajesz tego, czego chcesz. Kiedy musimy być obecni z rzeczami, które nie są takie jak myślimy, że powinny być, mamy szansę rozwinąć równowagę zamiast obwiniać społeczeństwo, obwiniać instytucję, obwiniać system lub obwiniać osobę. Mieszkałem kiedyś w społeczności, która ustalała zasady dotyczące wszystkiego. Czy deska klozetowa powinna być opuszczona czy podniesiona? Jaki rodzaj jedzenia był dozwolony? Czy w publicznych korytarzach można było umieszczać osobiste dekoracje? Kiedy powinno się sprzątać? Kto był mile widzianym gościem? Jak byłyby wykorzystywane pomieszczenia socjalne? Gdzie dozwolone były ćwiczenia i joga? Mimo że mieszkało nas razem tylko około dziesięciu lub dwunastu osób, potrzebowaliśmy niemalże bibliotekarza prawniczego, aby śledzić wszystkie nasze zasady. Dlaczego tak trudno było ludziom po prostu odpocząć z doświadczeniem niewygody i znaleźć poczucie wewnętrznej równowagi?

Oczekiwanie jest okazją do osiągnięcia spokoju, niezależnie od tego, czy czekamy na spotkanie, e-mail, czy na dzwonek. Choroby i wypadki wymagają spokoju i cierpliwości. Czy potrafimy zachować spokój w obliczu wypadków lub tragedii?

Kiedy nam schlebiają

Potrzebujemy również spokoju, kiedy jesteśmy chwaleni, pochlebiani i wszystko idzie po naszej myśli. Jeśli nie mamy spokoju, gdy jesteśmy chwaleni, staniemy się frajerami dla oszustów lub będziemy podatni na reklamy, sprzedawców i polityków.

Łagodność pozwala nam doświadczać życia bez bycia uwięzionym przez pożądanie lub awersję. Jest to cecha, która pozwala nam być niezależnymi w świecie. Jednomyślność jest opisana przez Buddę jako najwyższa forma szczęścia.

Jednomyślność jest czwartą z tradycyjnych praktyk Brahma Vihara – miłująca dobroć, współczucie, współczująca radość i jednomyślność. Jest to sposób na kultywowanie spokoju poprzez kontemplowanie spokoju w odniesieniu do wielu rodzajów istot, być może recytując frazy takie jak tradycyjna kontemplacja:

Wszystkie istoty są spadkobiercami swojej własnej karmy, swoich czynów. Ich szczęście lub nieszczęście zależy od ich działań, a nie od moich życzeń dla nich.

Kontemplacja ta wymaga zastanowienia się nad przyczyną i skutkiem. Często skracamy ją do Things are as they are, lub May I accept things as they are. Niezależnie od tego jak to określimy, spokój dojrzewa, kiedy stykamy się z rzeczami, czy to przyjemnymi czy bolesnymi, z umysłem, który jest zrównoważony. Kiedy zrozumiemy, że rzeczy powstają z przyczyn i uwarunkowań, przestajemy walczyć o kontrolę nad rezultatami. Wszystkie rodzaje czynników zderzają się ze sobą, aby stworzyć końcowy rezultat. Nawet w medytacji możemy zauważyć tendencję do prób kontrolowania doświadczenia.

Możesz tylko wykonywać praktykę. You can not make it work – Sharon Salzberg

Pomocne jest obserwowanie tych małych prób kontroli, wymagającej energii imperatywu, która myśli: To musi być w ten sposób. To musi być tak. Czy nakładasz ultimatum na swoje doświadczenie medytacyjne, takie jak Jeśli nie uspokoję się do wieczora, opuszczę odosobnienie. Ważne jest, aby poczuć tę zniewalającą energię. To nie będzie przyjemne uczucie, ale poczuj je mimo wszystko. Zanurz się w tym doświadczeniu; poczuj, gdzie stoisz; poczuj swoje stopy na ziemi. A gdzie stoisz emocjonalnie? Czy wywołuje to gniew, żądania, strach? Czy jest tam pragnienie lub awersja przesłaniające uwagę? Stań się świadomy własnej obecności w tym doświadczeniu. Jeśli to doświadczenie jest przesiąknięte interesem własnym, poczujesz się wytrącony z równowagi. Równowaga pozwala nam trwać poza naszymi preferencjami. Kiedy trwamy poza naszymi preferencjami, mamy inny kąt, przez który możemy doświadczyć bezinteresowności, lub przynajmniej bezinteresowności.

Trzeci Patriarcha Zen powiedział:

Wielka droga nie jest trudna dla tych, którzy nie mają preferencji. Kiedy miłość i nienawiść są nieobecne, wszystko staje się jasne i nieskrywane. Zrób jednak najmniejsze rozróżnienie, a niebo i ziemia będą nieskończenie daleko od siebie. Jeśli chcesz zobaczyć prawdę, to nie miej żadnych opinii za lub przeciw czemuś. Ustawianie tego, co ci się podoba, przeciwko temu, co ci się nie podoba, jest chorobą umysłu. Kiedy głębokie znaczenie rzeczy nie jest rozumiane, zasadniczy spokój umysłu jest bezskutecznie zakłócany.

Spokojność jest stanem uwarunkowanym

Spokojność jest bardzo pięknym sposobem doświadczania zjawisk. W rzeczywistości jest tak uroczy, że może być łatwo pomylony z wolnością. Kilka lat temu robiłem czteromiesięczne odosobnienie w Brahma Vihara. Równouprawnienie było głębokie i głębokie. Przez wiele dni uważność była zadziwiająco ciągła i bezwysiłkowa; nie pojawiały się ani pragnienia, ani awersje. W końcu zastanawiałem się: „Być może jestem wolny od pragnień i awersji” i coś w tym stylu powiedziałem w wywiadzie. Mój nauczyciel Christopher Titmuss, bardzo uprzejmie powiedział: „Shaila, spokój jest stanem uwarunkowanym”. Ta jasność nie odrzucała znaczenia trwałej nieobecności reaktywności czy wartości nasycania świadomości głęboką równowagą. Ale moje pragnienie przekształciło prosty brak reaktywności w fantazję, myśl, nadzieję, że jest to coś więcej niż jest.

Ja i moje wciąż działamy nawet w bardzo głębokich stanach spokoju poprzez tworzenie pozycji bycia tym, który jest spokojny. Samo poczucie bycia tym, który jest wolny od pragnień i awersji ujawniło ograniczenia jednomyślności. Równowaga musi być postrzegana jako to, czym jest – pięknym czynnikiem umysłu; ale nie jest wolnością. Jest to stan uwarunkowany.

Buddha opisał równość jako stan uwarunkowany, który najbardziej przypomina wyzwolony umysł. Jest to pseudo-wolność, lub pozór wolności. To tylko wrażenie wyzwolenia. Jak mówi jeden z kolegów – „Dopóki istnieje ja, wciąż jest praca do wykonania.”

Chciałbym zakończyć wierszem T.S. Eliota. To jest z czwartego z Czterech kwartetów (The Norton Anthology of English Literature, 4th Ed.)

Little Gidding
Są trzy warunki, które często wyglądają podobnie
Ale różnią się całkowicie, kwitną w tym samym żywopłocie:
Przywiązanie do siebie, do rzeczy i do osób, oderwanie
Od siebie, od rzeczy i od osób; oraz, wyrastająca pomiędzy
nimi, obojętność
Która przypomina pozostałe, jak śmierć przypomina życie,
Będąc pomiędzy dwoma życiami – niekwitnącymi, pomiędzy
Żywą i martwą pokrzywą. Taki jest pożytek z pamięci:
Do wyzwolenia – nie mniej miłości, lecz rozszerzenie
Miłości poza pożądanie, a więc wyzwolenie
Z przyszłości, jak i z przeszłości. Tak więc miłość kraju
Zaczyna się jako przywiązanie do własnego pola działania
I dochodzi do tego, że to działanie jest mało ważne
Ale nigdy nie obojętne. Historia może być niewolą,
Historia może być wolnością. Patrz, teraz znikają,
Twarze i miejsca, wraz z jaźnią, która, jak mogła, kochała je,
Aby się odnowić, przemienić, w inny wzór.

.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.