(Tłumaczenie z oryginalnego tybetańskiego)
Wprowadzenie
Moi współtowarzysze Tybetańczycy, zarówno w Tybecie jak i poza nim, wszyscy ci, którzy podążają za tybetańską tradycją buddyjską, i wszyscy, którzy mają związek z Tybetem i Tybetańczykami: dzięki dalekowzroczności naszych starożytnych królów, ministrów i uczonych-adeptów, kompletne nauczanie Buddy, składające się ze skrypturystycznych i doświadczalnych nauk Trzech Pojazdów i Czterech Zestawów Tantry oraz związanych z nimi przedmiotów i dyscyplin rozkwitło szeroko w Krainie Śniegu. Tybet służył jako źródło buddyjskich i pokrewnych tradycji kulturowych dla świata. W szczególności, przyczynił się znacząco do szczęścia niezliczonych istot w Azji, włączając te w Chinach, Tybecie i Mongolii.
W trakcie podtrzymywania tradycji buddyjskiej w Tybecie, rozwinęliśmy unikalną tybetańską tradycję rozpoznawania reinkarnacji uczonych-adeptów, która była niezmiernie pomocna zarówno dla Dharmy jak i czujących istot, szczególnie dla społeczności klasztornej.
Odkąd wszechwiedzący Gedun Gjatso został rozpoznany i potwierdzony jako reinkarnacja Gedun Druba w XV wieku, a Gaden Phodrang Labrang (instytucja Dalajlamy) został ustanowiony, kolejne reinkarnacje zostały rozpoznane. Trzeci z kolei Sonam Gjatso otrzymał tytuł Dalajlamy. Piąty Dalajlama, Ngawang Lobsang Gyatso, ustanowił w 1642 r. rząd Gaden Phodrang, stając się duchową i polityczną głową Tybetu. Przez ponad 600 lat od czasu Gedun Drub, w linii Dalajlamy uznawano serię niezbitych reinkarnacji.
Dalai Lamowie funkcjonowali jako zarówno polityczni jak i duchowi przywódcy Tybetu przez 369 lat od 1642 roku. Teraz dobrowolnie położyłem temu kres, dumny i zadowolony, że możemy realizować taki rodzaj demokratycznego systemu rządów, jaki kwitnie w innych częściach świata. W rzeczywistości już w 1969 r. dałem jasno do zrozumienia, że zainteresowani ludzie powinni zdecydować, czy reinkarnacje Dalajlamy powinny być kontynuowane w przyszłości. Jednakże wobec braku jasnych wytycznych, gdyby zainteresowana opinia publiczna wyraziła zdecydowane życzenie, aby Dalajlamy nadal się odbywały, istnieje oczywiste ryzyko nadużycia systemu reinkarnacji przez partykularne interesy polityczne w celu realizacji ich własnego programu politycznego. Dlatego, dopóki pozostaję fizycznie i psychicznie sprawny, wydaje mi się ważne, abyśmy sporządzili jasne wytyczne dotyczące rozpoznawania następnego Dalajlamy, tak aby nie było miejsca na wątpliwości lub oszustwa. Aby te wytyczne były w pełni zrozumiałe, konieczne jest zrozumienie systemu rozpoznawania Tulku i podstawowych pojęć, które się za nim kryją. Dlatego też, krótko wyjaśnię je poniżej.
Przeszłe i przyszłe życia
Aby zaakceptować reinkarnację lub rzeczywistość Tulku, musimy zaakceptować istnienie przeszłych i przyszłych żyć. Czujące istoty przychodzą do tego obecnego życia ze swoich poprzednich żyć i odradzają się ponownie po śmierci. Ten rodzaj ciągłych odrodzeń jest akceptowany przez wszystkie starożytne indyjskie tradycje duchowe i szkoły filozoficzne, z wyjątkiem Charvakas, którzy byli ruchem materialistycznym. Niektórzy współcześni myśliciele zaprzeczają istnieniu przeszłych i przyszłych żywotów, wychodząc z założenia, że nie możemy ich zobaczyć. Inni nie wyciągają na tej podstawie tak jednoznacznych wniosków.
Ale chociaż wiele tradycji religijnych akceptuje odrodzenie, różnią się one w swoich poglądach na to, co to jest, co się odradza, jak się odradza i jak przechodzi przez okres przejściowy między dwoma życiami. Niektóre tradycje religijne akceptują perspektywę przyszłego życia, ale odrzucają ideę przeszłego życia.
Generalnie, Buddyści wierzą, że nie ma początku narodzin i że kiedy osiągniemy wyzwolenie z cyklu istnienia poprzez pokonanie naszej karmy i destrukcyjnych emocji, nie będziemy się odradzać pod wpływem tych warunków. Dlatego buddyści wierzą, że jest koniec odradzania się jako rezultat karmy i destrukcyjnych emocji, ale większość buddyjskich szkół filozoficznych nie akceptuje, że strumień umysłu ma swój koniec. Odrzucenie przeszłych i przyszłych odrodzeń byłoby sprzeczne z buddyjską koncepcją podłoża, ścieżki i rezultatu, które muszą być wyjaśnione na podstawie zdyscyplinowanego lub niezdyscyplinowanego umysłu. Jeśli przyjmiemy ten argument, logicznie rzecz biorąc, musielibyśmy również przyjąć, że świat i jego mieszkańcy powstają bez przyczyn i uwarunkowań. Dlatego, tak długo jak jesteś buddystą, konieczne jest zaakceptowanie przeszłych i przyszłych odrodzeń.
Dla tych, którzy pamiętają swoje przeszłe życia, odrodzenie jest jasnym doświadczeniem. Jednakże większość zwykłych istot zapomina swoje przeszłe życia, gdy przechodzą przez proces śmierci, stan pośredni i ponowne narodziny. Ponieważ przeszłe i przyszłe odrodzenia są dla nich nieco niejasne, musimy użyć logiki opartej na dowodach, aby udowodnić im przeszłe i przyszłe odrodzenia.
Jest wiele różnych logicznych argumentów podanych w słowach Buddy i późniejszych komentarzach, aby udowodnić istnienie przeszłych i przyszłych żywotów. W skrócie, sprowadzają się one do czterech punktów: logiki, że rzeczy są poprzedzone przez rzeczy podobnego typu, logiki, że rzeczy są poprzedzone przez istotną przyczynę, logiki, że umysł zdobył znajomość rzeczy w przeszłości, i logiki, że zdobył doświadczenie rzeczy w przeszłości.
W ostateczności wszystkie te argumenty opierają się na idei, że natura umysłu, jego jasność i świadomość, musi mieć jasność i świadomość jako swoją istotną przyczynę. Nie może mieć żadnej innej istoty, takiej jak nieożywiony obiekt, jako swojej istotnej przyczyny. To jest oczywiste. Poprzez logiczną analizę wnioskujemy, że nowy strumień jasności i świadomości nie może powstać bez przyczyny lub z przyczyn niepowiązanych. Podczas gdy obserwujemy, że umysł nie może być wyprodukowany w laboratorium, wnioskujemy również, że nic nie może wyeliminować ciągłości subtelnej jasności i świadomości.
As far as I know, no modern psychologist, physicist, or neuroscientist has been able to observe or predict the production of mind either from matter or without cause.
Istnieją ludzie, którzy mogą pamiętać swoje bezpośrednie przeszłe życie lub nawet wiele przeszłych żyć, jak również są w stanie rozpoznać miejsca i krewnych z tych żyć. To nie jest tylko coś, co wydarzyło się w przeszłości. Nawet dzisiaj jest wielu ludzi na Wschodzie i Zachodzie, którzy mogą przypomnieć sobie zdarzenia i doświadczenia z ich przeszłych wcieleń. Zaprzeczanie temu nie jest uczciwym i bezstronnym sposobem prowadzenia badań, ponieważ jest to sprzeczne z tymi dowodami. Tybetański system rozpoznawania reinkarnacji jest autentycznym sposobem badania opartym na wspomnieniach ludzi o ich przeszłych życiach.
Jak odrodzenie ma miejsce
Istnieją dwa sposoby, w jakie ktoś może przyjąć odrodzenie po śmierci: odrodzenie pod wpływem karmy i destrukcyjnych emocji oraz odrodzenie poprzez moc współczucia i modlitwy. Jeśli chodzi o pierwsze, to z powodu niewiedzy powstaje negatywna i pozytywna karma, której odciski pozostają w świadomości. Są one reaktywowane poprzez pragnienie i chwytanie, napędzając nas do następnego życia. Następnie mimowolnie odradzamy się w wyższych lub niższych sferach. To jest sposób, w jaki zwykłe istoty krążą nieustannie przez egzystencję, jak obracające się koło. Nawet w takich okolicznościach zwykłe istoty mogą pilnie angażować się z pozytywnym dążeniem w cnotliwe praktyki w swoim codziennym życiu. Zapoznają się z cnotami, które w momencie śmierci mogą zostać reaktywowane, zapewniając środki do odrodzenia się w wyższej sferze egzystencji. Z drugiej strony, wyżsi Bodhisattwowie, którzy osiągnęli ścieżkę widzenia, nie odradzają się dzięki sile swojej karmy i destrukcyjnych emocji, ale dzięki mocy współczucia dla czujących istot i w oparciu o swoje modlitwy, by przynieść pożytek innym. Są w stanie wybrać swoje miejsce i czas narodzin, jak również swoich przyszłych rodziców. Takie odrodzenie, które jest wyłącznie dla pożytku innych, jest odrodzeniem dzięki sile współczucia i modlitwy.
Znaczenie Tulku
Wydaje się, że tybetański zwyczaj stosowania epitetu 'Tulku’ (Ciało Emanacji Buddy) do uznanych reinkarnacji rozpoczął się, gdy oddani używali go jako honorowego tytułu, ale od tego czasu stał się on powszechnym wyrażeniem. Ogólnie rzecz biorąc, termin Tulku odnosi się do szczególnego aspektu Buddy, jednego z trzech lub czterech opisanych we Wehikule Sutry. Zgodnie z tym wyjaśnieniem tych aspektów Buddy, osoba, która jest całkowicie związana przez destrukcyjne emocje i karmę, ma potencjał, aby osiągnąć Ciało Prawdy (Dharmakaja), składające się z Ciała Prawdy Mądrości i Ciała Prawdy Natury. To pierwsze odnosi się do oświeconego umysłu Buddy, który widzi wszystko bezpośrednio i dokładnie, tak jak jest, w jednej chwili. Został on oczyszczony ze wszystkich destrukcyjnych emocji, jak również z ich odcisków, poprzez gromadzenie zasług i mądrości przez długi okres czasu. To ostatnie, Ciało Prawdy Natury, odnosi się do pustej natury tego wszechwiedzącego, oświeconego umysłu. Te dwa razem są aspektami Buddów samymi w sobie. Ponieważ jednak nie są one bezpośrednio dostępne dla innych, a jedynie dla samych Buddów, konieczne jest, aby Buddowie przejawiali się w fizycznych formach, które są dostępne dla czujących istot, aby im pomóc. Dlatego też ostatecznym fizycznym aspektem Buddy jest Ciało Pełnej Radości (Sambhogakaja), które jest dostępne dla wyższych Bodhisattwów i posiada pięć określonych kwalifikacji, takich jak zamieszkiwanie w Niebie Akaniszta. Z Ciała Pełnej Radości manifestują się niezliczone Ciała Emanacji lub Tulku (Nirmanakaja) Buddów, które pojawiają się jako bogowie lub ludzie i są dostępne nawet dla zwykłych istot. Te dwa fizyczne aspekty Buddy są określane jako Ciała Formy, które są przeznaczone dla innych.
Ciało Emanacji jest potrójne: a) Najwyższe Ciało Emanacyjne jak Budda Siakjamuni, historyczny Budda, który zamanifestował dwanaście uczynków Buddy, takich jak urodzenie się w miejscu, które wybrał i tak dalej; b) Artystyczne Ciało Emanacyjne, które służy innym pojawiając się jako rzemieślnicy, artyści i tak dalej; i c) Wcielone Ciało Emanacyjne, zgodnie z którym Buddowie pojawiają się w różnych formach, takich jak istoty ludzkie, bóstwa, rzeki, mosty, rośliny lecznicze i drzewa, aby pomagać czującym istotom. Z tych trzech rodzajów Ciała Emanacji, reinkarnacje mistrzów duchowych uznanych i znanych w Tybecie jako „Tulku” należą do trzeciej kategorii. Wśród tych Tulku może być wielu, którzy są prawdziwie kwalifikowanymi Wcielonymi Ciałami Emanacji Buddów, ale niekoniecznie odnosi się to do nich wszystkich. Wśród Tulku Tybetu mogą być tacy, którzy są reinkarnacjami wyższych Bodhisattwów, Bodhisattwów na ścieżkach akumulacji i przygotowania, jak również mistrzów, którzy najwyraźniej dopiero mają wejść na te ścieżki Bodhisattwów. Dlatego tytuł Tulku jest nadawany reinkarnowanym Lamom albo na podstawie ich podobieństwa do oświeconych istot, albo poprzez ich związek z pewnymi cechami oświeconych istot.
Jak powiedział Jamyang Khyentse Wangpo:
„Reinkarnacja jest tym co się dzieje, gdy ktoś odradza się po odejściu poprzednika; emanacja jest wtedy, gdy manifestacje mają miejsce bez odejścia źródła.”
Rozpoznawanie Reinkarnacji
Praktyka rozpoznawania kto jest kim poprzez identyfikację czyjegoś poprzedniego życia pojawiła się nawet wtedy, gdy żył sam Budda Siakjamuni. Wiele relacji znajduje się w czterech sekcjach Agamy z Vinaya Pitaka, w Opowieściach Jataka, Sutrze o mądrych i głupich, Sutrze o stu karmach i tak dalej, w których Tathagata ujawnił działanie karmy, opowiadając niezliczone historie o tym, jak skutki pewnych karm powstałych w poprzednim życiu są doświadczane przez osobę w jej obecnym życiu. Również w historiach życia indyjskich mistrzów, którzy żyli po Buddzie, wielu z nich ujawnia swoje poprzednie miejsca urodzenia. Jest wiele takich historii, ale system rozpoznawania i numerowania ich reinkarnacji nie pojawił się w Indiach.
System rozpoznawania reinkarnacji w Tybecie
Poprzednie i przyszłe życia były potwierdzone w rdzennej tybetańskiej tradycji Bon przed pojawieniem się buddyzmu. I od czasu rozprzestrzenienia się Buddyzmu w Tybecie, praktycznie wszyscy Tybetańczycy wierzą w przeszłe i przyszłe życia. Badanie reinkarnacji wielu mistrzów duchowych, którzy podtrzymywali Dharmę, jak również zwyczaj modlenia się do nich z oddaniem, kwitły wszędzie w Tybecie. Wiele autentycznych pism świętych, rdzennie tybetańskie książki takie jak Mani Kabum i Pięciokrotne Nauki Kathang oraz inne jak Księgi Uczniów Kadam i Girlanda Klejnotów: Odpowiedzi na Pytania, które zostały zrelacjonowane przez chwalebnego, niezrównanego indyjskiego mistrza Dipankarę Atiszę w XI wieku w Tybecie, opowiadają historie reinkarnacji Aryi Awalokiteśwary, Bodhisattwy współczucia. Jednak obecna tradycja formalnego uznawania reinkarnacji mistrzów rozpoczęła się na początku XIII wieku wraz z uznaniem przez uczniów Karmapy Pagszi za reinkarnację Karmapy Dusum Khjenpy, zgodnie z jego przepowiednią. Od tego czasu w ciągu ponad dziewięciuset lat pojawiło się siedemnaście inkarnacji Karmapy. Podobnie, od czasu uznania Kunga Sangmo za reinkarnację Khandro Choekyi Dronme w XV wieku, miało miejsce ponad dziesięć inkarnacji Samding Dorje Phagmo. Tak więc wśród uznanych w Tybecie Tulku są mnisi i świeccy praktykujący tantrę, mężczyźni i kobiety. Ten system rozpoznawania reinkarnacji stopniowo rozprzestrzenił się na inne tybetańskie tradycje buddyjskie, a także na Bon w Tybecie. Dzisiaj istnieją uznani Tulku we wszystkich tybetańskich tradycjach buddyjskich, Sakya, Geluk, Kagyu i Nyingma, jak również Jonang i Bodong, którzy służą Dharmie. Jest również oczywiste, że wśród tych Tulku niektórzy są hańbą.
Wszechwiedzący Gedun Drub, który był bezpośrednim uczniem Je Tsongkhapy, założył klasztor Tashi Lhunpo w Tsang i opiekował się jego uczniami. Zmarł w 1474 roku w wieku 84 lat. Choć początkowo nie starano się zidentyfikować jego reinkarnacji, ludzie byli zmuszeni rozpoznać dziecko o imieniu Sangje Chophel, które urodziło się w Tanak, Tsang (1476), ze względu na to, co miało do powiedzenia o swoich niesamowitych i bezbłędnych wspomnieniach z poprzedniego życia. Od tego czasu rozpoczęła się tradycja poszukiwania i rozpoznawania kolejnych reinkarnacji Dalajlamów przez Gaden Phodrang Labrang, a później rząd Gaden Phodrang.
Sposoby rozpoznawania reinkarnacji
Po powstaniu systemu rozpoznawania Tulku, zaczęły rozwijać się i wzrastać różne procedury postępowania w tym zakresie. Wśród nich jedne z najważniejszych dotyczą listu przepowiadającego poprzednika i innych instrukcji i wskazówek, które mogą się pojawić; wiarygodne opowiadanie przez reinkarnowanego o swoim poprzednim życiu i mówienie o nim; identyfikowanie przedmiotów należących do poprzednika i rozpoznawanie osób, które były mu bliskie. Oprócz tego, dodatkowe metody obejmują proszenie wiarygodnych mistrzów duchowych o ich wróżby, jak również poszukiwanie przepowiedni przyziemnych wyroczni, które pojawiają się poprzez medium w transie, oraz obserwowanie wizji, które manifestują się w świętych jeziorach protektorów, takich jak Lhamoi Latso, święte jezioro na południe od Lhasy.
Gdy zdarza się, że jest więcej niż jeden potencjalny kandydat do uznania jako Tulku i trudno jest podjąć decyzję, istnieje praktyka podejmowania ostatecznej decyzji poprzez wróżenie stosując metodę kuli z ciasta (zen tak) przed świętym obrazem, wzywając moc prawdy.
Emanacja przed odejściem poprzednika (ma-dhey tulku)
Zwykle reinkarnacja musi być czyimś odrodzeniem się jako istota ludzka po wcześniejszym odejściu. Zwykłe czujące istoty generalnie nie mogą zamanifestować emanacji przed śmiercią (ma-dhey tulku), ale wyżsi Bodhisattwowie, którzy mogą zamanifestować się w setkach lub tysiącach ciał jednocześnie, mogą zamanifestować emanację przed śmiercią. W tybetańskim systemie rozpoznawania Tulku istnieją emanacje, które należą do tego samego strumienia umysłu co poprzednik, emanacje, które są połączone z innymi poprzez moc karmy i modlitw oraz emanacje, które pojawiają się w wyniku błogosławieństw i nominacji.
Głównym celem pojawienia się reinkarnacji jest kontynuacja niedokończonej pracy poprzednika, aby służyć Dharmie i istotom. W przypadku Lamy, który jest zwykłą istotą, zamiast mieć reinkarnację należącą do tego samego strumienia umysłu, ktoś inny mający związek z tym Lamą poprzez czystą karmę i modlitwy może być rozpoznany jako jego lub jej emanacja. Alternatywnie możliwe jest, aby Lama wyznaczył następcę, który będzie albo jego uczniem, albo kimś młodym, kto zostanie uznany za jego emanację. Ponieważ te opcje są możliwe w przypadku zwykłej istoty, możliwa jest emanacja przed śmiercią, która nie jest z tego samego strumienia umysłu. W niektórych przypadkach jeden wysoki Lama może mieć kilka reinkarnacji jednocześnie, takich jak inkarnacje ciała, mowy i umysłu i tak dalej. W ostatnich czasach były znane emanacje przed śmiercią, takie jak Dudżom Dżigdral Jesze Dordże i Czogje Trichen Ngawang Khjenrab.
Używanie Złotej Urny
W miarę jak degenerujący się wiek się pogarsza i jak coraz więcej reinkarnacji wysokich Lamów jest rozpoznawanych, niektóre z nich z pobudek politycznych, coraz więcej z nich zostało rozpoznanych poprzez niewłaściwe i wątpliwe środki, w wyniku czego ogromne szkody zostały wyrządzone Dharmie.
Podczas konfliktu pomiędzy Tybetem i Gurkhami (1791-93), rząd tybetański musiał wezwać wsparcie wojskowe Mandżu. W konsekwencji wojsko Gurkhów zostało wypędzone z Tybetu, ale potem urzędnicy Manchu złożyli 29-punktową propozycję pod pretekstem uczynienia administracji tybetańskiego rządu bardziej efektywną. Propozycja ta zawierała sugestię wybierania losów ze Złotej Urny, aby zdecydować o uznaniu reinkarnacji Dalaj Lamów, Panczen Lamów i Hutuktusów, mongolskiego tytułu nadawanego wysokim Lamom. Dlatego ta procedura została zastosowana w przypadku rozpoznania niektórych reinkarnacji Dalajlamy, Panczenlamy i innych wysokich Lamów. Rytuał, który miał być przestrzegany został spisany przez Ósmego Dalajlamę Jampela Gjatso. Nawet po wprowadzeniu takiego systemu, zrezygnowano z tej procedury za Dziewiątego, Trzynastego i za mnie, Czternastego Dalajlamę.
Nawet w przypadku Dziesiątego Dalajlamy, autentyczna reinkarnacja została już znaleziona i w rzeczywistości ta procedura nie była przestrzegana, ale w celu zjednania sobie Mandżurów, ogłoszono jedynie, że ta procedura była przestrzegana.
System Złotej Urny był właściwie używany tylko w przypadku Jedenastego i Dwunastego Dalajlamy. Jednak Dwunasty Dalajlama był już rozpoznany zanim zastosowano tę procedurę. Dlatego tylko raz zdarzyło się, że Dalajlama został rozpoznany za pomocą tej metody. Podobnie, wśród reinkarnacji Panczenlamy, poza Ósmą i Dziewiątą, nie było przypadków zastosowania tej metody. System ten został narzucony przez Mandżurów, ale Tybetańczycy nie wierzyli w niego, ponieważ nie posiadał on żadnej duchowej jakości. Gdyby jednak był stosowany uczciwie, wydaje się, że moglibyśmy uznać go za podobny do sposobu wróżenia metodą kuli z ciasta (zen tak).
W 1880 roku, podczas uznawania Trzynastego Dalajlamy za reinkarnację Dwunastego, nadal istniały ślady relacji kapłan-patron między Tybetem a Mandżurami. Został on rozpoznany jako nieomylna reinkarnacja przez Ósmego Panczen Lamę, przepowiednie wyroczni Nechung i Samye oraz poprzez obserwację wizji, które pojawiły się w Lhamoi Latso, dlatego nie zastosowano procedury Złotej Urny. Można to jasno zrozumieć z końcowego testamentu Trzynastego Dalajlamy z Roku Wody-Monkey (1933), w którym stwierdza on:
„Jak wszyscy wiecie, zostałem wybrany nie w zwyczajowy sposób wybierania losów ze złotej urny, ale mój wybór został przepowiedziany i wróżony. Zgodnie z tymi wróżbami i przepowiedniami zostałem uznany za reinkarnację Dalajlamy i intronizowany.”
Kiedy zostałem uznany za czternastą inkarnację Dalajlamy w 1939 roku, związek kapłan-patron pomiędzy Tybetem i Chinami już się zakończył. Dlatego nie było mowy o potrzebie potwierdzania reinkarnacji poprzez użycie Złotej Urny. Wiadomo, że ówczesny Regent Tybetu i Tybetańskie Zgromadzenie Narodowe przeprowadzili procedurę uznania reinkarnacji Dalajlamy, biorąc pod uwagę przepowiednie wysokich Lamów, wyroczni i wizje widziane w Lhamoi Latso; Chińczycy nie mieli w tym żadnego udziału. Niemniej jednak, niektórzy zaniepokojeni urzędnicy Guomintangu później sprytnie rozpowszechniali kłamstwa w gazetach twierdząc, że zgodzili się zrezygnować z użycia Złotej Urny i że Wu Chung-tsin przewodniczył mojej intronizacji, i tak dalej. Kłamstwo to zostało zdemaskowane przez Ngabo Ngawang Jigme, wiceprzewodniczącego Stałego Komitetu Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych, którego Chińska Republika Ludowa uważa za najbardziej postępową osobę, podczas Drugiej Sesji Piątego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych Tybetańskiego Regionu Autonomicznego (31 lipca 1989 r.). Jest to jasne, kiedy pod koniec swojego wystąpienia, w którym szczegółowo wyjaśnił wydarzenia i przedstawił dowody z dokumentów, zażądał:
„Jaka jest potrzeba, aby Partia Komunistyczna poszła w ślady i kontynuowała kłamstwa Guomintangu?”
Zwodnicza strategia i fałszywe nadzieje
W niedawnej przeszłości, były przypadki nieodpowiedzialnych zarządców bogatych Lama-estates, którzy oddawali się niewłaściwym metodom rozpoznawania reinkarnacji, które podkopały Dharmę, wspólnotę klasztorną i nasze społeczeństwo. Co więcej, od czasów Manchu chińskie władze polityczne wielokrotnie angażowały się w różne podstępne środki, używając buddyzmu, buddyjskich mistrzów i Tulku jako narzędzi do realizacji swoich politycznych celów, angażując się w sprawy Tybetu i Mongolii. Dziś autorytarni władcy Chińskiej Republiki Ludowej, którzy jako komuniści odrzucają religię, ale mimo to angażują się w sprawy religijne, narzucili tzw. kampanię reedukacyjną i ogłosili tzw. zarządzenie nr 5 dotyczące kontroli i uznawania reinkarnacji, które weszło w życie 1 września 2007 roku. Jest to oburzające i haniebne. Wprowadzenie w życie różnych nieodpowiednich metod uznawania reinkarnacji w celu wykorzenienia naszych unikalnych tybetańskich tradycji kulturowych wyrządza szkody, które trudno będzie naprawić.
Co więcej, mówią, że czekają na moją śmierć i uznają wybranego przez siebie Piętnastego Dalajlamę. Z ich ostatnich zasad i przepisów oraz późniejszych deklaracji jasno wynika, że dysponują szczegółową strategią mającą na celu oszukanie Tybetańczyków, wyznawców tybetańskiej tradycji buddyjskiej i społeczności światowej. Dlatego, jako że mam obowiązek chronić Dharmę i czujące istoty oraz przeciwdziałać takim szkodliwym schematom, składam następującą deklarację.
Następna inkarnacja Dalajlamy
Jak wspomniałem wcześniej, reinkarnacja jest zjawiskiem, które powinno mieć miejsce albo poprzez dobrowolny wybór danej osoby, albo przynajmniej na mocy jej karmy, zasług i modlitw. Dlatego osoba, która się reinkarnuje, ma wyłączną prawowitą władzę nad tym, gdzie i jak się odrodzi i jak ta reinkarnacja ma być rozpoznana. Jest faktem, że nikt inny nie może zmusić danej osoby, ani nią manipulować. Jest to szczególnie niestosowne dla chińskich komunistów, którzy wyraźnie odrzucają nawet ideę przeszłych i przyszłych żyć, nie mówiąc już o koncepcji reinkarnowanych Tulku, aby mieszać się w system reinkarnacji, a zwłaszcza w reinkarnacje Dalaj Lamów i Panczen Lamów. Takie bezczelne wtrącanie się jest sprzeczne z ich własną ideologią polityczną i ujawnia ich podwójne standardy. Jeśli ta sytuacja będzie trwała w przyszłości, będzie niemożliwe dla Tybetańczyków i tych, którzy podążają za tybetańską tradycją buddyjską, aby ją uznać lub zaakceptować.
Gdy będę miał około dziewięćdziesięciu lat, skonsultuję się z wysokimi Lamami tybetańskich tradycji buddyjskich, tybetańską opinią publiczną i innymi zainteresowanymi ludźmi, którzy podążają za buddyzmem tybetańskim, i ponownie ocenię, czy instytucja Dalajlamy powinna być kontynuowana, czy nie. Na tej podstawie podejmiemy decyzję. Jeśli zostanie podjęta decyzja, że reinkarnacja Dalajlamy powinna być kontynuowana i istnieje potrzeba uznania Piętnastego Dalajlamy, odpowiedzialność za to będzie spoczywać przede wszystkim na odpowiednich urzędnikach Powiernictwa Gaden Phodrang Dalajlamy. Powinni oni zasięgnąć opinii różnych głów tybetańskich tradycji buddyjskich i niezawodnych, związanych przysięgą protektorów Dharmy, którzy są nierozerwalnie związani z linią Dalajlamów. Powinni oni szukać rady i wskazówek od tych zainteresowanych istot i przeprowadzać procedury poszukiwania i rozpoznawania zgodnie z przeszłą tradycją. Zostawię w tej sprawie jasne pisemne instrukcje. Należy pamiętać, że poza reinkarnacją rozpoznaną za pomocą takich legalnych metod, nie powinno się uznawać ani akceptować kandydata wybranego do celów politycznych przez kogokolwiek, w tym w Chińskiej Republice Ludowej.
Dalai Lama
Dharamsala
24 września 2011
.