Uważa się, że pierwszymi gladiatorami byli niewolnicy, których zmuszono do walki na śmierć i życie na pogrzebie Juniusza Brutusa Pera. Widowisko zostało zorganizowane przez krewnych zmarłego, aby uczcić jego śmierć.
Tradycja ta była powielana na innych pogrzebach, a następnie stała się inscenizacją wydarzeń organizowanych przez bogatych mieszkańców dla dobra lokalnej społeczności. Widzowie igrzysk byli obciążani opłatą za oglądanie szeregu turniejów gladiatorów.
Większość gladiatorów stanowili niewolnicy, których uczono walki w specjalnych szkołach. Szkolono ich do walki sztyletami, mieczami, widłami i sieciami. Musieli walczyć z niewolnikami i przestępcami, którzy byli albo nieuzbrojeni, albo uzbrojeni tylko w sieć.
Walka kończyła się, gdy zginął jeden człowiek. Jeśli człowiek został ranny i nie był w stanie walczyć dalej, czynił znak miłosierdzia. Tłum decydował wtedy, czy powinien żyć czy umrzeć, dając mu kciuki w górę lub w dół. Kciuk w górę oznaczał, że tłum chciał, aby przegrany został zabity, natomiast kciuk w dół oznaczał, że powinien zostać oszczędzony.
Największe i najbardziej spektakularne walki gladiatorów odbywały się w Koloseum w Rzymie. Ogromny, okrągły amfiteatr mógł pomieścić do 50 000 osób. Widzowie otrzymywali bilety wskazujące ich miejsce siedzące, a także to, z którego z 80 wejść powinni skorzystać.
Walki gladiatorów odbywały się na ogromnej, centralnej scenie. Pod sceną znajdowała się sieć pomieszczeń i korytarzy służących do przechowywania kostiumów i rekwizytów używanych podczas większych widowisk. Niektóre pomieszczenia były również wykorzystywane przez gladiatorów jako garderoby.
Do wnoszenia gladiatorów na główną arenę używano wind.
.