czerwony: materiał miotający
pomarańczowy: penetrator z długim prętem
żółty: gazy miotające
zielony: sabot
niebieski: lufa pistoletu
Funkcją sabotu jest zapewnienie większej struktury grodziowej, która wypełnia całą powierzchnię otworu pomiędzy celowo zaprojektowanym podkalibrowym pociskiem lotniczym a lufą, dając większą powierzchnię, na którą mogą oddziaływać gazy pędne niż tylko podstawa mniejszego pocisku lotniczego (Drysdale 1978). Efektywna aerodynamiczna konstrukcja pocisku lotnego nie zawsze odpowiada efektywnej wewnętrznej konstrukcji balistycznej, pozwalającej na osiągnięcie dużej prędkości wylotowej. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku pocisków typu strzała, które są długie i cienkie dla uzyskania niskiej efektywności oporu, ale zbyt cienkie, aby wystrzelić z lufy pistoletu o tej samej średnicy w celu osiągnięcia wysokiej prędkości wylotowej. Fizyka balistyki wewnętrznej pokazuje dlaczego użycie sabotu jest korzystne dla osiągnięcia większej prędkości wylotowej pocisku typu strzała. Gazy pędne generują wysokie ciśnienie, a im większa powierzchnia podstawy, na którą działa ciśnienie, tym większa siła netto na tej powierzchni. Siła, ciśnienie razy powierzchnia, zapewnia przyspieszenie masy pocisku. Dlatego, przy danym ciśnieniu i średnicy lufy, lżejszy pocisk może być wystrzelony z lufy z większą prędkością niż pocisk cięższy. Jednak lżejszy pocisk może nie zmieścić się w lufie, ponieważ jest zbyt cienki. Aby nadrobić tę różnicę w średnicy, prawidłowo zaprojektowany sabot zapewnia mniejszą masę pasożytniczą niż gdyby pocisk lotny był wykonany w pełnym przekroju, w szczególności zapewniając dramatyczną poprawę prędkości wylotowej dla amunicji APDS (Armor-piercing discarding sabot) i APFSDS.
Pierwotne badania nad dwoma ważnymi konfiguracjami sabotów dla penetratorów długich prętów używanych w amunicji APFSDS, a mianowicie sabot „saddle-back” i „double-ramp” zostały przeprowadzone przez US Army Ballistics Research Laboratory podczas opracowywania i ulepszania nowoczesnych 105mm i 120mm penetratorów APFSDS o energii kinetycznej (Drysdale 1978), co było możliwe dzięki znacznemu postępowi w skomputeryzowanej metodzie elementów skończonych w mechanice strukturalnej w tamtym czasie; i obecnie stanowi istniejący standard technologiczny. (Patrz na przykład rozwój serii pocisków przeciwpancernych M829, począwszy od modelu bazowego M829 we wczesnych latach 80-tych, aż do ostatnio wprowadzonego do uzbrojenia modelu M829A4, w którym zastosowano coraz dłuższe „podwójne rampy” sabotów). Przy wylocie z lufy sabot jest odrzucany, a mniejszy pocisk leci do celu z mniejszym oporem niż pocisk pełnopłaszczowy. W ten sposób można efektywniej wystrzeliwać bardzo szybkie i smukłe pociski o niskim oporze (patrz balistyka zewnętrzna i balistyka końcowa). Niemniej jednak, masa sabotu stanowi masę pasożytniczą, która również musi być rozpędzona do prędkości wylotowej, ale nie przyczynia się do balistyki końcowej pocisku w locie. Z tego powodu, duży nacisk kładzie się na dobór mocnych i jednocześnie lekkich materiałów konstrukcyjnych na sabot, oraz skonfigurowanie geometrii sabotu w taki sposób, aby efektywnie wykorzystać te pasożytnicze materiały przy minimalnej wadze (Drysdale 1978).
Celem sabotu jest umożliwienie wystrzelenia pocisku lotniczego o mniejszej średnicy z większą prędkością wylotową niż w przypadku wystrzelenia samego pocisku lotniczego z broni o tym samym kalibrze (full-bore). Wystrzelenie pocisku o mniejszej średnicy owiniętego sabotem zwiększa prędkość pocisku w kagańcu. Wykonany z lekkiego materiału (najczęściej z wysokowytrzymałego tworzywa sztucznego w karabinach małokalibrowych, (patrz SLAP Saboted light armor penetrator), strzelbach i amunicji ładowanej przez lufę; aluminium, stali i tworzywa sztucznego wzmocnionego włóknem węglowym w nowoczesnej przeciwpancernej amunicji kinetycznej; a w czasach klasycznych z drewna lub papier-mâché – w armatach ładowanych przez lufę). Sabot zazwyczaj składa się z kilku podłużnych części utrzymywanych w miejscu przez łuskę naboju, obturator lub taśmę napędową. Gdy pocisk zostaje wystrzelony, sabot blokuje gaz, zapewnia znaczne podparcie strukturalne dla przyspieszenia wystrzału i przenosi pocisk w dół lufy. Gdy sabot osiągnie koniec lufy, uderzenie w nieruchomą przestrzeń powietrzną odciąga części sabotu od pocisku, pozwalając mu kontynuować lot. Nowoczesne saboty wykonane są z wysokowytrzymałego aluminium i żywicy epoksydowej wzmocnionej włóknami grafitowymi. Są one używane głównie do wystrzeliwania długich prętów z bardzo gęstych materiałów, takich jak ciężki stop wolframu i zubożony uran. (patrz na przykład seria pocisków przeciwpancernych M829).
Śluzy śrutowe typu Sabot były sprzedawane w Stanach Zjednoczonych od około 1985 roku. Używane z gwintowaną lufą, oferują znacznie lepszą celność w porównaniu do tradycyjnych śrutów. Obecnie są one legalne do polowań w większości stanów USA.
.