Spencer Compton Cavendish, 8. książę Devonshire, w całości Spencer Compton Cavendish, 8. książę Devonshire, markiz Hartington, earl of Devonshire, baron Cavendish of Hardwick, (ur. 23 lipca 1833 w Lower Holker, Lancashire, Anglia – zm. 24 marca 1908 w Cannes, Francja), brytyjski mąż stanu, którego opozycja wobec polityki irlandzkiej Partii Liberalnej (Irish Home Rule) spowodowała, że objął (1886) przywództwo Partii Liberalno Unionistycznej i coraz bardziej utożsamiał się z konserwatystami. Trzykrotnie (1880, 1886 i 1887) odmówił przyjęcia urzędu premiera.
Wchodząc do Izby Gmin w 1857 roku, Lord Hartington był sekretarzem stanu ds. wojny od lutego do lipca 1866 roku. Podczas pierwszej premierostwa Williama Gladstone’a, był poczmistrzem generalnym (1868-71), kierując nacjonalizacji brytyjskich usług telegraficznych, a następnie był głównym sekretarzem Irlandii. W styczniu 1875 roku, kiedy Gladstone tymczasowo wycofał się z polityki, Hartington został liderem liberałów w Izbie Gmin. W drugiej administracji Gladstone’a (1880-85) Hartington był sekretarzem stanu ds. Indii do grudnia 1882 roku, po czym powrócił do biura wojny. Podzielił się odpowiedzialnością za przydzielenie generała Charlesa George’a („Chińczyka”) Gordona do ewakuacji brytyjskich wojsk z Sudanu w 1884 roku, ale wielokrotnie i bezskutecznie nakłaniał gabinet do przyspieszenia ekspedycji w celu odciążenia Gordona.
Przez cały ten okres Hartington przewodził opozycji gabinetu w kwestii pojednania irlandzkich nacjonalistów. Próba Gladstone’a ułagodzenia go poprzez jego młodszego brata lorda Fredericka Cavendisha, który został irlandzkim sekretarzem 4 maja 1882 roku, doprowadziła do tragedii, jaką było morderstwo lorda Fredericka w Dublinie dwa dni później. Kiedy Gladstone ponownie został premierem w lutym 1886 roku, Hartington odrzucił konwersję swojego szefa na rzecz pełnego irlandzkiego Home Rule i został przywódcą nowej Liberalnej Partii Unionistycznej. W czerwcu doprowadził do przegranej Gladstone’a w Izbie Gmin i upadku rządu. Robert Arthur Talbot Gascoyne-Cecil, 3rd marquess of Salisbury, lider Partii Konserwatywnej, po stwierdzeniu, że jego większość w Izbie Gmin zależała od unionistów, zaproponował służbę w ministerstwie kierowanym przez Hartingtona, który jednak dwukrotnie odrzucił tę propozycję (lipiec 1886 i styczeń 1887).
We wrześniu 1893 roku książę Devonshire (którym został w 1891 roku) doprowadził do kolejnej porażki Gladstone’owskiej ustawy o rządach wewnętrznych, tym razem w Izbie Lordów. Odrzucając stanowisko sekretarza spraw zagranicznych w 1895 r., służył w trzecim ministerstwie lorda Salisbury’ego (1895-1902), a w kolejnym konserwatywnym rządzie Arthura Jamesa Balfoura (1902-05) jako lord przewodniczący rady, odpowiedzialny za system szkolnictwa. Mocno wierząc w wolny handel, podał się do dymisji w tej sprawie w październiku 1903 roku. Wśród unionistów jego wolni handlowcy mieli przewagę liczebną nad tymi, którzy popierali imperialny protekcjonizm Josepha Chamberlaina, sekretarza ds. kolonialnych; w maju 1904 r. książę zrezygnował z funkcji przewodniczącego Liberalnego Stowarzyszenia Unionistów na rzecz Chamberlaina.