Free Press

Ostatnie artykuły informacyjne, takie jak „The creator of the labradoodle says he made 'Frankenstein’s monster,'” ponownie podają w wątpliwość kwestię „psów projektantów”.

Dr Bruce Smith z Auburn University’s College of Veterinary Medicine odpowiada na kilka pytań dotyczących tak zwanych „psów projektantów” i genetyki hodowli psów.

Czym są psy projektanci?

W dzisiejszych czasach ludzie używają terminu „psy projektanci” w odniesieniu do nowych mieszanek ras. Uważam jednak, że jest to błędne określenie. Technicznie rzecz biorąc, wszystkie psy domowe są „psami projektantami”. Pies domowy może być pierwszym genetycznie zmodyfikowanym organizmem (GMO) stworzonym przez człowieka. Odkąd kilka wilków z wariantami genów, które czyniły je bardziej ciekawskimi lub mniej bojaźliwymi wobec ludzi, zaczęło kręcić się przy ogniskach naszych przodków, manipulowaliśmy genetyką psów. Przez ostatnie około 20 000 lat my, ludzie, celowo hodowaliśmy psy, wybierając rodziców o pożądanych cechach, a następnie decydując, które z ich potomstwa najlepiej odpowiada naszym potrzebom (polowanie, pasterstwo, holowanie itd.). Co ciekawe, większość współczesnych ras psów powstała w ciągu ostatnich 300-400 lat. Wiele z nich zostało stworzonych przez krzyżowanie dwóch lub więcej wczesnych ras, aby dać jakieś nowe, pożądane, połączenie cech.

The Labradoodle, pies, który rozpoczął obecny „pies projektant” zjawisko, nie jest inaczej. Wally Coonron, pomysłodawca rasy, szukał osobowości labradora retrievera w połączeniu z hipoalergiczną sierścią pudla. Miał konkretne potrzeby i tak jak wszyscy, którzy go poprzedzili, wybierał rodziców na podstawie cech, które chciał widzieć u potomstwa. Jednak wiele innych osób, widząc rynek dla interesujących kombinacji i potencjał zysku, zaczęło tworzyć wszelkiego rodzaju krzyżówki, wiele z nich bez prawdziwej, ukierunkowanej potrzeby. Potrzeba ta jest ważna, bo napędza selekcję tylko tych psów, które rzeczywiście posiadają pożądaną cechę. A w rzeczywistości nie jest to tak proste, jak po prostu wyhodowanie Labradora Retrievera z pudlem i wyszkolenie ich szczeniąt na przewodników niewidomych. W rzeczywistości genetyka tych krzyżówek budzi nawet pewne bardzo poważne wątpliwości co do przydatności tych psów do zamierzonych celów.

Co się dzieje genetycznie, gdy pies jest hodowany z psem blisko spokrewnionym?

Zacznijmy od odwrotnej sytuacji, czyli co się dzieje, gdy hodowane są psy daleko spokrewnione. Na przykładzie Labradoodla, jeżeli Labrador Retriever jest alergikiem, a Pudel jest hipoalergiczny i zakładamy, że wynika to z genetyki każdej z ras, to jak będzie wyglądała krzyżówka? Używając najlepszego możliwego przypadku, że cecha hipoalergiczna jest prostą cechą dominującą i że wersje genu dla tej cechy są „stałe” (to znaczy, że nie ma żadnego innego typu genu w każdej rasie… nie ma Labradorów z hipoalergicznym smakiem genu i nie ma Pudli z odmianą alergiczną) wtedy szczenięta z pierwszej krzyżówki będą wszystkie hipoalergiczne, ponieważ dostały ten gen od swojego pudlowego rodzica. Ale, i to jest duże ale, będą one również wszystkie nosić gen dla bycia alergennym, ponieważ wszyscy dostali, że od ich Labrador rodzic.

Teraz, jak możemy uzyskać drugie pokolenie Labradoodles? Możemy to zrobić poprzez hodowlę więcej Labradorów z Pudlami lub możemy zacząć hodować Labradoodles. Jeśli zrobimy to drugie, przejdziemy przez straszny kwadrat Punnetta (który wielu z Was poznało, ale od tego czasu desperacko próbowało zapomnieć) i zobaczymy, że trzy czwarte potomstwa będzie hipoalergiczne, ale jedna czwarta będzie alergiczna! Jest jeszcze gorzej, jeśli pomyślimy, że cecha hipoalergiczności jest recesywna. Gdyby tak było, ŻADNE z potomstwa Labradora skrzyżowanego z pudlem nie byłoby hipoalergiczne, ponieważ wszystkie miałyby jedną kopię alergennej wersji genu od swojego labradorowego rodzica. Byłoby to tylko w drugim pokoleniu, że zobaczymy hipoalergiczne psy, i byłoby to ograniczone do zaledwie 25 procent szczeniąt!

Rasy psów stają się rasami przez ciągłą hodowlę psów w linii z ograniczonej grupy założycieli. Kojarzenie blisko spokrewnionych psów może stworzyć wiele problemów genetycznych. Powodem tego jest fakt, że większość genów, które powodują problemy jest recesywna. Poprzez kojarzenie krewnych zwiększa się szansa na to, że potomstwo otrzyma dwie kopie genu recesywnego, dlatego też powszechnie obserwujemy zwiększony odsetek chorób genetycznych w kojarzeniach bliskich krewnych. Niestety, jest to jedno z dwóch głównych źródeł problemów genetycznych, które można zaobserwować u psów projektantów. W tym przypadku, przy bardzo małej liczbie oryginalnych psów, może być konieczne kojarzenie stosunkowo blisko spokrewnionych psów w celu rozszerzenia „rasy”. Jest to problem nie tylko dla tych „modnych” psów, ale również dla stosunkowo rzadkich ras psów. Drugim źródłem problemów genetycznych w przypadku psów projektantów są pozbawieni skrupułów ludzie, którzy po prostu tworzą te psy dla zysku finansowego, nie zwracając uwagi na pochodzenie psów, których używają, ani na jakość szczeniąt, które produkują. Labradoodle, który pochodzi od labradora sąsiada, który się wyluzował i wyprodukował szczenięta z pudlem z ulicy, nie będzie miał tej samej genetyki, co ten, który został wyprodukowany przez przemyślaną hodowlę.

Czy psy projektantów mają więcej wrodzonych problemów zdrowotnych?

Muszę powiedzieć, że to zależy od wielu kwestii. Jeśli mówimy o szczeniętach, które powstały w wyniku skrzyżowania dwóch ras, jest bardzo prawdopodobne, że będą one miały mniej problemów zdrowotnych uwarunkowanych genetycznie, ponieważ są potomstwem dwóch niespokrewnionych psów. Jeśli jednak następnie rozmnażać te szczenięta ze sobą, aby produkować więcej psów projektantów, to prawdopodobnie będziesz miał znacznie więcej genetycznie opartych problemów zdrowotnych. Jednym ze sposobów walki z tym problemem chowu wsobnego jest stworzenie dużej liczby psów z krzyżówek i wykorzystanie wielu lub większości z nich w kolejnych hodowlach w celu powiększenia nowej „rasy”. Im więcej niespokrewnionych psów jest używanych, tym mniej prawdopodobne, że nastąpi wzrost problemów genetycznych.

Jak te designerskie psy osiągają status „rasy” same stają w obliczu tych samych problemów z genetycznymi problemami zdrowotnymi, które stoją przed obecnymi rasami. Należą do nich: chów wsobny, gdy w puli hodowlanej po prostu nie ma wystarczającej liczby psów, efekty założycielskie, gdy wkład niewielkiej liczby zwierząt założycieli jest dzielony przez całą rasę, oraz efekty popularnego reproduktora, gdy jeden lub kilku bardzo pożądanych reproduktorów jest wykorzystywanych do prawie całej hodowli w obrębie danej rasy. Mutacje u tych reproduktorów pojawiają się u wielu szczeniąt i szybko rozprzestrzeniają się w całej rasie.

Czym psy-projektanci różnią się od psów czystej krwi?

W rzeczywistości dzisiejsze psy-projektanci są zaledwie o kilka pokoleń od uznania ich za psy czystej krwi. Zazwyczaj psy designerskie są mieszanką genetyczną i, jak wspomniałam wyżej, mogą przejawiać cechy w bardzo zmienny sposób. Często, gdy są ze sobą kojarzone, ich szczenięta mają bardzo zróżnicowany wygląd. Innymi słowy, psy-projektanci nie potrafią się „dobrze rozmnażać” i mogą bardzo różnić się od siebie pod względem wielu cech. Z czasem, kiedy te psy są ze sobą hodowane i następuje selekcja cech pożądanych, a niepożądanych – niepożądanych, genetyka tej rasy stanie się bardziej jednorodna, a pary psów z tą grupą będą się rozmnażać prawidłowo. To znaczy, że będą one produkować psy, które będą pasowały do cech rodziców i innych psów w rasie. Przykładem tego może być australijski Labradoodle, który stara się uzyskać status rasy w klubach kynologicznych na całym świecie.

Czy właściciel zwierzęcia powinien szukać pewnych cech, rozważając nabycie psa designerskiego?

Właściciel zwierzęcia powinien szukać tego samego u psa designerskiego, co u każdego psa czystej krwi. Pierwszą rzeczą, którą potencjalny właściciel powinien rozważyć, jest przydatność. Z przykrością obserwuję psy w sytuacjach domowych, które wyraźnie nie są dla nich odpowiednie. Na przykład, wiele osób chce mieć owczarki australijskie. Są to wspaniałe, bardzo inteligentne i lojalne psy, które, co zrozumiałe, oszaleją żyjąc na przedmieściach, pozostawione w domu na cały dzień, podczas gdy właściciel idzie do pracy. Zbyt wiele z tych psów jest oddawanych za złe zachowanie, gdy w rzeczywistości zachowanie to wynika z ignorowania przez właścicieli potrzeby posiadania przez te psy pracy do wykonania.

Drugą kwestią jest uważne przyjrzenie się hodowli i genetyce. Jeśli nie otrzymujesz psa z towarzystwa humanitarnego lub ratunkowego, powinieneś otrzymać psa bezpośrednio od hodowcy. W tym procesie hodowca może nalegać na przeprowadzenie wywiadu z potencjalnym nabywcą. Potencjalni nabywcy powinni również przeprowadzić wywiad z hodowcą. Powinieneś być w stanie zobaczyć matkę i miejsce, w którym żyją szczenięta. Powinieneś być w stanie uzyskać pełną historię zdrowia szczeniąt, ich matki i ojca. Zawsze dobrze jest poszukać w Internecie potencjalnych problemów genetycznych w danej rasie. Istnieje zbyt wiele źródeł, aby je wymienić, ale najlepsze z nich pochodzą albo od organizacji nadrzędnych, takich jak American Kennel Club, albo ze stron klubów rasowych. Jak zawsze, nie wszystko co widzisz w sieci jest prawdą, więc bądź ostrożny w stosunku do stron umieszczonych przez osoby, które mogą mieć interes w ukrywaniu potencjalnych problemów. Jeśli okaże się, że rasa, którą jesteś zainteresowany ma potencjał choroby genetycznej i test genetyczny jest dostępny (i mówię tu o konkretnym teście na mutację powodującą chorobę, a nie o teście genetycznym typu „jakiej rasy jest mój pies”), upewnij się, że hodowca przetestował swoje zwierzęta hodowlane pod kątem tej choroby i są one wolne od choroby.

Wreszcie, bądź ostrzeżony, że tak zwane psy projektantów sprzedawane przez osoby prywatne lub przez strony trzecie, takie jak sklepy zoologiczne, nie mogą być nawet rasy, że są one twierdził, że jest.

.