Discussion
Currently, an increase in discussing women’s mental health has been seen. Takie dyskusje nie są ograniczone do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, ale podnoszą świadomość potrzeb kobiet z SMD. Promowanie lepszej jakości życia i ogólnego dobrostanu jest niezbędne do zapewnienia kompleksowej i skutecznej psychiatrycznej opieki zdrowotnej. Osiąga się to poprzez uwzględnienie biologicznych, społecznych, kulturowych, ekonomicznych i osobistych kwestii związanych z życiem kobiet (Judd i in., 2009; McKay, 2010; UNFPA, 2008; WHO, 2010a).
Zdrowie fizyczne i psychiczne jest ściśle współzależne i przeplata się z wieloma uwarunkowaniami psychospołecznymi. SMD istnieją obok wielu innych wymagań i wyzwań w życiu kobiet i są doświadczane na tle przemocy, braku bezpieczeństwa, bezrobocia, niepewności finansowej i niestabilnych związków (Carpenter-Song, Holcombe, Torrey, Hipolito, & Peterson, 2014; Meade & Sikkema, 2007). Kobiety z SMD są narażone na liczne straty w wymiarze społecznym, osobistym i materialnym, w tym utratę ról i relacji, brak kontroli nad swoim życiem, a także dyskryminację, opresję oraz ograniczone wybory i możliwości interakcji społecznych (McKay, 2010).
Kobiety żyjące w krajach rozwijających się są częściej narażone na psychospołeczne czynniki ryzyka, które zwiększają ich podatność na problemy ze zdrowiem psychicznym, w tym ograniczony dostęp do usług w zakresie zdrowia psychicznego oraz brak usług zdrowotnych integrujących opiekę zdrowotną w zakresie zdrowia psychicznego i reprodukcyjnego (Gaviria & Rondon, 2010; WHO, 2010a). Chociaż społeczność międzynarodowa zobowiązała się do zajęcia się problemami zdrowia psychicznego skoncentrowanymi na kobietach, wiele kobiet cierpi z powodu ich szkodliwych skutków. Główne skutki dla kobiet z SMD obejmują nasilenie chorób fizycznych, ryzyko związane z zachowaniami seksualnymi i nadużywaniem substancji, niezamierzoną ciążę i choroby przenoszone drogą płciową (UNFPA, 2008).
Wyniki niniejszego przeglądu potwierdziły istnienie silnych barier w oferowaniu odpowiedniej i skutecznej opieki. Specyficzne czynniki związane z pacjentami i świadczeniodawcami stanowią bariery w zaspokajaniu potrzeb zdrowotnych kobiet z SMD (De Hert i in., 2011). Wiele barier jest związanych z postawami kobiet i kwestiami psychospołecznymi, takimi jak trudności w wyrażaniu swoich potrzeb zdrowotnych, brak umiejętności społecznych pozwalających na budowanie konstruktywnych relacji, brak wsparcia ze strony rodziny, a także ubóstwo, nierówny dostęp do edukacji i pracy oraz związanych z nimi korzyści, a także nieodpowiednie świadczenie reprodukcyjnej opieki zdrowotnej (De Hert i in., 2011; Gaviria & Rondon, 2010; Phelan, Stradins, & Morrison, 2001; Sokal, Messias, Dickerson i in., 2004). Brak bycia wysłuchanym przez świadczeniodawców i brak aktywnego uczestnictwa w podejmowaniu decyzji były głównymi powodami, dla których kobiety z SMD nie angażowały się w leczenie i praktyki samoopieki (Priebe, Watts, Chase, & Matanov, 2005).
Obecne badania sugerują, że błędne przekonania świadczeniodawców dotyczące SMD, takie jak pogląd, że osoby chore psychicznie nie są w stanie przyjąć zdrowego stylu życia i zdobyć wiedzy dotyczącej kwestii medycznych, mogą upośledzać komunikację z pacjentami (Druss i in., 2010; Parks & Radke, 2008). Uważne słuchanie pacjentów w celu określenia indywidualnego punktu widzenia kobiet oraz zapewnienie im wsparcia i opieki uznano za ważne strategie wzmacniania ich pozycji i zmniejszania stygmatyzacji w zakresie zdrowia psychicznego (Birch i in., 2005; De Hert i in., 2011). Należy zapewnić indywidualną i dostosowaną do potrzeb i oczekiwań kobiet opiekę zdrowotną. Ich przyszłe cele i nadzieje wymagają odpowiedniego rozpoznania przez świadczeniodawców (Davidson & Roe, 2007; McKay, 2010).
Wskazano na potrzebę ustalenia ścisłego związku między problemami zdrowia psychicznego a niepełnosprawnością. U kobiet z SMD zaobserwowano wyraźne upośledzenie funkcjonowania psychospołecznego. Słabe funkcjonowanie w relacjach społecznych i utrata wsparcia przyczyniają się do zwiększenia wrażliwości kobiet i wpływają na ich dobrostan psychiczny (Mueser i in., 2010). Kobiety z SMD są narażone na wysoki poziom stygmatyzacji, dyskryminacji i wykluczenia ze względu na szeroko rozpowszechnione błędne przekonania na temat przyczyn i natury zaburzeń psychicznych (WHO, 2010b). Stygmatyzacja wywołuje szkodliwe konsekwencje dla osób z SMD i może prowadzić do zubożenia, marginalizacji społecznej i niskiej jakości życia (Hansson & Rasmussen, 2014; Thornicroft, Brohan, Rose, Sartorius, & Leese, 2009). Potwierdzono negatywny związek między stygmatyzacją a wsparciem społecznym oraz ochronny wpływ wsparcia społecznego w łagodzeniu negatywnych konsekwencji stresujących wydarzeń na dobrostan fizyczny i psychiczny (Ferreira, Silveira, Noto, & Ronzani, 2014). Stygmatyzacja osób z SMD zmniejsza również reaktywność służb medycznych i może powodować opóźnienia w leczeniu lub jego unikanie (Corrigan, Larson, & Rüsch, 2009; De Hert et al., 2011).
Kobiety z SMD doświadczają również niepokojących przeżyć dotyczących seksu i seksualności. Jednak potrzeby kobiet w zakresie seksualności i intymności są ignorowane lub nieodpowiednio traktowane przez pracowników służby zdrowia (Matevosyan, 2010). Stygmatyzacja społeczna wpływa na obraz siebie osób z SMD, utrudniając im doświadczenia seksualne. Osoby te podejmują aktywność seksualną dopiero w późniejszym okresie życia i nie nabywają wiedzy lub umiejętności potrzebnych do pełnienia ról seksualnych i budowania przyjemnych relacji seksualnych (Quinn & Browne, 2009; Volman & Landeen, 2007). Niebezpieczne zachowania seksualne są powszechne w populacjach osób z SMD, mimo że osoby te mogą zgłaszać brak zainteresowania seksualnego (Scott & Happell, 2011; Sosulski, 2010). Istnieją dowody wskazujące, że korelaty ryzyka seksualnego mogą być różne u mężczyzn i kobiet, co może odzwierciedlać różnice między płciami w manifestacji choroby psychicznej i efektów ubocznych leków. Używanie prezerwatyw jest praktyką kontrolowaną przez mężczyzn, która może być trudna do wynegocjowania przez kobiety pozostające w nierównych relacjach płciowych (Meade & Sikkema, 2007).
Kobiety z SMD doświadczają ambiwalentnych uczuć dotyczących macierzyństwa. Niezależnie od okoliczności, matki chcą być odpowiedzialne za swoje dzieci i dostrzegają znaczenie i przyjemność związane z rolami matek w ich życiu. Doświadczenia tych kobiet prowadzą do konstruktywnych zachowań w kierunku zdrowia i zwiększają ich zaangażowanie w leczenie. Życie rodzinne jest także ważnym kontekstem dla powrotu kobiet do zdrowia. Macierzyństwo stwarza możliwości konstruowania społecznie cenionej tożsamości, a wychowywanie dzieci wiąże się z rutynowymi czynnościami, które nadają znaczenie i strukturę codziennemu życiu kobiet (Carpenter-Song i in., 2014).
Jednakże kobiety zidentyfikowały duże trudności w radzeniu sobie z SMD i reagowaniu na wymagania związane z rodzicielstwem. Powszechne założenie, że kobiety chore psychicznie są z natury kiepskimi rodzicami i związana z tym stygmatyzacja były postrzegane jako dotykające zarówno dzieci, jak i matki. Kobiety z SMD często wychowują dzieci bez odpowiedniego wsparcia ze strony lekarzy psychiatrów i pracowników służby zdrowia. Placówki opieki zdrowotnej postrzegane były jako oferujące niewielkie stałe wsparcie w zakresie relacji rodzicielskich, interweniujące jedynie w sytuacjach kryzysowych (Diaz-Caneja & Johnson, 2004; Maybery & Reupert, 2009; Montgomery i in., 2006). Działania rehabilitacyjne dostosowane do tej populacji powinny koncentrować się na wsparciu społecznym dla matek i integracji ze społecznością, biorąc pod uwagę tło socjokulturowe, a także ich osobiste i społeczne potrzeby (Benders-Hadi i in., 2013; Carpenter-Song i in., 2014; Dipple i in., 2002; Montgomery i in, 2006).
Kobiece strategie radzenia sobie z przeciwnościami obejmują poprawę relacji interpersonalnych, radzenie sobie z codziennymi sytuacjami życiowymi, nawiązywanie połączeń ze wsparciem społecznym oraz poleganie na sile duchowej (Chernomas i in., 2000; Manuel i in., 2012; Pickens, 2003; Skärsäter i in., 2003; Sosulski, 2010). Jak sugerują Chernomas et al. (2000), pomimo napotykanych problemów, kobiety przekazywały wszechobecne i trwałe poczucie pragnienia poprawy życia i nadzieję, że tak się stanie. Kobiety pragnęły także przyjaciół, pracy i energii, aby zrealizować pożądane rzeczy i znaleźć jakiś związek ze światem, aby mieć cel w życiu (Chernomas i in., 2000; Pickens, 2003).
Zakres i znaczenie zarówno formalnych, jak i nieformalnych sieci społecznych w codziennym życiu kobiet z SMD stały się jasne (Pickens, 2003). Świadczeniodawcy opieki zdrowotnej odgrywają w tym obszarze zasadniczą rolę. Kobiety z SMD mogą uzyskać wsparcie poprzez rozpoznanie tych zasobów sieci społecznych, a także należy położyć nacisk na strategie radzenia sobie, aby umożliwić kobietom radzenie sobie z trudnymi sytuacjami w obliczu problemów życia codziennego (Pickens, 2003; Skärsäter i in., 2003; Sosulski, 2010). Dlatego kobiety mogłyby być angażowane w dyskusje na temat ich możliwości integracji w społeczności i dostępnych metod leczenia. Przyjęcie tej strategii mogłoby wzmocnić zdolność kobiet do podejmowania niezależnych decyzji i działań oraz pomóc im w znalezieniu pracy, mieszkania, edukacji i odpowiedniego leczenia (Borba i in., 2011; Manuel i in., 2012).
.