Free Press

DMPA Contraceptive Injection: Use and Coverage

1 rok temu

Wstrzyknięcie antykoncepcyjne DMPA jest powszechnie stosowaną odwracalną metodą antykoncepcyjną wśród kobiet w Stanach Zjednoczonych. Znany również jako „strzał”, zastrzyk jest powszechnie znany pod nazwą handlową Depo Provera (octan depot-medroksyprogesteronu lub DMPA), chociaż obecnie dostępne są alternatywy generyczne. Po raz pierwszy wprowadzono go w Stanach Zjednoczonych w 1959 r. w celu łagodzenia objawów miesiączkowania, a w 1992 r. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła go do stosowania w celach antykoncepcyjnych. Żywności i Leków (FDA) w 1992 r. Ten arkusz informacyjny zawiera przegląd rodzajów zastrzyków antykoncepcyjnych, ich stosowania, świadomości, dostępności oraz pokrycia ubezpieczeniowego w Stanach Zjednoczonych.

Jak działa zastrzyk DMPA?

Strzyk działa poprzez uwalnianie hormonu DMPA, progestyny, która hamuje owulację i zagęszcza śluz szyjkowy, który również pomaga powstrzymać plemniki przed zapłodnieniem komórki jajowej. DMPA może być podawany w postaci domięśniowego zastrzyku podawanego przez lekarza lub zastrzyku podskórnego, który może być wstrzykiwany przez pacjentkę w domu. Obie formy muszą być podawane raz na 12 tygodni, aby były skuteczne. Nazwa handlowa Depo-Provera i generyczne odpowiedniki octanu medroksyprogesteronu są wstrzyknięciami domięśniowymi, dostarczającymi 400 mg progestyny w jednej dawce. Zastrzyk Depo-subQ Provera 104 wykorzystuje mniejszą igłę i mniejszą dawkę progestyny (104 mg) niż alternatywa domięśniowa. Ponieważ w zastrzyku Depo-subQ Provera 104 stosuje się mniejszą igłę, może on być mniej bolesny niż zastrzyk domięśniowy i może być podawany przez pacjentkę w domu, przy zachowaniu tej samej skuteczności antykoncepcyjnej.1 Podobnie jak większość środków antykoncepcyjnych, zastrzyk DMPA nie chroni przed chorobami wenerycznymi; zaleca się stosowanie prezerwatyw w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia chorób wenerycznych, w tym HIV, podczas stosowania zastrzyków DMPA.

Strzał DMPA charakteryzuje się typowym wskaźnikiem niepowodzeń w stosowaniu wynoszącym 4% przy stosowaniu raz na trzy miesiące. Metody antykoncepcyjne, takie jak implanty, wkładki wewnątrzmaciczne (IUD), wazektomia i podwiązanie jajowodów, są zazwyczaj skuteczniejsze niż zastrzyk, ponieważ metody te wymagają niewielkiej lub żadnej opieki uzupełniającej, podczas gdy zastrzyki muszą być powtarzane co 12 tygodni, aby były skuteczne. Prezerwatywy lub inne niehormonalne środki antykoncepcyjne są zalecane jako środek zapasowy przez 7 dni po pierwszym zastrzyku. Jeśli pacjentka spóźni się na zastrzyk o ponad 4 tygodnie (16 tygodni od ostatniego zastrzyku), zaleca się wykonanie testu ciążowego przed kolejną dawką oraz stosowanie prezerwatyw lub innego niehormonalnego środka antykoncepcyjnego jako zabezpieczenia przez kolejne 7 dni, jeśli otrzyma kolejny zastrzyk .2 Zajście w ciążę po zaprzestaniu podawania zastrzyku zajmuje średnio 10 miesięcy, co jest porównywalne z innymi metodami, takimi jak wkładka wewnątrzmaciczna i pigułka.3

Zastrzyk DMPA ma kilka korzyści pozaantykoncepcyjnych, ale wiąże się również z pewnymi działaniami niepożądanymi i ryzykiem. Korzyści obejmują mniejsze ryzyko zachorowania na raka macicy i zmniejszenie objawów endometriozy. Jednak wśród środków antykoncepcyjnych stosowanych w Stanach Zjednoczonych zastrzyk ma najwyższy wskaźnik przerywania przyjmowania, co wiąże się z działaniami niepożądanymi, do których należą nieregularności miesiączkowania (plamienie lub ustanie miesiączki) oraz przyrost masy ciała. FDA ostrzega w czarnej ramce, że zastrzyk antykoncepcyjny nie powinien być stosowany jako metoda długoterminowa (dłużej niż 2 lata), chyba że inne metody antykoncepcyjne zostaną uznane za niewystarczające, ponieważ kobiety stosujące Depo-Provera mogą znacznie stracić gęstość kości. Jednak American College of Obstetricians and Gynecologists (ACOG) oraz World Health Organization (WHO) nie zgadzają się z tym ostrzeżeniem, twierdząc, że utrata gęstości kości spowodowana stosowaniem DMPA nie wiąże się ze złamaniami i wydaje się być odwracalna po zaprzestaniu stosowania tego środka. Obie organizacje stwierdzają, że korzyści wynikające ze stosowania DPMA przewyższają teoretyczne ryzyko złamań oraz że DMPA może być przepisywana bez ograniczeń dotyczących czasu jej stosowania.

Używanie, świadomość i dostępność zastrzyku antykoncepcyjnego

W przybliżeniu 2,3% kobiet stosujących antykoncepcję zgłasza, że stosuje zastrzyk antykoncepcyjny. W ciągu ostatnich dwóch dekad dostęp kobiet do różnych środków antykoncepcyjnych i możliwości ich wyboru uległy zmianie, a ogólne stosowanie zastrzyku zmniejszyło się, ponieważ więcej kobiet stosuje długo działające odwracalne środki antykoncepcyjne (LARC), takie jak wkładki wewnątrzmaciczne i implanty.

Wśród kobiet w wieku reprodukcyjnym stosujących jakąkolwiek formę antykoncepcji zastrzyk antykoncepcyjny jest najczęściej stosowany przez młode kobiety, kobiety o niższych dochodach i kobiety rasy czarnej. Stosowanie zastrzyku zmniejsza się również wraz z poziomem wykształcenia – osoby z tytułem licencjata znacznie rzadziej stosują zastrzyk jako metodę antykoncepcyjną (ryc. 1).

W badaniu Urban Institute z 2016 r. przeprowadzonym wśród kobiet w wieku reprodukcyjnym 81% słyszało trochę lub dużo o zastrzyku antykoncepcyjnym, podczas gdy około jedna na pięć słyszała niewiele lub wcale. Było to porównywalne do świadomości na temat innych głównych hormonalnych środków antykoncepcyjnych, w tym pigułki i IUD. W tym samym badaniu przeanalizowano postrzeganie skuteczności i bezpieczeństwa różnych metod antykoncepcyjnych i stwierdzono, że 75% kobiet w wieku reprodukcyjnym uważa, że zastrzyk jest w pewnym stopniu lub bardzo skuteczny, a ponad połowa (56%) uważa, że zastrzyk jest w pewnym stopniu lub bardzo bezpieczny (ryc. 2). Jednak około jedna piąta kobiet stwierdziła, że nie wie, czy zastrzyk jest skuteczny (20%) lub bezpieczny (23%).

Objęcie ubezpieczeniem i koszt zastrzyku antykoncepcyjnego

Od 2011 roku ustawa Affordable Care Act (ACA) wymaga, aby większość prywatnych planów ubezpieczeniowych i programów rozszerzenia Medicaid obejmowała jedną z 18 metod antykoncepcyjnych zatwierdzonych przez FDA bez podziału kosztów. Kobiety z prywatnym ubezpieczeniem oraz te kwalifikujące się do rozszerzenia Medicaid, kwalifikują się do edukacji pacjenta, doradztwa i dostępu do co najmniej jednej formy zastrzyku antykoncepcyjnego bez podziału kosztów, wizyty, przerwania i zarządzania skutkami ubocznymi. Obejmuje to co najmniej jedną formę zastrzyku, ale plany nie mogą obejmować zarówno preparatu domięśniowego, jak i Depo-subQ Provera 104; jeśli jednak lekarz stwierdzi, że dana forma zastrzyku jest medycznie odpowiednia dla pacjenta, wówczas plan musi objąć tę formę.

Dla osób nieposiadających ubezpieczenia istnieją potencjalnie dwie opłaty dla pacjentów otrzymujących zastrzyk antykoncepcyjny: pierwsza wizyta lekarska i kolejne zastrzyki. Wizyta biurowa w celu wypisania recepty wynosi średnio 50-200 USD, a dodatkowe zastrzyki średnio 20-40 USD. Wielu lekarzy, zarówno prowadzących prywatną praktykę, jak i w klinikach sieci bezpieczeństwa, zapewnia i podaje zastrzyki antykoncepcyjne. Kliniki sieci bezpieczeństwa, które uczestniczą w federalnym programie planowania rodziny Title X, mogą pobierać opłaty od nieubezpieczonych kobiet według skali ruchomej i mogą zrezygnować z pobierania opłat od tych, które znajdują się na najniższym końcu skali dochodów. Office of Population Affairs (OPA) w ramach amerykańskiego Departamentu Zdrowia i Usług Społecznych (HHS) poinformował, że w 2018 r. prawie 475 000 kobiet otrzymało zastrzyk DMPA jako podstawową metodę antykoncepcyjną a od dostawcy usług Title X.

W 11 stanach (CA, CO, HI, ID, MD, NM, NH, OR, TN, UT, WV) i Dystrykcie Kolumbii, farmaceuci mogą dostarczać hormonalne środki antykoncepcyjne bezpośrednio kobietom, w tym domięśniowy zastrzyk antykoncepcyjny bez konieczności wcześniejszej wizyty u lekarza w celu uzyskania zastrzyku.4 Udział farmaceutów w programie nie jest jednak wymagany i w niektórych stanach był niewielki. Ponadto, chociaż sam zastrzyk DMPA może być objęty ubezpieczeniem, kobiety mogą być zmuszone do pokrycia pewnych kosztów z własnej kieszeni, ponieważ może być pobierana opłata za konsultację z farmaceutą, która nie musi być objęta ubezpieczeniem antykoncepcyjnym w większości tych stanów.5

.