Act of Union, (1 stycznia 1801), umowa ustawodawcza jednocząca Wielką Brytanię (Anglię i Szkocję) i Irlandię pod nazwą Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii.
Rebel irlandzki z 1798 roku przyniósł kwestię irlandzką siłą do uwagi brytyjskiego gabinetu, a William Pitt Młodszy, brytyjski premier, postanowił, że najlepszym rozwiązaniem jest unia. Na mocy ustaw uchwalonych zarówno w parlamencie irlandzkim, jak i brytyjskim, parlament irlandzki miał zostać zniesiony, a Irlandia miała być odtąd reprezentowana w parlamencie w Westminsterze w Londynie przez 4 duchowych, 28 doczesnych i 100 członków Izby Gmin. Pitt argumentował, że unia wzmocniłaby więź między dwoma krajami i zapewniła Irlandii możliwości rozwoju gospodarczego. Ułatwiłaby również, jak sądził (błędnie), ustępstwa na rzecz rzymskich katolików, ponieważ w Zjednoczonym Królestwie byliby oni mniejszością. Naturalnie unia spotkała się z silnym oporem w irlandzkim parlamencie, ale rząd brytyjski, dzięki nieskrywanemu kupowaniu głosów, czy to za pomocą gotówki, czy też poprzez nadawanie zaszczytów, zapewnił sobie większość zarówno w brytyjskiej, jak i irlandzkiej Izbie Gmin, która przegłosowała unię 28 marca 1800 roku. Akt unii otrzymał królewską zgodę 1 sierpnia 1800 roku i wszedł w życie 1 stycznia 1801 roku. Odtąd monarcha był nazywany królem (lub królową) Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii.
Unia pozostała aż do uznania Wolnego Państwa Irlandzkiego (z wyłączeniem sześciu hrabstw północnej prowincji Ulster) przez traktat angielsko-irlandzki zawarty 6 grudnia 1921 roku. Unia oficjalnie zakończyła się 15 stycznia 1922 roku, kiedy to została ratyfikowana przez Rząd Tymczasowy pod przewodnictwem Michaela Collinsa w Irlandii. (29 maja 1953 roku, na mocy proklamacji, Elżbieta II stała się znana jako królowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.)
.