1.
Zapach „fetor hepaticus” ma pewne cechy, które pozwalają na jego identyfikację w oddechu niektórych pacjentów z różnymi formami choroby wątroby. Nie stwierdzono go u osób z grupy kontrolnej.
Fetor hepaticus występował dwukrotnie częściej u pacjentów z żółtaczką nie obstrukcyjną niż u pacjentów z żółtaczką obstrukcyjną.
Nie udało się skorelować obecności lub braku fetoru hepaticus z wiekiem, płcią, stopniem bilirubinemii lub upośledzeniem funkcji wątroby.
Fetor hepaticus stwierdzono w moczu pacjentów z chorobami wątroby, a także w moczu osób z grupy kontrolnej. Czasowa sterylizacja przewodu jelitowego nie spowodowała zmniejszenia wydalania fetoru w moczu w 2 z 3 przypadków.
Fetor wątrobowy odnotowano w kilku przypadkach, w których nie można było wykryć lub udowodnić uszkodzenia wątroby.
W próbie wyizolowania substancji odpowiedzialnej za „fetor” moczu ilość uzyskanego fetoru była zbyt mała, aby umożliwić jego wyizolowanie i scharakteryzowanie. Jednakże chemiczne i fizyczne właściwości „fetoru” i jego chlorowodorku sugerują, że może to być słaba zasada, prawdopodobnie trzeciorzędowa amina, posiadająca pięć lub więcej atomów węgla. Zapach wydobywany z moczu jest podobny, ale nie identyczny z zapachem α-metylopiperydyny.