Free Press

Naturalne ukształtowanie geograficzne Chicago jest wynikiem działania wielkich lodowców epoki lodowcowej, a mianowicie zlodowacenia Wisconsinan, które wyrzeźbiło współczesny basen jeziora Michigan (które powstało z wód roztopowych lodowca). Samo miasto Chicago leży na Równinie Chicagowskiej, płaskiej równinie, która kiedyś była dnem pradawnego jeziora Chicago. Równina ta ma bardzo mało rzeźby topograficznej; w rzeczywistości rzeźba topograficzna jest tak niezwykła na równinie, że to, co w innych miejscach byłoby niezauważalnymi wzgórzami i grzbietami, otrzymało swoje nazwy. Najwyższy naturalny punkt w granicach miasta znajduje się w dzielnicy Beverly na 41°42′12.5″N 87°40′37″W / 41.703472°N 87.67694°W na wysokości 672 stóp (205 m). W czasach pionierskich wzgórze to nazywano Blue Island, tak nazwane, ponieważ z daleka wyglądało jak wyspa położona na bezdrożach prerii. W rzeczywistości, zarówno ono, jak i pobliska Stony Island były wyspami na Jeziorze Chicago podczas jego cofania się. Po stronie północnej, przekątne Clark Street i Ridge Boulevard biegną wzdłuż grzbietów, które kiedyś były piaszczystymi łachami jeziora.

Jedną z cech szczególnych obszaru Chicago było obecnie zanikające jezioro Mud Lake w dziale wodnym rzeki Des Plaines. Podczas silnych opadów deszczu lub gdy Des Plaines przelewa się przez brzegi z powodu zapór lodowych wczesną wiosną, rzeka płynie przez Mud Lake do South Branch of the Chicago River, tworząc ulubiony port dla wczesnych handlarzy i tworząc drogę przyszłych kanałów sanitarnych i okrętowych I&M i Chicago. Kiedy miasto, które znamy dzisiaj, zostało założone w latach trzydziestych XIX wieku, ziemia była bagnista, a większość wczesnych budowli powstała na niskich wydmach wokół ujścia rzeki Chicago. Niskie położenie Chicago, które w końcu stało się kluczowe dla rozwoju miasta (jako miejsce budowy Chicago Portage i kanału), nie mogło początkowo przyciągnąć znacznej liczby osadników, ponieważ wysokie trawiaste prerie wokół jeziora i rzek były pokryte twardą gliną lodowcową, co sprawiło, że większość obszaru nie mogła być podmokła. Tak więc paradoksem rozwoju Chicago jako miasta w XIX wieku stało się wykorzystanie tej geografii, ale także przezwyciężenie jej ograniczeń.

Na północ od miasta Chicago znajdują się strome urwiska i wąwozy biegnące wzdłuż jeziora Michigan. Z kolei na południe od Chicago w północno-zachodniej Indianie nie ma urwisk, ale za to są wydmy. Największy ich przykład można zobaczyć w Parku Narodowym Indiana Dunes, gdzie niektóre wydmy osiągają wysokość prawie 200 stóp. Dalej w głąb lądu, seria moren otacza Równinę Chicagowską. Ten otaczający obszar jest pagórkowaty i wyższy niż Równina Chicagowska. Za morenami teren ponownie się wypłaszcza, ale jest poprzecinany kilkoma głębokimi dolinami rzecznymi, takimi jak Illinois River, Fox River, Des Plaines River i Kankakee River. Można tu znaleźć skalne klify i skalne wąwozy, które nie występują w głębi Chicago (wąwozy na północnym wybrzeżu i południowych przedmieściach są wąwozami glebowymi bez żadnych skał).

Granice miasta Chicago.

Na południe od miasta Chicago, na przedmieściach Thornton, znajduje się bardzo duży kamieniołom wapienia (Thornton Quarry). Była to kiedyś rafa koralowa, kiedy Midwest był pokryty ciepłym morzem śródlądowym (setki milionów lat przed zlodowaceniem okolic Chicago). Reszta obszaru Chicago nie ma skał macierzystych tak blisko powierzchni.

ClimateEdit

Miasto leży w strefie klimatu kontynentalnego wilgotnego i doświadcza czterech wyraźnych pór roku. Lata są ciepłe i wilgotne z lipcową średnią 75.5 °F (24.2 °C). Zimy są mroźne, śnieżne i wietrzne z temperaturami poniżej zera. Wiosna i jesień są łagodne z umiarkowaną wilgotnością. Według National Weather Service, najwyższa oficjalna temperatura w Chicago 107 °F (42 °C) została odnotowana 1 czerwca 1934 roku. Najniższą temperaturę -27°F (-33 °C) zanotowano 20 stycznia 1985 roku. Wraz z długimi, gorącymi okresami suszy w lecie, Chicago może cierpieć z powodu ekstremalnych zimowych okresów chłodu. W całym styczniu 1977 roku, temperatura nie wzrosła powyżej 31°F (-0,6 °C). Średnia temperatura w tym miesiącu wynosiła około 10 °F (-12 °C).

Roczna suma opadów w Chicago wynosi średnio około 34 cale (860 milimetrów). Lato jest zazwyczaj najbardziej deszczową porą roku, z krótkotrwałymi opadami i burzami częściej niż długotrwałymi okresami deszczowymi. Zimą opady są bardziej śnieżne niż deszczowe. Najbardziej śnieżną zimą w Chicago była ta z 1978-79 roku, kiedy to spadło 89,7 cali (227,8 cm) śniegu. Zima 2007-08, z ponad 61 calami (155 cm) śniegu, była najbardziej śnieżna od prawie trzech dekad, a zima 2008/2009 przyniosła nieco ponad 50 cali (127 cm). Był to pierwszy przypadek od trzech dekad, kiedy dwie kolejne zimy przyniosły 50 lub więcej cali śniegu. Średnie zimowe opady śniegu wynoszą zazwyczaj, w zależności od miejsca raportowania, 43,1 cala (109,5 cm). Najwyższa jednodniowa suma opadów śniegu w historii Chicago to 18.6 cali (47.2 cm) 2 stycznia 1999 roku. Najwyższa jednodniowa suma opadów w Chicago wyniosła 6.63 cali (168.4 mm) 13 września 2008 roku. Poprzedni rekord wynoszący 6.49 cali (164.8 mm) został ustanowiony 14 sierpnia 1987 roku. Rekord rocznych opadów to 50.86 cali (1,292 mm) ustanowiony w 2008 roku; 1983 był najbardziej mokrym rokiem przedtem z 49.35 cali (1,253 mm).

.