Late 1950s-1960sEdit
Voight był dublerem dla postaci Rolfa w The Sound of Music. Na początku lat 60. znalazł pracę w telewizji, pojawiając się w kilku odcinkach Gunsmoke, między 1963 a 1968 rokiem, a także gościnnie w Naked City i The Defenders, zarówno w 1963 roku, i Twelve O’Clock High, w 1966 roku i Cimarron Strip w 1968 roku.
Jego kariera teatralna wystartowała w styczniu 1965 roku, grając Rodolfo w A View from the Bridge Arthura Millera w odrodzeniu Off-Broadway.
Debiut filmowy Voighta nie nastąpił aż do 1967 roku, kiedy to wziął udział w spoofie kryminalnym Phillipa Kaufmana, Fearless Frank. Zagrał także niewielką rolę w westernie Hour of the Gun z 1967 roku, wyreżyserowanym przez weterana kina Johna Sturgesa. W 1968 roku wziął rolę w filmie Out of It Paula Williamsa.
W 1969 roku Voight został obsadzony w przełomowym Midnight Cowboy, filmie, który uczyniłby jego karierę. Zagrał w nim Joe Bucka, naiwnego, męskiego naciągacza z Teksasu, który przepadł w Nowym Jorku. Dostaje się pod opiekę Dustina Hoffmana jako Ratso Rizzo, chorego na gruźlicę drobnego złodziejaszka i oszusta. Film opowiada o Nowym Jorku końca lat 60. i rozwoju nieprawdopodobnej, ale przejmującej przyjaźni między dwoma głównymi bohaterami. Film, wyreżyserowany przez Johna Schlesingera i oparty na powieści Jamesa Leo Herlihy’ego, zdobył uznanie krytyków i publiczności. Ze względu na kontrowersyjną tematykę, film otrzymał kategorię X i przeszedł do historii jako jedyny film z kategorią X, który zdobył nagrodę za najlepszy film podczas rozdania Oscarów. Zarówno Voight, jak i jego partner Hoffman zostali nominowani do nagrody dla najlepszego aktora, ale przegrali z Johnem Wayne’em w filmie True Grit.
1970sEdit
W 1970 roku Voight pojawił się w adaptacji filmu Catch-22 Mike’a Nicholsa i ponownie współpracował z reżyserem Paulem Williamsem, aby wystąpić w filmie The Revolutionary, jako lewicujący student college’u zmagający się ze swoim sumieniem.
Voight wystąpił w filmie Deliverance z 1972 roku. Film, wyreżyserowany przez Johna Boormana na podstawie scenariusza, który James Dickey pomógł zaadaptować z własnej powieści o tym samym tytule, opowiada o wyprawie kajakowej w zdziczałej, zacofanej Ameryce. Zarówno film, jak i występy Voighta i Burt Reynolds otrzymały wielkie uznanie krytyków i były popularne wśród publiczności.
Voight pojawił się również w Studio Arena Theater, w Buffalo, New York w sztuce Tennessee Williamsa A Streetcar Named Desire od 1973 do 1974 roku jako Stanley Kowalski.
Voight zagrał pozbawionego kierunku młodego boksera w 1973 roku The All American Boy, a następnie pojawił się w 1974 roku w filmie Conrack, w reżyserii Martina Ritta. W oparciu o autobiograficzną powieść Pata Conroya Woda jest szeroka, Voight wcielił się w tytułowego bohatera, idealistycznego młodego nauczyciela wysłanego do nauczania nieuprzywilejowanych czarnych dzieci na odległej wyspie w Południowej Karolinie. W tym samym roku wystąpił w filmie The Odessa File, opartym na thrillerze Fredericka Forsytha, jako Peter Miller, młody niemiecki dziennikarz, który odkrywa spisek mający na celu ochronę byłych nazistów wciąż działających na terenie Niemiec. W tym filmie po raz pierwszy połączył siły z aktorem-reżyserem Maximilianem Schellem, który zagrał postać nazwaną i wzorowaną na „Rzeźniku z Rygi” Eduardzie Roschmannie, a u którego Voight wystąpi w 1976 roku w filmie Koniec gry, thrillerze psychologicznym opartym na opowiadaniu szwajcarskiego powieściopisarza i dramaturga Friedricha Dürrenmatta.
Voight był pierwszym wyborem Stevena Spielberga do roli Matta Hoopera w filmie Szczęki z 1975 roku, ale odrzucił tę rolę, którą ostatecznie zagrał Richard Dreyfuss.
W 1978 roku Voight zagrał paraplegicznego weterana z Wietnamu Luke’a Martina w filmie Hala Ashby’ego Powrót do domu i otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na Festiwalu Filmowym w Cannes, za jego portret cynicznego, ale szlachetnego paraplegika, podobno opartego na prawdziwym weteranie z Wietnamu Ron Kovic, w którym zakochuje się postać Jane Fondy. W filmie znalazła się wiele mówiąca scena miłosna między nimi. Fonda zdobyła swoją drugą nagrodę dla najlepszej aktorki za swoją rolę, a Voight wygrał za najlepszą rolę pierwszoplanową na gali Oscarów.
W 1979 roku Voight ponownie założył rękawice bokserskie, występując w remake’u z 1931 roku Wallace’a Beery’ego i Jackie’ego Coopera The Champ, w którym Voight wcielił się w rolę uzależnionego od alkoholu byłego ciężkiego kalibru, a młody Ricky Schroder odegrał rolę jego adorującego syna. Film odniósł międzynarodowy sukces, ale był mniej popularny wśród amerykańskiej publiczności.
1980sEdit
He next reteamed with director Ashby in 1982’s Lookin’ to Get Out, in which he played Alex Kovac, a con man who has run into debt with New York mobsters and hopes to win enough in Las Vegas to pay them off. Voight był współautorem scenariusza, a także współproducentem filmu. Wyprodukował również i wystąpił w 1983 roku w filmie Table for Five, w którym zagrał wdowca samotnie wychowującego dzieci.
Również w 1983 roku, Voight miał zagrać Roberta Harmona w nagrodzonym Złotym Niedźwiedziem filmie Johna Cassavetesa Love Streams, po wykonaniu tej roli na scenie w 1981 roku. Jednak kilka tygodni przed rozpoczęciem zdjęć, Voight ogłosił, że chce również wyreżyserować obraz i w konsekwencji został porzucony.
W 1985 roku, Voight połączył siły z rosyjskim pisarzem i reżyserem Andrei Konchalovsky, aby zagrać rolę zbiegłego oszusta Oscar „Manny” Manheim w Runaway Train. Scenariusz został oparty na opowiadaniu Akiry Kurosawy i połączył Voighta z Ericiem Robertsem w roli kolegi uciekiniera. Voight otrzymał nominację do Oscara dla najlepszego aktora oraz zdobył Złoty Glob dla najlepszego aktora. Roberts również został uhonorowany za swój występ, otrzymując nominację do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego.
Voight podążył za tym i innymi występami z rolą w filmie z 1986 roku, Desert Bloom, i podobno doświadczył „duchowego przebudzenia” pod koniec dekady. W 1989 roku Voight wystąpił w filmie i pomógł napisać Eternity, który dotyczył wysiłków reportera telewizyjnego, aby odkryć korupcję.
1990sEdit
Zadebiutował w filmach telewizyjnych, występując w 1991 roku w filmie Chernobyl: The Final Warning, a następnie w The Last of his Tribe, w 1992 roku. Następnie w 1992 roku zagrał w filmie „The Rainbow Warrior” dla ABC, opowiadającym o nieszczęśliwym zatopieniu statku Greenpeace przez francuskich agentów w porcie Auckland. Przez resztę dekady Voight występował na przemian w filmach fabularnych i telewizyjnych, m.in. w 1993 roku zagrał główną rolę w miniserialu Return to Lonesome Dove, kontynuacji westernu Larry’ego McMurtry’ego z 1989 roku Lonesome Dove. Voight zagrał kapitana Woodrowa F. Call’a, w którego w oryginalnym miniserialu wcielił się Tommy Lee Jones. Voight wystąpił jako on sam w odcinku Seinfeld „The Mom & Pop Store” emitowanym 17 listopada 1994 roku, w którym George Costanza kupuje samochód, który wydaje się być własnością Jona Voighta. Voight opisał proces prowadzący do odcinka w wywiadzie na czerwonym dywanie w 2006 BAFTA Emmy Awards:
Cóż, co się stało, że został poproszony, aby być na Seinfeld. Powiedzieli: „Czy wystąpiłbyś w Seinfeldzie?” Odpowiedziałem, a tak się złożyło, że wiedziałem, że widziałem kilka Seinfeldów i wiedziałem, że ci faceci są naprawdę najlepsi; byli naprawdę, naprawdę mądrzy i podobał mi się ten serial. Powiedziałem więc „Jasne!” i pomyślałem, że poproszą mnie o rolę pierwszoplanową, tak jak to się stało: „Czy przyszedłbyś być częścią przedstawienia?”. A ja powiedziałem „Tak, pewnie, że tak”. Wiesz o co mi chodzi? Potem dostałem scenariusz i moje nazwisko było na każdej stronie, bo chodziło o mój samochód. I śmiałam się; to było histerycznie zabawne. Byłam naprawdę zachwycona, że to robię. Scenarzysta podszedł do mnie i powiedział: „Jon, czy mógłbyś przyjść obejrzeć mój samochód i sprawdzić, czy kiedykolwiek byłeś jego właścicielem?”, ponieważ pisarz napisał to na podstawie prawdziwego doświadczenia, kiedy ktoś sprzedał mu samochód na podstawie tego, że to był mój samochód. A ja poszedłem, obejrzałem samochód i powiedziałem „Nie, nigdy nie miałem tego samochodu”. Więc niestety musiałem przekazać mu złe wieści. Ale to był zabawny epizod.
W 1992 roku Voight wystąpił w filmie HBO The Last of His Tribe.
W 1995 roku Voight zagrał rolę „Nate’a”, pasera w filmie Heat, w reżyserii Michaela Manna, i pojawił się w filmach telewizyjnych Convict Cowboy, i The Tin Soldier, również reżyserując ten ostatni film.
Voight pojawił się w 1996 roku w przebojowym filmie Mission: Impossible, wyreżyserowanym przez Briana De Palmę i z Tomem Cruise’em w roli głównej. Voight wcielił się w rolę szpiega Jamesa Phelpsa, rolę, którą w serialu telewizyjnym odegrał Peter Graves.
W 1997 roku Voight wystąpił w sześciu filmach, zaczynając od Rosewood, opartego na zniszczeniu w 1923 roku przede wszystkim czarnego miasteczka Rosewood na Florydzie przez białych mieszkańców pobliskiego Sumner. Voight zagrał Johna Wrighta, białego właściciela sklepu w Rosewood, który postępuje zgodnie z własnym sumieniem i chroni swoich czarnych klientów przed białym gniewem. Następnie wystąpił w filmie Anakonda, którego akcja toczy się w Amazonii; zagrał Paula Sarone, łowcę węży z obsesją na punkcie legendarnej gigantycznej anakondy, który porywa nieświadomą ekipę filmową National Geographic, poszukującą odległego indiańskiego plemienia. Następnie Voight wystąpił w drugoplanowej roli w filmie U Turn Olivera Stone’a, gdzie wcielił się w postać niewidomego mężczyzny. Zagrał też drugoplanową rolę w filmie The Rainmaker, zaadaptowanym na podstawie powieści Johna Grishama i wyreżyserowanym przez Francisa Forda Coppolę. Zagrał tam pozbawionego skrupułów prawnika reprezentującego firmę ubezpieczeniową, który zmierzył się z początkującym prawnikiem granym przez Matta Damona. Jego ostatnim filmem z 1997 roku był Boys Will Be Boys, komedia rodzinna w reżyserii Doma DeLuise.
W następnym roku Voight miał główną rolę w filmie telewizyjnym The Fixer, w którym zagrał Jacka Killorana, prawnika, który przekracza linie etyczne, aby „naprawić” rzeczy dla swoich bogatych klientów. Prawie śmiertelny wypadek budzi jego uśpione sumienie i wkrótce Killoran popada w konflikt ze swoimi byłymi klientami. Wziął również znaczącą rolę w thrillerze politycznym Tony’ego Scotta z 1998 roku, Enemy of the State, w którym zagrał stalwartego antagonistę postaci Willa Smitha z NSA .
Voight został ponownie połączony z reżyserem Boormanem w 1998 roku The General. Osadzony w Dublinie, Irlandia, film opowiada prawdziwą historię życia charyzmatycznego przywódcy gangu złodziei, Martin Cahill, w sprzeczności zarówno z policją i Provisional IRA. Voight portretuje inspektora Neda Kenny’ego, zdeterminowanego, aby postawić Cahilla przed sądem.
Następnie pojawił się w 1999 roku w Varsity Blues. Zagrał tępego, autokratycznego trenera futbolu, który staje do próby sił przeciwko swojemu gwiazdorowi, granemu przez Jamesa Van Der Beeka. Wyprodukowany przez raczkujące MTV Pictures, film stał się zaskakującym hitem i pomógł połączyć Voighta z młodszą publicznością.
Voight zagrał Noego w produkcji telewizyjnej Arka Noego z 1999 roku i pojawił się w Second String, również dla telewizji. Wystąpił również u boku Cheryl Ladd w filmie fabularnym A Dog of Flanders, remake’u popularnego filmu rozgrywającego się w Belgii.
2000sEdit
Voight następnie sportretował prezydenta Franklina D. Roosevelta w 2001 roku w filmie akcji/wojennym Pearl Harbor, przyjąwszy rolę, gdy Gene Hackman odmówił (jego występ został przychylnie przyjęty przez krytyków). Również w tym samym roku wystąpił jako Lord Croft, ojciec tytułowej bohaterki filmu Lara Croft: Tomb Raider. Oparta na popularnej grze wideo, cyfrowa poszukiwaczka przygód została zagrana na dużym ekranie przez prawdziwą córkę Voighta, Angelinę Jolie.
W tym samym roku pojawił się również w filmie Zoolander, wyreżyserowanym przez Bena Stillera, który wystąpił jako tytułowy bohater, próżny supermodel o skromnych korzeniach. Voight wystąpił w roli ojca górnika Zoolandera. Film wydobył zarówno patos i okrutny humor ze scen powrotu Zoolandera do domu, kiedy wszedł do kopalni wraz z ojcem i braćmi, a postać Voighta wyraziła swoje niewypowiedziane obrzydzenie do wybranego przez syna zawodu.
Również w 2001 roku, Voight dołączył do Leelee Sobieski, Hank Azaria i David Schwimmer w filmie made-for-television Uprising, który był oparty na powstaniu w getcie warszawskim. Voight zagrał generała dywizji Juergen Stroop, niemieckiego oficera odpowiedzialnego za zniszczenie żydowskiego ruchu oporu, i otrzymał nominację do Primetime Emmy Award dla wybitnego aktora drugoplanowego w serialu limitowanym lub filmie
Director Michael Mann oznaczył Voighta za rolę drugoplanową w biograficznym filmie Ali z 2001 roku, w którym wystąpił Will Smith jako kontrowersyjny były mistrz wagi ciężkiej, Muhammad Ali. Voight był prawie nierozpoznawalny pod swoim makijażem i tupecikiem, wcielając się w postać nadawcy sportowego Howarda Cosella. Voight otrzymał swoją czwartą nominację do Oscara, tym razem dla najlepszego aktora w roli drugoplanowej, za jego performance.
Również w 2001 roku, pojawił się w mini-serii telewizyjnej Jack and the Beanstalk: The Real Story wraz z Vanessą Redgrave, Matthew Modine, Richardem Attenborough i Mią Sarą.
W 2003 roku zagrał rolę Marion Sevillo/Mr. Sir w Holes. W 2004 roku Voight dołączył do Nicolasa Cage’a, w National Treasure jako Patrick Gates, ojciec postaci Cage’a. W 2005 roku, zagrał tytułową rolę w drugiej części miniserialu CBS, Papież Jan Paweł II. W 2006 roku wcielił się w postać Adolpha Ruppa, głównego trenera Kentucky Wildcats, w disneyowskim hicie Glory Road. W 2007 roku zagrał sekretarza obrony Stanów Zjednoczonych Johna Kellera w letnim przeboju Transformers, łącząc się z gwiazdą filmu Holes, Shią LaBeoufem. Również w 2007 roku Voight powtórzył swoją rolę Patricka Gatesa w filmie National Treasure: Book of Secrets. Pojawił się w Bratz ze swoją córką chrzestną Skyler Shaye.
W 2009 roku Voight zagrał Jonasa Hodgesa, amerykańskiego antagonistę, w siódmym sezonie hitowego dramatu Fox 24, rolę, która według wielu jest oparta na prawdziwych postaciach Alfrieda Kruppa, Johanna Ralla i Erika Prince’a. Voight gra dyrektora generalnego fikcyjnej prywatnej firmy wojskowej z siedzibą w północnej Wirginii o nazwie Starkwood, która ma luźne podobieństwa do Academi i ThyssenKrupp. Voight po raz pierwszy pojawił się w dwugodzinnym odcinku prequelowym 24: Redemption 23 listopada. Następnie pojawił się w 10 odcinkach sezonu 7. Dołączył do Dennisa Haysberta jako jedyny aktor z kartą „Special Guest Appearance” w serialu 24. W tym samym roku Voight użyczył również swojego głosu w produkcji Biblii audio Thomasa Nelsona, znanej jako The Word of Promise. W tej udramatyzowanej wersji audio Voight wcielił się w postać Abrahama. W projekcie wystąpił również duży zespół innych znanych hollywoodzkich aktorów, w tym Jim Caviezel, Louis Gossett Jr, John Rhys-Davies, Luke Perry, Gary Sinise, Jason Alexander, Christopher McDonald, Marisa Tomei i John Schneider.
2010sEdit
W 2013 roku Voight wystąpił w Ray Donovan jako Mickey Donovan, przebiegły ojciec głównego bohatera. Otrzymał nagrodę Złotego Globu dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego – Serial, Miniserial lub Film Telewizyjny w 2014 roku za pracę w Ray Donovan.
26 marca 2019 roku Voight został powołany na sześcioletnią kadencję w Radzie Powierniczej Centrum Kennedy’ego w Waszyngtonie.
.