Free Press

Keck Observatory, w całości W.M. Keck Observatory, obserwatorium astronomiczne położone w pobliżu 4,200-metrowego (13,800 stóp) szczytu Mauna Kea, uśpionego wulkanu na północno-środkowej wyspie Hawaii, Hawaje, Stany Zjednoczone. Bliźniacze 10-metrowe (394-calowe) teleskopy Keck’a, umieszczone w oddzielnych kopułach, stanowią największy system teleskopów optycznych w rozwijającym się wieloserwisowym rezerwacie naukowym znajdującym się na Mauna Kea.

Budowa Obserwatorium Kecka została sfinansowana głównie przez Fundację W.M. Kecka, organizację filantropijną założoną przez Williama Myrona Kecka, założyciela Superior Oil Company. Pierwszy teleskop Kecka, Keck I, został ukończony w 1992 roku, a drugi, Keck II, w 1996 roku. Obserwatorium działa jako konsorcjum kierowane przez California Institute of Technology i University of California, które utworzyły California Association for Research in Astronomy w celu utrzymania i obsługi obiektu. Od 1996 roku National Aeronautics and Space Administration (NASA) uczestniczy w projekcie jako pełnoprawny partner. Wraz z Uniwersytetem Hawajskim, który zarządza rezerwatem Mauna Kea, dzielą użytkowanie obiektu.

Pośród całej konstrukcji Obserwatorium Kecka, 10-metrowe zwierciadła główne były najtrudniejszymi technicznie komponentami do opracowania, a ich produkcja otworzyła nowe możliwości w produkcji teleskopów. Każde zwierciadło składa się z 36 sześciokątnych segmentów ze specjalnego materiału szklano-ceramicznego o zerowej rozszerzalności cieplnej, wyprodukowanego przez Schott Glassworks w Moguncji (Niemcy) i wypolerowanego przez Itek Optical Systems w Lexington (Massachusetts). Poszczególne segmenty o średnicy 1.8 metra (71 cali) tworzą mozaikę, a każdy z nich jest nieustannie pozycjonowany przez trzy wysoce precyzyjne, sterowane komputerowo siłowniki tak, że cała powierzchnia lustra dopasowuje się do hiperboloidy o ogniskowej 17.5 metra (689 cali). Aby ukształtować asymetryczną powierzchnię każdego elementu pozaosiowego, optycy Itek opracowali technikę zwaną polerowaniem zwierciadeł naprężonych, w której element jest deformowany w imadle podczas polerowania; po usunięciu naprężeń element przyjmuje pożądaną asymetryczną figurę.

Każdy z systemów optycznych teleskopu Keck jest zamontowany w lekkiej, sztywnej, otwartej konstrukcji kratownicowej, która porusza się w pionie i azymucie, podążając za ruchem dziennym nieba. Niezwykle zwarta konstrukcja teleskopów pozwoliła zmniejszyć rozmiar i koszt kopuł, w których są one umieszczone.

Teleskopy Kecka są ucieleśnieniem innowacji w technologii, finansowaniu i zarządzaniu, które począwszy od lat 60-tych zmieniły sposób, w jaki duże instrumenty optyczne są projektowane, budowane i obsługiwane. W 1999 roku zainstalowano system optyki adaptacyjnej, aby przeciwdziałać efektom rozmycia spowodowanym przez atmosferę, a w 2001 roku uruchomiono interferometr, który łączy ścieżki światła dwóch teleskopów. Z tym oprzyrządowaniem optycznie zintegrowane teleskopy mają zdolność rozdzielczą pojedynczego teleskopu ze zwierciadłem o średnicy 85 metrów (3350 cali).

Wśród znaczących odkryć dokonanych za pomocą teleskopów Kecka były tranzyty HD 209458 b, pierwszej planety, która została zaobserwowana podczas zaćmienia swojej gwiazdy. Obserwacje w podczerwieni gwiazd orbitujących wokół centrum Galaktyki Drogi Mlecznej wykazały obecność czarnej dziury o masie równej 3 600 000 Słońc. Dysnomia, księżyc planety karłowatej Eris, została odkryta za pomocą teleskopu Kecka, a późniejsze obserwacje jej orbity wykazały, że Eris jest największą planetą karłowatą.