Free Press

Gladys Louise Smith dorastała w niepewnych warunkach finansowych. Wkrótce po śmierci ojca zaczęła przyjmować role dziecięce w przedstawieniach, a wkrótce także reszta rodziny zaczęła występować. Pierwszy raz na scenie pojawiła się w wieku siedmiu lat w zespole akcyjnym w Toronto. W wieku ośmiu lat wyjechała na tournee, a w ciągu 10 lat grała na Broadwayu. Zadebiutowała w Nowym Jorku w The Warrens of Virginia Davida Belasco w grudniu 1907 roku. Belasco zasugerował, aby zmieniła nazwisko na Mary Pickford. W wieku 14 lat nauczyła się już więcej o inscenizacji niż wielu starszych aktorów, a jej urocza twarz, obramowana masą złotych loków, sprawiała, że nie można było się jej oprzeć.

Pickford zaczęła pracować jako statystka w Biograph Company D.W. Griffitha, grając główną rolę w jego filmie z 1909 roku The Violin Maker of Cremona. Chociaż nazwiska aktorów nie były wymieniane w napisach końcowych filmów, twarz Pickford szybko stała się dobrze znana. Po występie na Broadwayu w produkcji Belasco A Good Little Devil w 1913 roku, na stałe przeniosła się na ekran, zdobywając pierwsze miejsce w Famous Players Company Adolpha Zukora. Jej meteoryczny awans od anonimowego gracza do gwiazdy z własną firmą producencką (Mary Pickford Studios, stworzone w 1916 roku przez Famous Players) wynikał nie tylko z fenomenalnej popularności jej filmów, ale także z jej oddania rzemiosłu i skrupulatności w tworzeniu wysokiej jakości rozrywki. Obdarzona pierścieniem ingenue o wyrazie słodkiej szczerości i niezwyciężonej niewinności, którą zagrała w takich niemych filmach jak: Hearts Adrift (1914), The Poor Little Rich Girl (1917), Rebecca of Sunnybrook Farm (1917), Stella Maris (1918) i Johanna Enlists (1918) zachwyciła publiczność na całym świecie. Początkowo znana była jako „Biograph Girl with the Curls”, a następnie jako „Our Mary”, gdy tylko tyle zdradzono z jej imienia. Wraz z premierą filmu „Tess z Kraju Burz” w 1914 roku, stała się „America’s Sweetheart”. W 1917 roku First National Films zapłacił jej $350,000 za każdy z trzech filmów, w tym bardzo udany Daddy-Long-Legs (1919).

W 1919 roku Pickford objęła przywództwo w organizowaniu United Artists Corporation z Griffithem, Charliem Chaplinem i Douglasem Fairbanksem. W 1920 roku, po rozwiązaniu jej pierwszego małżeństwa (1911-19) z aktorem Owenem Moore, wyszła za mąż za Fairbanksa (rozwód 1936). Pickford cieszyła się niesłabnącą popularnością w filmach Pollyanna (1920), Mały lord Fauntleroy (1921), Mała Annie Rooney (1925), Moja najlepsza dziewczyna (1927), Coquette (1929; jej pierwszy film mówiony), Poskromienie złośnicy (1929; jej jedyny film z Fairbanksem) i Kiki (1931). Chociaż zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki za występ w Coquette, popularność Pickford zaczęła słabnąć wraz z pojawieniem się dźwięku.

Zdobądź subskrypcję Britannica Premium i uzyskaj dostęp do ekskluzywnych treści. Subscribe Now

Po nakręceniu Sekretu (1933), swojego 194. filmu, Pickford wycofała się z ekranu. Od tego czasu poświęciła się United Artists, której była pierwszym wiceprezesem od 1935 roku i dla której wyprodukowała kilka filmów. Napisała także Why Not Try God? (1934), The Demi-Widow (1935) i My Rendezvous with Life (1935), a w latach 30. występowała w radiu. W 1937 roku poślubiła aktora Charlesa („Buddy’ego”) Rogersa. Późniejsze lata spędziła na interesach, działalności obywatelskiej i charytatywnej, aż w końcu stała się odludkiem w Pickfair, wystawnej posiadłości, którą zbudowała razem z Fairbanksem. Sunshine and Shadow, jej autobiografia, została opublikowana w 1955 roku. W 1976 roku otrzymała honorowego Oscara za zasługi dla filmu; nagrodę odebrała z Pickfair.