Największy żyjący gatunek gekona to nowokaledoński gekon olbrzymi (Rhacodactylus leachianus), vel gekon olbrzyma Leacha, który może osiągnąć długość 30 centymetrów (11,8 cala) od pyska do otworu wentylacyjnego, lub około 36 centymetrów (14 cali), w tym jego ogon. Dorosłe okazy ważą w regionie 200-300 gramów (7-10,5 uncji). Endemiczny dla południowo-pacyficznej wyspy Nowa Kaledonia i pobliskich wysp, gad ten jest gatunkiem zamieszkującym drzewa, który jest aktywny głównie w nocy, kiedy żywi się owadami, owocami, pająkami i sokami, między innymi.
Według lokalnego folkloru, nowokaledońskie gekony olbrzymie są w stanie ukraść duszę człowieka. Ten przesąd, wraz z ich growl-jak wokalizy, doprowadziły do ich zdobycia przydomek „diabłów w drzewach”.
Były raporty, że ten gatunek może być zdolny do partenogenezy – zdolność dla samic do produkcji potomstwa bez samca – ale to jeszcze nie zostało naukowo potwierdzone.
Największym gekonem w historii jest wymarły gigantyczny gekon Delcourt’a (Hoplodactylus delcourti) z Nowej Zelandii, znany tylko z jednego zamontowanego okazu taksydermicznego, mierzącego całkowitą długość (w tym ogon) 61 cm (2 ft). To było na wystawie w Muzeum Historii Naturalnej w Marsylii we Francji od ponad wieku, zanim został uznany przez kuratora, Alain Delcourt, w 1979.
Na drugim końcu spektrum, najmniejsze żywe gekony są karłowate gekony z rodzaju Sphaerodactylus. Dwa w szczególności – S. ariasae z Republiki Dominikańskiej i S. parthenopion z Brytyjskich Wysp Dziewiczych – wyróżniają się ich pomniejszonych wymiarów, z dorosłych przykładów zarówno rejestrowane na 16-18 mm (0,62-0,7 in) od pyska do odpowietrznika. To stawia je wśród najmniejszych gadów świata, ustępując jedynie madagaskarskim kameleonom liściastym, które mogą osiągnąć tak małe rozmiary jak 14 mm (0.55 in).
.