Badanie to porównywało dokładność wzoru obliczającego rzut serca wykorzystującego modyfikację wielkości pacjenta wzoru ciśnienia tętna Starra z tym mierzonym standardową techniką rozcieńczenia termicznego. Podczas sześciomiesięcznego okresu 111 pacjentów przebywających na oddziale intensywnej terapii (OIT) w ramach usług kardiochirurgicznych i chirurgii naczyniowej miało porównanie rzutu serca za pomocą tych dwóch metod. Podstawowy wzór Starra na objętość wyrzutową przeliczono na wskaźnik objętości wyrzutowej, dzieląc go przez 1,7 i empirycznie uzyskaną średnią powierzchnię ciała w metrach kwadratowych. Wskaźnik objętości udaru mnożono przez powierzchnię ciała (BSA) pacjenta, aby określić objętość udaru w ml. Tak więc zmodyfikowany wzór na objętość wylewu wynosił 100-0,6 wieku-0,6 ciśnienia rozkurczowego + 0,5 ciśnienia tętna x BSA (m2) pacjenta” ponad 1,7. Rzut serca obliczano, mnożąc objętość wyrzutową przez częstość akcji serca. Prawie 60% pacjentów miało mniej niż 5% różnicy między obiema metodami, a ponad 90% miało mniej niż 10% wariancji. W tej konkretnej populacji najwyższe odchylenie wyniosło 18%. Tak więc, używając tylko starannie zmierzonego sfigmomanometru, ciśnienie krwi, objętość wyrzutowa i rzut serca mogą być określone z wystarczającą dokładnością do użytku klinicznego.