Free Press

By Philip Daileader, Ph.D., The College of William and Mary

Becoming a noble in the High Middle Ages was no easy task. Szlachta korzystała z zabezpieczeń, takich jak linie krwi, aby utrzymać swój elitarny status. Odkryj, dlaczego stali się tak ekskluzywni, i poznaj wyjątkowe przywileje przyznawane lordom.

Szlachta staje się bardziej ekskluzywna

Nie tylko szlachta miała specyficzne, dobrze zdefiniowane przywileje do 1300 r., których pilnie strzegła, ale szlachta stała się bardziej ekskluzywna. Szlachta była o wiele bardziej zamkniętą grupą pod koniec Wysokiego Średniowiecza niż na początku wieku.

Specyficzne wymagania musiały być spełnione, które wykraczały poza zwykłą opinię publiczną. Musiałeś być potomkiem innych szlachciców. Musiałeś być w stanie udowodnić, że twoi rodzice, ich przodkowie i ich przodkowie, również byli uważani za szlachetnych.

To jest transkrypcja z serii wideo The High Middle Ages. Obejrzyj ją teraz, na The Great Courses Plus.

By uczynić szlachectwo stanem dziedzicznym, który był przekazywany przez więź krwi, szlachta stała się bardziej zamkniętą grupą. Można było próbować włamać się do szlachty, próbując sfałszować dokumenty, by udowodnić, że przodkowie byli szlachcicami, lub można było kupić zwolnienia z tych zasad.

Nigdy nie była to całkowicie zamknięta grupa, ale była w znacznym stopniu zamknięta, o wiele bardziej niż około roku 1000.

Jak szlachta udowadniała swoją linię krwi

Średniowieczna szlachta, ponieważ stała się grupą dziedziczną do 1300 roku, opracowała różne instrumenty, by upublicznić i udowodnić swoją linię krwi, by oddzielić się wyraźniej od innych segmentów średniowiecznego społeczeństwa. Instrumenty te obejmowały nazwiska rodowe, czyli „patronimiki”.

Jeśli podróżowałeś do Europy w 1000 roku, zauważyłbyś, że jednostki miały jedno nazwisko: Reinhardt, Natghar, Phil. Nie było drugiego nazwiska, które nosili wszyscy członkowie jednej rodziny.

Do 1300 roku patronimiki były stosunkowo powszechne. Praktyka używania jednego nazwiska rodzinnego, które wszyscy członkowie rodziny dzieliliby ze sobą, rozpoczęła się w XI wieku od średniowiecznej szlachty.

Stamtąd praktyka ta przeniknęła do innych segmentów społeczeństwa. Dość odkrywczo, najwcześniejsze patronimiki lub nazwiska rodowe, które przyjęły rodziny szlacheckie, miały tendencję do wywodzenia się od zamków rodzinnych, aby lepiej wskazać, kim byli ich przodkowie.

Szlachta brała nazwę najważniejszego zamku, jaki posiadała, i stawała się ona jej nazwiskiem rodowym. To ujawniło coś o tym, co było naprawdę ważne dla średniowiecznego szlachcica.

Dowiedz się więcej o herezji i ruchach heretyckich w całym Wysokim Średniowieczu

W dodatku do wprowadzenia tych patronimików, aby natychmiast pomóc zidentyfikować przodków jednostki, średniowieczni szlachcice w czasie Wysokiego Średniowiecza opracowali również herby.

Herby są wizualnymi reprezentacjami czyjejś branży lub specjalizacji. Herb, który został przedstawiony na indywidualnej tarczy lub sztandaru uczynił rodzinę, że osoba należała do natychmiast rozpoznawalne.

Wysoki średniowieczny szlachta również próbował oddzielić się od reszty społeczeństwa poprzez jego rosnące wykorzystanie genealogii. Wysoka średniowieczna szlachta miała prawdziwą manię na punkcie genealogii, które nie istniały w dużych ilościach przed rokiem 1000.

Większość wysokich średniowiecznych genealogii datuje się tylko do roku 1000, przynajmniej te uczciwe mogły, z powodu zmiany wzorców nazewnictwa. Około 1000 roku, badania trafiają w ślepy zaułek, ponieważ patronimiki nie istniały. Jesteś po prostu skonfrontowany z morzem jednostek, które miały tylko jedno imię.

Rycerze podnoszą swój status

Szlachectwo było lepiej zdefiniowane do 1300 roku i bardziej ekskluzywne; rycerze podnieśli swój status w okresie między 1000 a 1300 rokiem.

Rycerstwo, które nie było honorowym powołaniem w 1000 roku, zostało uznane za honorowe w 1300 roku. Tytuł „rycerza” został dodany do wszystkich innych tytułów szlacheckich: Można było być „hrabią” i „rycerzem”, „księciem” i „rycerzem.”

Jako że rycerstwo stało się utożsamiane ze szlachectwem, rycerze stanowili najniższy szczebel średniowiecznej szlachty; aby stać się bardziej ekskluzywnym niż było, rycerstwo również stało się stanem dziedzicznym.

Aby zostać rycerzem, jednostka przechodziła ceremonię „dubbingu”, wysoko średniowiecznego wynalazku. Musiałeś również udowodnić, że twoi przodkowie również byli rycerzami. Nie było tak w 1000 roku.

Począwszy od 1000 roku, jeśli stać cię było na wyposażenie i trening, byłeś rycerzem. W 1300 roku to już nie wystarczało; konwencje się zmieniły i trzeba było mieć nazwisko rodowe.

Dowiedz się więcej o tym, jak kodeks rycerski wyłonił się z literatury

Podniesienie poprzeczki dla rycerstwa

Definicja szlachectwa zmieniła się podczas Wysokiego Średniowiecza wraz z pojawieniem się grupy ludzi, którzy mieli zasoby ekonomiczne, aby zostać rycerzami, nabyć wyposażenie i trenować.

Ludzie ci uważali wejście do rycerstwa-i przez rozszerzenie szlachty-jako awans społeczny. Zmiana przez szlachtę do żądania dziedzicznego dowodu była w dużej mierze obronnym ruchem, aby utrzymać te osoby na dystans.

Grupy te były mieszczanami i rzemieślnikami w Wysokim Średniowieczu, kupcy szczególnie. Gdy rewolucja handlowa nabrała rozpędu, a życie handlowe odżyło, zaczęli oni gromadzić porcje bogactwa, które zaczęły rywalizować z tymi z przynajmniej najniższych szczebli średniowiecznej szlachty.

Porzucenie pracy, aby móc prowadzić szlachetne życie i walczyć, a nie mieć zajęcia, aby się utrzymać, było uważane za największą formę sukcesu społecznego.

Jednakże styl życia, mentalność i cechy tych mieszczan były, w pewien sposób, naganne dla szlachty. Aby utrzymać te osoby na zewnątrz, szlachta uczyniła szlachectwo zależne od przodków.

Wyidealizowany portret, że średniowieczni rycerze, hrabiowie lub książęta spędzili czas walcząc z ogrami, lub nawet próbując czynić dobro, powinien być odrzucony.

Walka i działania wojenne były endemiczne w szlachcie. Szlachta zamieniła swoją przewagę militarną na dobry użytek ekonomiczny. Walczyli nieustannie, ponieważ opłacało się walczyć.

Z powodu gotowości szlachty do ciągłej walki ze sobą i wykorzystania przewagi militarnej do brutalizacji innych segmentów populacji, przemoc szlachecka była głównym problemem społecznym w okresie wysokiego średniowiecza.

Średniowieczna szlachta wykorzystywała swoją sprawność militarną na różne sposoby, aby się wzbogacić. Działania wojenne zawsze miały możliwość zysku poprzez grabieże, kosztem innych szlachciców i kosztem instytucji religijnych; kościoły były często bogate i nie były dobrze bronione.

Wojny, jednak zawsze niosły ze sobą ryzyko. Istniało ryzyko, że możesz zginąć lub że możesz przegrać.

Dowiedz się więcej o tych, którzy pracowali – mieszczanach

Prawa pańskie

Szlachta również wykorzystała swoją przewagę militarną do stworzenia systemu, dzięki któremu mogła zarobić sporą sumę pieniędzy bez ryzyka nieodłącznie związanego z prawdziwymi działaniami wojennymi. Szlachta wykorzystała swoją zdolność do walki lepiej niż ktokolwiek inny, aby narzucić i utrzymać swoje prawa panowania nad nie-szlachcicami.

Panowanie jest trudnym pojęciem do uchwycenia dzisiaj, ponieważ nie istnieje już jako system. Niemniej jednak, system panowania był wszechobecny w średniowiecznej Europie.

Jako szlachcic – rycerz, kasztelan, hrabia lub książę – byłeś w stanie stworzyć prawa panowania nad ludźmi, którzy żyli w pobliżu, takimi jak chłopi lub mieszczanie; te prawa panowania dawały ci pewne uprawnienia nad innymi osobami.

Jako czyjś pan, miałeś prawo do pobierania szeregu opłat od innych osób. Płatności te mogły być dokonywane w gotówce lub w naturze, jak na przykład procent od czyichś plonów.

W dodatku do odbierania komuś pieniędzy – teoretycznie w zamian za ochronę – miałeś również prawa do sprawiedliwości nad innymi osobami.

W tym charakterze, pan mógł sądzić osoby za przestępstwa i pobierać grzywny, jeśli osoby te zostały uznane za winne. Ponieważ władca był sędzią, prawdopodobnie uznałby jednostki za winne, ponieważ grzywny trafiały do jego skarbca.

Dowiedz się więcej o tym, jak Średniowiecze dało początek uniwersytetowi

Oprócz praw sądowniczych, prawa do sądzenia innych za przestępstwa i nakładania kar, władcy mieli także trzecie prawo w stosunku do innych. Mieli prawo żądać od jednostek nieodpłatnej pracy.

Mogłeś zmusić kogoś do pracy na twojej ziemi i nie musiałeś mu nic za to dawać, ani w sprawiedliwości, ani w prawach, ani w wynagrodzeniu.

To była część i część praw panowania.

Common Questions About Becoming a Noble