Free Press

Muzyka tonalna jest terminem uogólniającym używanym do określenia muzyki, która wydaje się nie mieć wyraźnego centrum tonalnego. Prawie cała muzyka w zachodniej tradycji klasycznej jest uważana za „tonalną”: to znaczy, jej struktura harmoniczna jest przede wszystkim triadyczna i hierarchicznie zorganizowana wokół wybitnego centrum tonalnego. Dzieła muzyki atonalnej mają tendencję do zaprzeczania lub rozszerzania tego pojęcia poprzez stosowanie alternatywnych strategii strukturalnych (często – choć nie tylko – matematycznych, z których najbardziej znaną jest serializm). W rezultacie, wielu słuchaczy przyzwyczajonych do tradycyjnej tonalności może na początku uznać muzykę atonalną za bardzo trudną, w szczególności dlatego, że brak hierarchii tonalnej oznacza, że wysoce dysonansowe akordy są o wiele bardziej powszechne (i rzeczywiście, pierwsi praktycy tego stylu często celowo używali takich akordów, aby uniknąć jakiegokolwiek implikowanego odniesienia do toniki). Inni twierdzą, że atonalność jest po prostu kolejnym językiem muzycznym, którego, podobnie jak wszystkich innych języków (w tym tradycyjnej tonalności), nie można się nauczyć ani docenić, dopóki nie zostanie się w nim zanurzonym.