Pierwotna wiremia odnosi się do początkowego rozprzestrzeniania się wirusa we krwi z pierwszego miejsca zakażenia.
Powtórna wiremia występuje, gdy pierwotna wiremia doprowadziła do zakażenia dodatkowych tkanek poprzez krwioobieg, w których wirus uległ replikacji i ponownie dostał się do krążenia.
Zwykle wiremia wtórna powoduje większe rozsiewanie wirusa i obciążenia wirusowe w krwiobiegu ze względu na możliwość, że wirus jest w stanie dotrzeć do swojej naturalnej komórki gospodarza z krwiobiegu i replikować się bardziej wydajnie niż w pierwotnym miejscu. Doskonałym przykładem ilustrującym to rozróżnienie jest wirus wścieklizny. Zazwyczaj wirus replikuje się krótko w pierwszym miejscu zakażenia, w tkankach mięśni. Replikacja wirusa prowadzi następnie do wiremii i wirus rozprzestrzenia się do wtórnego miejsca zakażenia, ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Po zakażeniu OUN dochodzi do wtórnej wiremii i zazwyczaj rozpoczynają się objawy. Szczepienie w tym momencie jest bezużyteczne, ponieważ rozprzestrzenianie się wirusa do mózgu jest nie do zatrzymania. Szczepienie musi być wykonane przed wystąpieniem wiremii wtórnej, aby dana osoba uniknęła uszkodzenia mózgu lub śmierci.
.