Free Press

De Euraziatische gekraagde duif broedde voor het eerst in Groot-Brittannië in 1955 in Norfolk. Vóór 1930 was hij beperkt tot Turkije en de Balkan in Europa, hoewel hij tot in China in het oosten werd aangetroffen. In de daaropvolgende 20 jaar breidde hij zijn verspreidingsgebied snel uit naar het noordwesten, koloniseerde snel het grootste deel van Europa en leeft nu ten noorden van de poolcirkel in Noorwegen en zo ver zuidelijk als Marokko en de Canarische Eilanden.

Kraagduiven leven en broeden dus pas enkele decennia in het Verenigd Koninkrijk, maar ze zijn niet geïntroduceerd – ze verspreiden zich uit eigen beweging naar nieuwe gebieden, aangezien hun jongen de neiging hebben zich ver en wijd te verspreiden.

Euraziatische kraagduiven zijn een invasieve, niet-inheemse soort in Noord-Amerika, waar ze nu wijdverspreid zijn sinds enkele tientallen kraagduiven in 1974 ontsnapten uit een verblijf op de Bahamas. Hun verspreidingsgebied in de VS was zelfs sneller uitgebreid dan hun verspreiding in Europa.

Van jonge kraagduiven is bekend dat ze meer dan 600 km van hun geboorteplaats afleggen. Deze epische reizen, die overal in Europa worden gemaakt, gaan meestal in noordwestelijke richting, wat de richting van de uitbreiding van het verspreidingsgebied van de soort in de 20e eeuw weerspiegelt.

Kraagduiven zijn monogaam en kunnen in warme streken ononderbroken broeden. Als een paartje eieren in het nest heeft, broedt het vrouwtje de eieren overdag uit, waarna het mannetje ze ’s nachts uitbroedt.

Een van de factoren achter het succes van de kraagduif is zijn vermogen om het hele jaar door te broeden als het weer mild is. Ze kunnen ook een nieuw nest beginnen voordat de vorige jongen onafhankelijk zijn, waarbij het vrouwtje de pauzes van het broeden gebruikt om pas uitgevlogen jongen te voeden.

Nesten van gekraagde duiven bestaan meestal gewoon uit een platform van stokken – geen bouwprijzen hier! Ze nestelen meestal in bomen of struiken, maar maken ook gebruik van gebouwen, bij voorkeur richels, dakgoten, en de beugels van veiligheidslichten of satellietschotels.

Kraagduiven zijn kleiner en delicater dan houtduiven, met een crèmekleurig grijs-bruin verenkleed. Volwassen duiven hebben een zwarte halve kraag op de achterkant van hun nek. Hun typische roep is een duidelijke en aanhoudende drietonige ‘coo Coo cuk’ die volgens sommigen klinkt als ‘un-i-ted’.

De Britse populatie kraagduiven begon in 2005 af te nemen, hoewel het nog steeds een van de top 10 meest geziene vogels in BTO Garden BirdWatch tuinen is. De afname zou te wijten kunnen zijn aan de toename van het aantal houtduiven, omdat de twee potentieel concurreren om hulpbronnen, hoewel men denkt dat de ziekte trichomonose ook een oorzaak kan zijn.

De gemiddelde levensduur van gekraagde duiven is ongeveer drie jaar, hoewel het record een indrukwekkende 17 jaar is. Gekraagde duiven zijn geslachtsrijp als ze één jaar oud zijn.

De wetenschappelijke naam van de gekraagde duif is Streptopelia decaocto. Het eerste deel komt van het Griekse ‘streptos’, dat halsband betekent en ‘peleia’ dat duif betekent. Het tweede deel is minder eenvoudig en komt van een Griekse mythe over een dienstmeid die klaagt over haar zeer lage loon van “decaocto” (achttien) stuks. De duif werd door de goden geschapen om haar meesteres te beschamen.

Als je ooit een gedetailleerde prent hebt gezien waarop een vogel tegen een raam is gevlogen, dan is het waarschijnlijk een gekraagde duif. Hun veren zijn zo stoffig dat je op een afdruk van een raam vaak de details van afzonderlijke veren, de snavel en zelfs de oogleden kunt zien.