Free Press

De eerste keer dat ik 2C-B probeerde, was tijdens een punkrockshow; ik gooide de pillen achterover terwijl we naar de zaal liepen. 2C-B was zowel mild als intens, afhankelijk van het moment. “De lichten dimden en feller werden, waardoor de luipaardprint jas van een vrouw uitzette en samentrok met de schaduwen,” schreef ik later over die avond. “Een afbeelding op de muur van een vrouw met haar handen naar voren geduwd leek uit te reiken en naar de menigte te grijpen. Ik ervoer licht psychedelische beelden, momenten van paranoia, euforie, en op een gegeven moment woede, toen een idioot die pool speelde de concertgangers steeds voor de voeten liep. Mijn lichaam voelde warm, elektrisch en gevoelig aan, en de voorwerpen en mensen waar ik naar keek leken in een oogwenk uit te zetten en in te krimpen.

Ik hoorde voor het eerst van de 2C familie van drugs toen een vriend me kwam bezoeken toen ik in Portland, Oregon woonde. Hij was een veteraan in de psychedelische drugswereld, en hij vertelde me dat 2C drugs nauw verwant zijn aan stoffen als MDMA; ik zou een soortgelijk effect krijgen als MDMA, maar met meer psychedelische visuals en gevoelens. Er zijn vele versies van 2C drugs, van 2C-I tot 2C-B tot de beruchte 2C-P, die je naar verluidt wel 24 uur high houdt. Elk heeft zijn eigen unieke chemische eigenschappen en bijzondere effecten.

De 2C-familie van drugs heeft een complex en soms controversieel verleden. Het zijn synthetische psychedelica in de fenylethylamine klasse. Ze werden voor het eerst gesynthetiseerd door wijlen Alexander Shulgin rond 1974, die bekend staat om zijn popularisering van MDMA. Net als MDMA werden 2C drugs eerst voor therapeutische doeleinden gebruikt door Shulgin en zijn collega’s en later werden ze bekend als clubdrugs. Er werden geen officiële klinische proeven gedaan, maar er werd wel mee geëxperimenteerd. Het gerucht gaat dat een Duits bedrijf in de jaren ’80 2C-B verdeelde voor gebruik als afrodisiacum onder de naam “Eros”. Als dit waar is, zijn er geen gegevens over.

Shulgin en anderen hebben lang gespeculeerd dat 2C’s gebruikt zouden kunnen worden voor therapeutische doeleinden, maar een gebrek aan fundamenteel onderzoek creëert een catch-22: zonder enige informatie, is er geen reden om een studie uit te voeren, zegt David Nichols, stichtend voorzitter van het Heffter Research Institute, dat psychedelische drugs bestudeert. Van 2C’s is bekend dat ze bepaalde effecten en gevaren hebben, maar het soort proeven dat een wetenschapper zou doen om een beter inzicht te krijgen in die elementen ontbreekt. Omdat klinische proeven duur zijn, is het moeilijk om voldoende rechtvaardiging te vinden om deze familie van drugs op een serieuze manier te bestuderen. Dat betekent dat we niet eens weten welke doseringen gevaarlijk zijn. Maar een verhoogde onderzoeksinteresse in MDMA, het oudere neefje van de 2C’s, kan de interesse in de drugs doen herleven.

(Lukas Kästner)

Toen MDMA in 1985 in de VS verboden werd, werden 2C drugs een snelle vervanger in de clubscene. Zoals voor veel synthetische drugs het geval was, was het bestaan van 2C drugs niet bekend bij overheidsfunctionarissen – wat betekende dat ze een tijd lang niet illegaal waren. De belangrijkste 2C-varianten werden uiteindelijk als Schedule 1 drugs bestempeld en werden rond 1994 illegaal. Zoals bij veel synthetische drugs, begonnen afvallige chemici met het maken van iets andere versies van de drugs, zodat ze konden beweren dat ze een legale versie verkochten.

Sinds de jaren ’90 zijn veel andere illegale drugs – MDMA, marihuana, LSD, en psilocybine – breder bestudeerd door de medische onderzoeksgemeenschap. De 2C familie is echter een uitzondering geweest. Ten minste gedeeltelijk vanwege een gebrek aan kennis over deze familie, hebben sommige verbindingen overdoses veroorzaakt die kunnen eindigen met de dood. Sommige experts beweren dat de sterfgevallen die in verband worden gebracht met de originele 2C-variëteiten eigenlijk moeten worden toegeschreven aan besmette versies van de drugs, omdat onderzoekers misschien verkeerd hebben geïdentificeerd wat voor soort 2C het was – maar er kunnen problemen ontstaan wanneer te veel van een 2C wordt genomen. Gewijzigde versies van de oorspronkelijke 2C soorten kunnen ook aanzienlijk krachtiger zijn, en een bekend fysiologisch effect is een gevaarlijk verhoogde hartslag. Problemen kunnen ook optreden wanneer 2C-drugs worden ingenomen met andere stoffen.

Overdoses gerelateerd aan het derivaat 2C-I-NBOMe zijn op grote schaal in de publiciteit geweest; gebruikers dachten blijkbaar vaak dat ze LSD namen. Sommige experts vertelden The Verge dat het makkelijker is om een overdosis te nemen van drugs als 2C-I dan van drugs als MDMA, omdat het krachtiger is. Maar met de juiste dosering wordt 2C-I typisch beschouwd als even veilig als MDMA onder Erowid-gebruikers – een groep met een interesse in psychoactieve chemicaliën.

De meeste mensen kennen de familie via lugubere krantenkoppen zoals deze: “Johnny Lewis, ‘Smiles,’ and the Latest Designer Drug Panic,” een verhaal van Grantland toen een Sons of Anarchy-acteur overleed in 2012. “Smiles” is een term die de media hebben gebruikt voor 2C-I, hoewel ik nog nooit iemand in de psychedelische gemeenschap op die manier naar de verbinding heb horen verwijzen.

Omstreeks 2000 werden drie sterfgevallen geregistreerd die verband hielden met het 2C-T-7 derivaat. Shulgin, die toen nog in leven was, uitte zijn frustratie over wat amateur chemici deden met zijn veelbelovende creatie. “Ik ben verontrust door het feit dat je iemand krijgt die een hoop geld wil verdienen en geen moer geeft om de veiligheid of de zuiverheid,” vertelde hij The Guardian in die tijd. “Het is een motivatie waar ik me ongemakkelijk bij voel. Mensen die psychedelica gebruiken, voel ik me niet ongemakkelijk bij. Ik beschouw het als een zeer persoonlijke verkenning. Maar ik ben erg verontrust door het overmeesteren van nieuwsgierigheid door hebzucht.” Shulgin’s creatie, waarvan hij geloofde dat het serieuze therapeutische mogelijkheden had, werd de synthetische moordenaar van zijn tijd.

(Erich Ferdinand)

MDMA-ondersteunde psychotherapie heeft in klinische studies een belofte getoond als een behandeling voor stoornissen zoals PTSS en angst. Shulgin heeft altijd geloofd dat 2C drugs vergelijkbare voordelen konden bieden. ” is, naar mijn mening, een van de meest sierlijke, erotische, sensuele, introspectieve verbindingen die ik ooit heb uitgevonden,” zei hij tijdens een interview met het Center for Cognitive Liberty & Ethics in 2003. “Voor de meeste mensen is het een kortstondig en comfortabel psychedelicum, zonder toxische bijwerkingen of een kater de volgende dag. De effecten ervan worden zowel in het lichaam als in de geest gevoeld, en daarom heeft het klinisch gebruik gevonden als een vervolg op MDMA.” MDMA zou kunnen worden gebruikt om mensen te helpen hun problemen te identificeren tijdens therapie – dan zou 2C-B kunnen worden toegediend om hen te helpen de “emotionele, intuïtieve en archetypische” gebieden van de hersenen te openen om hen te helpen die problemen op te lossen, zei Shulgin.

Het belangrijkste probleem met de 2C-familie van drugs is nog steeds het gebrek aan informatie over hun effecten en gevaren. Er is veel meer onderzoek gedaan naar MDMA dan naar welke 2C-verbinding dan ook. “Om mogelijke klinische toepassingen te bestuderen, zouden eerst toxiciteitsstudies moeten worden uitgevoerd, waarschijnlijk tegen een kostprijs van ongeveer 200.000 dollar,” zegt Nichols. “Om die kosten te rechtvaardigen voor een particuliere investeerder, zou men een goed idee moeten hebben dat de te bestuderen verbinding daadwerkelijk gunstige medische effecten zou blijken te hebben.” Het bewijs is er nog niet.

Dat komt omdat toen 2C’s werden geboren, niemand groot onderzoek deed naar medische toepassingen van de klasse – of zelfs toxiciteit. Hoewel MDMA en andere verbindingen relatief weinig onderzocht zijn, bestond er genoeg informatie om te suggereren dat sommige mensen er baat bij zouden kunnen hebben. Maar omdat er geen vergelijkbare studies zijn gedaan naar 2C’s, is er geen aanwijzing dat de drugs therapeutische voordelen kunnen hebben.

Op dit moment zorgt het gebrek aan informatie voor gepolariseerde retoriek – denk aan de kloof tussen de sterfgevallen door overdosis en de hoop van Shulgin. Maar het is voorstelbaar dat dit zou kunnen veranderen, en opnieuw zou MDMA de weg kunnen wijzen. Als MDMA-geassisteerde psychotherapie geaccepteerd wordt, kunnen artsen manieren overwegen om die therapie te veranderen of te versterken met andere middelen, zegt Brad Burge, directeur communicatie en marketing van de Multidisciplinary Association for Psychedelic Studies. En gezien Shulgin’s gedachten over deze klasse, lijken de 2C’s een natuurlijke keuze voor combinatietherapie. “Dat is de toekomst van onderzoek naar psychedelische therapie,” vertelde Burge aan The Verge. “Zodra MDMA-ondersteunde psychotherapie legaal en goedgekeurd is, zullen therapeuten en patiënten willen weten hoe ze deze middelen kunnen maximaliseren.” Nu MDMA begint los te breken van overheidsbeperkingen, zal misschien Shulgin’s droom van het gebruik van 2C-drugs als medicijn worden gerealiseerd.