Free Press

Dit materiaal is ook hier toegankelijk.

Integumentary Structures

De huid en de bijbehorende structuren, haar, zweetklieren en nagels vormen samen het integumentaire systeem.

Dikke huid

• 106 dikke huid, voetzool H&E Webscope
• 112 dikke huid, voetzool H&E Webscope
• 112N dikke huid, voetzool H&E Webscope

In deze dia wordt de structuur van de huid, in het bijzonder de opperhuid, overdreven als reactie op de voortdurende spanning en schuring die op het plantaire oppervlak van de voet wordt uitgeoefend. Bestudeer de epidermis op dia #106, #112, en #112N. Identificeer de verschillende lagen:

1. Stratum basale (ook bekend als S. germinativum): Een enkele laag van kuboïdale tot zuilvormige cellen die rusten op en gescheiden zijn van de onderliggende lederhuid door een basale lamina. In deze laag komen mitotische figuren voor.
2. Stratum spinosum: Verscheidene lagen van dikte. In gereduceerd licht lijken de cellen onderling verbonden door “doornige” processen.
3. Stratum granulosum: Enkele lagen cellen die gekenmerkt worden door talrijke, dichte, basofiele korrels. Dit zijn keratohyaliene en membraanbekledende granules.
4. Stratum corneum: Let op de opvallende verandering in de celmorfologie. De cellen zijn afgeplat, verstoken van kernen of cytoplasmakorrels, en gevuld met rijpe keratine (#112N). In #106 of #112 zijn er echter nog kernen aanwezig in veel cellen van deze laag, die niet normaal zijn. Door de differentiële penetratie van de kleurstof is de kleuring van het stratum corneum variabel en onvoorspelbaar. Artefacten bij de doorsnede komen vaak voor.

Het belangrijkste celtype van de epidermis wordt keratinocyt genoemd en u zult deze term gebruikt zien als een algemene aanduiding voor de epitheelcel die in elk gelaagd plaveiselepitheel wordt aangetroffen. Let op de afwezigheid van bloedvaten in de epidermis. Voeding wordt verkregen door diffusie vanuit haarvaten in de onderliggende lederhuid.

Het grensvlak van opperhuid en lederhuid is oneffen. Een patroon van ribbels en groeven op het diepe oppervlak van de opperhuid past bij een complementair patroon van ribbels van de onderliggende lederhuid. De uitsteeksels van de lederhuid worden dermale papillen genoemd en die van de opperhuid, epidermale ribbels (pinnen), vanwege hun verschijning in verticale doorsneden van de huid. Deze termen geven echter niet altijd een juist beeld van de driedimensionale configuratie van het interdigitatiegebied. Identificeer met laag vermogen de epidermale richels en dermale papillen. Wat is de functie van de epidermale richels en dermale papillen? Antwoord: Epidermale richels en dermale papillen zorgen voor een groter oppervlak voor de epidermis en dermis om te verbinden. Let op de fijnere rangschikking van de collageenvezels in de papillaire dermis #112N papillaire dermis Webscope in tegenstelling tot die van de reticulaire dermis #112N reticulaire dermis Webscope (raadpleeg#033 morfologie en verdeling van elastische vezels Webscope om de morfologie en verdeling van elastische vezels in de dermis te bekijken). De vetlaag onder de lederhuid, het onderhuids bindweefsel, wordt vaak de hypodermis of oppervlakkige fascie genoemd. Het is deze laag die de huid in staat stelt te “bewegen”.

Dunne huid

• 105-1 haarfollikel H&E Webscope
• 105-2 dunne huid H&E Webscope
• 104-1 dunne huid H&E Webscope
• 104-2 dunne huid H&E Webscope

De opperhuid bij de dunne huid is veel dunner en eenvoudiger van structuur. Elk stratum is dunner en het stratum granulosum kan afwezig zijn.Melanocyten #105-1 melanocyten Webscope (afkomstig van cellen van de neurale lijst) die het pigment melanine kunnen produceren, zijn talrijk in de diepere (naar de basis toe) lagen van de epidermis. Ze zijn te herkennen aan de aanwezigheid van een kern, omgeven door een heldere ruimte. De cellen met bruinachtige pigmenten zijn in feite keratinocyten die door pigmentdonatie melaninekorrels van de melanocyten hebben gekregen. De preparaten 104-1en 104-2 zijn huidmonsters van personen met een lichte en met een donkere huidskleur. Het is niet moeilijk te zien welk monster van welk individu afkomstig is. Let op de aanwezigheid van delen van haarfollikels en talgklieren in de dermis.

Perifere Mechanosensorische Receptoren

Meissner’s Corpuscles

• UCSF 180 vingertop H&E Webscope (virtuele dia met dank aan de University of California, San Francisco)
• 112 dikke huid, voetzool H&E Webscope (opm, er is slechts één corpusculaire zichtbaar op deze dia)

Meissner’s corpuscles #UCSF 180 meissner’s corpuscles Webscope zijn tastreceptoren die reageren op laagfrequente stimuli en gewoonlijk geassocieerd zijn met de onbehaarde huid van de lippen en de palmaire en plantaire oppervlakken, in het bijzonder die van de vingers en tenen. Over het algemeen zijn deze receptoren conische cilinders die zich in het golvende bindweefsel net onder het gelaagde epitheel van de huid bevinden. De lange as van de cilinder staat loodrecht op die van de bovenliggende opperhuid, is gewoonlijk ongeveer 150 um lang en ligt meestal verscholen in uitsteeksels van het onderliggende bindweefsel van de lederhuid (de zogenaamde “dermale papillen”) die in de onderkant van de opperhuid uitsteken. Binnen deze receptoren volgen één of twee niet-gemyeliniseerde uiteinden van gemyeliniseerde zenuwvezels een spiraalvormig pad door het lichaampje. De vezels worden vergezeld door omhullende Schwann cellen, waarvan de kernen afgeplat en op elkaar gestapeld zijn, wat het lichaam zijn karakteristieke onregelmatige, lamellaire uiterlijk geeft.

Pacinian Corpuscles

• 108 foetale fingar Masson Webscope
• 042 mesenterium H&E Webscope
• 095 Kleine slagaderen en ader H&E Webscope
• 095M mesenterium Masson Webscope

Pacinian corpuscles #095M Webscope (het best te zien in dia 108) zijn groot, eivormige structuren met een diameter tot 1 mm, die voorkomen in de lederhuid en de onderhuid van de huid en ook in het bindweefsel van botten, gewrichten en inwendige organen. Ze reageren vooral op druk en trilling en bestaan uit een gemyeliniseerd zenuwuiteinde omgeven door een kapsel. De zenuw komt het kapsel binnen aan één pool (die buiten het doorsnijdingsvlak kan liggen en dus niet zichtbaar is) met intacte myelineschede, maar gaat dan snel verloren. Het ongemyeliniseerde deel van het axon strekt zich uit naar de tegenoverliggende pool van waaruit het binnenkwam en wordt in zijn lengte bedekt door afgeplatte Schwann cel lamellen die de binnenste kern van de corpuskel vormen. Het overblijvende grootste deel van het kapsel, of de buitenste kern, bestaat uit een reeks concentrische, ui-achtige lamellen met elke laag gescheiden door een extracellulaire vloeistof die lijkt op lymfe. Elke lamel is samengesteld uit afgeplatte Schwann cellen en endoneuriale fibroblasten. Naast de vloeistof tussen elke laag, kunnen delicate collageenvezels aanwezig zijn, evenals hier en daar haarvaten. Verplaatsing van de lamellen door druk of trillingen veroorzaakt effectief depolarisatie van het axon, dat het signaal naar het centrale zenuwstelsel stuurt.

Scalp and Hair

• 107 Hoofdhaar H&E Webscope

Onder de dunne opperhuid bevinden zich talrijke cirkelvormige tot langwerpige structuren met een hol of geelbruin centrum en omringende cellulaire lagen. Deze structuren zijn haarfollikels #107 Webscope dwars- of tangentieel doorgesneden op verschillende niveaus. Het keratine-achtige deel van het haar zit in de centrale holte van de follikel en ziet er geelbruin uit als het aanwezig is. Het haar valt echter vaak uit tijdens de weefselverwerking, in welk geval de centrale holte slechts door een lege ruimte lijkt te worden ingenomen. De omliggende lagen van heldere cellen vormen de uitwendige wortelschede van het haar, die een uitgroei is van de opperhuid. Als de opperhuid grotendeels verwijderd is (zoals bij ernstige schaafwonden of bij het nemen van een huidtransplantaat), zijn het de cellen van de uitwendige wortelschede die zich delen en zich over het blootgelegde oppervlak verspreiden om de opperhuid weer aan te maken. In sommige coupes kan men ook een interne wortelschede van donkerder gekleurde cellen tegen de haarfollikel zien – dit is de cellaag die eigenlijk de keratineachtige haarschacht produceert. Let ook op de aanwezigheid van talgklieren #107 Webscope en de arrector pili spier #107 Webscope in de buurt van de haarfollikel. In de meeste gevallen zult u geen volledige pilosebaceous eenheden vinden in een enkele sectie, dus een beetje mentale reconstructie zal nodig zijn.

Zweetklieren

Eccriene Zweetklier

• 106 Dikke huid, voetzool (Homo) Webscope
• 112 Dikke huid (Homo) Webscope
• 112N Dikke huid (Homo) Webscope
• 105-1 Dunne huid (Homo) Webscope

Op de overgang van dermis en hypodermis bevinden zich talrijke opgerolde eccriene zweetklieren. De opgerolde morfologie is bijzonder goed te zien in het voorbeeld op objectglaasje 112N. Maak een onderscheid tussen de secretorische delen van de klier (secretorische cellen en myoepitheelcellen; deze laatste zijn het best te zien in de apocriene klier, zie hieronder, dia 111 en 104-2) en de gelaagde (twee lagen) kuboidale epitheelcel-afvoerkanaaltjes. Waar legen de ducten zich? Antwoord: Ducten van eccriene zweetklieren legen zich op het huidoppervlak. Apocriene klieren daarentegen legen zich in haarfollikels in de axillaire, areolaire en perianale regio’s. Hoe komt zweet aan de oppervlakte? Antwoord: Eccriene zweetklieren hebben kanaaltjes die naar de oppervlakte van de huid leiden. Eccriene zweetklieren zijn een soort merocriene klieren (een klier die zijn product afgeeft door exocytose). De secretiecellen van de eccriene klier zijn omgeven door myoepitheelcellen die kunnen samentrekken om de afscheiding naar het oppervlak te stuwen. Apocriene zweetklieren (apocrien is een verkeerde benaming, ze zijn echt een merocriene klier, geen apocriene klier) werken op dezelfde manier, maar hun kanalen leiden naar haarfollikels, niet rechtstreeks naar het huidoppervlak.

Apocriene klieren

• 109-1 Perianale regio Masson Webscope
• 109-2 Perianale regio PAS/Pb hematoxyline Webscope
• 111 axilla, subcutaneale regio Masson Webscope
• 104-2 Webscope (deze dia heeft zowel eccriene als apocriene zweetklieren; kijk of u ze kunt identificeren)

Zoek in de diepe leder- of hypodermis naar secreterende tubuli met een breed lumen. Het epitheel is kuboidaal tot zuilvormig met duidelijke apicale secreetkorrels. Wat duidelijk te zien moet zijn in uw sectie is de apicale “blebbing” van de secretorische cellen, die er verantwoordelijk voor was dat histologen deze cellen oorspronkelijk aanwezen als “apocriene” secretorische cellen, hoewel we nu weten dat de cellen in feite op een MEROCRINE manier afscheiden, net als eccriene zweetklieren. De “apocriene” zweetklieren, die voorkomen in de axillaire, areolaire en anale gebieden, vormen het tweede type zweetklieren. Deze klieren produceren een viskeuze afscheiding die een kenmerkende geur krijgt als gevolg van bacteriële afbraak.

In volledige dwarsdoorsneden van de klieren (b.v. dia #111), zoek naar langwerpige kernen net binnen het basement membraan. Dit zijn de kernen van myoepitheelcellen. Op sommige doorsnedevlakken kunnen de kernen rond lijken. Kijk nu naar een tangentiale doorsnede van de klier. Zoek naar regelmatig verdeelde, langgerekte strengen cytoplasma die de buitenkant van het secretoire epitheel beleggen. Als u nog wat verder kijkt, moet u kunnen zien dat deze langgerekte stukjes cytoplasma de hierboven genoemde langwerpige kernen bevatten. Dia 104-2 is een andere goede plaats om myoepitheelcellen te zien #104-2 Webscope ; zoek naar eosinofiele slierten cytoplasma en kleine kernen net aan de rand van de secretoire epitheelcellen. Op PAS-gekleurde objectglaasjes (bv. #109-2) zijn in het apicale cytoplasma van de secretorische cellen duidelijk dichtgekleurde granula te zien, maar het cytoplasma van de myoepitheelcellen is niet goed te zien. In plaats daarvan ziet men een donkerder, roze gekleurd basementmembraan tussen de uitsteeksels van de myoepitheelcellen. Het relatief grote aantal van deze cellen in zweetklieren (en borstklieren) kan alleen worden gewaardeerd door het bestuderen van dergelijke tangentiële sneden.

Zoek ook naar apocriene zweetklierbuisjes in deze dia’s. Ze lijken op de hierboven beschreven eccriene klierbuisjes (kleine diameter en klein lumen met een gestratificeerd cuboïdaal epitheel). Ook ontbreken myoepitheelcellen. Zorg ervoor dat je het ductale gedeelte van apocriene zweetklieren kunt onderscheiden van hun secretorale gedeelte.

Elektronenmicrografen

• 65 Epidermis Skin Webscope

Bekijk de gelaagdheid van de epidermis. Onthoud dat er een continu proces van celmigratie en -differentiatie is van de basale cellaag tot de meest oppervlakkige laag. Bekijk de kenmerken van de verbinding tussen epidermis en lederhuid.

• 67 Epidermis – Details van het Stratum Spinosum Webscope

Observeer de overvloed aan tonofibrillen (= keratine intermediaire filamenten) en ribosomen en het kleine aantal mitochondriën. Let op de afwezigheid van het Golgi-apparaat en het korrelig endoplasmatisch reticulum. Epidermale cellen bevatten deze organellen wel, maar in beperkte hoeveelheid, omdat het grootste deel van de synthese bestemd is voor structurele eiwitten, niet voor exporteerbare eiwitten. Wat is de functie van de talrijke desmosomen? De functie van de tonofibrillen? (IN4)

• 69 Epidermis – Details van het Stratum Granulosum en Stratum Corneum Webscope

Noteer de keratohyaliene korrels in de cellen van het stratum granulosum. Het keratinisatieproces is voltooid in de cellagen boven het stratum granulosum, wat te zien is aan het verdwijnen van de kernen en celorganellen. Merk op dat de verhoornde cellen er variabel uitzien (sommige “donker” en sommige “licht”) een weerspiegeling van de weefselverwerking eerder dan van een functioneel verschil.