Van buitenaf gezien lijkt Assassin’s Creed een interessant historisch fictie-avontuur waarin spelers de hele wereld doorkruisen op zoek naar de wereldgeschiedenis. Als je voor het eerst in de serie stapt, realiseer je je al snel dat er een heel meta-verhaal is, gebaseerd op het heden, dat ook in de serie is doorgedrongen. Als concept is het een interessante juxtapositie van het Assassin-Templar conflict in vergelijking met de dag van vandaag; in werkelijkheid is de uitvoering ervan steeds nuttelozer complexer en teleurstellender geworden.
Terwijl de serie jaarlijks, en nu halfjaarlijks, verder marcheerde, ging het hedendaagse verhaal door terwijl veel van de historische locaties in de knoop raakten en naar nieuwe tijdsperioden verhuisden. Terwijl deze constante release schema heeft op een bepaalde manier invloed op de Assassin’s Creed franchise als geheel, een van de grootste slachtoffers was de moderne dag meta-narratief. De franchise heeft sindsdien een grote wedergeboorte gezien in de adoptie van meer RPG-gerelateerde mechanica, naast andere verbeteringen, maar het meta-verhaal van de serie met Abstergo blijft achter.
De verdienste van het moderne verhaal
Ongetwijfeld is het moderne verhaal niet altijd zo geweest en was het een tijdlang echt interessant. De totstandkoming van het metaverhaal in de eerste Assassin’s Creed en de voortzetting ervan in Assassin’s Creed 2 en hoger hadden een stapsgewijze opbouw die relatief plezierig was, ook al kwam het minder aan bod dan de hoofdmoot van het spel. Het was de moeite waard om sciencefiction te gebruiken om het opnieuw bezoeken van deze verschillende momenten in de geschiedenis te rechtvaardigen, omdat het context toevoegde aan de verhalen die Desmond in de Animus herbeleefde. Bovendien zorgden de tijdloze aard van het conflict tussen de Assassins en de Tempeliers en de onheilsprofetie voor een unieke aanmoediging voor de spelers, zelfs als de serie dat niet nodig had. Tot Assassin’s Creed: Revelations, het moderne verhaal van het spel was traag, maar het had een legitieme stijgende actie.
Het was niet tot AC3 waar de serie de controle leek te verliezen over het gecompliceerde verhaal waarnaar elk Assassin’s Creed spel eerder had opgebouwd. In de games voorafgaand aan Assassin’s Creed 3 leek Desmond, de hoofdrolspeler tot Assassin’s Creed 4: Black Flag, een grotere rol te gaan spelen in de toekomst van de serie. Desmond werd echter opgeofferd om de aarde te redden in een ongelukkig en plotseling einde. De serie doodde in feite de hoofdrolspeler die het had opgebouwd als een integraal onderdeel van het verhaal. Vanaf dat moment werd Desmonds progressie grotendeels geretoucheerd en liep het verhaal van vandaag op zijn eind.
Het verhaal van vandaag, na Desmond
Door Desmonds dood kwam het verhaal van vandaag deels op de achtergrond te staan ten opzichte van de historische assassin-gameplay. Het spel had niet langer een centrale bron die de reis naar het verleden rechtvaardigde. Aanvankelijk leek het erop dat Juno de volgende antagonist van de serie zou worden, maar uiteindelijk werd ze vermoord in een stripboek in het uitgebreide Assassin’s Creed-universum, niet eens in een reguliere Assassin’s Creed-titel. Nu proberen de meer recente Assassin’s Creed-titels het hedendaagse meta-verhaal in elkaar te passen, maar wat vroeger gedeeltelijk de ruggengraat van de franchise was, is nu een spel over het compliceren van een spel over het op een leuke, avontuurlijke manier opnieuw bezoeken van belangrijke tijdperken van de geschiedenis.
Veel van de hedendaagse verhaalinhoud in Assassin’s Creed 4: Black Flag, Rogue, Unity, en Syndicate neemt een zeer vage, hands-off benadering. Waarschijnlijk in een poging om de moderne inhoud te herstructureren naar een meer samenhangend en direct verhaal, nemen spelers de rol aan van naamloze drones die letterlijk Abstergo “virtual reality games” spelen, gebaseerd op een aantal van Desmond’s (en anderen) DNA-geschiedenis. Als hardcore fans zich afvroegen waarom niet veel mensen om de Animus of Abstergo gaven, kunnen spelers hen waarschijnlijk wijzen op een van die spellen als rechtvaardiging.
Nu lijkt het erop dat de serie een nieuwe protagonist Layla heeft geherintroduceerd voor het hedendaagse verhaal. Wat haar doel is, is nog vaag, aangezien Layla’s verhaal nog doorgaat na Assassin’s Creed Odyssey. Ze wordt al snel een Assassin-celleider en begint met de zoektocht naar artefacten uit de Eerste Beschaving/Isu. Ze vindt uiteindelijk de Staf van Hermes en wordt al snel gecorrumpeerd door de grote kracht en psychologische effecten ervan. Het verhaal is nu ingewikkelder dan ooit tevoren in de Assassin’s Creed-serie.
Nix het Animus-project
Hoewel dit meta-verhaal in het begin een belangrijk startpunt was voor de Assassin’s Creed-games, is het nu meer een onnodige complicatie geworden voor de kern van het plan van de serie. Het is moeilijk te begrijpen waarom de franchise zo’n sterke drang heeft om zich te blijven concentreren op de hedendaagse aspecten van het verhaal als het ware doel van het meta-verhaal niet kan worden geïdentificeerd. Zelfs de lore die betrekking heeft op de Stukken van Eden, de Eerste Beschaving/Isu, en hun krachtige artefacten zijn interessanter wanneer ze zijn opgenomen in de historische fictie.
Hoe deze artefacten belangrijke momenten in de geschiedenis hebben beïnvloed, is wat het verhaal van Assassin’s Creed zo bijzonder maakt. Het verhaal van de franchise kan dat overkoepelende plot nog steeds bevatten zonder dat een persoon in de moderne tijd de katalysator is om deze momenten in de geschiedenis te bezoeken. Assassin’s Creed zou zich volledig op deze momenten in de geschiedenis moeten richten en ze moeten verweven in het meta-verhaal van Assassins vs. Tempeliers door de geschiedenis heen. De games hebben niet per se de Animus of meer specifiek Abstergo nodig om de narratieve complexiteit of het meeslepende universum te bereiken dat het probeert te maken.
Hoe dan ook, zelfs met het nogal gruwelijke einde van Odyssey dat spelers een hint geeft over wat er verder gaat gebeuren voor Layla en het hedendaagse verhaal, is het moeilijk om te zeggen dat spelers geïnteresseerd zijn in wat er daarna komt. De kern van Assassin’s Creed is altijd geweest over de geschiedenis, niet over de ingewikkelde moderne setting dat de serie lijkt te zijn gehouden aan.
Assassin’s Creed Ragnarok is volgens geruchten in ontwikkeling.
Niet eigenlijk een verre verwant van Bob Dole, Rob Dolen is een Features Writer voor Game Rant. Groot fan van expansieve lore en game analyse, video games zijn cool. Freedom Fighters is ondergewaardeerd. Waarschijnlijk niet goed meer in competitief Halo.
Meer van Rob Dolen