Vroege carrièreEdit
Gazzara speelde gastrollen in shows als Treasury Men in Action en Danger.
Hij kreeg lof toegezwaaid voor zijn off-Broadway-optreden in End as a Man in 1953. De productie werd overgebracht naar Broadway en liep tot 1954.
In 1954 maakte Gazzara (die zijn oorspronkelijke achternaam van “Gazzarra” had veranderd) een aantal optredens in NBC’s juridische drama Justice, gebaseerd op casestudies van de Legal Aid Society of New York. Hij speelde ook gastrollen in shows als Medallion Theatre en The United States Steel Hour.
Broadway succesEdit
Gazzara werd een Broadway sensatie toen hij de rol van Brick vertolkte in Tennessee Williams’s Cat on a Hot Tin Roof (1955-56) tegenover Barbara Bel Geddes, geregisseerd door Elia Kazan. Gazzara weigerde de rol in de filmversie. De studio was van plan de rol aan James Dean aan te bieden, maar de rol werd na Deans dood aan Paul Newman gegeven.
Hij volgde met nog een lange rol in A Hatful of Rain (1956).
FilmwerkEdit
Hij deed mee met andere Actors Studio-leden in de film The Strange One uit 1957, geproduceerd door Sam Spiegel.
Hij had een Broadway flop met The Night Circus (1958) en bleef gastrollen spelen in shows als Playhouse 90, Kraft Television Theatre, Armchair Theatre en DuPont Show of the Month.
Zijn tweede film was een spraakmakend optreden als een soldaat die terechtstaat voor het wreken van de verkrachting van zijn vrouw in Otto Preminger’s rechtbankdrama Anatomy of a Murder (1959).
Gazzara vertelde Charlie Rose in 1998 dat hij van voornamelijk een toneelacteur die vaak zijn neus ophaalde voor filmrollen in het midden van de jaren vijftig, veel later een alomtegenwoordig karakteracteur werd die maar weinig afwees. “Toen ik zogezegd hot werd in het theater, kreeg ik een heleboel aanbiedingen,” zei hij. “Ik zal je niet vertellen welke films ik heb afgeslagen, want je zult zeggen: ‘Je bent een dwaas’-en ik was een dwaas.”
Hij ging naar Italië om een komedie te maken, The Passionate Thief (1960), met Anna Magnani en Totò.
Terug in de VS maakte hij een tv-film, Cry Vengeance! (1961), en was tweede in The Young Doctors (1961).
Hij speelde de hoofdrol in Convicts 4 (1962).
Hij keerde terug naar Italië om The Captive City (1962) te maken met David Niven.
Gazzara speelde in 1963 in de Actors Studio productie van Strange Interlude op Broadway.
TelevisiesterEdit
Gazzara werd bekend in verschillende televisieseries, te beginnen met Arrest and Trial, dat van 1963 tot 1964 liep op ABC.
Hij was ook te zien in de TV-special A Carol for Another Christmas (1964) en had een korte Broadway-rol in A Traveller without Luggage in 1964. Hij speelde ook een gastrol in het Kraft Suspense Theatre.
Gazzara speelde de mannelijke hoofdrol in A Rage to Live (1965) met Suzanne Pleshette.
Hij verwierf bekendheid in de TV-serie Run for Your Life die liep van 1965 tot 1968 op NBC, waarin hij een terminaal zieke man speelde die het maximale uit de laatste twee jaar van zijn leven probeerde te halen. Voor zijn werk in de serie kreeg Gazzara twee Emmy-nominaties voor “Outstanding Lead Actor in a Drama Series” en drie Golden Globe-nominaties voor “Best Performance by an Actor in a Television Series – Drama.”
Toen de serie eindigde had Gazzara een cameo in If It’s Tuesday, This Must Be Belgium (1969) en een hoofdrol in de oorlogsactiefilm The Bridge at Remagen (1969).
John CassavetesEdit
Sommige van de meest formidabele personages van de acteur waren die welke hij in de jaren zeventig met zijn vriend John Cassavetes creëerde. Ze werkten voor het eerst samen in Cassavetes’ film Husbands (1970), waarin hij naast Peter Falk en Cassavetes te zien was.
Gazzara speelde in een televisiefilm, Pursuit (1972), het regiedebuut van Michael Crichton. Hij maakte ook de televisiefilms When Michael Calls (1972), Fireball Forward (1972), en The Family Rico (1972).
Hij maakte The Sicilian Connection (1972) in Italië, en deed een sciencefictionfilm The Neptune Factor (1973). Er volgden nog de televisiefilms You’ll Never See Me Again (1973) en Maneater (1973).
Hij speelde de hoofdrol in de televisie-miniserie QB VII (1974), die zes primetime Emmy Awards won. De zes-en-een-half uur durende serie was gebaseerd op een boek van Leon Uris en had Anthony Hopkins in de hoofdrol. Daarna speelde hij gangster Al Capone in de biografische film Capone (1975). Cassevetes zat in de bijrol.
Gazzara verscheen op Broadway in Hughie (1975) en werkte daarna opnieuw voor Cassavetes als regisseur in The Killing of a Chinese Bookie (1976), waarin Gazzara de hoofdrol op zich nam van de ongelukkige eigenaar van de stripclub, Cosmo Vitelli. Hij speelde in een actiefilm, High Velocity (1976), en was een van de vele sterren in Voyage of the Damned (1976).
Gazzara keerde terug naar Broadway voor een productie van Who’s Afraid of Virginia Woolf? met Colleen Dewhurst in 1976.
Een jaar later speelde hij in weer een door Cassavetes geregisseerde film, Opening Night, als toneelregisseur Manny Victor, die worstelt met de geestelijk onstabiele ster van zijn show, gespeeld door Cassavetes’ vrouw Gena Rowlands. Hij maakte een veelgeprezen tv-film The Death of Richie (1977).
Peter BogdanovichEdit
Gazzara’s carrière kreeg een impuls toen Peter Bogdanovich hem castte in de titelrol van Saint Jack (1979). Zijn toegenomen bekendheid hielp hem aan de mannelijke hoofdrol in Bloodline (1979) en het Koreaanse oorlogsepos Inchon (1980) met Laurence Olivier en Richard Roundtree.
Hij maakte er nog een voor Bogdanovich, They All Laughed (1981).
Tachtiger jarenEdit
Gazzara maakte enkele films in Europa: Tales of Ordinary Madness (1981), The Girl from Trieste (1982), A Proper Scandal (1984), My Dearest Son. Hij speelde met Rowlands in de veelgeprezen tv-film met AIDS-thema An Early Frost (1985), waarvoor hij zijn derde Emmy-nominatie kreeg.
Hij had een schurkenrol in de vaak uitgezonden Patrick Swayze-film Road House, waarvan de acteur gekscherend zei dat het waarschijnlijk zijn meest bekeken optreden is.
Gazzara verscheen in 38 films, veel voor televisie, in de jaren negentig. Hij werkte samen met een aantal gerenommeerde regisseurs, zoals de gebroeders Coen (The Big Lebowski), Spike Lee (Summer of Sam), David Mamet (The Spanish Prisoner), Walter Hugo Khouri (Forever), Vincent Gallo (Buffalo ’66), Todd Solondz (Happiness), John Turturro (Illuminata), en John McTiernan (The Thomas Crown Affair).
Hij was op Broadway te zien in Shimada (1992).
Op zijn zeventigste bleef Gazzara actief. In 2003 was hij te zien in Nobody Don’t Like Yogi, een off-Broadway show over Yogi Berra die een solide run had en hij speelde in een reprise van Awake and Sing! (2006).
Hij zat in de ensemble cast van de experimentele film Dogville, geregisseerd door Lars von Trier uit Denemarken en met Nicole Kidman in de hoofdrol, evenals in de televisiefilm Hysterical Blindness (hij ontving een Emmy Award voor zijn rol). In 2005 speelde hij Agostino Casaroli in de televisie miniserie Paus Johannes Paulus II. Hij voltooide het filmen van zijn scènes in de film The Wait begin 2012, kort voor zijn dood.
Naast acteren werkte Gazzara af en toe als televisieregisseur; zijn credits omvatten de Columbo-afleveringen A Friend in Deed (1974) en Troubled Waters (1975). Gazzara werd drie keer genomineerd voor de Tony Award voor Beste Acteur in een Toneelstuk – in 1956 voor A Hatful of Rain, in 1975 voor de korte toneelstukken Hughie en Duet, en in 1977 voor een reprise van Who’s Afraid of Virginia Woolf, tegenover Colleen Dewhurst.