Free Press

Voordat ik duik in mijn verhaal over leven met een psychische aandoening, wil ik eerst iets tegen je zeggen. Als u dit leest, leeft u waarschijnlijk ook met de eb en vloed van psychische aandoeningen. Misschien zit u op de eerste rij bij de moeilijke dagen, de hopeloze nachten en de unieke uitdagingen die daartussen liggen. En, als je net als ik bent, voel je je misschien wat schuldig omdat je altijd worstelt, vecht of werkt om je geestelijke gezondheid te verbeteren.

Het volgende is voor jou. Ik deel mijn verhaal omdat ik er geweest ben en ik wil helpen. Mijn hoop is dat wat ik heb geleerd van waar mijn geestelijke gezondheid mij heeft gebracht – en het werk dat ik heb gedaan om er doorheen te komen – jou kan helpen.

Je moet weten dat je liefde waard bent. Je bent ook een vriendelijke en ondersteunende partner waard die van je houdt tijdens je donkerste nachten en je helderste dagen. Je bent een liefde waard die zich om je worstelingen heen wikkelt en je omarmt met mededogen en zacht begrip. Je bent geen last omdat je uitdagingen hebt die ver buiten je macht liggen. Ik weet dat de gedachten luid kunnen zijn en dat de pijn zwaar kan aanvoelen, maar aan het begin van elke ochtend en aan het eind van elke nacht en elk moment daartussenin… ben je nog steeds waardig.

Hoe het allemaal begon

De zomer voor mijn laatste jaar aan de universiteit begon ik last te krijgen van opvliegers en willekeurige episodes van duizeligheid. Tijdens die momenten voelde ik me buiten controle en ik was ervan overtuigd dat ik een hartaanval had of symptomen van een ernstige lichamelijke ziekte. Hoe vaker het gebeurde, hoe banger ik werd dat het weer zou gebeuren. Ik was in een constante staat van nerveuze verwachting. Met de aanmoediging van mijn moeder stemde ik er aarzelend mee in om naar een therapeut te gaan en kreeg ik de diagnose van Gegeneraliseerde Angststoornis (GAD). Tot dan toe had ik weinig kennis over psychische aandoeningen en geen idee hoe het leven eruit zag van iemand die met een psychische aandoening leefde. Mijn “normale” leven draaide om het leven op de universiteit. Ik richtte me alleen op het uiterlijke. Tot die dag aan het eind van de zomer had ik me nooit naar binnen gericht; ik had nooit nagedacht over hoe ik me voelde. Mijn diagnose betekende het begin van een andere wereld van leven voor mij. Het was alsof ik wakker was geschud – alsof ik eindelijk alles voelde wat mijn geest jarenlang had weggestopt.

Door de ernst van mijn symptomen, was ik niet in staat om terug te keren naar school die herfst, het volgende semester, of het semester daarna. Mijn GAD veranderde in een paniekstoornis met agorafobie. Helaas werd ik emotioneel verlamd en kon ik maandenlang mijn huis niet alleen verlaten.

Het was een enge tijd. Ik leefde in een staat van voortdurende angst en ongemak, volledig geïsoleerd van de buitenwereld. Het was schokkend hoe snel mijn leven was veranderd. Ogenschijnlijk veranderde ik van de ene dag op de andere van een bloeiende student, met een mooie toekomst, in een aan huis gebonden gevangene van mijn eigen geest. De agorafobie werd gevoed door de angst om weer een paniekaanval te krijgen in het openbaar. Of, iemand tegenkomen die ik van school kende en gebombardeerd worden met vragen die ik niet kon beantwoorden.

Wekelijkse therapie, eindeloze doktersbezoeken en testen, dagelijkse voorlichting over geestelijke gezondheid, en een obsessie om beter te worden werden mijn nieuwe normaal. Plotseling draaide mijn hele leven om het redden.

Anxiety, Depression, and Heartbreak

Tijdens deze moeilijke tijd ging ik door met daten met mijn studievriendje. Voor mijn diagnose hadden we een normale en opwindende relatie – ik beschouwde hem als mijn beste vriend. Mijn diagnose verraste ons echter allebei. Onze zorgeloze schoolrelatie ontspoorde plotseling door een echte levenscrisis.

We probeerden de lange afstand te bewaren, maar de aanpassing was moeilijk. De ene dag liepen we gelukkig samen door het leven, de volgende dag verscheurd door een uitdaging die op dat moment onmogelijk te begrijpen leek. Hij keek hulpeloos toe hoe ik probeerde te vechten voor een leven dat niet langer een hartslag had. Omdat ik het gevoel had dat ik alles verloren had – behalve hem – leunde ik nog meer op die liefde. Ik hield me aan hem vast als een veilige haven in het oog van de storm.

Acht maanden na mijn herstel kwam mijn grootste angst uit toen hij onze relatie beëindigde. Ik kan niet voor hem of zijn daden spreken, maar ik ben er zeker van dat mijn situatie niet gemakkelijk of leuk was om mee om te gaan. Na onze breuk ontdekte ik een verwoestende pijn waarvan ik niet wist dat die mogelijk was. Mijn geestelijke gezondheid bleef achteruit gaan, zelfs nog sneller dan daarvoor. Wat al zwaar was werd zwaarder en de bandbreedte van mijn pijn breidde zich uit tot depressie en verergerende angst. Hem verliezen betekende het laatste restje van een vorig leven verliezen. Er was geen weg terug.

Enter, een nieuwe relatie

Toen ik met Andrew begon uit te gaan, was er een jaar verstreken sinds de breuk. Er waren geen checkpoints of mijlpalen die ik wilde bereiken voordat ik iets met een nieuw iemand zou beginnen, maar na een jaar werken aan mezelf voelde ik me zelfverzekerd om die stap te zetten. Deze keer wist ik dat het niet perfect zou zijn en er zouden momenten zijn dat ik mezelf zou moeten herinneren aan de afstand tussen wie ik was en wie ik vroeger was, maar ik deed het-we deden het.

Ik was ver genoeg in mijn herstel, maar nog steeds in een actieve plaats van genezing. Ik had net het moeilijkste seizoen van mijn leven achter de rug en het behoud van stabiliteit in mijn geestelijke gezondheid was mijn belangrijkste prioriteit. Als trotse voorstander van geestelijke gezondheid vertelde ik Andrew schaamteloos meteen dat ik herstellende was. Ik vertelde hem over alle gevoelige delen van mijn geschiedenis en legde het werk en de zelfzorg uit die ik elke dag beoefende om voor mezelf te zorgen.

Het was nodig voor hem om volledig te begrijpen dat mijn gezondheid op de eerste plaats kwam. Natuurlijk, deze bekentenissen kwamen met angst. Immers, ik was geen vreemde in de steek gelaten. Hoe kon ik niet bang zijn dat mijn problemen te veel zouden zijn voor iemand anders, ook al had ik een jaar de tijd om uit te zoeken hoe ik ze onder controle kon krijgen?

Maar Andrew sloeg geen oog dicht. Er viel een last van mijn schouders. Ik begreep eindelijk hoe echte acceptatie voelde. Het moest alleen door de juiste persoon op het juiste moment gebeuren. Het niveau van Andrew’s medeleven en openheid om te leren over geestelijke gezondheid maakte het zo makkelijk voor mij om hem toe te laten. We werden snel en organisch verliefd op elkaar. Misschien was het omdat ik een liefde te bieden had die van de grond af aan opgebouwd was. Misschien was het omdat hij een hart had dat mij zag zoals ik ben. Misschien was het omdat het leven me uit het veld sloeg en ik de kans kreeg om helemaal opnieuw te beginnen met een nieuw gevoel van zelfkennis en inzicht. Misschien was het al het bovenstaande.

Seeing the Struggle

In de loop der jaren heb ik Andrew geleerd hoe hij er voor mij kon zijn. Het verschil in deze relatie is dat ik nu goed op de hoogte was van mijn geestelijke gezondheid en goed voor mezelf kon opkomen als ik het moeilijk had. In therapie leerde ik dat het goed was om Andrew te vragen wat ik nodig had in moeilijke tijden en hem de kans te geven dat voor mij te zijn. Ik leerde dat het oké was om kwetsbaar te zijn. We leerden wat werkte en wat niet werkte. We deden moeite om een ritme te vinden dat goed voor ons was. We werkten hard aan communicatie en vonden een liefdestaal die tegemoet kwam aan onze beider behoeften.

Pas toen we bij elkaar gingen wonen, kon hij de harde kanten van geestesziekte van dichtbij zien. De eerste vier jaar van onze relatie woonden we apart, dus de kans om alle donkere hoeken van mijn geestelijke ziekte te zien was er niet. Noem het timing, noem het een mijlpaal rammelaar, noem het werk stress, maar nadat we gingen samenwonen, mijn geestelijke gezondheid begon te storten. Ik leef al mijn hele leven met een milde obsessieve-compulsieve stoornis, OCD, maar tegen het einde van 2017 verergerde het onmetelijk. In mei 2018 verstikte de dwangneurose me tot het punt van verzwakking. Andrew vond plotseling dat hij een tafel deelde met de onvergeeflijke, gecompliceerde en enge kant van geestesziekten.

Ik worstelde met Morele Scrupulositeit OCD, een constante zorg dat ik immoreel, onbeleefd, beledigend of niet geliefd ben geweest. Die obsessies leidden tot mentale rituelen en herhalingen, waarbij ik voortdurend op zoek was naar geruststelling en verontschuldigingen. Soms bevroor ik mezelf, moest ik een gedachte in mijn hoofd herhalen tot het “goed voelde”. Het was volkomen slopend en ik merkte opnieuw dat ik voor mijn leven vocht op een manier die ik nog nooit eerder had gedaan. Maar in plaats van te zwijgen, sprak ik over wat ik doormaakte. Ik accepteerde de steun die Andrew te bieden had toen hij erachter kwam hoe hij die kon bieden. Hoewel het buiten zijn bereik lag, deed hij zijn best om me te helpen met iets dat ik alleen kon begrijpen door mijn eigen verbale verslag ervan. Dus stelde hij vragen, bood hij hulp aan, luisterde hij en hield hij nooit op me het geloof bij te brengen dat ik me er doorheen kon slaan en er misschien uiteindelijk ook weer uit kon komen. Communicatie heeft mijn leven gered. Spreken over de pijn heeft mijn leven gered. Iemand toestaan er voor me te zijn, heeft mijn leven gered.

Het omgaan met geestelijke gezondheid en liefde: A Brain That’s Loud But a Heart That’s Louder

In september van 2018, midden in mijn herstel van mijn OCD, deed Andrew me een aanzoek terwijl we op vakantie waren in Colorado. Ik kon het niet geloven. Elke dag tot dan toe (en zelfs momenten ervoor!) was ik in gevecht geweest met mijn eigen geest, twijfelde ik aan mijn waarde, bezweek ik aan urenlange mentale rituelen, en vocht ik voor mijn leven.

Zelfs de ochtend van het aanzoek was ik vroeg wakker geworden om mijn OCD-huiswerk te doen. Ik was op vakantie, maar het herstel stopte niet. Hoe wild is het dat die twee heel verschillende energieën, liefde en uitdaging, op dezelfde dag de ruimte deelden? Ik kon niet geloven dat ik, midden in mijn strijd, de mooiste boodschap ontving: ik ben nog steeds liefde waardig. Hoewel ik een brein heb dat me graag van het tegendeel overtuigt, was het op dat moment luid en duidelijk: liefde wint altijd.

In het begin vond ik het angstaanjagend om verloofd te zijn. Bovenop mijn bestaande problemen, wakkerde het onmiddellijk nieuwe angsten aan. Het was immers compleet nieuw terrein voor me. Maar met elke strijd die op mijn pad kwam, deed ik het innerlijke werk om het te navigeren.

Ik zat met die angst, ademde het uit in vreugde, en na een paar weken kon ik mezelf voelen ontwarren. In tijden van angst en vrees, heb ik geleerd me te wenden tot het geschreven of gesproken woord. Ik schrijf mijn pijn op of ik spreek het uit. Of het nu tegen Andrew is, de Instagram-gemeenschap (@anxietysupport), of mijn eigen therapeut, om gezelschap vragen als ik me alleen in mijn hoofd voel, helpt me altijd. Schrijven is voor mij de mooiste vorm geweest om dit te verwerken.

Iedere dag doe ik mijn best, luister ik naar mijn hart, doe ik het werk en herinner ik me dat ik een brein heb dat luid is, maar een hart dat luider is. Ik ben gezegend met de meest geweldige partner die het werk niet voor mij doet, maar met mij. Naast me. Een partner die me helpt angst niet te zien als een berg die het zonlicht tegenhoudt, maar als een berg die ik moet beklimmen. Op de liefde, op geestelijke gezondheid en op het geloof dat we het allebei waard zijn!