Victor T. Houteff richtte in 1929 de Davidians op, een kleine Adventistische hervormingsbeweging, en in 1955 organiseerde Ben Roden de Branch Davidians. Beide groepen werden gevormd om zich voor te bereiden op de tweede komst van Christus, en beide bewegingen overleven in kleine maar actieve gemeenschappen in de jaren ’90. Houteff, een Bulgaarse immigrant, verliet de Bulgaars-Orthodoxe Kerk en aanvaardde de leer van de Zevende-dags Adventisten in 1918. Hij leidde de sabbatklassen in zijn kerk in Los Angeles en begon een serie traktaten te publiceren onder de verzamelnaam The Shepherd’s Rod. Hij omarmde de Adventistische leer van Christus’ spoedige wederkomst, de zaterdagse eredienst, dieetvoorschriften en pacifisme. Maar hij bekritiseerde de Algemene Conferentie van Zevende-dags Adventisten voor het compromis met wereldse gedragsnormen. De Shepherd’s Rod beweging riep op tot hervorming van het leven. Houteff richtte zich, net als alle Adventisten, vooral op de spoedige wederkomst van Christus; dit is de centrale gedachte van de beweging. Hij onderwees dat een uitverkoren groep van 144.000 volgelingen een waarlijk gereformeerde kerk zou vormen en dat de vorming van zijn zuivere kerk een voorwaarde was voor Christus’ wederkomst naar de aarde.
Toen de Zevende-dags Adventisten Conferentie zijn boodschap afwees, besloot Houteff zich in Texas te vestigen. In 1935 verhuisde hij met zevenendertig volgelingen naar een plaats op twee mijl van Waco, die zij Mount Carmel noemden. De Davidians richtten een semicommunale organisatie op. Omdat ze de corruptie van de wereld wilden vermijden, vestigden ze zich buiten de stadsgrenzen. Iedereen werkte en kreeg loon. Samen boerden ze en bouwden gebouwen op hun landgoed. Maar omdat één boerderij geen hele gemeenschap kon onderhouden, werkten sommige Davidians in Waco en werden zij door de leiders aangemoedigd om een dubbele tiende te betalen. Ondanks de Grote Depressie bloeide de gemeenschap op, en in 1940 was zij uitgegroeid tot vierenzestig inwoners, tien gebouwen, en 375 hectare. De leden legden water- en rioleringssystemen aan en zorgden voor elektriciteit en telefoon. Houteff had volledige autoriteit in de gemeenschap. Hij werd gezien als een unieke profeet: volgelingen geloofden dat alleen hij bijbelse geheimen over het einde der tijden kon ontrafelen.
Davidianen aanbaden op zaterdag. Ze deden aan vegetarisme en hielden zich aan strikte gedragsregels (geen tabak, dansen of films). Vrouwen gebruikten geen cosmetica en droegen kenmerkende lange jurken. De groep richtte een eigen pers op om grote aantallen van Houteff’s traktaten te drukken en te verspreiden. Zijn geschriften werden wijd verspreid, en de Davidianen bekeerden verspreide groepjes Adventisten in de Verenigde Staten. Houteff veranderde de naam van de beweging in Davidian Seventh-day Adventists in een succesvolle poging om de status van gewetensbezwaarde Adventist voor zijn volgelingen te verkrijgen. Zijn dood in 1955 schokte maar vernietigde de groep niet, die overleefde onder de leiding van zijn vrouw, Florence. Tegen die tijd was Waco te dicht gegroeid bij het oude Mount Carmel, en de Davidians verkochten hun eigendom voor woningbouw. In 1957 kocht de groep een boerderij van 941 hectare, die zij New Mount Carmel noemden, negen mijl ten oosten van Waco, in de buurt van Elk. De Davidians voorspelden de op handen zijnde vestiging van Gods koninkrijk. Zij riepen de leden op zich te verzamelen op New Mount Carmel vóór 22 april 1959 (Pascha). Mensen uit Californië, Wyoming, Canada en elders verkochten bedrijven, boerderijen en huizen om naar Mount Carmel te verhuizen en te wachten op een teken van God. Ongeveer 900 mensen verzamelden zich voor deze bijeenkomst, die begon op 18 april en een hoogtepunt bereikte op 22 april. De hoop vervloog snel toen het teken niet verscheen, en de Davidiërs begonnen zich snel te verspreiden. Ze verkochten alle grond van New Mount Carmel op zevenenzeventig acres na, en verschillende Davidian splinters betwistten het eigendom in de rechtbank.
De belangrijkste van de splintergroepen die na de dood van Houteff ontstonden was de Branch Davidians, georganiseerd door Ben Roden. Toen de grote bijeenkomst in 1959 plaatsvond, verscheen Roden en kondigde aan dat hij het teken was dat de Davidians zochten. Het debacle van 1959 bracht Florence Houteff in diskrediet, en een kleine aanhang keek naar Roden als hun nieuwe profeet. De Roden-factie maakte aanspraak op het eigendom van New Mount Carmel. Roden omarmde de centrale leringen van de Zevende-dags Adventisten kerk en ook Houteff’s boodschap over de gezuiverde kerk. Roden’s eigen denken concentreerde zich op de betekenis van de herstelde staat Israël. Dit politieke feit was voor hem een belangrijk teken van voorbereiding op de wederkomst van Christus op aarde. Roden bezocht niet alleen Israël; hij stichtte er ook een kleine gemeenschap van volgelingen. Toen hij in 1978 overleed, nam zijn vrouw Lois de leiding op zich. Haar kenmerkende onderwijs concentreerde zich op het vrouwelijke karakter van de Heilige Geest en de wijding voor vrouwen. Ze wijdde haar kortstondige tijdschrift, Shekinah, aan vrouwenkwesties. George Roden, zoon van Ben en Lois, nam in 1985 het leiderschap van de Branch Davidians op zich en maakte messianistische beweringen. Vernon Howell, een overtuigende bijbelleraar, leidde een rivaliserende groepering die door George Roden onder schot werd verdreven. Howell en zijn volgelingen verhuisden naar Palestina, Texas, maar keerden in 1987 terug naar New Mount Carmel en voerden een vuurgevecht met Roden. De rivalen werden voor de rechter gedaagd. Roden werd gevangen gezet, en de Howell factie verzekerde zich van de controle over New Mount Carmel door de achterstallige belastingen te betalen.
Howell bestendigde de kenmerkende accenten van de Davidian traditie – een autoritaire leider, een gemeenschappelijk leven los van de maatschappij, en de verwachting van het naderende einde van de wereld. Hij veranderde zijn naam in David, wat zijn messiaanse taak suggereerde, en in Koresh, wat suggereerde dat het zijn rol was om de vijanden van God te vernietigen, zoals koning Cyrus de Babyloniërs, vijanden van Israël, had vernietigd. Maar terwijl Adventisten en Houteff pacifisten waren geweest, legde Koresh een voorraad wapens en munitie aan. Tenslotte geloofde hij dat leden van het Nieuwe Koninkrijk kinderen van de Messias moesten zijn: DNA-bewijs verzameld na zijn dood wees uit dat hij dertien van de Davidiaanse kinderen verwekte bij zeven moeders.
Het Amerikaanse Bureau of Alcohol, Tobacco, and Firearms deed op 28 februari 1993 een inval bij de Davidians wegens het bezit van illegale wapens. In een schietpartij werden zowel Davidians als ATF-troepen gedood. Een belegering van een halve dag volgde. Op 19 april 1993 maakten regeringstroepen gebruik van tanks om een einde te maken aan de patstelling. Er brak brand uit die het gebouw overspoelde en eenentachtig Davidianen doodde. De gebeurtenis bracht een verhit debat op gang over verschillende kwesties in verband met de aard van alternatieve religieuze groeperingen, waaronder hun opvatting over religieus gezag, de accumulatie van wapens, en de interpretatie van apocalyptische bijbelse beelden. Het debat, met inbegrip van hoorzittingen in het Congres in 1995, woedde ook over het gebruik van dodelijk geweld door de regering.
Davidians en Branch Davidians floreren in verspreide gemeenschappen in de Verenigde Staten en daarbuiten. In 1991 kochten de Davidians een deel van Old Mount Carmel, waar zij opnieuw een pers vestigden voor de weergave van de boodschap van Houteff. De Branch Davidians bezitten New Mount Carmel. Hoewel het niet herbouwd is, komt een kleine groep er regelmatig bijeen voor sabbatstudie. Het bekendste Davidian artefact is een klok, geplaatst in de vloer van het centrale gebouw van Old Mount Carmel, met de wijzers ingesteld op het elfde uur, wat aangeeft dat het einde der tijden nabij is. Deze fysieke herinnering aan het einde der tijden geeft perfect de essentie weer van de Davidians en de Branch Davidians. Zie ook ADVENTIEKE KERKEN.