Wat is de deeleconomie?
De sharing economy is een economisch model dat wordt gedefinieerd als een peer-to-peer (P2P) gebaseerde activiteit van het verwerven, verstrekken of delen van toegang tot goederen en diensten die vaak wordt gefaciliteerd door een community-based online platform.
Key Takeaways
- De sharing economy omvat kortlopende peer-to-peer transacties om het gebruik van ongebruikte activa en diensten te delen of om samenwerking te vergemakkelijken.
- De sharing economy omvat vaak een soort online platform dat kopers en verkopers met elkaar verbindt.
- De sharing economy groeit en ontwikkelt zich snel, maar wordt geconfronteerd met aanzienlijke uitdagingen in de vorm van onzekerheid over de regelgeving en zorgen over misbruik.
Understanding the Sharing Economy
Gemeenschappen van mensen delen al duizenden jaren het gebruik van activa, maar door de komst van internet en het gebruik van big data kunnen eigenaren van activa en degenen die deze activa willen gebruiken, elkaar nu gemakkelijker vinden. Dit soort dynamiek kan ook worden aangeduid als de shareconomy, collaborative consumption, collaborative economy, of peer economy.
Sharing economies allow individuals and groups to make money from underused assets. In een deeleconomie kunnen ongebruikte activa, zoals geparkeerde auto’s en logeerkamers, worden verhuurd wanneer ze niet in gebruik zijn. Op die manier worden fysieke activa gedeeld als diensten.
Autodeeldiensten zoals Zipcar kunnen dit idee bijvoorbeeld helpen illustreren. Volgens gegevens van het Brookings Institute worden privé-auto’s 95% van hun levensduur niet gebruikt. Hetzelfde rapport beschreef het kostenvoordeel van de dienst voor het delen van accommodatie Airbnb ten opzichte van hotelruimte, omdat huiseigenaren gebruik maken van vrije slaapkamers. Airbnb-tarieven zouden tussen 30-60% goedkoper zijn dan hoteltarieven over de hele wereld.
The Sharing Economy is Evolving
De sharing economy heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een allesomvattende term die nu verwijst naar een groot aantal online economische transacties die zelfs business-to-business (B2B) interacties kunnen omvatten. Andere platforms die zich bij de sharing economy hebben aangesloten zijn:
- Co-working Platforms: Bedrijven die gedeelde open werkruimten bieden voor freelancers, ondernemers en thuiswerkers in grote stedelijke gebieden.
- Peer-to-Peer Lending Platforms: Bedrijven die het mogelijk maken voor individuen om geld te lenen aan andere personen tegen tarieven die goedkoper zijn dan die welke worden aangeboden door traditionele kredietverlening entiteiten.
- Fashion Platforms: Sites die het mogelijk maken voor individuen om hun kleding te verkopen of te verhuren.
- Freelancing Platforms: Sites die aanbieden om freelancers te matchen in een breed spectrum, variërend van traditioneel freelance werk tot diensten die traditioneel zijn voorbehouden aan klusjesmannen.
Voornamelijk aangespoord door de groei van Uber en Airbnb, wordt verwacht dat de sharing economy zal groeien van $ 14 miljard in 2014 tot een voorspelde $ 335 miljard in 2025.
Huidige kritiek op de Sharing Economy
Kritiek op de sharing economy betreft vaak onzekerheid over de regelgeving. Bedrijven die verhuurdiensten aanbieden, worden vaak gereguleerd door federale, staats- of lokale autoriteiten; niet-gelicentieerde individuen die verhuurdiensten aanbieden, houden zich mogelijk niet aan deze voorschriften of betalen de bijbehorende kosten niet. Dit kan betekenen dat ze een voordeel krijgen waardoor ze lagere prijzen kunnen vragen.
Een andere zorg is dat het gebrek aan overheidstoezicht zal leiden tot ernstig misbruik van zowel kopers als verkopers in de sharing economy. Dit is benadrukt door tal van zeer gepubliceerde gevallen van zaken als verborgen camera’s in verhuurde kamers, rechtszaken over oneerlijke behandeling van ridesharing-aannemers door de platforms die hen in dienst hebben, en zelfs moorden op klanten door echte of frauduleuze verhuur- en rideshare-aanbieders.
Er is ook een angst dat de grotere hoeveelheid informatie die op een online platform wordt gedeeld, kan leiden tot raciale en/of gendervooroordelen onder gebruikers. Dit kan gebeuren wanneer gebruikers mogen kiezen met wie ze hun huizen of voertuigen delen, of door impliciete statistische discriminatie door algoritmen die gebruikers selecteren met kenmerken zoals een slechte kredietgeschiedenis of strafblad.
Zo kreeg Airbnb te maken met klachten over rassendiscriminatie van Afro-Amerikaanse en Latino potentiële huurders als gevolg van een wijdverspreide voorkeur van gebruikers om niet aan deze klanten te verhuren. Naarmate meer gegevens worden gepresenteerd en de sharing economy zich ontwikkelt, hebben bedrijven binnen deze economie zich ertoe verbonden vooroordelen in zowel hun gebruikers als algoritmen te bestrijden, vaak door de beschikbaarheid van informatie over en aan kopers en verkopers opzettelijk te beperken.