Met zijn enorme ervaring als bevelvoerend generaal van de zegevierende strijdkrachten in Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog, hield Dwight Eisenhower toezicht op de groei van de naoorlogse welvaart. In een zeldzame grootspraak zei hij: “De Verenigde Staten hebben nooit een soldaat of een meter grond verloren tijdens mijn regering…. Bij God, dat is niet zomaar gebeurd, dat kan ik je wel vertellen!”
Geboren in Texas op 14 oktober 1890, opgegroeid in Abilene, Kansas, was Eisenhower de derde van zeven zonen. Hij blonk uit in sport op de middelbare school, en kreeg een aanstelling op West Point. Gestationeerd in Texas als tweede luitenant, ontmoette hij Mamie Geneva Doud, met wie hij in 1916 trouwde. Ze kregen twee zonen, Doud Dwight, die stierf toen hij twee was, en John.
In Eisenhower’s vroege legercarrière blonk hij uit in stafopdrachten, hij diende onder Generaals John J. Pershing en Douglas MacArthur. Na Pearl Harbor riep Generaal George C. Marshall hem naar Washington om aan oorlogsplannen te werken. Hij voerde het bevel over de geallieerde troepen die in november 1942 in Noord-Afrika landden; op D-Day, 1944, was hij opperbevelhebber van de troepen die Frankrijk binnenvielen.
Na de oorlog werd hij president van de Columbia University en nam daarna verlof om het opperbevel te voeren over de nieuwe NAVO-strijdkrachten die in 1951 werden samengesteld. Republikeinse afgezanten naar zijn hoofdkwartier bij Parijs haalden hem over zich kandidaat te stellen voor het presidentschap in 1952. “I like Ike” was een onweerstaanbare slogan; Eisenhower behaalde een verpletterende overwinning op gouverneur Adlai Stevenson van Illinois.
Hij onderhandelde vanuit militaire kracht en probeerde de spanningen van de koude oorlog te verminderen. In 1953 bracht de ondertekening van een wapenstilstand een gewapende vrede langs de grens van Zuid-Korea. De dood van Stalin in datzelfde jaar veroorzaakte verschuivingen in de betrekkingen met de Sovjet-Unie.
In 1955 ontmoette Eisenhower in Genève de leiders van de Britse, Franse en Sovjet-regeringen. De president stelde voor dat de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie blauwdrukken van elkaars militaire vestigingen zouden uitwisselen en “binnen onze landen faciliteiten voor luchtfotografie aan het andere land zouden verschaffen”. Maar de Sovjets spraken hun veto uit over zijn “Open Skies” voorstel.
In september 1955 kreeg Eisenhower een hartaanval in Denver, Colorado. Na zeven weken verliet hij het ziekenhuis en in februari 1956 vertelden de artsen hem dat hij gezond genoeg was voor een tweede ambtstermijn, die hij met een verpletterende overwinning op Stevenson won.
In het binnenlands beleid voerde de president een midden “moderne Republikeinse” koers, waarbij hij de meeste New Deal en Fair Deal programma’s voortzette en streefde naar een evenwichtige begroting. Toen de desegregatie van scholen begon, stuurde hij troepen naar Little Rock, Arkansas, om ervoor te zorgen dat de bevelen van het Hooggerechtshof werden nageleefd, maar hij weerstond pleidooien van voorvechters van burgerrechten om de beslissing van het Hof in Brown v. Board of Education publiekelijk toe te juichen.
Tijdens zijn laatste twee jaar in functie probeerde Eisenhower “een spaan in het graniet” van de koude oorlog te maken. Hij verwelkomde Nikita Chroesjtsjov in Camp David en plande een ontmoeting met de Sovjetleider op een viermogendheden-top in Parijs de volgende lente om te zoeken naar manieren om hun antagonisme te verminderen. Maar vlak voor de ontmoeting schoten de Sovjets een Amerikaans U-2 spionagevliegtuig neer boven hun grondgebied, wat de top in de war schopte en de passies van de koude oorlog aan beide kanten opnieuw aanwakkerde.
In zijn Afscheidsrede verraste Eisenhower veel Amerikanen door hen te waarschuwen te “waken voor het verwerven van ongerechtvaardigde invloed, gewild of ongewild, door het militair-industrieel complex,” dat hij een potentieel gevaar vond voor de Amerikaanse vrijheden. Teleurgesteld omdat hij er niet in slaagde het presidentschap aan een Republikeinse opvolger over te dragen, trok hij zich met Mamie terug op hun boerderij naast het slagveld van Gettysburg. Na een jarenlange hartziekte overleed hij op 28 maart 1969 in Washington, D.C.