Dit nummer dient als het einde van het album en bevat een luide, repetitieve melodie die zich opbouwt, en dan eindigt met een zeer rustige outro. Wanneer de belangrijkste instrumentatie eindigt op 1:30, verschijnt het geluid van een hartslag uit het eerste nummer, “Speak to Me”, dat opnieuw verschijnt in 9/8, en geleidelijk vervaagt tot stilte.
Harmonisch bestaat het nummer uit een zich herhalende 4-bar akkoordprogressie: D, D/C, B♭maj7, en A7sus4 oplossend naar A7. De baslijn is een dalend tetrachord.
David Gilmour nam twee tracks op van de ritmegitaar, die arpeggio’s speelt, een in open positie, en een veel hoger, rond de tiende fret. De lagere gitaarpartij omvat de open G en E snaren tijdens de B♭maj7, wat resulteert in een toegevoegde sext en een dissonante augmented fourth. Het kwartet van achtergrondzangeressen varieert hun partijen, waarbij het volume toeneemt en sommige teksten van Roger Waters weerklinken, naarmate de intensiteit van het stuk toeneemt. Bij de laatste herhaling van de akkoordprogressie leidt de B♭maj7 direct naar een climax in D majeur, wat resulteert in een “verhelderend” effect (bekend als de Picardische terts), als de eerder genoemde implicatie van D mineur in het B♭maj7-akkoord verschuift naar majeur.
Waters schreef de teksten onderweg voor de slotsequentie van “Brain Damage” / “Eclipse”, omdat hij vond dat het hele stuk “onaf” was. De laatste woorden gezongen op het nummer en, inderdaad het album The Dark Side of the Moon, richt de luisteraar, “and everything under the sun is in tune, but the sun is eclipsed by the moon.” Waters legde de betekenis van deze woorden en van het hele nummer uit door te beweren:
Ik zie het niet als een raadsel. Het album gebruikt de zon en de maan als symbolen; het licht en het donker; het goede en het slechte; de levenskracht in tegenstelling tot de doodskracht. Ik denk dat het een heel eenvoudige verklaring is die zegt dat alle goede dingen die het leven kan bieden er zijn voor ons om te grijpen, maar dat de invloed van een of andere duistere kracht in onze natuur ons ervan weerhoudt ze te grijpen. Het lied richt zich tot de luisteraar en zegt dat als jij, de luisteraar, wordt beïnvloed door die kracht, en als die kracht een zorg voor je is, wel, dan voel ik precies hetzelfde. De regel ‘I’ll see you on the dark side of the moon’ ben ik die tegen de luisteraar spreekt, en zegt: ‘Ik weet dat jij van die nare gevoelens en impulsen hebt, want die heb ik ook, en een van de manieren waarop ik direct contact met je kan maken is door je deelgenoot te maken van het feit dat ik me soms slecht voel.
De portier van de Abbey Road Studios, Gerry O’Driscoll, is te horen op 1:37, terwijl hij antwoord geeft op de vraag: “Wat is ‘de donkere kant van de maan’?” met: “Er is geen donkere kant aan de maan, echt niet. In feite is het allemaal donker. Het enige waardoor het licht lijkt, is de zon.”
Een gedeelte van de orkestversie van het Beatles-nummer “Ticket to Ride”, dat werd gecoverd door Hollyridge Strings, is helemaal aan het eind van de opname vaag te horen. Dat was onbedoeld: de muziek speelde op de achtergrond in Abbey Road toen Gerry O’Driscoll werd opgenomen. Dit staat niet op de Japanse Black Triangle CD uitgave van het album uit 1983; de geluidstechnici kopieerden een van de heartbeat samples, verwijderden het orkestrale “Ticket to Ride”, plakten de sample er herhaaldelijk in en fade-out van het nieuwe outro.