WASHINGTON – Melissa McCarthy is een kosmisch geschenk aan de komedie van de 21e eeuw, op de manier waarop Jerry Lewis, Steve Martin of Robin Williams waren voor onze grappige botten decennia eerder.
We hebben tranen van het lachen gehuild in films van “Bridesmaids” tot “The Heat,” om nog maar te zwijgen van haar hilarische spoof van Sean “Spicy” Spicer op een gemotoriseerd perspodium op “Saturday Night Live.”
Dit weekend trekt ze een Rodney Dangerfield en gaat terug naar school in de nieuwe komedie “Life of the Party,” die zijn lach meer uit zijn getalenteerde cast haalt dan uit zijn formulaïsche script, trakteert ons op een plezierige date-avond, maar iets dat verre van een komedieklassieker is.
Het verhaal volgt Deanna (McCarthy), een toegewijde huisvrouw die haar dochter Maddie (Molly Gordon) op de universiteit afzet. Nog voordat ze de campus verlaten, kondigt haar man (Matt Walsh) aan dat hij wil scheiden, wat een midlifecrisis veroorzaakt voor Deanna, die besluit om haar universiteitsdiploma af te maken. Er is alleen één addertje onder het gras: Ze zit in dezelfde eindexamenklas als haar dochter.
Laten we beginnen met de positieve punten. McCarthy is zo’n begenadigd fysiek komiek dat de film een genot is om haar het materiaal in haar eentje te zien verheffen. Ze schittert in kleine acteerkeuzes – het intrappen en openen van de autodeur van haar man nadat hij om de scheiding heeft gevraagd – en grotere slapstickmomenten, waarbij ze tijdens een mondelinge presentatie overvloedig zweet met tissues op haar gezicht geplakt voordat ze in elkaar zakt als Jimmy Stewart in “Mr. Smith Goes to Washington” (1939).
Misschien nog indrukwekkender is de sympathieke aard van haar optreden. We hebben haar al eerder dramatisch werk zien doen (bijv. “St. Vincent”), maar haar herhaalde rendez-vous met college hunk Jack (Luke Benward) komt eerder over als schattig dan gek – en dat is een groot compliment.
Wat de ondersteunende cast betreft, steelt Maya Rudolph de show, terwijl ze haar vrouwelijke delen pijn doet tijdens een potje racquetball en haar beste vriendin aanmoedigt tijdens een rendez-vous in een restaurant. Als ze haar sok-en-sandalen voet op het aanrecht zet om haar man (Damon Jones) te verleiden, geeft hij de beste zin van de film: “De laatste keer dat je dat probeerde, werden we uit Six Flags gegooid.”
De meest creatieve scène komt wanneer Rudolph zich bij McCarthy voegt bij haar echtscheidingshoorzitting, zittend tegenover haar man (Matt Walsh, “Veep”) en zijn vastgoed minnares (Julie Bowen, “Modern Family”). Omdat de scheidingsadviseur erop staat dat ze haar de hele tijd aankijken, moeten de twee strijdende partijen beledigingen slingeren naar mensen waar ze niet eens naar kijken. De cast bestaat uit de charmante Chris Parnell (“SNL”) als een professor die archeologische woordspelingen maakt; Debby Ryan en Yani Smone als een paar verwaande gemene meisjes; Heidi Gardner als McCarthy’s goth dorm kamergenoot; en Jessie Ennis, Adria Arjona en Gillian Jacobs als Maddie’s sociëteit zusters, waarvan de laatste zich weer heeft ingeschreven na acht jaar in een coma te hebben gelegen.
Slecht verprutst zijn de geweldige Jacki Weaver (“Silver Linings Playbook”) en Stephen Root (“Office Space”) als McCarthy’s beschermende ouders. Hun introductiescène begint hilarisch, met het vervloeken van de schlemiel die van hun dochter gaat scheiden. Maar als Root een pistool tevoorschijn haalt, kun je zien dat regisseur Ben Falcone voor een komische crescendo gaat zoals de “We’ve got a bleeder” intro in “There’s Something About Mary” (1998), alleen lachen we niet meer als de scène eindigt.
Zoals je weet, is Falcone getrouwd met McCarthy. En toch, om de een of andere reden, zijn de films die ze samen schrijven – “Tammy” (2014) en “The Boss” (2016) – nooit zo grappig als de films die ze met Paul Feig doet – “Bridesmaids” (2009), “The Heat” (2013) en “Spy” (2015). Misschien valt er iets te zeggen voor een objectieve stem van buitenaf die je vertelt “Niet doen” in plaats van “Ik doe.”
Wat de reden ook is, de dialoog van “Life of the Party” is beter dan het plot, dat behoorlijk voorspelbaar is. Er zijn verschillende momenten waarop je fluistert tegen de persoon naast je: “Hij gaat van haar scheiden,” “Ze gaat zich inschrijven bij haar dochter,” “Ze gaat die student aan de haak slaan.” Er is echter één sappige twist die de killer surprise in “Spider-Man: Homecoming” (2017) evenaart, een mooi moment dat maar weinig mensen in het theater zullen zien aankomen.
Dergelijke verrassingen komen niet genoeg voor, omdat de situaties zwaar lenen van “Animal House” (1978), “Back to School” (1986), “Billy Madison” (1995) en “Old School” (2003). Je hersenen gaan op publiek automatische piloot van de ene gimmick naar de volgende. Ja, er zijn zelfs de clichématige pot brownies, alleen in dit geval is het pot schors waar de schors is groter dan de komische bite.
Op het moment dat Christina Aguilera verschijnt om de dag te redden, is de geest al uit de fles. Terwijl ze “Fighter” zingt, zou je willen dat het script “een beetje sterker” was. Maak je geen zorgen, er zijn nog genoeg lachwekkende momenten om van “Life of the Party” een leuke doordeweekse avond te maken; wees alleen niet verbaasd als je relatie veel langer duurt dan je herinneringen aan deze film.
