Onze Frank Lloyd Wright 150th anniversary serie eindigt met het bekendste gebouw van de Amerikaanse architect in Azië, het inmiddels gesloopte Imperial Hotel, waar hij zijn westerse ontwerpprincipes combineerde met een fascinatie voor Japan.
Na een reis naar Japan in 1905, ontwikkelde Wright een grote belangstelling voor Japanse kunst en architectuur. Hij wilde dan ook graag de aanbesteding winnen voor het ontwerp van The Imperial Hotel in Tokio, dat het oorspronkelijke houten gebouw zou vervangen dat Yuzuru Watanabe in 1880 had voltooid.
Wrights hotel, dat er niet meer staat, werd in 1923 voltooid met als doel de moderniteit van Japan te demonstreren en westerse bezoekers te verleiden.
Het complex was opgezet rond een grote binnenplaats en een spiegelend zwembad. De vleugels met hotelaccommodatie flankeerden beide zijden en strekten zich uit naar de achterzijde van het terrein.
Achter het zwembad bestond het hoofdlobbygebouw uit een reeks verspringende volumes die de architect ontwierp als verwijzing naar de oude Meso-Amerikaanse piramides die geleidelijk in de hoogte oplopen.
Als gevolg hiervan, het hotel is een van de vroegste voorbeelden van de Maya Revival, een moderne architectonische stijl die aanwijzingen nam van de architectuur en iconografie van pre-Columbiaanse Meso-Amerikaanse culturen.
Tegelijkertijd gebruikte Wright ook de vormen van tempels in Palenque – een Mayastad in het zuiden van Mexico, gebouwd in de zevende eeuw na Christus – om zijn Hollyhock House in Los Angeles te bouwen.
De drie parallelle volumes die het hotelcomplex vormden, werden met elkaar verbonden door loodrechte gangen en bruggen, waardoor een planvorm ontstond die vaak wordt vergeleken met een H – het logo van The Imperial Hotel.
Wright koos voor een mix van materialen, waaronder gewapend beton en metselwerk. Ook Ōya-steen, een Japans vulkanisch tufgesteente met grijze en groene tinten, werd gebruikt en door plaatselijke ambachtslieden in decoratieve patronen uitgehouwen als verwijzing naar traditionele Maya-designs. De ornamentiek en de in elkaar grijpende vlakken van het gebouw doen echter ook denken aan de historische Japanse architectuur.
Deze materialen bleven zichtbaar in de lobby met drie verdiepingen, die is voorzien van een centraal atrium omringd door twee verdiepingen met balkons die sociale ruimten huisvesten.
Het licht valt binnen door lange, verticale ramen die zo zijn geplaatst dat ze verschillende uitzichten bieden op de tuin en de stad daarachter.
Kort na de oplevering overleefde het hotel de grote Kantō-aardbeving van 1923, terwijl veel omliggende gebouwen werden verwoest. De overleving wordt vaak toegeschreven aan de funderingen van Wright, die boven de grond waren aangebracht om op de modder te “drijven”.
Het water uit het zwembad werd ook gebruikt om door de beving veroorzaakte branden te blussen.
Het gebouw doorstond ook de Amerikaanse bombardementen op de stad tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar de funderingen werden beschadigd achtergelaten. Het werd in 1976 gesloopt om plaats te maken voor een nieuwe, moderne hoogbouw.
De gevel en het reflecterende zwembad werden gered en overgebracht naar het Meiji-Mura architectuurmuseum in de buurt van Nagoya, waar ze vandaag de dag te zien zijn.
Tijdens zijn hele carrière was Wright gefascineerd door Japan, een land dat hij beschreef als “het meest romantische, het mooiste”. Tijdens zijn eerste reis begon hij Japanse houtsneden te verzamelen en later richtte hij ateliers in Tokio in.
Het Imperial Hotel is het bekendste van de 14 gebouwen die Frank Lloyd Wright voor Japan ontwierp – het enige land buiten Amerika waar hij woonde en werkte. Slechts drie projecten zijn overgebleven: de Jiyu Girls School, het Tazaemon Yamamura House, en een deel van het Aisaku Hayashi House.
Vorige week, op 8 juni 2017, werd de 150e geboortedag van de Wright gevierd door de opening van een grote retrospectieve tentoonstelling van het werk van de architect in het MoMA in New York, met onder meer een deel gewijd aan het Imperial Hotel. Het omvat 800 tekeningen van het project, evenals Wrights geïllustreerde Teikoku Hoteru-boek over het gebouw, gepubliceerd in 1923.
- Architectuur
- Japan
- Tokio
- Hotels
- Frank Lloyd Wright